Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2021.
Σε αντιδιαστολή με τον νόμο στο Τέξας που τέθηκε σε ισχύ στις αρχές Σεπτεμβρίου και απαγορεύει την άμβλωση μετά την 6η εβδομάδα κύησης, το μικρό Σαν Μαρίνο, στην Ιταλία, διαξήγαγε δημοψήφισμα, στο οποίο πάνω από το 70% του πληθυσμού τάχθηκε υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση. Μπορεί να πέρασαν 43 χρόνια από τη στιγμή που το ίδιο είχε κάνει η Ιταλία, μέσα στην οποία βρίσκεται η δημοκρατία του Σαν Μαρίνο (είναι ανεξάρτητο κράτος), όμως ποτέ δεν είναι αργά, για να γίνει κάτι που μας ωθεί στο καλύτερο και δικαιότερο.
Την ίδια ώρα γυναίκες στη Λατινική Αμερική διαδηλώνουν υπέρ του δικαιώματός τους σε ασφαλείς και νόμιμες αμβλώσεις, διαδικασία που επιτρέπεται πλήρως σε ελάχιστες χώρες της περιοχής. Τα στοιχεία αναφέρουν, μάλιστα, ότι στις χώρες της Λατινικής Αμερικής κάθε χρόνο πεθαίνουν χιλιάδες γυναίκες εξαιτίας μη ασφαλών αμβλώσεων, ενώ η σεξουαλική βία και οι εγκυμοσύνες εφήβων συνεχώς αυξάνονται. Παράλληλα, οι αρχές στην Κίνα ανακοίνωσαν πως οι αμβλώσεις θα περιοριστούν στις απαραίτητες, αυτές δηλαδή που επιβάλλονται για ιατρικούς λόγους. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως η απόφαση αυτή πάρθηκε με γνώμονα την υγεία των γυναικών, αν και πολλοί τη στηρίζουν στη μείωση των γεννήσεων και του πληθυσμού στη χώρα.
Διαβάστε εδώ τι είχε απαντήσει σε ερώτηση δημοσιογράφου για το θέμα η εκπρόσωπος τύπου του Λευκού Οίκου, Jen Psaki.
Εν μέσω των έντονων αντιδράσεων παγκοσμίως, για τις πολιτικές που απαγορεύουν τις αμβλώσεις, ακόμα και σε περιπτώσεις που η μητέρα ή το έμβρυο κινδυνεύουν, παρουσιάζουμε τις προσωπικές μαρτυρίες πέντε γυναικών, οι οποίες προχώρησαν είτε σε οικειοθελή είτε σε αναγκαστική διακοπή της κύησής τους, όπως τις μοιράστηκαν με το byrdie.com.
Λόλα
«Η πρώτη φορά που βρέθηκα σε ιατρείο γυναικολόγου ήταν για να κάνω έκτρωση. Ήμουν 16 ετών και ουσιαστικά δεν είχα κάνει καν σεξ – σίγουρα δεν είχα βιώσει οργασμό. Κρυμμένη στο μπάνιο μου, έκανα το τεστ εγκυμοσύνης. Αφού με έκλεισαν σε ένα μικρό γραφείο και μου είπαν τα νέα, ένιωσα σαν να ζούσα σε άλλο κόσμο.
Ήμουν ερωτευμένη με εκείνον που με άφησε έγκυο. Απελπισμένα ερωτευμένη, όπως είναι τα περισσότερα νεαρά κορίτσια με τους μεγαλύτερους και απόμακρους τύπους. Μου έδινε σημασία μόνο όταν ήθελε ή όταν ήμασταν μεθυσμένοι. Τελικά, σταμάτησα να του απαντώ και να του μιλώ, αν και μέσα μου δεν το ήθελα. Επιθυμούσα τόσο πολύ να με αποδέχονται οι άλλοι. Τρεις μήνες μετά το τελευταίο μας μήνυμα, επικοινώνησε ξανά και εγώ υπέκυψα. Τρεις εβδομάδες μετά ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος.
Μου ζήτησε να μην πω τίποτα σε κανέναν. Ήξερε την οικογένειά μου, τον αδερφό μου, τους φίλους μου. Δεν ήθελε κανείς να μάθει τίποτα. Επειδή ήμουν νέα, αθώα, φοβισμένη και έγκυος τον άκουσα. Δεν ήθελα να μπλέξει εκείνος, δεν ήθελα να μας κρίνουν οι άλλοι, αλλά ήθελα απεγνωσμένα κάποιος να με πάρει αγκαλιά και να με καθησυχάσει, να μου πει πως όλα θα πάνε καλά.
