Ένα σχετικά νέο άθλημα στη χώρα μας, η Αισθητική Ομαδική Γυμναστική, με έκανε να προσγειωθώ τον περασμένο μήνα στο όμορφο και παγωμένο Ελσίνκι. Οι πολλά υποσχόμενες ομάδες της Μυκόνου, συμμετείχαν με εξαιρετικές εμφανίσεις στο 21o Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Φινλανδία και για πέντε ημέρες ζήσαμε στον παλμό του αθλητισμού και του δημιουργικού άγχους. Το συγκεκριμένο άθλημα μοιάζει μεν με τη ρυθμική γυμναστική, αλλά περιλαμβάνει αρμονικές, ρυθμικές και δυναμικές κινήσεις που εκτελούνται με τη χρήση της δύναμης και όχι με όργανα. Κατά την εκτέλεση των προγραμμάτων υπάρχει μια φυσιολογική ροή από τη μια άσκηση στην επόμενη, ώστε η κάθε άσκηση να αποτελεί φυσική συνέχεια της προηγούμενης. Ασκήσεις που είναι ικανές να ξεσηκώσουν ολόκληρα στάδια, όπως το Helsinki Ice Hall.
Η προπονήτρια ρυθμικής αλλά κι αισθητικής ομαδικής γυμναστικής Κατερίνα Γιακουμέλου, έχοντας πολλές διακρίσεις στο βιογραφικό της, βρέθηκε πριν από εννιά χρόνια από την Αθήνα στη Μύκονο και με μεγάλη προσπάθεια, έχοντας στο πλευρό της τις προπονήτριες Αλεξία Κυριαζή (ρυθμικής) και Χρύσα Ράπτη (μπαλέτου), έχει δημιουργήσει μια ομάδα – οικογένεια κι έναν αξιοπρεπή χώρο προπονήσεων. Και λέω με μεγάλη προσπάθεια γιατί αυτά δεν είναι δεδομένα στον χώρο της γυμναστικής, πόσο μάλιστα όταν πρόκειται για ένα εγχείρημα σε ένα μικρό νησί.
Η πρώτη προσπάθεια των νεανίδων της Μυκόνου, στο Ελσίνκι
Ξεκίνησε σαν αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής στο Γυμναστικό Σύλλογο Ηλιούπολης, κατέκτησε πολλές πανελλήνιες διακρίσεις και είχε συμμετοχή σε παγκόσμιο πρωταθλήμα και αναπόφευκτα έχοντας αφιερώσει τη ζωή της στη ρυθμική γυμναστική, την ακολούθησε κι επαγγελματικά. Εργάστηκε για κάποια χρόνια στην Αθήνα, όμως βρήκε τη θέση της ως προπονήτρια στο νησί των ανέμων, ξεκινώντας με τη ρυθμική γυμναστική σε ένα σύλλογο και συνεχίζοντας δύο χρόνια μετά με το αγωνιστικό κομμάτι. Σήμερα δηλώνει περήφανη προπονήτρια τριών ομάδων που συμμετείχαν μαζί και με άλλες ελληνικές αποστολές για πρώτη φορά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα Αισθητικής Ομαδικής Γυμναστικής και περιγράφει στο Μarie Claire όσα αξίζει να γνωρίζουμε γι’ αυτό το χαριτωμένο αλλά κι απαιτητικό άθλημα, τις δύκολες κι ωραίες στιγμές, αλλά και την πορεία για το μεγάλο στόχο, αφού το αγώνισμα βρίσκεται ένα βήμα πριν να γίνει ολυμπιακό άθλημα.
