Την πρώτη φορά που είδα την Αμαλία Νίνου στη σκηνή ήταν στον “Γυάλινο Κόσμο” στο Θέατρο Δημήτρης Χορν όπου υποδυόταν την Λώρα. Είχα δει εκείνη την παράσταση περισσότερες από τρεις φορές και περίμενα πάντα να ακούσω στο τέλος το: “Σβήσε τα κεριά, Λώρα. Ο κόσμος άρχισε να φωτίζεται με αστραπές”. Τότε, δεν ήξερα ότι για την Αμαλία ήταν η πρώτη της θεατρική παράσταση και ότι το έργο αυτό ήταν η σπίθα που άναψε μέσα της την αγάπη για την υποκριτική. Δεν ήξερα ότι η σκηνοθέτις της, Κατερίνα Ευαγγελάτου ήταν και δασκάλα της στη δραματική σχολή. Όπως και πολλά πράγματα ακόμα που δεν θα μπορούσα να ξέρω σαν απλή θεατής.
Ήξερα όμως ότι η ηθοποιός που υποδύεται την ηρωίδα του Τένεσι Ουίλιαμς είναι ταλαντούχα. Τα υπόλοιπα τα μαθαίνω λίγα χρόνια αργότερα, σε αυτή τη συνέντευξη, με αφορμή την παράσταση “Άμλετ“, το εμβληματικό έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που ανεβαίνει από την Κατερίνα Ευαγγελάτου στο ιστορικό Αμφι-Θέατρο.
Τι θυμάσαι από την Αμαλία μικρή εκτός από την αγάπη για το θέατρο;
Έχω πολύ όμορφες παιδικές αναμνήσεις. Θυμάμαι ατέλειωτα παιχνίδια με τον αδερφό μου, τις καλοκαιρινές μας διακοπές στην Κρήτη που πάντα περιμέναμε με ανυπομονησία, τον σκύλο μας τον Ορφέα, τις απίστευτες τηγανίτες τις γιαγιάς. Πολλά…
Όταν ξεκίνησες να πηγαίνεις σε παραστάσεις, από τα 6 σου, ονειρευόσουν ότι μια μέρα θα είσαι εσύ πάνω στη σκηνή;
Το θέατρο ήταν για πολλά χρόνια η οικογενειακή μας έξοδος. Απολάμβανα πολύ την παρέα με τους γονείς μου και τον νονό μου, τις συζητήσεις που κάναμε μετά την παράσταση. Τις στιγμές εκείνες λίγο πριν χαμηλώσουν τα φώτα και ξεκινήσει η παράσταση τις θυμάμαι ακόμα σαν κάτι μαγικό. Η φορά που τους είπα ότι θέλω και εγώ κάποια μέρα να ανέβω στη σκηνή ήταν μετά τον Γυάλινο Κόσμο που σκηνοθετούσε ο Μαυρίκιος. Και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε η πρώτη παράσταση που έπαιξα να είναι ο Γυάλινος Κόσμος.
Θυμάσαι ακόμα την πρώτη σου πρεμιέρα στο θέατρο;
Η πρεμιέρα μας στον Γυάλινο Κόσμο ήταν στις 11/11/2011. Ήμουν τόσο χαρούμενη. Σαν να ξεκινούσε το παραμύθι. Βέβαια, λίγο πριν βγω στη σκηνή θυμάμαι μια τρομερή αγωνία και την Ναταλία Τσαλίκη να με ακουμπάει στους ώμους. Αν δεν ήταν αυτό το άγγιγμα δεν ξέρω πως θα είχα καταφέρει να βγω! Η όλη εμπειρία εκείνης της πρώτης μου παράστασης ήταν συγκλονιστική. Με αυτόν το θίασο είχαμε δεθεί και παραμένουν άνθρωποι που αγαπώ πολύ.
