Ο αρχιτέκτονας Θόδωρος Μπρουσκομάτης, δημιουργεί ποπ εικονοστάσια για τους “Αγίους” της καρδιάς μας. Θήκες της ψυχής ή αλλιώς… animATheca, έτοιμες να προσκυνηθούν από τους ζώντες. Ο Μπρουσκομάτης αφηγείται, μέσα από τα εικονοστάσιά του, ιστορίες αγάπης, λατρείας, ματαίωσης, εξορίας και υπαρξισμού.
Υπάρχουν μερικά έργα τέχνης, που σου ξυπνάνε κάθε φορά που τα κοιτάς το ίδιο πανέμορφο συναίσθημα: Είναι κάτι σαν μαγεία. Mια αίσθηση μυστηρίου, μαζί με θαυμασμό, πασπαλισμένη με πολλή αστερόσκονη, δόσεις αρκετές για να διαγραφεί ενα όμορφο χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Αυτό νιώθω κάθε φορά που κοιτάω τα κουτιά του Θεόδωρου Μπρουσκομάτη.
Στον κόσμο των μαγικών τρισδιάστατων κουτιών, θαύμασα προσωπικότητες όπως η Σοφία Βέμπο, η Μελίνα Μερκούρη, η Τζένη Καρέζη η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η ντίβα Μαρία Καλλας . Έμεινα άφωνη μπροστά στα diorama boxes των Marilyn Monroe, Grace Kelly, Princess Diana και Amy Winehouse. Eσύ ποιό κουτί θα επέλεγες για το δωμάτιό σου; To απόλυτο kitsch chic είναι εδώ.
Αλλά άς πάρουμε τα πράγματα – κάπως – απο την αρχή:
O Θεόδωρος, εμπνευστής του Animatheca εξηγεί: “Αυτό που κάνω σαν τεχνική ονομάζεται diorama box ή shadow box, είναι δηλαδή η προσπάθεια της τρισδιάστατης απεικόνισης ενός θέματος, κυρίως μέσα σε ένα κουτί και γίνεται με τη χρήση-μείξη διάφορων υλικών. Είναι δηλαδή κάτι σαν μακέτα. Ποτέ δεν ήταν καθαρή τέχνη, αλλά ειναι κάτι σαν υβρίδιο τέχνης ή λαϊκή τέχνη. Ένας απο τους πρωτοπόρους ήταν ο Αμερικανός Joseph Cornell, του οποίου τα “κουτιά” πάντα μου προκαλούν μεγάλο θαυμασμό.”
“Η επαγγελματική μου ιδιότητα ειναι Αρχιτέκτων Μηχ/κος και μέχρι το 2008 εργαζόμουν στον κατασκευαστικό τομέα. Όμως η ενασχόλησή μου με την τέχνη ειναι εξ´ απαλών ονύχων. Πάντοτε θυμάμαι τον εαυτό μου απο παιδί να διεκδικεί χρώματα, μπογιές, πλαστελίνες, μπλοκ κλπ. Βέβαια προέρχομαι απο την κλασική ελληνική επαρχιώτικη οικογένεια που η ενασχόληση με οτιδήποτε καλλιτεχνικό ειναι ρητά απαγορευμένο. Έτσι διάλεξα να γίνω αρχιτέκτων γιατί είναι ένα επάγγελμα κοντινό στις τέχνες αλλά και με το φωτοστέφανο της επισήμης. Έτσι οταν με την αρχή της κρίσης, η εταιρεία που εργαζόμουν ήταν απο τις πρώτες που κλείσανε και οι όποιες μετέπειτα προσπάθειες να συνεχίσω στον ίδιο επαγγελματικό χώρο δεν είχαν αποτέλεσμα τότε γκρεμίστηκε μέσα μου το στερεότυπο της σιγουριάς που σου έδινε ένα “νομιμο” επάγγελμα. Σ´εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή βρισκόμουν στον Λονδίνο, όπου κάπου τυχαία σε μια μεξικάνικη γκαλερί είδα diorama boxes με τα κλασσικά μεξικάνικα θέματα με τις Παναγίες, αγγέλους κλπ και πραγματικά εντυπωσιάστηκα απο το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Όλο αυτή η μειξη των υλικών και χρωμάτων που γινόταν τόσο απενοχοποιημένα μου φέρανε εικόνες απο Gilbert & George και Pierre et Gilles. Μιας και απο την αρχή της θαύμαζα την Amy Winehouse, είπα να την τιμήσω φτιάχνοντάς της ένα μικρό εικονοστάσι κάτι που να ειναι σαν μεξικάνικο αλλά με πιο δυτικό kitsch τρόπο. Αν και ήταν φριχτό το πρώτο κουτί, άρεσε πολύ στους φίλους μου οι οποίοι επιμένανε να συνεχίσω και με άλλα πρόσωπα που είχαν πεθάνει.”
“Απο τότε (2013) έχω φτιάξει πάνω απο 500 κουτιά και συνεχίζω καθημερινά να παράγω, ικανοποιόντας περισσότερο μια εσωτερική μου ανάγκη παρά την πραγματική απαίτηση της αγοράς τους. Τα κουτιά είναι σχετικά μικρά -ακόμη οι διαστάσεις μου ειναι τυποποιημένες για να μου επιτρέπουν μεγάλη παραγωγή- έχουν διαστάσεις 11cm x 16cm x 5,5cm (Υ x Π x Β) και ειναι κατασκευασμένα απο mdf, γυαλί, εφυαλωμένες εικόνες τυπωμένες σε φωτογραφικό χαρτί, πλαστικές, γυάλινες, μεταλλικές χάντρες, πλαστικά και υφασμάτινα λουλούδια, πλαστικά μικρά ζώα , υφάσματα, ακρυλικά και glitter χρώματα, σύρμα, σιλικόνη και γενικά ό,τι μικροαντικείμενο βρω μπροστά μου και που νομίζω ότι μου κάνει.”
Και εξηγεί: “Προσεγγίζω αυστηρά εικαστικά, όλα τα πρόσωπα τα οποία χρησιμοποιώ μου δημιουργούν έντονα συναισθήματα το καθένα για διαφορετικούς λόγους.Και καταλήγει: ‘Το κιτς είναι νομίζω εκκεντρικό εξ ορισμού. Τώρα το αν είναι παρεξηγημένη έννοια, αυτό εξαρτάται απο του κουλτούρα του καθενός.’