Μετά τη ρυθμική, η αισθητική ομαδική γυμναστική πώς προέκυψε;
Η ρυθμική γυμναστική είναι ένα κορεσμένο άθλημα στην Ελλάδα. Αν δεν έχεις έναν τεράστιο χώρο, σε χωρητικότητα και ύψος, ατελείωτες ώρες για προπόνηση την ημέρα και αρκετούς προπονητές, δεν καταφέρνεις να ξεχωρίσεις. Γιατί πρόκειται για ένα ατομικό άθλημα και τον χρόνο που θα δούλευες με μία ομάδα, τον χρειάζεσαι για ένα παιδί. Οπότε αν θες να έχεις πολλά παιδιά, πρέπει να έχεις και πολύ χρόνο. Είναι πολυδάπανο άθλημα και πολύ ανταγωνιστικό γιατί υπάρχουν σύλλογοι που το κάνουν πολλά χρόνια σε απίστευτα γυμναστήρια. Ένα νησάκι όπως είναι η Μύκονος καλώς ή κακώς δεν έχει τις κατάλληλες προδιαγραφές και δεν μπορούμε να φτάσουμε σε τόσο υψηλό επίπεδο. Οπότε έπεσε κατά τύχη στην αντίληψή μου το άθλημα της αισθητικής ομαδικής γυμναστικής, και αφού παρακολούθησα σεμινάρια της ελληνικής ομοσπονδίας της Αισθητικής Ομαδικής Γυμναστικής, πήρα το πτυχίο μου και ξεκίνησα λίγο καιρό μετά ν’ ασχολούμαι με το άθλημα.
Η αισθητική γυμναστική τι είναι και σε τι διαφέρει από τη ρυθμική; Πόσο διαδεδομένη είναι στην Ελλάδα;
Οι διαφορές με την ρυθμική γυμναστική στο γυμνό μάτι δεν είναι πολλές , στο μόνο που διαφέρουν εμφανισιακά είναι ότιη αισθητική δεν έχει όργανα. Το θέμα είναι στο προπονητικό κομμάτι. Σίγουρα είναι ένα ομαδικό άθλημα που σου δίνει το δικαίωμα να έχεις μέχρι και 12 αθλήτριες ταυτόχρονα ενώ ρυθμική σε αφήνει max μέχρι πέντε. Μπορείς να μπλέξεις εύκολα τις ηλικίες, ενώ στην ρυθμική είναι στάνταρ. Επίσης είναι λιγότερο επίπονο άθλημα για το σώμα. Σύμφωνα άλλωστε και με τον κώδικα, στόχος του αθλήματος είναι να μην καταπονούνται τα παιδιά. Αυτά τα τρελά ανοίγματα που φέρνουν το πόδι κόμπο, δεν τα βλέπεις στην αισθητική γυμναστική. Κι όταν τα βλέπεις, δεν βαθμολογούνται θετικά. Αν δει ο κριτής κάτι που είναι επίπονο θα πάρεις ποινή, δεν θα πάρεις βαθμό. Είναι πολύ όμορφο σαν άθλημα. Δεν έχεις όργανο, άρα δεν χρειάζεται ύψος (για όργανα) στο γήπεδο κάτι που δεν έχουμε ούτως ή άλλως στη Μύκονο. Το μόνο που χρειάζεται είναι το 13×13 που είναι ο χώρος σου. Τα κοινά είναι η μουσική, η θηλυκότητα του αθλήματος, η χορευτικότητα. Όλα αυτά τα ωραία.
Κυρίως με το άθλημα ασχολούνται οι βόρειες πόλεις. Τώρα έχει ξεκινήσει και διαδίδεται. Άκουσα για ομάδα και στο Χαλάνδρι. Σιγά-σιγά πιστεύω ότι θα μεγαλώσει οικογένεια της αισθητικής γυμναστικής, γιατί όσο βλέπει ο κόσμος ότι έχει εξέλιξη, θα το ακολουθήσει.
