Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που εμπνεύστηκαν από την τραγωδία στα Τέμπη και δημιούργησαν κάτι θέλοντας να αποτίσουν το δικό τους φόρο τιμής στα θύματα αλλά και να αποδώσουν ευθύνες. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και η Ελεάνα Βραχάλη, στιχουργός σε τραγούδια των Κώστα Μακεδόνα, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μιχάλη Χατζηγιάννη, Δέσποινα Ολυμπίου, Τάνια Τσανακλίδου, Ελένη Πέτα, μεταξύ άλλων.
Ο τίτλος του είναι «Το μαύρο μου μπαλόνι», μια αναφορά στο σύμβολο του συλλογικού μας πένθους. Ακολουθούν οι στίχοι:
«Αν είχε ο πόνος πρόσωπο θα ήταν το δικό μου
Ντροπή που δεν ξεπέρασα πολύ τον εαυτό μου
Να κάνω το καλύτερο εγώ για κάποιους άλλους
κι αξία να μην έδινα σε κάποιους παπαγάλους
που άλλοι τους κουρδίζουνε σα να είν’ φτηνά ρολόγια,
στην ώρα να αθωώνουνε τα ανάλγητα λαμόγια
Η υπομονή μου ξέφυγε και άλλο δεν τρομάζει
εκεί προς στην αλήθεια μου θα πάει κι ας λαχανιάζει
Συγνώμη που με το αίμα μου δε βάφτηκαν οι τοίχοι
Συγνώμη που δεν ψήφισα και το άφησα στην τύχη
Συγνώμη για όσους πλήρωσαν και πέθαναν για μένα
Συγνώμη που δεν πρόλαβα να πω πως είμαστε ένα
Συγνώμη που ανέχτηκα τα ολέθρια, τα μοιραία
Δεν ξέρω από κόμματα δεν θέλω και σημαία
Θα πάω στις επάλξεις μου, στον άνισο αγώνα
Θα βρω εγώ τον τρόπο μου και ρίξτε δακρυγόνα
Εδώ όπου γεννήθηκα, πεθαίνω κάθε μέρα
και πέφτω με όποιον δίπλα μου σκοτώνεται απ’τη σφαίρα
Κάποιοι όλα τα πήρανε χωρίς κανείς να δίνει
κι ο ένας προς τον άλλονε πετάει την ευθύνη
Δε θέλω ανακούφιση ούτε ελεημοσύνη
Ενός λεπτού κραυγή ζητώ και μια δικαιοσύνη…
«Συγνώμη για όσους πλήρωσαν και πέθαναν για μένα/ Συγνώμη που δεν πρόλαβα να πω πως είμαστε ένα»
Κι εσύ που από δίπλα μου επέλεξες να λείπεις,
τις λέξεις μου τις βάφτισες στη δύναμη της λύπης…
Σου δίνω την καρδιά μου εδώ, που σπάει, μα δεν παγώνει
Θα είναι πια πυξίδα μου το μαύρο μου μπαλόνι».
