Η Olivia Colman μας έχει συνεπάρει ενσαρκώνοντας την βασίλισσα Ελισάβετ στην σειρά The Crown. Για μια άλλη βασίλισσα, την Άννα, απέσπασε το 2019 βραβείο Όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου The Favourite. Πριν προλάβουμε να της παραδώσουμε το στέμμα της βασίλισσας της καρδιάς μας να αναφέρουμε ότι έχει βασιλικό τίτλο και στην προσωπική της ζωή. Η πριγκίπισσα Άννα, εκπροσωπώντας την βρετανική βασιλική οικογένεια, την τίμησε στα τέλη του 2019 με τον τίτλο του Διοικητή του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όλα τα παραπάνω είναι πράγματα όμως που θα μπορούσες εύκολα να εντοπίσεις κάνοντας μια γρήγορη αναζήτηση με το όνομά της. Θα βρεις μάλιστα ότι πέρασε το φετινό φθινόπωρο στην Ελλάδα με αφορμή τα γυρίσματα της νέας της ταινίας που πραγματοποιήθηκαν στις Σπέτσες. Αυτά που δεν ξέρεις αλλά έχουν φοβερό ενδιαφέρον είναι πώς ήταν στην εφηβεία της, τι προβλήματα χρειάστηκε να διαχειριστεί, ποια είναι τα συναισθήματά της για τον σύζυγό της Ed Sinclair -είναι παντρεμένοι από το 2001- και τι θα έλεγε στον 16χρονο εαυτό της μετά από όλα όσα έχει ζήσει.
Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός μοιράστηκε άγνωστες πτυχές της ζωής της μέσα από ένα γράμμα που έγραψε στον 16χρονο εαυτό της που διαβάζουμε στο βιβλίο της Jane Graham “Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books.
Η ιδέα ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια από το πρωτοπόρο βρετανικό περιοδικό δρόμου The Big Issue και το αποτέλεσμα είναι αυτή η συλλογή από 80 εκπληκτικές επιστολές ανθρώπων που ξεχώρισαν στον πολιτισμό, τις τέχνες, την πολιτική, τον αθλητισμό, τις επιχειρήσεις. Μία από αυτέ είναι και η Olivia Colman:
15 Απριλίου 2013
Τα αγόρια ήταν η βασική ασχολία μου στα δεκάξι. Περιέργως, είχα και μεγάλες επιτυχίες. Δεν νομίζω ότι θα με ξεχώριζαν σε ένα δωμάτιο γεμάτο κορίτσια, όμως τα πήγαινα πάντα καλά μαζί τους και μάλλον με θεωρούσαν ευχάριστη παρέα. Ήμουν άνετη και καθόλου μελοδραματική. Το σχολείο με τρόμαζε, δεν τα πήγαινα ποτέ πολύ καλά. Ποτέ δεν μου ήταν εύκολο. Ένιωθα πάντα ότι σίγουρα υπήρχε κάτι άλλο πέρα από αυτό. Βέβαια, καθώς μεγάλωνα, άρχισε να μου αρέσει λιγάκι, επειδή οι καθηγητές μάς συμπεριφέρονταν σαν να ήμασταν μεγάλοι. Έπειτα, στα δεκάξι, έπαιξα στην πρώτη μου σχολική παράσταση –ήμουν η Τζιν Μπρόντι στο Η Δεύτερη Νιότη Της Τζιν Μπρόντι– και είπα αμέσως μέσα μου: «Αυτό θέλω να κάνω. Δεν θέλω τίποτε άλλο». Και στάθηκα τυχερή, επειδή δεν είμαι ικανή για οτιδήποτε άλλο.