Η Ελλάδα έχει συμμετοχή για πρώτη φορά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Πες μου για την κατάταξη και πόσες ομάδες είχε η Μύκονος. Είσαι ευχαριστημένη, τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
Η συμμετοχή μας είχε τρεις ομάδες. Στον αγώνα β’ κατηγορίας είχαμε δύο ομάδες. Η μία ήταν η ομάδα Rhenia, με κορίτσια ηλικίας 8 – 10 ετών, η οποία κατετάγη τέταρτη και η δεύτερη ομάδα Μύκονος junior, με κορίτσια ηλικίας 12 – 14 , η οποία κατετάγη πέμπτη. Η τρίτη ομάδα, οι νεανίδες, κατέκτησαν την 6η θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία για τα παιδιά. Εγώ γνωρίζω το συναίσθημα γιατί έχω πάρει μέρος αρκετές φορές σε αγώνες, αλλά τα συγκεκριμένα παιδιά δεν είχαν συμμετάσχει σε αγώνες του εξωτερικού. Πιστεύω ότι θα το θυμούνται σε όλη τους τη ζωή. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα βέβαια, θα το θυμάμαι κι εγώ σ’ όλη μου τη ζωή, γιατί μπορεί να έχω βρεθεί σε αγώνες σαν αθλήτρια, αλλά πραγματικά δεν έχει καμία σχέση με το να πηγαίνεις τα παιδιά σου ως προπονήτρια και να τα βλέπεις να αγωνίζονται σε αυτό τον τεράστιο χώρο.
Ποιο ήταν το συναίσθημά σου τη στιγμή που έβλεπες τις ομάδες ν’ αγωνίζονται;
Οι λέξεις δέος και υπερηφάνεια, δεν το καλύπτουν. Όταν έχουμε περάσει εννέα χρόνια όσα έχουμε περάσει στο νησί – γιατί έχουμε δυσκολευτεί αρκετά – με τα παιδιά να κάνουν προπόνηση έξω αρκετές φορές μέχρι να φτιάξουμε τη σωστή αίθουσα, φτάνεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και λες: “Εντάξει, τουλάχιστον οι κόποι μας ανταμείβονται.”
Τι δυσκολίες λοιπόν έξτρα μπορεί να αντιμετωπίζει το άθλημα σε ένα νησί και θέλω να μου πεις γενικότερα για το άθλημα της ρυθμικής γυμναστικής (γιατί η αισθητική τώρα αναπτύσσεται).
Κατά τη γνώμη μου, ο αθλητισμός στη χώρα μας είναι ένα κομμάτι παραμελημένο. Ενώ σαν λαός έχουμε ζήλο και πείσμα, δεν βοηθάμε αντίστοιχα τους αθλητές με ζήλο και πείσμα, να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Το πιο βασικό είναι το οικονομικό κομμάτι, γιατί όπως και να το κάνεις, όποιο άθλημα κι αν ακολουθείς, για να φτάσεις σε παγκόσμιο ή ολυμπιακό επίπεδο, χρειάζονται χρήματα. Όσο πείσμα κι αν έχει ένας αθλητής, όταν δεν έχει βοήθεια από το κράτος, του “κόβονται τα φτερά”. Και γι’ αυτό μειώνονται όλο και περισσότερο τα παιδιά στους συλλόγους. Μιλάω γενικά για τον αθλητισμό, αλλά και για εμάς. Μπορεί για το ποδόσφαιρο το ενδιαφέρον να είναι μεγάλο, αλλά σε αθλήματα όπως είναι η ενόργανη, η ρυθμική, το τραμπολίνο, η ακροβατική -που είναι πιο πιεστικά από άποψη προπονήσεων- τα παιδιά μειώνονται.
Επίσης κάτι πολύ βασικό, που θα το θέσω ως παράπονο, είναι ότι οι αθλητές πλέον δεν είναι ευνοημένοι όπως παλιά.Παλιά με κάποια πανελλήνια κατάταξη ή με κάποια διάκριση σε μεγαλύτερο αγώνα έπαιρνες μόρια, κάποια χρηματική αμοιβή, μία βοήθεια στο σχολείο… Γιατί όταν κάνεις πρωταθλητισμό, σχολείο και προπόνηση έρχονται σε ρήξη. Πλέον όλα αυτά έχουν κοπεί. Από το κράτος δεν υπάρχει ούτε η χρηματική βοήθεια που υπήρχε κάποτε, ούτε η βοήθεια με μόρια για να μπεις σε μία σχολή. Αναφέρομαι κυρίως στα ΤΕΦΑΑ.