Την ώρα που εγώ ξάπλωνα στην καρέκλα του γυναικολόγου εκείνος καθόταν στο αυτοκίνητό του στο πάρκινγκ του ιατρείου. Εγώ προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και εκείνος πίστεψε πως με τα 500 δολάρια που πλήρωσε για την επέμβαση έσβηνε κάθε ευθύνη ή ένοχή.
Συνέχισα τη ζωή μου με αυτό το μεγάλο βάρος. Ένα μυστικό που θα με ακολουθούσε για πάντα. Τελικά, το είπα στους φίλους μου και έγινε κάτι, το οποίο ένιωθα πως έπρεπε να το λέω και στους συντρόφους μου. Δεν ντρέπομαι πλέον γι αυτό, δεν είναι κάτι “βαρύ”. Δεν είμαι πλέον το φοβισμένο κοριτσάκι που ήμουν κάποτε. Αν μου συνέβαινε κάτι αντίστοιχο με τις γνώσεις που έχω σήμερα, σίγουρα θα το έλεγα στη μαμά μου και τις φίλες μου. Εκείνες θα μου κρατούσαν το χέρι και θα με έπαιρναν αγκαλιά. Το ότι δεν τις είχα δίπλα μου το έκανε πολύ πιο στενάχωρο».
Skylar
«Ο άντρας μου και εγώ παντρευτήκαμε το 2010 και ξεκινήσαμε άμεσα τις προσπάθειες για μωρό. Έπειτα από τρία χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών, αποταθήκαμε στην εξωσωματική. Στην τέταρτη προσπάθεια έμεινα έγκυος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο κοντά μας έφερε αυτή η συνθήκη με τον άντρα μου. Ξαπλώναμε δίπλα δίπλα και σκεφτόμασταν τις βόλτες που θα κάναμε όλοι μαζί, τα ονόματα που θα ταίριαζαν στο παιδί μας και ονειρευόμασταν τη στιγμή που η οικογένειά μας θα ολοκληρωνόταν. Δυστυχώς, στην ένατη εβδομάδα, ανακαλύψαμε ότι δεν υπάρχει σφυγμός. Θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά που είδα τον άντρα μου να κλαίει. Μετά, σαν να ήθελαν να μου ρίξουν αλάτι στην πληγή, έπρεπε να γίνει απόξεση. Προσπαθήσαμε να το ξεπεράσουμε και υποβλήθηκα ξανά σε εξωσωματική.
Έμεινα έγκυος και έτρεμα μην ξανασυμβεί το ίδιο. Αυτή τη φορά είδα αίμα στη 10η εβδομάδα κύησης. Ευτυχώς, η γιατρός με διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν καλα. Όταν πήγα ξανά στη γιατρό για τον υπέρηχο στη 12η εβδομάδα, το βλέμμα της στη διάρκεια του υπέρηχου δεν μου άρεσε. Η σιωπή στο δωμάτιο ήταν εκκωφαντική. Η αυχενική διαφάνεια, που έκανα λίγο μετά, έδειξε πως κάτι δεν εξελισσόταν σωστά με το έμβρυο. Απευθυνθήκαμε σε ειδικούς και περιμέναμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων και των αναλύσεων. Προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά και να έχω πίστη, αλλά οι γιατροί είδαν πως τα σημεία κάτω από τη μέση δεν αναπτύσσονταν σωστά ή δεν μεγάλωναν καθόλου. Μου είπαν πως το πιθανότερο είναι να αποβάλλω, αλλά αν η εγκυμοσύνη έφτανε στο τέλος της το μωρό θα ζούσε ελάχιστες ώρες μετά τον τοκετό. Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω πως έπρεπε να σταματήσω την κύηση, αλλά έτσι έπρεπε. Ήμουν εξαντλημένη και η καρδιά μου είχε γίνει χίλια κομμάτια.
