Μπορεί να μην είναι η ιδανική λύση στέγασης, αλλά για κάποιους είναι η μοναδική. Ο λόγος για τα άδεια κοντέινερ μεταφοράς που έγιναν σπίτια για αστέγους στην Ατλάντα των ΗΠΑ. Είχαν ξεμείνει στην πόλη μετά την πανδημία, όταν είχαν χρησιμοποιηθεί σαν νοσοκομειακές μονάδες, και έστεκαν άδεια μέχρι που οι τοπικοί άρχοντες αποφάσισαν να τα χορηγήσουν σε όσους αναζητούσαν μια, οποιαδήποτε, στέγη.
Ένας από τους ωφελούμενους του προγράμματος είναι ο James “Jimmy” Thompson, που αναγκαζόταν για περίπου έναν χρόνο να κοιμάται στο τσιμέντο, εκτεθειμένος στις καιρικές συνθήκες και στους επίδοξους κλέφτες των λιγοστών υπαρχόντων του. Σύμφωνα με το νέο ρεπορτάζ του CNN, σήμερα νιώθει «ευγνώμων» που μπορεί να αποκαλεί σπίτι ένα από εκείνα τα κοντέινερ.
Ένας από τους ωφελούμενους του προγράμματος είναι ο James “Jimmy” Thompson, που αναγκαζόταν για περίπου έναν χρόνο να κοιμάται στο τσιμέντο, εκτεθειμένος στις καιρικές συνθήκες και στους επίδοξους κλέφτες των λιγοστών υπαρχόντων του.
Πλέον, όπως λέει, δεν πονούν τα κόκαλά του από τον ύπνο κατάχαμα. Δεν του παίρνει ώρες κάθε πρωί να συνέλθει από τη νυχτερινή παγωνιά. Ούτε χρειάζεται να κουβαλάει πάντα μαζί του ολόκληρο το βιός του, που ζυγίζει δεκάδες κιλά.
Το πρότζεκτ ονομάστηκε Melody, από έναν αυτόχθονα που πέθανε μετά τη μακροχρόνια μάχη του με την αστεγία. Μάλιστα ο Δήμος κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει σε εκείνα τα ψυχρά, μεταλλικά κουτιά τις ανέσεις ενός κανονικού σπιτιού, εξοπλίζοντάς τα με κρεβάτι, νεροχύτη, ντους, ψυγείο και φούρνο. Ακόμα και με ένα παράθυρο, που προσφέρει θέα στον εξωτερικό χώρο, με τα κόκκινα παγκάκια και το γρασίδι.
Ωστόσο αυτό που απολαμβάνουν περισσότερο οι ένοικοι των κοντέινερ είναι το γεγονός ότι έχουν, επιτέλους, έναν προσωπικό χώρο: «Μπορώ να πάω στο δικό μου δωμάτιο, να ξαπλώσω και να κοιμηθώ όποτε θέλω. Μπορώ να φάω ό,τι θέλω. Δεν σε ενοχλεί κανένας, είναι ένα όνειρο που γίνεται επιτέλους πραγματικότητα» όπως περιγράφει ο George Suddeth.
«Μπορώ να πάω στο δικό μου δωμάτιο, να ξαπλώσω και να κοιμηθώ όποτε θέλω. Μπορώ να φάω ό,τι θέλω. Δεν σε ενοχλεί κανένας, είναι ένα όνειρο που γίνεται επιτέλους πραγματικότητα».
«Ήμουν εκστασιασμένη» θυμάται μια άλλη ένοικος, η Sherlyn Freeman, για την ημέρα που παρέλαβε τα δικά της κλειδιά. «Δεν σταματούσα να χαμογελάω. Κι αυτό συνεχίζω να κάνω κάθε φορά που μπαίνω στο δικό μου σπίτι. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα έμενα άστεγη. Αλλά συνέβη, και δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία».
Η αστεγία φαίνεται να βρίσκεται σε άνοδο στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με στατιστικές του 2023, πάνω από 650.000 άνθρωποι υποφέρουν από αυτήν, 12% περισσότεροι από εκείνους του 2020.