Τώρα πιο συγκεκριμένα, ένα άθλημα που χρειάζεται κλειστό χώρο με συγκεκριμένο ύψος και πλάτος, σε ένα νησί όπως είναι η Μύκονος, είναι δύσκολο να έχει την απαραίτητη αίθουσα. Μας πήρε εννιά χρόνια για να φτιάξουμε τη δική μας. Κάναμε προπόνηση σε σχολεία, σε αίθουσες με μάρμαρο κάτω, παίρναμε τις μοκέτες στον ώμο και πηγαίναμε σε διάφορα γήπεδα κάτω από τον ήλιο. Τα παιδιά ήταν με τ’ αντηλιακά για να κάνουν προπόνηση και να πετάνε τα όργανα. Έχουμε περάσει “ωραίες” στιγμές!
Περισσότερο τώρα ασχολείστε με την Αισθητική Γυμναστική στη Μύκονο;
Ναι, θα ήθελα να αφοσιωθώ σε ένα απ’ τα δύο αθλήματα. Πιστεύω πως αυτό το άθλημα θα έχει περισσότερη αναγνώριση για μένα και για τα παιδιά μου. Εκεί μπορούμε ν’ “ανέβουμε” αυτή την στιγμή, γιατί είναι κάτι πρωτόγνωρο στην Ελλάδα και γιατί έχω την βάση λόγω ρυθμικής να φτάσω τους στόχους μου. Υπάρχει θέληση από την ομάδα, από τους γονείς αλλά και από την τοπική κοινωνία. Αναφέρομαι στους γονείς γιατί αν δεν ήταν αυτοί να παρακινούν και να υποστηρίζουν τα παιδιά τους, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα μόνη μου. Και τώρα στην Φινλανδία που φτάσαμε, αν δεν ήταν γονείς από πίσω, δεν θα ήμασταν εδώ. Θεωρώ ότι εκεί μπορούμε να κάνουμε κάτι. Να βάλουμε το στίγμα στον παγκόσμιο χάρτη.
Πότε ξεκίνησε η ομάδα της αισθητικής γυμναστικής στη Μύκονο;
Ξεκινήσαμε μετά την πρώτη καραντίνα, τον Ιούνιο του ’20. Το “ξεκινήσαμε” είναι σχετικό γιατί δεν είχαμε καθόλου αίθουσα. Κάναμε προπόνηση στην παραλία, στο γήπεδο του στίβου ή σε ένα υπόστεγο με άμμο. Το Νοέμβριο τελείωσαμε την αίθουσα και υπήρξε το δεύτερο lock down. Δεν πρoλάβαμε να δουλέψουμε. Η ομάδα ξεκίνησε να δουλεύει πραγματικά όταν τελείωσε η δεύτερη καραντίνα. Επομένως στο Ελσίνκι ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος καθώς, οι ομάδες από τις υπόλοιπες χώρες, έχουν ιστορία 21 χρόνων περίπου. Στην αρχή στόχος μας ήταν το πανελλήνιο πρωτάθλημα, αλλά δίχως να το καταλάβουμε φτάσαμε στο παγκόσμιο.
Στην επαρχία μπορεί ένα παιδί να αφοσιωθεί περισσότερο στον αθλητισμό ή δεν παίζει ρόλο;
Ναι, θα μπορούσε. Η πόλη είναι πιο χαοτική, το παιδιά δύσκολα δίνουν βάση σε κάτι συγκεκριμένο. Στην επαρχία τα παιδιά ασχολούνται πιο πολύ με σωματικές δραστηριότητες. Εμείς τα πάμε καλά κι έχουμε κι αρκετά ταλέντα στην ομάδα.
