Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, Πρωταθλήτρια κολύμβησης ΑΜΕΑ, Χάλκινη Ολυμπιονίκης με την Εθνική Ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο 2021, συζήτησε με τη Βικτωρία Λουπάκου, Marketing Manager της Levono σε Ελλάδα και Κύπρο, και τη δημοσιογράφο Μαρίλη Ευφραιμίδη, για τον θρίαμβο της θέλησης και τη ζωή μιας γυναίκας με αναπηρία στην Ελλάδα στο πλαίσιο του 3ου Marie Claire Power Trip.
«Δεν είχα βοήθεια πριν από τους Αγώνες. Με προσέγγισε η Lenovo και μου είπε ότι βλέπουν δυνατότητες σε εμένα. Δεν θέλησα να τους διαψεύσω. Η ευθύνη είναι μεγάλη και γίνεται πολύ μεγαλύτερη όταν εκπροσωπείς τη χώρα σου», παραδέχτηκε στην ομιλία της στο 3ο Marie Claire Power Trip η Πρωταθλήτρια Kολύμβησης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο 2021.
«Το όραμα της Lenovo είναι να συμβάλει στη δημιουργία μιας κοινωνίας που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Ηταν μεγάλη χαρά και τιμή που συμβάλαμε έστω και λίγο στην τεράστια επιτυχία της Αλεξάνδρας. Οταν την πλησιάσαμε αρχικά, θέλαμε να τη στηρίξουμε οικονομικά. Να της δώσουμε τεχνολογικό εξοπλισμό που θα τη βοηθούσε στην καθημερινότητά της και να τη στηρίξουμε επικοινωνιακά. Τελικά, κερδίσαμε πολλά περισσότερα απ’ όσα δώσαμε. Μέσα από τη γνωριμία μας μάθαμε πως με επιμονή και υπομονή ξεπερνάς κάθε εμπόδιο. Ακόμα κι αν δεν πετύχουμε, επαναπροσδιοριζόμαστε και προχωράμε. Η ζωή της είναι παράδειγμα προς μίμηση και μπορείς να αντλήσεις τεράστια δύναμη από αυτή», συμπλήρωσε η Βικτωρία Λουπάκου για τη συνεργασία της Lenovo με την αθλήτρια.
Ανάγκη να «ακουστούν» τα άτομα με αναπηρία
Στη συνέχεια η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν την αντιμετώπιση ή τις ευκαιρίες που θα έπρεπε και σε ερώτηση της δημοσιογράφου Μαρίλης Ευφραιμίδη, που συντόνιζε τη συζήτηση, για τον δύσκολο στόχο που έθεσε, αλλά και τις αλλαγές που παρατηρεί στον τρόπο ζωής των ατόμων με αναπηρία, απάντησε:
«Εθεσα αυτόν τον στόχο (σ.σ.: συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και μετάλλιο) για εμένα και γιατί ήθελα να μι-
λήσω για τα άτομα με αναπηρία. Τα άτομα αυτά δεν “ακούγονται” για τους σωστούς λόγους. Συνήθως, δεν έχουν τον τρόπο να ακουστούν. Ακούγονται για λόγους συμπόνιας ή λύπησης και όχι για τις δυνατότητές τους. Κάθε χρονιά έλεγα πως θέλω να κάνω τη διαφορά, ώστε να μπορώ, ως αθλήτρια, να εκπροσωπήσω -κατά κάποιον τρόπο- όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Βλέπω πολλές αλλαγές έκτοτε. Παλαιότερα, οι άνθρωποι με αναπηρία βρίσκονταν στο σπίτι, δεν είχαν τρόπο να βγουν έξω και να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν. Οι περισσότεροι είμαστε με επίκτητη αναπηρία, δηλαδή δεν γεννηθήκαμε έτσι. Και θέλεις να δηλώσεις πως κάνεις μια άλλη ζωή. Μπορεί να μην έκανα όσα παλιά, μα κάνω άλλα πράγματα. Λες πως “θέλω να βγω και να είμαι ενεργό μέλος στην κοινωνία” και επειδή ίσως το είχαμε ξεχάσει αυτό, πιστεύω ότι με τον αθλητισμό ξεκίνησα να λέω ότι δεν ανήκουμε στο σπίτι. Ανήκουμε παντού, όπως ανήκαμε και πριν».