Ως έφηβη ανησυχούσα μέσα μου για πολλά, όμως το έκρυβα καλά. Ανησυχούσα για τα μαθήματά μου, για την εμφάνισή μου, για τα μαλλιά μου. Όμως δεν υπήρξα ποτέ από εκείνες τις μουτρωμένες έφηβες που δεν χαμογελάνε ποτέ. Ο υπέροχος νονός μου πάντα μου έλεγε πόσο πολύ χαιρόταν όταν με έβλεπε, γιατί ήμουν η μοναδική χαμογελαστή έφηβη. Και τον θαύμαζα τόσο πολύ, που αυτά τα λόγια ήταν τότε για μένα από τα καλύτερα πράγματα που είχα ακούσει. Ήθελα, λοιπόν, να φανώ αντάξια των προσδοκιών του. Όλοι τον λάτρευαν, θύμιζε λιγάκι τον Όλιβερ Ριντ, χωρίς το πολύ αλκοόλ. Ήταν αστείος, πνευματώδης, όμορφος και υπέροχος. Όταν έπαιξα τη δεσποινίδα Τζιν Μπρόντι, μου είπε: «Ήσουν καταπληκτική, καταπληκτική, τέλεια!»
Ήμουν αρκετά πρόσχαρη έφηβη, ωστόσο ακόμη και οι πιο λογικοί άνθρωποι παλαβώνουν λιγάκι όταν οι ορμόνες τους φουντώνουν. Για κάποιο διάστημα, λοιπόν, αντιμετώπισα ένα πρόβλημα με το φαγητό. Δεν έτρωγα και δεν ένιωθα καλά με το σώμα μου. Όμως συνέχιζα να χαμογελάω σε όλους. Είχα τις μαύρες μου, κι ακόμα τις έχω. Μεγαλώνοντας, καταλαβαίνω πια πότε έρχεται το μαύρο σύννεφο και ότι είναι περαστικό. Οι φίλοι μου και ο αγαπημένος μου σύζυγος ξέρουν, όπως ξέρουν ότι με λίγο τσάι και με αρκετές αγκαλίτσες θα περάσει τελικά. Μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού έπαθα επιλόχεια κατάθλιψη, όμως ήξερα ότι αγαπάω το μωρό μου και καταλάβαινα τι αξίζει στη ζωή μου. Πολύ θα ήθελα να γύρναγα πίσω σε εκείνες τις πρώτες δυσκολίες και να έλεγα στον νεότερο εαυτό μου: «Θα είσαι μια χαρά. Θα περάσει. Και θα αγαπηθείς. Μην πάρεις βιαστικές αποφάσεις τώρα. Θα καταφέρεις να τα τακτοποιήσεις όλα και θα περάσεις υπέροχα. Χέστηκες κι αν δεν είσαι αδύνατη». Κατά βάση, είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο. Μακάρι να ντυνόμουν πιο ανάλαφρα στα δεκάξι μου. Θα έλεγα, λοιπόν, στον νεότερο εαυτό μου: «Αν δεν σ’ αρέσει το σώμα σου τώρα, περίμενε να δεις τι θα γίνει όταν θα μεγαλώσεις». Το σώμα μου άλλαξε αφότου έκανα παιδιά, όμως νιώθω πολύ πιο άνετα τώρα. Θα ήθελα να πω στη νεαρή Ολίβια: «Είσαι υπέροχη, είσαι ερωτεύσιμη. Η ζωή δεν σου φέρεται άσχημα».
Σίγουρα δεν θα έλεγα στον νεότερο εαυτό μου τίποτε από όσα μου έτυχαν στο μέλλον. Εάν έλεγα στη νεαρή Ολίβια ότι θα πραγματοποιούσε το όνειρό της, θα σταματούσε να προσπαθεί. Η αλήθεια είναι ότι σου χρειάζεται λίγο νέφτι στον κώλο. Το πιστεύω. Ξέρω πώς είναι να μη δουλεύεις και να παλεύεις για να τα βγάλεις πέρα, γιατί πέρασα έναν ολόκληρο χρόνο στην ανεργία, περνώντας από κάποιες οντισιόν στις οποίες απέτυχα. Εξακολουθώ να νιώθω μέχρι σήμερα αυτή την αγωνία. Δεν θέλω να ξαναπεράσω τα ίδια. Είναι πολύ προτιμότερο να μην ανησυχείς.
Από όλα τα πράγματα που έχω κάνει, νομίζω πως ο έφηβος εαυτός μου θα ενθουσιαζόταν περισσότερο με τον Τυραννόσαυρο του Πάντι Κόνσινταϊν. Ανέκαθεν το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω σε κάτι σπουδαίο. Ο νεότερος εαυτός μου δεν θα ξαφνιαζόταν που έγινα περισσότερο γνωστή ως κωμική ηθοποιός. Λάτρεψα κάθε λεπτό των Peep Show, Rev και Twenty Twelve. Ο Ρόμπερτ Γουέμπ και ο Ντέιβιντ Μίτσελ είναι δυο από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον κόσμο.