Είσαι ικανοποιημένη ως τώρα;
Αρκετά. Αν σκεφτείς ότι κάνουμε προπόνηση μόνο τέσσερις μήνες, είμαι υπερβολικά ευχαριστημένη.
Από τότε που αποφασίσατε ότι θα πάτε στο παγκόσμιο άλλαξε κάτι στην προπόνηση, στο συναίσθημα; Πώς ήταν η προετοιμασία;
Τα παιδιά άλλαξαν από μόνα τους! Πήγαμε στο πανελλήνιο και όταν επιστρέψαμε είπαμε: “Εχουμε 40 ημέρες για το παγκόσμιο. Πρέπει να συγκεντρωθούμε.”
Στο πανελλήνιο πώς τα πήγατε;
Στο πανελλήνιο πήραμε μία δεύτερη θέση και δύο τρίτες θέσεις. Οι τρεις ομάδες που συμμετείχαν, πήραν όλες από μία θέση. Τα παιδιά έδειξαν μεγάλη αφοσίωση, τους άρεσε. Είδαν ότι μπορούν να κάνουν κάτι δυνατό, ότι μπορούν να γίνουν καλύτερες και πάλεψαν μόνες τους πάρα πολύ γι’ αυτό. Έρχονταν για προπόνηση μία ώρα νωρίτερα. Ξεκινούσαν ζέσταμα μόνες τους και είχαν τα βιντεάκια από τις αθλήτριες της Φινλανδίας δίπλα τους (που είναι πολύ καλές) για να παίρνουν γνώσεις. Κόπιασαν πολύ κι έχουν τόσο πείσμα που τους “βγάζω το καπέλο”.
Είδαμε πολύ ανεβασμένο επίπεδο εδώ στο παγκόσμιο της Φινλανδίας, πιστεύεις ότι έχετε δυνατότητες να το φτάσετε;
Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να φτάσουμε σ’ αυτό το επίπεδο. Βέβαια, δεν θα πω και όχι αν κάποτε το καταφέρουμε. Το να προκριθούμε στα τελικά του επόμενου παγκοσμίου πρωταθλήματος όμως και να πάρουμε μία θέση στη δεκάδα, ναι πιστεύω ότι είναι εφικτό, αλλά θέλει σκληρή δουλειά απ’ όλους μας.
Πιστεύεις ότι θα γίνει Ολυμπιακό άθλημα η αισθητική γυμναστική;
Συζητιέται πολύ έντονα να γίνει. Γι’ αυτό άλλαξε απ’ ό,τι κατάλαβα και η προεδρία. Οι Φινλανδοί για κάποιο λόγο δεν θέλουν να το κάνουν Ολυμπιακό άθλημα. Βγήκε Ρωσίδα πρόεδρος όμως πρόσφατα οπότε ίσως πιέσει περισσότερο τα πράγματα. Απ’ ό,τι έμαθα η πλειοψηφία των ανθρώπων που βρίσκονται στην ομοσπονδία, θέλουν να το κάνουν Ολυμπιακό άθλημα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι ο μεγάλος μας στόχος μας, αν όντως ενταχθεί το άθλημα σε αυτούς.
Τι κρατάει ενωμένη την ομάδα σε μία αποστολή και γενικότερα;
Το δέσιμο που ήδη έχουν τα παιδιά απ’ την προπόνηση, από εκεί δημιουργείται. Κάνουν προπόνηση τόσες ώρες την εβδομάδα, πονάνε μαζί, κουράζονται μαζί, κλαίνε μαζί, γελάνε μαζί. Όλο αυτό δημιουργεί ένα κλίμα δεν μπορεί κανένας να το χαλάσει, να μπει να το διαλύσει. Κάθε παιδί της ομάδας κρατάει την ομάδα μαζί. Είναι ένας κρίκος.