Οι διακρίσεις λόγω φύλου
Στο σημείο αυτό η κυρία Ευφραιμίδη έθεσε έναν ακόμη παράγοντα, ο οποίος ίσως δυσκολεύει τη ζωή ενός ατόμου με αναπηρία, αυτόν του φύλου.
«Ο αγώνας που ένας άνθρωπος με αναπηρία πρέπει να κάνει για να αποδείξει ότι αντέχει είναι πολύ μεγάλος. Μία γυναίκα πολύ περισσότερο», είπε συγκεκριμένα και η κυρία Σταματοπούλου συμπλήρωσε: «Παλαιότερα ακόμα και οι χώροι της αναπηρίας και του αθλητισμού ήταν ανδροκρατούμενοι. Προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο να δείξουμε τις ικανότητές μας. Είχαμε πάρα πολλά εμπόδια, δεν συμμετείχαμε. Οι περισσότερες γυναίκες ήμασταν εκτός. Μιλάμε για μία ευρωπαϊκή χώρα… Μιλάμε για την Ελλάδα, από την οποία ξεκίνησε ο αθλητισμός. Και παρ’ όλα αυτά, είχαμε εμπόδια. Το να βρεθώ σε έναν αγώνα τόσο μεγάλο, όπως το Τόκιο, ήταν τεράστιο στο μυαλό μου. Ηταν τεράστια ευθύνη.
Ενιωθα σαν να κουβαλάω τούβλα, γιατί θεωρώ ότι όταν έχεις υποσχεθεί σε ανθρώπους και, κυρίως, στον εαυτό σου ότι θα τα πας καλά και τα καταφέρνεις έπειτα από 17 χρόνια, και γίνεσαι η γυναίκα που φέρνει χάλκινο μετάλλιο στη χώρα σου σού δίνεται ένα μεγάλο έναυσμα και η ευθύνη γίνεται πολύ μεγαλύτερη».
Η δύναμη για να ξεπεράσει τους φόβους της
Αναφορικά με την αναπηρία και το πώς επηρέασε τη ζωή της και την καθημερινότητά της η αθλήτρια δήλωσε: «Για εμένα δεν ήταν κάτι ξαφνικό. Εγινε πολύ σταδιακά. Εβλεπα κάθε ημέρα να χάνω πράγματα. Εχασα την αίσθηση στα χέρια. Είχα μουδιάσματα, καψίματα, πτώσεις, σε τρυφερή ηλικία, 13-14 ετών. Τότε το μυαλό μου έλεγε πως είναι απλώς απροσεξία και οι γιατροί δεν αναγνώριζαν ότι έχω κάτι που θα με δυσκόλευε αργότερα. Οταν, τελικά, ατρόφησαν οι μύες μου και κατέληξα στο νοσοκομείο το μόνο που ευχόμουν ήταν να φύγω από εκεί. Την άρνηση και την ανασφάλειά μου τις ξεπέρασα με τη βοήθεια ανθρώπων που είναι ακόμα κοντά μου. Χρειάστηκα πάρα πολλά χρόνια για να κατανοήσω ποια είμαι. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ και καταφέρνω να νικάω τους φόβους μου και να προχωράω. Δεν είμαι ατρόμητη. Υπάρχουν φόβοι, αλλά υπάρχουν και λύσεις. Μέσα μας βρίσκουμε τη δύναμη για να ξεπερνάμε τους φόβους μας».
Στο τέλος της κουβέντας η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου απευθύνθηκε στα ΜΜΕ και πρότεινε να εστιάζουν περισσότερο στις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, παρά στα προβλήματα και τις δυσκολίες τους. Να εστιάζουν στα «μπορώ» τους και να διευκολύνουν όπως μπορούν τα παρεμποδιζόμενα άτομα.