Πώς είναι να δουλεύεις ξανά με τη δασκάλα σου, Κατερίνα Ευαγγελάτου; Ήταν μία από τις επιθυμίες σου όταν ήσουν στη δραματική;
Η Κατερίνα είναι ένας από τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Πάντα την θαύμαζα αλλά έχοντας δουλέψει μαζί της αρκετές φορές πια την έχω θαυμάσει και εκτιμήσει ακόμα περισσότερο. Έχει χαρακτηριστικά που για εμένα είναι πολύτιμα, όπως η αφοπλιστική ειλικρίνεια, το χιούμορ, η αγάπη για τη λεπτομέρεια και κυρίως αυτό το απίστευτο πάθος για τη δουλειά. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και αυτό πάντα με συγκινεί και με κάνει να την εμπιστεύομαι και να πιστεύω στο όραμά της για κάθε παράσταση.
Έχεις πει ότι ο Σάιξπηρ είναι ένας από τους αγαπημένους σου. Από αυτό το έργο του τι είναι αυτό που κρατάς;
Ο Άμλετ είναι από τα αγαπημένα μου έργα. Όχι μόνο ως θεατρικό αλλά και ως φιλοσοφικό κείμενο. Περιέχει όλα τα μεγάλα ερωτήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο από πάντα και μάλλον δεν θα απαντηθούν ποτέ. Εμφανίζεται πια η μορφή του σκεπτόμενου ανθρώπου, αυτού που ακροβατεί ανάμεσα στη συνείδηση και την πράξη. “Η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς”. Στον Άμλετ εκφράζεται καθαρά ο φόβος του θανάτου, η αγωνία για το ταξίδι προς το άγνωστο. “Ποιος θα άντεχε να κουβαλάει το ασήκωτο βάρος της ζωής αν δεν ήταν ο τρόμος. Για αυτό που στέκεται εκεί. Εκεί που αρχίζει ο θάνατος”. Στο έργο αυτό βλέπουμε την νέα γενιά, αυτήν που θα μπορούσε να κυοφορεί την ελπίδα, να καταστρέφεται από το βάρος της παλαιότερης, τον έρωτα να γίνεται θυσία στο βωμό της εξουσίας, την αγάπη να δηλητηριάζεται από το πάθος για εκδίκηση.
Ο στόχος σου είναι να δουλέψεις με όσους περισσότερους σκηνοθέτες μπορείς ή να παίξεις όσους περισσότερους ρόλους γίνεται;
Αυτό που εύχομαι είναι να δουλεύω πάντα με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω και να μπορώ να γίνομαι καλύτερη στη δουλειά μου. Ελπίζω το θέατρο να είναι πάντα για εμένα ένας χώρος δημιουργίας και έμπνευσης και να μη σταματήσει να μου δίνει χαρά.
Επιβεβαιώνεις κι εσύ τον κανόνα των ηθοποιών που είναι πολύ ντροπαλοί στη ζωή τους και η σκηνή τους βοηθά να εκφραστούν;
Δεν θα έλεγα ότι είμαι πολύ ντροπαλή στη ζωή μου. Όταν έχω κάτι να πω το λέω, όταν νιώθω ότι διαφωνώ με κάτι θα βρω τρόπο να το εκφράσω και μεγαλώνοντας γίνεται όλο και πιο εύκολο να δείχνω τα συναισθήματά μου. Η σκηνή ανοίγει μια άλλη διάσταση όπου μπορείς να ζήσεις πολλές διαφορετικές ζωές. Για εμένα αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Όμως δεν εκφράζεσαι σαν κάποιος άλλος. Ανασύρεις από τον εαυτό σου σκέψεις και συναισθήματα και τα μοιράζεσαι. Αυτή η διαδικασία είναι απελευθερωτική αλλά πρέπει να είσαι τολμηρός αρκετά ώστε να βουτήξεις μέσα σου και να βγάλεις την αλήθεια σου, όχι κάτι πλαστό.
Άρα, τι είναι τελικά το θέατρο για σένα;
Νομίζω οι ιστορίες και τα πλάσματά του που γεννιούνται και πεθαίνουν κάθε βράδυ.