Από το Ελσίνκι, μία στιγμή που θα σου μείνει αξέχαστη σε σχέση με τους αγώνες;
Εκεί που πραγματικά ανατρίχιασα ήταν στην τελετή έναρξης. Όταν φώναξαν Greece και το έβλεπα και γραμμένο με μεγάλα γράμματα, με τα πυροτεχνήματα στο πλάι και την ελληνική σημαία, τα παιδιά μου… Έχουμε μεγαλώσει μαζί.
Εσένα ποια εμφάνιση σου άρεσε περισσότερο στο παγκόσμιο;
Εγώ είμαι ερωτευμένη με την ομάδα της Βαρκελώνης. Είναι διαφορετικές, έχουν ένα ιδιαίτερο στυλ. Είχαν μια δόση τρέλας. Τα χορευτικά τους ήταν διαφορετικά, δεν έβλεπες κάτι στημένο, αλλά κάτι πολύ δικό τους. Είμαι ερωτευμένη με αυτή χορογραφία.
Τι ρόλο παίζει η εμφάνιση στον αγώνα; Βλέπουμε πολλές διαφορετικά κορμάκια. Μίλησέ μου για την διαδικασία και τι ρόλο παίζει το τελικό αποτέλεσμα;
Εκτός από τις κινήσεις τους, το κορμάκι τους είναι επίσης βασικός τρόπος έκφρασης ενός θέματος. Κατά τη δική μου άποψη όσα περισσότερα στρας έχει μια εμφάνιση, τόσο πιο εντυπωσιακή είναι και τραβάει το βλέμματα. Άλλες προπονήτριες έχουν διαφορετική άποψη. Το κακό με τα κορμάκια είναι ότι είναι πανάκριβα. Κάθε εμφάνιση της Φινλανδίας για παράδειγμα που βγήκε πρώτη σε κατάταξη, κόστισε 1500€.
Διανύεις τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης σου και τους συνδυάζεις με πολύ έντονες στιγμές…
Το κομμάτι της εγκυμοσύνης δεν το έχω εμπεδώσει ακόμη. Είναι στιγμές που το ξεχνάω εδώ που είμαστε. Προσπαθώ να είμαι ήρεμη. Σίγουρα πάντα θα υπάρχουν κάποια ευτράπελα, συμβαίνουν πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις άμεσα. Χρειάζεται ηρεμία αυτός ο χώρος, την οποία έχω βρει μετά από πολλά χρόνια στον αθλητισμό. Η δουλειά αυτή δε σταματά ποτέ. Επιστρέφοντας στο σπίτι από το γυμναστήριο, έχουμε να βγάλουμε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας, τη χορογραφία, να βρούμε μουσικές. Πάντα κάτι έχουμε να κάνουμε. Ακόμη ζω σε αυτούς τους ρυθμούς.
Από την μέχρι τώρα εμπειρία σου, όταν ένα παιδί πιέζεται στις προπονήσεις, ποιος πρέπει να ‘ναι ο ρόλος του προπονητή και του γονέα;
Είναι μία πολύ λεπτή γραμμή αυτή. Ο γονέας πρέπει να είναι γονέας. Πρέπει να κρατάει τις ισορροπίες. Σε μία προπόνηση μπορεί το παιδί με την προπονήτρια να έρθει σε ρήξη (σίγουρα κάποιες φορές η πίεση είναι μεγαλύτερη και τα παιδιά θυμώνουν). Κι εγώ έτσι ήμουν με την προπονήτριά μου. Μία ζωή είχα νεύρα μαζί της, καθώς νόμιζα ότι δεν με αγαπούσε επειδή με πίεζε. Όμως συνήθως τα παιδιά που πιέζεις πολύ είναι και τα παιδιά που μπορούν να κάνουν πολλά. Η θέση του γονέα είναι να ηρεμήσει το παιδί. Να του δώσει να καταλάβει ότι η προπονήτριά του κάνει τα πάντα για καλό. Καλό είναι να υπάρχει συνεννόηση μεταξύ προπονητή και γονέα. Αν ένα παιδί δεν κάνει για το χώρο συνήθως θα τα παρατήσει, όποια προσπάθεια κι αν γίνει. Δεν αντέχουν πολλά παιδιά τον πρωταθλητισμό.
