Από τη Μάρα Θεοδωροπούλου
Στη σειρά-φαινόμενο του Netflix το δράμα εκτυλίσσεται μεν σε πραγματικό χρόνο, αλλά για το καστ ο συναισθηματικός αντίκτυπος διήρκεσε πολύ περισσότερο. Οι έφηβοι είχαν πάντα μυστικά. Ωστόσο, στη σημερινή ψηφιακή εποχή αυτό που μένει κρυφό μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο. Αλλο ένα μηχανικό σκρολάρισμα ή η σιωπή στο τραπέζι ίσως να κρύβει κάτι πολύ πιο σοβαρό και επείγον απ’ ό,τι συνειδητοποιούν οι γονείς. Στην πολυσυζητημένη νέα σειρά 4 επεισοδίων του Netflix «Εφηβεία», ένα δράμα γυρισμένο σε ωριαία μονοπλάνα, αυτά τα μυστικά μπαίνουν στο επίκεντρο.
Το Marie Claire βρέθηκε (αποκλειστικά για την Ελλάδα) σε συνέντευξη Τύπου των βασικών συντελεστών της μεγαλύτερης τηλεοπτικής επιτυχίας της χρονιάς ώς τώρα: του πρωτοεμφανιζόμενου Όουεν Κούπερ, που κλέβει την παράσταση υποδυόμενος τον 13χρονο δολοφόνο Τζέιμι Μίλερ, του βετεράνου Στίβεν Γκράχαμ, που παίζει τον πατέρα του και συνυπογράφει το σενάριο της σειράς, και της Έριν Ντόχερτι, που κάνει μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση στο τρίτο επεισόδιο στο ρόλο μιας παιδοψυχολόγου. Μιλώντας με ειλικρίνεια για τις δυσκολίες των γυρισμάτων, τη συλλογική ευθύνη και τον κίνδυνο να χάσει κανείς τα σημάδια, οι ηθοποιοί θέλησαν να τονίσουν ότι οι συζητήσεις που δεν γίνονται είναι αυτές που θα μπορούσαν τελικά να έχουν τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Και μερικές φορές, όπως στην περίπτωση της «Εφηβείας» (που ήδη συγκαταλέγεται στις 10 πιο δημοφιλείς σειρές του Netflix όλων των εποχών), η τέχνη είναι η ώθηση που χρειάζεται η κοινωνία για να τις ξεκινήσει.
Το «Σημείο βρασμού» (η ταινία του 2021 με τον ίδιο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή) ήταν μεγάλη επιτυχία και χρησιμοποίησε το μηχανισμό του μονοπλάνου φανταστικά. Εδώ επαναλαμβάνεται. Μπορείτε να εξηγήσετε λίγο τη διαδικασία για όσους δεν γνωρίζουν ακριβώς πώς λειτουργεί;
Στίβεν Γκράχαμ: «Είναι μια θαυμάσια εμπειρία για κάθε ηθοποιό, γιατί περνάμε μία εβδομάδα κάνοντας πρόβες και άλλη μία αναλύοντας διεξοδικά το σενάριο. Ο μοναδικός κύριος Τζακ Θορν (σ.σ.: συν-σεναριογράφος) βρέθηκε στο πλατό μαζί με τον καθέναν από εμάς -και τον σκηνοθέτη- και αναλύσαμε το σενάριο ώστε να το κάνουμε δικό μας, να καταλάβουμε τις σχέσεις και τη δυναμική των συζητήσεων. Μιλήσαμε για τις επιθυμίες, τα μέσα, τα κίνητρα (του κάθε χαρακτήρα) και αναλύσαμε κάθε λέξη εξονυχιστικά, σε σημείο που αν ο Όουεν θεωρούσε ότι δεν θα μίλαγε έτσι ένα έφηβο αγόρι, το αλλάζαμε. Εμείς δεν είμαστε έφηβα αγόρια, εκείνος καταλαβαίνει καλύτερα τη γλώσσα που θα χρησιμοποιούσε. Την επόμενη εβδομάδα κάναμε πρόβα μπροστά στην κάμερα. Ο Φιλ (σ.σ.: Μπαραντίνι, σκηνοθέτης) και ο Ματ (σ.σ.: Λιούις), ο διευθυντής Φωτογραφίας, είχαν φτιάξει ένα λεπτομερές πλάνο για τις κινήσεις της κάμερας. Ηταν σαν χορογραφία, μια οργανική και φυσική εμπειρία. Την τελευταία εβδομάδα παντρέψαμε τον αυθορμητισμό και την ενέργεια μιας θεατρικής παράστασης με τον ρεαλισμό της τηλεόρασης, ενώνοντας αυτά τα δύο μέσα. Είναι μια από τις καλύτερες και πιο απελευθερωτικές εμπειρίες που είχα ποτέ ως ηθοποιός».