Το πρωί, πριν την διαδικασία της απόξεσης (πάλι αυτό έπρεπε να γίνει) είπα στον σύζυγό μου πως δεν ήθελα να το κάνω. Ήθελα να συνεχίσω και να δω αν οι γιατροί κάνουν λάθος. Μου εξήγησε ξανά ήρεμα γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Μάζεψα όσες αντοχές είχα και πήγα στο ιατρείο. Δεν ήξερα ότι είχα τόση δύναμη μέσα μου. Όταν αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις οι ψυχικές σου δυνάμεις σε εκπλήσσουν. Δοκιμάσαμε ξανά την εξωσωματική, μα μάταια. Τελικά, ο άντρας μου και εγώ συνειδητοποιήσαμε πως οι οικογένειες δεν ολοκληρώνονται μόνο με την εγκυμοσύνη. Ξεκινήσαμε το ταξίδι της υιοθεσίας το 2016 και το 2017 η οικογένειά μας ολοκληρώθηκε με δύο υπέροχα μωρά. Ήταν γραφτό να γίνω η μαμά τους και ίσως έπρεπε να περάσω όσα πέρασα και να μάθω όσα έμαθα, για να αποκτήσω αυτά τα δύο υπέροχα αγόρια».
Ella
«Ήμουν 26 ετών και είχα κοιμηθεί λίγο καιρό πριν με έναν φίλο. Ήμουν μόνη στο διαμέρισμα όταν το είδα το αποτέλεσμα του τεστ. Ήταν θετικό. Σοκαρίστηκα. Δεν έκλαψα. Νομίζω δεν αντέδρασα καν. Δεν είχα ασφάλιση και ο λογαριασμός για την όλη διαδικασία ήταν 767 δολάρια περισσότερα από όσα είχα ξοδέψει στη ζωή μου για κάτι μέχρι τότε. Έκανα αίτηση για βοηθητικό δάνειο μόνο και μόνο για να ξεπληρώσω τους γιατρούς. Ήξερα ότι όσο πιο γρήγορα γίνει τόσο πιο εύκολο θα είναι. Δύο μέρες πριν την επέμβαση, η κλινική που θα γινόταν, με ενημέρωσε πως το ραντεβού έπρεπε να αλλάξει. Δεν μπορούσα να περιμένω. Θα έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή. Πήγα στο γιατρό μού εξήγησαν τι έπρεπε να κάνω και με προειδοποίησαν για τους πόνους. Τις πρώτες ώρες δεν ένιωσα πολλά. Ήταν σαν να ερχόταν περίοδος. Λίγο αργότερα, όμως, ο πόνος χειροτέρεψε και αναγκάστηκα να ξαπλώσω για να μην λιποθυμήσω. Αιμορραγούσα. Πολύ.
Την επόμενη ημέρα ξύπνησα και ένιωθα λίγο καλύτερα. Η αιμορραγία κράτησε για σχεδόν τρεις μήνες. Ρώτησα γιατρό για το πόσο φυσιολογικό είναι αυτό και μου εξήγησε πως το κάθε σώμα αντιδρά διαφορετικά. Έχασα πολλά κιλά και ξόδεψα πολλά χρήματα σε σερβιέτες. Δεν μπορούσα να φορέσω ταμπόν, αλλά ούτε και να κάνω σεξ.
Παρόλα αυτά η ζωή μου άλλαξε, όχι με τον τρόπο που περίμενα. Δεν ένιωσα απώλεια. Έγινα πιο δυνατή. Δεν ήξερα ότι μπορώ να μιλήσω για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα με τόση ζέση. Κατάφερα να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου ως “εργαλείο” για να βοηθήσω κι άλλο κόσμο. Τώρα ξέρω τι να πω σε άλλες γυναίκες. Αν ποτέ κάνω κόρη θα μπορώ να της εξηγήσω. Πάντα κάτι δυνατό βγαίνει από μια επώδυνη εμπειρία. Είμαι πιο δυνατή, χάρη σε αυτή».
