Η χρονιά τελειώνει με τον καλύτερο τρόπο για τον Αντίνοο Αλμπάνη. Αυτόν το χειμώνα μοιράζει την εβδομάδα του ανάμεσα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όπου παρουσιάζεται με απανωτά sold-out η παράσταση «Κάποιος να με προσέχει» στο Θέατρο Αυλαία, ενώ στην τηλεόραση μοιράζεται την τεράστια επιτυχία του «Maestro», το οποίο προβάλλεται στο MEGA. Ξεκινάμε την κουβέντα μας με το έργο του Φρανκ ΜακΓκίνες, το οποίο ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας, με τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία του να αναλαμβάνει η Αθανασία Καραγιαννοπούλου. «Είμαι πολύ ευτυχής που παρουσιάζουμε ένα έργο για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ο συγγραφέας του “Κάποιος να με προσέχει” είναι φιλέλληνας, έχει μεταφράσει τους κλασικούς μας συγγραφείς και βρίσκει συχνά τρόπους να βάζει ένα ελληνικό στοιχείο στα έργα του. Το “Κάποιος να με προσέχει” είναι μια ιστορία με πρωταγωνιστές υπαρκτά πρόσωπα αντιμέτωπα με τη σκληρότητα της Ανατολής απέναντι στη Δύση: ένας δημοσιογράφος, ένας καθηγητής Λογοτεχνίας και ένας ψυχίατρος πέφτουν θύματα απαγωγής από τη Χεζμπολάχ, που τους κρατά έγκλειστους για πολλά χρόνια σε φυλακή στον Λίβανο». H παράσταση, με τον ίδιο και τους Δημήτρη Μάριζα και Πήτερ Ράντλ, έρχεται σύντομα στην Αθήνα, στο Σύγχρονο Θέατρο, από τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2023.
Στη ραχοκοκαλιά του «Κάποιος να με προσέχει» βρίσκεται η σύγκρουση Ανατολής – Δύσης, αλλά είναι αυτό το θέμα του έργου;
Όχι ακριβώς. Είναι τρεις Δυτικοί -ένας Άγγλος, ένας Ιρλανδός και ένας Αμερικανός-, ο ένας ενάντια στον άλλον. Αλληλοκατηγορούνται για ξεριζωμό, αρπαγή της πατρίδας, της γλώσσας – ιδέες ριζωμένες βαθιά στην κοινωνία που τους μεγάλωσε. Κι εμείς παρακολουθούμε τη διαδρομή τους και το πώς καταφέρνουν, εγκλωβισμένοι, σε άθλιες συνθήκες, να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία και το δαιμονικό τους χιούμορ για να σπάσουν τους τοίχους της φυλακής τους και να φτάσουν στην παραδοχή ότι χρειάζονται κάποιον να τους προσέχει, ακόμη κι αν αυτός είναι ένας άλλος άνδρας. Μαθαίνουν να κάνουν στην άκρη προκαταλήψεις περί αρρενωπότητας, μαθαίνουν τις αρετές που έχουμε συνηθίσει να τις συνδέουμε με τις γυναίκες, ενώ στην πραγματικότητα είναι ανθρώπινες αρετές. Με έχει συγκινήσει το γεγονός ότι το κοινό έχει αγκαλιάσει αυτή την παράσταση.
Είναι έντονη η παρουσία σου φέτος τόσο θεατρικά όσο και τηλεοπτικά. Η τεράστια επιτυχία του «Maestro» ήταν για πολλούς αναμενόμενη. Την περίμενες;
Ήταν πολλά τα χρόνια της απουσίας του Χριστόφορου. Δεν ήξερα αν οι γενιές που έχουν μεσολαβήσει από τη δική μας, που ήμασταν γκρούπι, έως σήμερα θα είχαν το δικό μας ρακόρ, την ίδια σύνδεση με τις σειρές του Χριστόφορου. Έχει νόημα και αξία αυτό που κάνει. Είναι πάρα πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο για τον ίδιο, γιατί είναι αρκετά συγκεντρωτικός, έχει έλεγχο των πάντων, αλλά στην Ελλάδα αν δεν σκύψεις εσύ ο ίδιος πάνω από τη δουλειά σου κανείς δεν θα τη φροντίσει. Και δεν εγκλώβισε την ιστορία στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Θα πρέπει να αναγνωρίσουν όλοι το πόσο γενναιόδωρος είναι ο Χριστόφορος, όχι μόνο με τους ηθοποιούς του, αλλά με όλους τους συνεργάτες του.
