Αυτή η χρονιά ήταν γεμάτη δυσκολίες και αφού όλες οι δραστηριότητες εκτός σπιτιού ακυρώθηκαν, πολλοί άνθρωποι αποφάσισαν να απολαύσουν τη λάμψη του κινηματογράφου κατ’ όικον, παρεά με χαρακτήρες από άλλες εποχές.
Οι “Little Women”, “Emma” και “The Personal History of David Copperfield” είναι κάποιες από τις ταινίες που τιμάμε δεόντως κατά τη διάρκεια της πανδημίας και ήδη νιώθουμε πως η ψυχολογία μας καλυτερεύει. Ο λόγος; Ίσως είναι η αίσθηση μιας αληθοφανούς – ή και όχι – ιστορίας που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι είχαν πάντα ανησυχίες, ελαττώματα, οικογενειακά προβλήματα, κοινωνικές ανισότητες και παρ’ όλα αυτά ζούσαν κάπως ευτυχισμένα. Βλέποντας ήρωες που ξεπερνούν τους περιορισμούς και τα εμπόδια για ν’ αποκτήσουν ανεξαρτησία, ρομαντισμό ή καριέρα νιώθουμε να υποχωρούν κάποια αρνητικά συναισθήματα που έχουμε “μαζέψει” λόγω των συνθηκών.
Το να βλέπεις μια κοινωνία με τα ίδια – ίσως και περισσότερα – προβλήματα είναι αρκετά αισιόδοξο. Ακούγεται κάπως οξύμωρο αλλά η κατάθλιψη μοιάζει με ένα άσχημα τοποθετημένο κορσέ, που δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις καλά και το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να τον πετάξεις γρήγορα από πάνω σου για να μην σκάσεις. Ένας από τους τρόπους που θα αποτινάξεις τον “κορσέ” από το σώμα σου είναι κάποιες δραματικές ταινίες εποχής που επιβεβαιώνουν τη φράση: “Υπάρχουν και χειρότερα!”
Είναι εύκολο να ταυτιστείς με χαρακτήρες που αναγκάζονται να συγκαλύψουν τα αληθινά τους συναισθήματα στο κοινό. Γιατί ακόμα και σε έναν κόσμο που δέχεται τα προβλήματα ψυχικής υγείας, πολλοί άνθρωποι δεν νιώθουν άνετα να τα επιδεικνύουν σε κάθε τους βήμα.
Επιπλέον, η παρακολούθηση της επιτηδευμένα ήρεμης ζωής των χαρακτήρων σε έναν κόσμο χωρίς τεχνολογία μπορεί να σε κάνει να αναλογιστείς την ομορφιά μιας καθημερινότητας με λιγότερη ψηφιακή επικοινωνία και περισσότερη αυτοβελτίωση.