Sophie
«Ήμουν μόνη στο μπάνιο όταν το τεστ βγήκε θετικό. Κάλεσα αμέσως στη γυναικολόγο. Η γραμματέας μου έδωσε συγχαρητήρια όταν της είπα ότι είμαι έγκυος. Δεν ήθελα να το κρατήσω και της το είπα. Ξεκαθάρισε ότι στο ιατρείο της δεν γίνονται αυτές οι επεμβάσεις. Ένιωθα τόσες ενοχές. Έκλαιγα διαρκώς. Μίλησα τον “πατέρα” και η αντίδρασή του με σόκαρε. Του έκλεισα το τηλέφωνο και λίγες ημέρες μετά με κάλεσε για να συζητήσουμε. Αποφασίσαμε πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για ένα μωρό. Δύο εβδομάδες μετά με χώρισε οριστικά. Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ έπειτα από αυτό. Την ημέρα της έκτρωσης είχα δίπλα τη μαμά μου. Εκείνη την ημέρα δέθηκα μαζί της πάρα πολύ. Ήμασταν κοντά αλλά όχι τόσο. Δεν ήμασταν φίλες. Δεν μοιάζουμε πολύ και νόμιζα πάντα πως δεν με καταλαβαίνει.
Πριν ξεκινήσω την αγωγή με τα χάπια πήγαμε για δείπνο. Τότε μου μίλησε για τη φορά που εκείνη έκανε άμβλωση. Ήμουν 12 ετών τότε και εκείνη έκανε θεραπεία για τον καρκίνο με ακτινοβολία. Σταμάτησε την εγκυμοσύνη, επειδή δεν ήξερε τι επιδράσεις θα είχαν στο έμβρυο οι ακτινοβολίες. Δεν μου είχε πει ποτέ τίποτα γι’ αυτό. Και τώρα στεκόταν μπροστά μου, κλαίγοντας και μου μιλούσε. Δεν έκλαιγε επειδή ντρεπόταν για εμένα ή στεναχωριόταν. Απλώς ξέσπασε και μπορεσε να μιλήσε για ένα θέμα που μόνο γυναίκες κατανοούν. Νιώθεις πιο ελαφρια και πολύ λιγότερο ένοχη. Νιώθεις δυνατή επειδή μπορείς να το κάνεις, αλλά νευριάζεις γιατί το άφησες να συμβεί. Ήξερε ακριβώς τι σκεφτόμουν και πώς ένιωθα. Ήμουν πολύ τυχερή που είχα τη μαμά μου εκείνη την ημέρα μαζί μου».
Julie
«Έκανα το τεστ μόνο και μόνο για να νιώσω ασφάλεια. Την τριών ημερών καθυστέρηση και τις ναυτίες τις απέδιδα αλλού. Μόλις, όμως, είδα τις δυο γραμμές στην μικρή οθόνη του τεστ ήξερα αμέσως τι ήθελα να κάνω. Ήμουν 24 ετών, η καριέρα μου είχε ήδη ξεκινήσει δυναμικά και ο πρώην σύντροφός μου, με τον οποίο είχα βρεθεί περιστασιακά εκείνο το καλοκαίρι δεν ήταν ό,τι καλύτερο μου είχε τύχει. Δεν ήθελα ένα μωρό και το γνώριζα. Ωστόσο, όταν αποφάσισα να κάνω την έκτρωση δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω. Να καλέσω τη γυναικολόγο μου και να της πω ότι ξέχασα να πάρω τα αντισυλληπτικά; Να ψάξω στο ίντερνετ και ό,τι αποτέλεσμα βγει; Επιπλέον, δεν είχα καμία ασφάλιση. Με κάλυπταν οι γονείς μου.
Μίλησα με τη γυναικολόγο, έψαξα και κατέληξα πως αν ήθελα να γίνει η άμβλωση χωρίς να περάσει στην ασφάλεια θα μου στοίχιζε το λιγότερο 500 δολάρια. Ήμουν τόσο αγχωμένη που έκλαιγα πολύ. Τελικά, κατάφερα να κλείσω ένα ραντεβού, χωρίς ιατρική ασφάλεια, με πολλά χρήματα (575 δολάρια μετρητά). Για να πάρω το χάπι έπρεπε να ταξιδέψω αρκετά μίλια. Το ιατρείο ήταν μακριά. Ένιωθα απίστευτα μόνη, αν και ο πρώην σύντροφός μου ήρθε μαζί μου (κατάφερα να του το πω μόλις δύο ημέρες πριν την επίσκεψη στο ιατρείο). Έκανα τον υπέρηχο, μου έδωσαν τα χάπια και μου εξήγησαν τι να περιμένω. Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι το πόσο “παγωμένα” και “στημένα” ήταν όλα. Όταν μπήκα στο τραίνο για να γυρίσω σπίτι έκλαψα από ανακούφιση. Ήθελα τόσο πολύ να τελειώσουν όλα. Και επιτέλους έγινε. Ευτυχώς…».