Η σειρά μπαίνει στο ελληνικό σπίτι και μοιράζει χαστούκια: ενδο-οικογενειακή βία, κατάχρηση ουσιών, υποκρισία, προκαταλήψεις σε σχέση με τον έρωτα, την ομοφυλοφιλία. Η ιστορία ανάμεσα στα δύο αγόρια είναι από τις πιο τρυφερές που έχω δει. Νιώθεις ότι τα συζητάμε όλα αυτά στη δημόσια ζωή, αλλά μένουμε στη συζήτηση;
Υπάρχει υποκρισία και από την κοινωνία και από τα αρμόδια όργανα. Για παράδειγμα, ανέβηκε πρόσφατα στην Πάτρα μια παράσταση χορού με μια γυναίκα στο ρόλο του Μότσαρτ, που παντρεύεται στη σκηνή μια άλλη γυναίκα, τη φιλάει κ.λπ. Επειδή έβλεπαν την παράσταση και σχολεία, υπήρξε τεράστιο κύμα οργής από γονείς που δήλωσαν ότι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν στα παιδιά πώς είναι δυνατόν να φιλιούνται ή να παντρεύονται δύο γυναίκες – το 2022 αυτό! Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας δήλωσε ότι δεν βρήκε τον κατάλληλο άνδρα για το ρόλο και ότι «το να παροτρύνεις και να πιέζεις ένα άτομο να γίνει ομοφυλόφιλο, επειδή ίσως είναι της μόδας… δεν με βρίσκει σύμφωνο. Εγώ έχω ανάγκη να βλέπω ξεχωριστά τα φύλα στη σκηνή και δεν έχω ποτέ άνδρες χορευτές θηλυπρεπείς». Δεν θα άφηνα κάτι τέτοιο αναπάντητο, αλλά το να γράφω σε ποστ ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι μόδα και ότι κανείς δεν σε παρασύρει να γίνεις ομοφυλόφιλος δεν φτάνει, πρέπει να απαντήσουν τα αρμόδια όργανα. Ευτυχώς, ο υφυπουργός Πολιτισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης αποκάλεσε τη θέση του διευθυντή ανάρμοστη και χαρακτήρισε τις τοποθετήσεις του βαθιά ομοφοβικές. Εγώ πάντα θα μένω ενεός μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα ιρανοποίησης της κοινωνίας, θα είμαι πάντα αντίθετος.
Μιλώντας για το «Maestro», δεν μπορώ να παραλείψω την ειδική μνεία στη σκυλίτσα σου, την Blu, και το γεγονός ότι σας βλέπουμε… οικογενειακώς στο Netflix.