Όουεν, η σειρά χαρακτηρίζεται από στιγμές βαθιάς αυτογνωσίας και ευαλωτότητας. Υπήρχε μια συγκεκριμένη σκηνή που βρήκες πιο δύσκολη και τι έμαθες για τον εαυτό σου από τη διαδικασία;
Όουεν Κούπερ: «Η πιο δύσκολη ήταν μάλλον στο τρίτο επεισόδιο, όπου πρέπει να πλησιάσω την Έριν και να την τρομάξω. Στις πρόβες δεν μπορούσα να το κάνω γιατί δεν ένιωθα άνετα. Την εβδομάδα των γυρισμάτων, έπειτα από δύο εβδομάδες προβών, τα κατάφερα χωρίς δισταγμό, χάρη στη βοήθεια του Φιλ και όλων. Δεν θα μπορούσα να το κάνω χωρίς εκείνους».
«Η πιο δύσκολη σκηνή ήταν μάλλον στο τρίτο επεισόδιο, όπου πρέπει να πλησιάσω την Έριν και να την τρομάξω. Στις πρόβες δεν μπορούσα να το κάνω γιατί δεν ένιωθα άνετα. Την εβδομάδα των γυρισμάτων, έπειτα από δύο εβδομάδες προβών, τα κατάφερα χωρίς δισταγμό, χάρη στη βοήθεια του Φιλ και όλων»,Όουεν Κούπερ
Η συνεδρία σου στο τρίτο επεισόδιο ήταν μια συναισθηματική περιπέτεια. Πώς κατάφερες να βρεις το θυμό, την οργή και τον πόνο αυτής της σκηνής, ειδικά με τις κάμερες στο πρόσωπό σου για τόση πολλή ώρα;
Ο.Κ.: «Ηταν τρομακτικό στην αρχή γιατί το τρίτο επεισόδιο ήταν το πρώτο που γυρίσαμε. Χάρηκα που γνώρισα την Έριν και που συνεργάστηκα μαζί της, αλλά όπως δεν έβλεπα τον Στίβεν ως Στίβεν αλλά ως μπαμπά μου, έτσι έβλεπα και την Έριν ως ψυχολόγο. Ο θυμός που βγαίνει μέσα από τον Τζέιμι είναι αληθινός γιατί εκείνη με προκαλεί ασταμάτητα επί μία ώρα. Αυτές ήταν οι καλύτερες σκηνές».
Έριν, πώς ήταν η δική σου εμπειρία;
Έριν Ντόχερτι: «Αγχώθηκα όταν πρωτοκατάλαβα τι μου ζητήθηκε να κάνω γιατί είναι μια εν δυνάμει παγίδα: αυτό το κλισέ “είμαι ψυχολόγος, κάθομαι εδώ και σου κάνω ερωτήσεις” θα μπορούσε να είναι πολύ ανιαρό και μονοδιάστατο. Μίλησα σε ψυχολόγο για να κατανοήσω τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε εκείνο το δωμάτιο μέρα με τη μέρα και να μάθω τη νοοτροπία και την πνευματική ευελιξία που χρειάζεται να έχεις για να καταφέρεις αυτό που πρέπει να καταφέρεις. Ταυτόχρονα, όμως, ήθελα να το αφήσω στην άκρη όλο αυτό και απλώς να είμαι παρούσα στο δωμάτιο. Δεν μπορεί να μη σε νοιάζει αυτός ο χαρακτήρας. (Σ.σ.: απευθυνόμενη στον Οουεν) Είναι φοβερό αυτό που έκανες. Θα ήταν εύκολο αυτό το παιδί να φανεί τέρας, αλλά του έδωσες τόσα άλλα επίπεδα. Υπάρχει ένας απίστευτος πλούτος στην ενσάρκωση του χαρακτήρα. Γι’ αυτό ήταν αδύνατο να μη θέλεις να με διαψεύσεις. Η χαρά για μένα, λοιπόν, ήταν αυτή η ισορροπία ανάμεσα στο επαγγελματικό και το ανθρώπινο, το γνήσιο ενδιαφέρον για την καλή κατάσταση της ανθρώπινης ψυχής που καθόταν απέναντί μου».