Ήθελα πάντα απεγνωσμένα να γίνω μαμά. Ήμουν πάντα πολύ συναισθηματική. Πάντα κλαψούριζα στο σινεμά. Όμως όταν απέκτησα παιδιά, έγινα αλοιφή. Κι έτσι τώρα με το παραμικρό που θα νιώσω, μπορεί να βάλω τα κλάματα ακόμα και στο λεωφορείο. Δεν έχω άμυνες. Περίπου έτσι είναι και ο άντρας μου. Καθόμαστε και βλέπουμε το One Βorn Εvery Μinute και σκουπίζουμε τα δάκρυά μας κάθε φορά που γεννιέται ένα μωρό. Στα γυρίσματα του Broadchurch έκλαιγα συνεχώς. Η σκέψη και μόνο ότι τα παιδιά σου μπορεί να φύγουν πριν από σένα, είναι σκέτη φρίκη. Έπρεπε να γυρίσω μια σκηνή και μου έλεγαν: «Δεν κλαις σ’ αυτή τη σκηνή». Κι εγώ έλεγα μέσα μου: «Ναι, καλά, καλή τύχη».
Θα ήθελα πολύ να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να ξαναζήσω τη στιγμή που πρωτοείδα τον άντρα μου. Καθώς και την πρώτη φορά που είπαμε σ’ αγαπάω. Ήταν στις πρόβες ενός έργου. Και αμέσως σκέφτηκα: «Αυτός είναι ο άντρας που θα παντρευτώ». Κι έπεσα με τα μούτρα, δεν το έπαιξα κουλ. Αρχικά, εκείνος δεν το αντιλήφθηκε. Μερικές φορές αργεί να πάρει μπρος. Έπρεπε να το δουλέψω το πράγμα. Θυμάμαι μια μέρα, τρεις μήνες μετά, να με ρωτάει: «Τι σκέφτεσαι;» Κι εγώ να του απαντάω: «Σ’ αγαπάω». Τότε πια ήξερα ότι τον έχω. Έπειτα από εφτά χρόνια παντρευτήκαμε και έχουμε συμπληρώσει δεκαεννιά χρόνια μαζί. Είναι ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο.
“Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου”
Όσο σπουδαία και λαμπερή αν είναι μια προσωπικότητα σήμερα, κάποτε υπήρξε ένα δεκαεξάχρονο παιδί με ανησυχίες, φόβους και όνειρα.
Σε αυτό το βιβλίο, 80 παγκοσμίως αναγνωρισμένοι, επιτυχημένοι και εξόχως ενδιαφέροντες άνθρωποι γράφουν ένα γράμμα στον νεότερο εαυτό τους, στο παιδί που τότε ξεκινούσε τη ζωή του και έψαχνε να βρει τον δικό του δρόμο… Τι θα το συμβούλευαν; Θα ακολουθούσαν το ίδιο μονοπάτι; Θα άλλαζαν συνήθειες, συντρόφους, επιλογές και συνοδοιπόρους ή μήπως θα ήθελαν να διαγράψουν κάποια κεφάλαια της ιστορίας τους; Τι έμαθαν, τελικά, από τις αποτυχίες και τις επιτυχίες τους;
Ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ αποκαλύπτει τις πηγές της έμπνευσής του, ο Μο Φάρα τη σημασία της ήττας, η Αριάννα Χάφινγκτον την αξία των κινήτρων, ο Τζέιμι Όλιβερ τη σπουδαιότητα του ενστίκτου και η Ολίβια Κόλμαν όσα διάβασες παραπάνω, όλοι ανεξαιρέτως καταθέτουν το απόσταγμα σοφίας που τους χάρισε μια γεμάτη ζωή.
Το βιβλίο, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από την Key Books, προσφέρει μία συγκινητική, εμπνευσμένη και αληθινή ματιά στη γνώση που φέρνει η εμπειρία και μας φανερώνει πώς μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς, τα παιδιά μας και τους γύρω μας.