Το κορίτσι μου, το παιδί μου, με έβγαλε ασπροπρόσωπο, ήταν απολύτως συνεργάσιμη, έδειξε το ταλέντο της. Για το Netflix νιώθω πολύ περίεργα, με την έννοια του άγνωστου, του χωρίς προηγούμενο. Ευχόμαστε η ιστορία να συγκινήσει και τις ξένες αγορές. Είμαστε πολύ περήφανοι που ανοίγει επιτέλους ο δρόμος για να μπουν ελληνικές παραγωγές στο Netflix, αλλά και για να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τα προϊόντα μυθοπλασίας ως κάτι που έχει μεταπωλητική αξία, για παράδειγμα, στην αγορά των Καννών. Δεν ξέρω με τι κριτήρια λειτουργούν οι ξένες αγορές, ας πούμε, δεν θα φανταζόμουν ότι μια κορεάτικη παραγωγή όπως το «Squid Game» θα γινόταν παγκόσμιο hit. Eμείς ποντάρουμε στις ομορφιές της Ελλάδας, στα νησιά μας και τον έρωτα.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες ένα νέο ξεκίνημα; Και τι όνειρο θέλεις να πραγματοποιήσεις;
Όταν θεραπεύτηκα. Θέλω πάντα να πηγαίνω προς το φως. Έχω ζήσει τα λαγούμια, την επίπλαστη θαλπωρή της κατάθλιψης και της μιζέριας. Και όταν κάποιος πάει να με παρασύρει στο λαγούμι του, εγώ θα φεύγω μακριά. Θέλω η ζωή μου να έχει φως, ελπίδα, χαρά. Έχω ένα όνειρο ζωής: να πάω στο Μπουένος Άιρες και να μείνω εκεί ένα μεγάλο διάστημα. Έχω ένα τέτοιο μεταφυσικό δέσιμο με τη χώρα που φοβάμαι ότι αν πάω δεν θα ξαναγυρίσω.
Νιώθεις ότι η ζωή σου χωρίζεται σε πριν και μετά την περιπέτεια της υγείας σου;
Δεν μπορώ να ζω τη ζωή μου σαν να μη μου έχει συμβεί, έρχεται μαζί μου και στις δουλειές μου ως ωριμότητα αν θέλεις, ως εμπειρία. Νιώθω αλλιώς. Δεν χαίρομαι να μιλάω γι’ αυτό, οι αναμνήσεις είναι νωπές και οι εμπειρίες δυσάρεστες, αλλά με παρηγορεί η σκέψη ότι κάποιος που περνάει ένα ζόρι -και δεν είναι ανάγκη να είναι καρκίνος- με βλέπει και παίρνει ελπίδα. Είναι παρηγορητικό να περνάς το μήνυμα: ό,τι κι αν περνάμε, πάντα ξημερώνει η επόμενη μέρα και εμείς πρέπει να την κάνουμε καλύτερη.
Πρωταγωνίστησες στην καμπάνια «H θεραπευτική δύναμη του αγγίγματος». Ήταν ένας τρόπος για να μοιραστείς όσα έμαθες;
Ήταν και δική μου ανάγκη να μιλήσουμε για τη θεραπευτική αξία του αγγίγματος, αλλά αξίζει να σημειωθεί ότι η La Roche-Posay στήριξε την καμπάνια για την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κοινού για τις ανεπιθύμητες ενέργειες που προκαλούνται στο δέρμα των ογκολογικών ασθενών κατά τη διάρκεια της θεραπείας, αλλά και της αποθεραπείας. Το brand έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο Δερματικό Ιαματικό Κέντρο La Roche-Posay στη Γαλλία, όπου δέχεται ογκολογικούς ασθενείς προσφέροντας ανακουφιστικές θεραπείες που αποκαθιστούν την αυτοπεποίθησή τους. Θυμάμαι όταν τελείωσα τη θεραπεία μου και βγήκα περιοδεία. Στην επαρχία ο κόσμος είναι πολύ εκδηλωτικός κι εγώ έπρεπε να κρατάω αποστάσεις από τους θεατές. Μου είχε στοιχίσει η έλλειψη της αγκαλιάς. Ήμουν μακριά από φίλους, οικογένεια, φροντιστές και δεν είχα μια αγκαλιά. Ήταν δυσβάσταχτο. Όταν οι άνθρωποι έχουν απέναντί τους έναν ογκολογικό ασθενή, δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Να ξέρουν ότι μια αγκαλιά είναι ικανή να φωτίσει ολόκληρη τη μέρα τους.
Επιμέλεια: Ελίνα Συγγαρέως, Grooming: Ιωάννα Δουρδουμπάκη Βοηθός στυλίστα: Jay Κωνσταντινίδου
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιανουαρίου 2023.