Συνεχίζεις να βλέπεις θέατρο; Έχεις να προτείνεις κάποια παράσταση, εκτός από τη δική σας, στις αναγνώστριές μας;
Βλέπω όσο περισσότερο θέατρο μπορώ αλλά είναι πολλές παραστάσεις που δεν γίνεται να δω διότι παίζουμε τις ίδιες μέρες και ώρες. Έχω μεγάλη αγάπη στις δουλειές της ομάδας μου και φέτος ανεβάζουμε “Τα φτερά μπεκάτσας” στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που πιστεύω και εύχομαι να αρέσει πολύ.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ανασφάλεια για το μέλλον κάνοντας αυτή τη δουλειά; Αν ναι, πώς την υπερνικάς;
Φυσικά και νιώθω ανασφάλεια, αν και νομίζω πως αυτό ισχύει σε κάθε δουλειά. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις τόσο πολύ, σίγουρα φοβάσαι μήπως κάτι δεν πάει καλά. Προσπαθώ όμως να σκέφτομαι θετικά, διαβάζω πολύ, δουλεύω πολύ και κάνω ό,τι μπορώ για να εξελίσσομαι. Σίγουρα πάντως δεν στηρίζω την ευτυχία μου αποκλειστικά στη δουλειά. Επενδύω πολύ στο να έχω μια ισορροπημένη προσωπική ζωή, να βλέπω τους φίλους μου, να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου και να κάνω πράγματα που με γεμίζουν ανεξάρτητα από το θέατρο. Πολύ συχνά σκέφτομαι πως είναι άδικο να κλείνεται κανείς στα δικά του μικροπροβλήματα και ανησυχίες και να μη βλέπει την μεγάλη εικόνα. Ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από εμάς και πάντα υπάρχουν μάχες που αξίζουν να δώσεις.
Το πτυχίο σου στα Μαθηματικά το έχεις πάρει;
Δυστυχώς το Μαθηματικό δεν το τελείωσα διότι οι ώρες που περνούσα στη δραματική σχολή ήταν πάρα πολλές, με πολλή κούραση και ατέλειωτη μελέτη. Συνέπεσαν δύο σπουδές που χρειάζονταν αφοσίωση και έτσι διάλεξα την μία από αυτές. Βέβαια τα μαθηματικά παραμένουν στη ζωή μου αφού ακόμα κάθομαι και μελετώ ή λύνω ασκήσεις, σαν sudoku.
Θεωρείς σημαντικό για έναν ηθοποιό να έχει κι άλλου είδους σπουδές;
Θεωρώ σημαντικό για τον άνθρωπο να έχει τη διάθεση να μαθαίνει, να μην επαναπαύεται. Δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με μία πανεπιστημιακή σχολή αλλά με την ανάγκη να πηγαίνεις παρακάτω. Ειδικά για τη δουλειά μου βρίσκω χρήσιμο το να ανοίγεις το μυαλό σου προς διάφορες κατευθύνσεις ώστε να μπορείς να έχεις τόσο τις γνώσεις όσο και την έμπνευση.
Πώς τελειώνει μια δύσκολη μέρα της εβδομάδας για σένα. Γυρνάς σπίτι και βλέπεις σειρές ή βγαίνεις με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα;
Εδώ οι φίλοι μου θα γελάσουν. Είμαι άνθρωπος της συνήθειας και της ηρεμίας για αυτό συνήθως επιλέγω το σπίτι μου. Μου αρέσει να βρίσκομαι με τους δικούς μου ανθρώπους, να κουβεντιάζουμε, να βλέπουμε ταινίες και να παίζουμε επιτραπέζια. Με χαλαρώνει να ασχολούμαι με τα ζώα μου, να γράφω, να ζωγραφίζω και να βγαίνω για βόλτα με το αλογάκι μου.
Από τις γυναίκες που υπάρχουν στη ζωής σου με ποια θα ήθελες περισσότερο να μοιάζεις και γιατί;
Αν πρέπει να διαλέξω μία είναι σίγουρα η μαμά μου. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη για τους ανθρώπους και με τρομερό πάθος για τη δουλειά της. Πάντα μαγεύομαι από τον τρόπο που σκέφτεται και θαυμάζω την ικανότητά της να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς ανεξάρτητα από όσα φέρνει η ζωή. Εύχομαι να μπορώ και εγώ να έχω μία ανοιχτή αγκαλιά για εκείνον που τη χρειάζεται, όπως έχει εκείνη.
Φωτογραφίες: Αριστέα Σταφυλαράκη. Μακιγιάζ: Ρούλα Λιανού.