Στίβεν, είσαι πατέρας. Πώς νιώθεις για την ανατροφή των παιδιών σου έχοντας παίξει σε αυτή τη σειρά;
Σ.Γ.: «Από την αρχή θέλαμε να δείξουμε ότι όταν βλέπεις κάτι τέτοιο και λες “αποκλείεται αυτό να συνέβαινε στη δική μας οικογένεια”, θα μπορούσε να συμβεί και σε σένα. Οι Μίλερ ήταν μια κανονική, εργατική, αγαπημένη οικογένεια. Θέλαμε να μοιάζουν με ανθρώπους της διπλανής πόρτας ή, ακόμα περισσότερο, του δικού σου σπιτικού. Ο σκοπός και η υποχρέωσή μας ήταν να προσπαθήσουμε να ανοίξουμε αυτόν το διάλογο μέσα στην οικογένεια, με αγόρια και κορίτσια στην εφηβεία, με μητέρες και πατέρες. Γιατί όσο και να προσπαθούμε να διδάξουμε τα παιδιά μας και να είμαστε σωστοί γονείς, ο κόσμος σήμερα είναι εντελώς διαφορετικός απ’ ό,τι ήταν όταν ήμασταν εμείς παιδιά, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αυτές οι συσκευές μαθαίνουν πράγματα στα παιδιά μας, τα ενημερώνουν και τα αναθρέφουν όσο κι εμείς, αν όχι περισσότερο».
«Ο σκοπός και η υποχρέωσή μας ήταν να προσπαθήσουμε να ανοίξουμε αυτόν το διάλογο μέσα στην οικογένεια, με αγόρια και κορίτσια στην εφηβεία, με μητέρες και πατέρες», Στίβεν Γκράχαμ
Ειδικά για τα social media, υπάρχει μια έλλειψη γνώσης για το τι πραγματικά προκαλούν στα νεαρά μυαλά, σωστά;
Σ.Γ.: «Εντελώς. Θέλαμε να εξερευνήσουμε πώς αυτοί οι άνθρωποι επηρεάζουν τους νέους, που είναι το μέλλον μας. Νομίζω ότι όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για το τι θα συμβεί στην επόμενη γενιά».
Η σειρά παρατηρεί τα προβλήματα της σημερινής νεολαίας χωρίς να είναι διδακτική ή να προτείνει λύσεις. Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί η δυστυχία που προκαλεί η εμμονή με τα social media, ειδικά στα παιδιά;
Ο.Κ.: «Από τη δική μου πλευρά, επειδή είμαι συνεχώς στα social media και κοντά στην ηλικία με τον Τζέιμι, νομίζω ότι όλα αυτά θα λειτουργούσαν ως αφύπνιση για τους γονείς. Η σημασία των emoji και η κουβέντα για τον Άντριου Τέιτ είναι σοκαριστικά για όλο τον κόσμο, ακόμα κι εγώ δεν ήξερα γι’ αυτά. Αυτά δημιουργούν τα social media σε άτομα της ηλικίας μου και, όπως είπε ο Στίβεν, παλιά δεν υπήρχαν».
«Αγχώθηκα όταν πρωτοκατάλαβα τι μου ζητήθηκε να κάνω γιατί είναι μια εν δυνάμει παγίδα: αυτό το κλισέ “είμαι ψυχολόγος, κάθομαι εδώ και σου κάνω ερωτήσεις” θα μπορούσε να είναι πολύ ανιαρό και μονοδιάστατο», Έριν Ντόχερτι
Τα μυαλά των παιδιών διαφθείρονται σήμερα από τα social media.
Σ.Γ.: «Νομίζω πως έχεις δίκιο. Κοιτάξτε, δεν κατηγορούμε κανέναν, δεν λέμε πως αυτή είναι η λύση, δεν ξέρουμε. Δεν έχουμε τις απαντήσεις, αλλά μπορούμε τουλάχιστον να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για το πώς μπορεί να λυθεί όλο αυτό. Ας είμαστε ειλικρινείς (και δεν θέλω να προσβάλω κανέναν), δεν δημιουργήσαμε κάποιο εξωγήινο δράμα στον πλανήτη Άρη για κάτι που δεν θα συμβεί ποτέ. Δεν μιλάμε για μια εναλλακτική κοινωνία στο Διάστημα και την ανακάλυψη εξωγήινων. Οχι, όχι, όχι. Πρόκειται για την αλήθεια και την πραγματικότητα. Ο κόσμος μπορεί να έχει τις αμφιβολίες του, αλλά αυτά τα περιστατικά έχουν συμβεί. Νεαρά αγόρια έχουν μαχαιρώσει και σκοτώσει κορίτσια. Δεν το βγάλαμε από το μυαλό μας, δεν συμβαίνει αλλού, συμβαίνει στην κοινωνία μας. Πιστεύω, λοιπόν, ότι είναι κάτι που χρειάζεται να δούμε ως κοινωνία και ως πολιτισμός».
