«Ήταν μία δυνατή γυναίκα και δεν της άρεσε να βλέπει ανθρώπους να κλαίνε. Συγγνώμη Ζαν, αλλά αυτό μας ξεπερνά. Βάλαμε τα κλάμματα», έγραψε το πρωί της Δευτέρας 31 Ιουλίου ο Πιερ Λεσκιούρ, πρόεδρος του φεστιβάλ Καννών στο twitter.
Ήταν ένα από τα πολλά συγκινητικά μηνύματα που κατέκλυσαν τα social media μετά από το θάνατο της Γαλλίδας ηθοποιού που πέθανε 89 ετών στο Παρίσι, όπου και γεννήθηκε.
Ασανσέρ για δολοφόνους (1958).
Αν οι σκηνοθέτες που όρισαν το Νέο Κύμα στο γαλλικό σινεμά στα τέλη των 50ς ήταν ο Τριφό, ο Γκοντάρ και ο Ρενέ, το πρόσωπο της νουβέλ βαγκ ήταν χωρίς αμφιβολία η Ζαν Μορό. Στη διάρκεια της καριέρας της συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους από τον Λουί Μαλ και τον Μπουνιουέλ μέχρι τον Γουέλς και τον Αντονιόνι. Ο Όρσον Γουέλς τη θεωρούσε μάλιστα τη μεγαλύτερη ηθοποιό στον κόσμο. Εκτός από τον κινηματογράφο, η Μορό είχε και σπουδαία καριέρα στο θέατρο, όπου, μεταξύ άλλων είχε διαπρέψει και το πλάι του Ζεράρ Φιλίπ.
Από τη φιλμογραφία της ξεχωρίζουμε και σας προτείνουμε να δείτε τις ταινίες:
Ασανσέρ για δολοφόνους (1958), Οι εραστές (1958), Επικίνδυνες σχέσεις (1959), Τα 400 χτυπήματα (1960), Η νύχτα (1961), Βίβα Μαρία (με την Μπριζίτ Μπαρντό, 1965), Η νύφη φορούσε μαύρα (1967) και βέβαια μια ταινία συνδεδεμένη για πάντα με τη γυναικεία και σεξουαλική απελευθέρωση, το εμβληματικό Ζυλ και Τζιμ (1962) του Φρανσουά Τριφό. Στα 80ς έκανε περάσματα από ταινίες όπως Νικίτα (1990) και Μέχρι το τέλος του κόσμου (1991). Το 1992 κέρδισε ένα Σεζάρ (το γαλλικό Όσκαρ) για την ερμηνεία της στην ταινία “The Old Lady Who Wades in the Sea.”
Ζυλ και Τζιμ (1962).
Υπήρξε παντρεμένη με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Ζαν-Λουί Ρισάρ (1949-1956), με τον οποίο απέκτησαν έναν γιο, και με τον Αμερικανό σκηνοθέτη Γουίλιαμ Φρίντκιν(1977-1979).