Το ελληνικό #metoo ξεκίνησε από τον χώρο του αθλητισμού. Άκουσες περιπτώσεις ή έχεις έρθει ποτέ αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω έρθει αντιμέτωπη γιατί η ρυθμική γυμναστική είναι ένας αμειγώς γυναικείος χώρος. Θαυμάζω όμως όλες τις γυναίκες που βγήκαν και μίλησαν. Τώρα για τις κακοποιητικές συμπεριφορές απλά θα ήθελα να πως να μην μπερδεύουν τα πράγματα οι αθλητές. Όταν βρίσκεσαι για παράδειγμα σε μια εθνική ομάδα, ξέρεις ότι θα δυσκολευτείς. Θα πιεστείς, δεν θα σου αρέσει η προπόνηση, αλλά εσύ επέλεξες να βρίσκεσαι εκεί. Σίγουρα πρέπει να υπάρχει ένα όριο από τους προπονητές, αλλά το να βάζουν τους αθλητές να τρέχουν ή να κάνουν 800 κοιλιακούς για τιμωρία δεν είναι κακοποίηση. Τα πράγματα βέβαια έχουν αλλάξει, η δική μου γενιά άντεχε πολλά περισσότερα.
Ποια είναι η δική σου καλύτερη αθλητική στιγμή;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία. Σίγουρα είναι αγωνιστικές όλες. Αυτό που με έχει στιγματίσει είναι η σχέση μου, με τις προπονήτριές μου Φωτιάνα Δουφεξοπούλου και Αργυρώ Νώτα. Η Φωτιάνα είναι η δεύτερη μητέρα μου,. Με εκείνη ξεκίνησα, μεγάλωσα κι έφτασα εδώ που είμαι.
Γιατί αξίζει ένα νέο κορίτσι να ασχοληθεί με την αισθητική γυμναστική;
Ένα νέο κορίτσι, ένα νέο αγόρι, ένα νέο παιδί πρέπει ν’ ασχοληθεί με τον αθλητισμό για το μέλλον της ζωής του. Η αισθητική είναι τελείως γυναικείο άθλημα. Αν και υπάρχουν κάποιες μεικτές ομάδες, κυρίως στην Ισπανία. Αξίζει ν’ ασχοληθεί όμως ένα κορίτσι, γιατί θα ζήσει ωραίες εμπειρίες. Θα κάνει καλό στο στο σώμα του, στην ψυχική του υγεία, θα έχει ρυθμό. Η αισθητική γυμναστική είναι ένα ελεύθερο άθλημα. Μπορείς να χορέψεις, να εκφραστείς, να βγάλεις τα εσώψυχα σου πάνω στο ταπί.
Μπορεί να ξεκινήσει οποιαδήποτε γυναίκα αισθητική γυμναστική; Υπάρχει ηλικιακό όριο;
Όλες μπορούν. Είχα ξεκινήσει κάποτε ένα τμήμα ρυθμικής ενηλίκων και είχαμε σαν όργανα, μπάλες. Ο στόχος που έβαλαν τότε μόνες τους ήταν να κάνουν μία καλοκαιρινή επίδειξη. Όταν κάνεις κάτι θες και να το δείξεις κάπου. Η κατηγορία γυναικών ξεκινάει από 16 ετών και άνω. Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα, υπήρχε αθλήτρια που ήταν 28 ετών και είχε κι ένα παιδί. Δεν έχει όριο, αν εσύ θες, τα κάνεις όλα!
Στα κορίτσια της ομάδας σου τι θα ήθελες να πεις;
Όσο πιο πολύ δουλεύουμε, τόσο πιο καλές γινόμαστε.Όσο ψηλούς στόχους και να βάζουμε, αν τους κυνηγάμε, τους πετυχαίνουμε. Πάντα με πείσμα.
