To quarantine effect μας έκανε όλους να σκεφτόμαστε πολύ νωρίτερα από το κανονικό μας ξέγνοιαστες διακοπές και παραλίες, οπότε, πριν περάσουμε στα 7 τέλεια, δε θα μπορούσα να μην ξεκινήσω τη σημερινή στήλη με μία διασκευή, από εκείνες τις λίγες που πλησιάζουν (και ξεπερνούν κατά τη γνώμη μου) το πρωτότυπο τραγούδι. Τώρα κατά πόσο θα μπορέσουμε να μιλάμε για καλοκαίρι φέτος και να το ευχαριστηθούμε κιόλας, είναι μία άλλη κουβέντα. Σε ξένη εναλλακτική, το ολοκαίνουργιο One World, One Prayer ταιριάζει πολύ στις playlists των beach bars.
Στα νέα της εβδομάδας, μία ειδική μνεία σίγουρα αξίζει στην Αμερικανίδα Chloe Angelides, με το ελληνικότατο όνομα (καθότι Κύπριος ο πατέρας), η οποία αφού έβαλε το χεράκι της γράφοντας ένα σωρό επιτυχίες σε εμπορικούς καλλιτέχνες όπως οι Selena Gomez, η Nicki Minaj και ο Jason Derulo, προσπαθεί να κάνει κάτι και για τον εαυτό της. Το παραμύθι θυμίζει Sia και LP, και ευτυχώς η Angelides έχει κρατήσει πιο ιδιαίτερους ήχους για εκείνη, αφενός επειδή μάλλον της ταιριάζουν καλύτερα αφετέρου επειδή το ρίσκο είναι όλο δικό της. “Ι want back time that you wasted” επαναλαμβάνει το Crickets, και λογικά θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον, πόσω μάλλον αν συνεχίσει με τόσο εθιστικούς στίχους. Highlight btw, το όνομα του label της: “Spanakopita Lullabies”.
Κατά τ᾽άλλα, οι Disclosure έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά, κυκλοφόρησαν δηλαδή πάλι ένα single που είναι πολύ μπροστά από την εποχή του, με την έννοια του ότι οι τύποι αυτοί συνεχώς αλλάζουν τον ήχο τους. Επειδή μπορούν. Στην προκειμένη, το πείραμα με το Energy δεν τους πολυβγήκε.
Παρένθεση: Τον τυπάκο που όπως είχαμε πει την προηγούμενη εβδομάδα θα εκπροσωπούσε φέτος την Ισλανδία στη φετινή Eurovision με κάποιο τρόπο θέλω να τον κάνω φίλο μου, για να μου φτιάχνει τη διάθεση με τα βίντεό του. Αν βρείτε τον τρόπο, θα σας ευγνωμονώ άπειρα.
Σε άλλα νέα, η Ellie Goulding κάνει φιλότιμες προσπάθειες (μάταιες μέχρι σήμερα) για να τη συμπαθήσω έστω και λίγο, και πρέπει να παραδεχτώ ότι το Power είναι το λιγότερο αντιπαθητικό single που έχω ακούσει από την ίδια εδώ και χρόνια. Στον αντίποδα, η Lianne La Havas με το Can’t Fight. Και την καραγκούνα (που λέει ο λόγος) να τη βάλεις να τραγουδήσει, με κάποιο τρόπο θα την πει τέλεια αυτό το κορίτσι. Το συγκεκριμένο single παρεμπιπτόντως, είναι σίγουρα καλύτερο από το Paper Thin, για το οποίο τα είπαμε προ δύο εβδομάδων.
Οι λάτρεις των ᾽90s θα την καταβρούν με το νεοϋρκέζικο morning tune των MisterWives, Superbloom, βέβαια κάπου στο ενδιάμεσο νομίζω ότι θα σκάσει μύτη η Alicia Keys με τον Jay Z. Μη δίνεις πολλή σημασία, δικά μου κολλήματα είναι αυτά.
To L.A smoothness από την άλλη, των Local Natives στο Dark Days, μου έφερε στο μυαλό τους Rosebuds. Αυτά είναι ραδιοφωνικά singles κύριοι. Από εκείνα που φεύγει το μυαλό για εκεί που θέλει να μείνει. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, είναι μοτίβο Balthazar αυτό, σαν εκείνο που είχε πρωτολανσάρει το αξεπέραστο για μένα Bunker τους. Αυτό προσπαθεί να κάνει και το Call Me When You Land από Old Sea Brigade & Luke Sital-Singh. Not bad at all.
Στα 7 τέλειά μας τώρα:
Röyksopp, Shine On Like The Stars (Lost Tapes)
Είναι τρομερό πόσο άλλοι άνθρωποι ακούγονται στα live τους οι Röyksopp, υιοθετώντας ένα πιο euro pop attitude στη σκηνή και πόσο διαφορετικοί είναι σε ό,τι κυκλοφορούν σε στούντιο. Στο Shine On Like The Stars έχουν ένα σημαντικό όπλο στη φαρέτρα τους που ακούει στο όνομα Anneli Drecker στα φωνητικά. Στην περιγραφή του τραγουδιού, θα βρεις links για όλα τα tracks που παρουσιάζουν ως lost tapes και που τονίζουν ότι δεν είχαν σκοπό να τα προσαρμόσουν στα δεδομένα του 2020, αλλά να μεταφέρουν την ατμόσφαιρά τους από το εκάστοτε live στα οποία έπαιξαν.
Keep Shelly In Athens, I Won’t Cry
Πιστεύω πως το Bendable δε θα το ξεπεράσω any time soon και θα το συγκρίνω αναπόφευκτα με ό,τι βγάζουν, όμως το συγκεκριμένο μου άρεσε γιατί είναι ταυτόχρονα αλλιώτικο από ό,τι μας έχουν συνηθίσει αλλά ταυτόχρονα και τόσο χαρακτηριστικό για τους ίδιους. Σε μπέρδεψα ε;
Foster The People – Lamb’s Wool
Αμέτρητες φορές έχουμε πει πως ακόμη και ένας στίχος μπορεί να κάνει τη διαφορά σε ένα τραγούδι. Εδώ, το “I’m so in love with lovin’ you” λογικά χτυπά φλέβες πολλών. Ναι, είναι ένα ενδιαφέρον track από τους Foster.
Khruangbin, So We Won’t Forget
Έχουν αρχίσει και γίνονται “η must ψαγμενιά” που πρέπει να ξέρεις αν θες να είσαι μέσα στα πράγματα, αλλά αν αυτό είναι το τίμημα για να ακούμε καλύτερη μουσική πιο συχνά, το δέχομαι. Το So We Won’t Forget ταιριάζει μαγικά με ολίγον από Sixpence Non The Richer.
Giga Papaskiri, L’amour
Δεν είναι από τα singles που λες ότι θα αναζητούν μανιωδώς όλοι στο shazam, ωστόσο μυρίζει καλοκαίρι και Koop. Αυτό από μόνο του αποτελεί κίνητρο για να το ακούσεις.
Billy Lockett, One World
Δεν ξέρω πόσες φορές έχω πατήσει play από όταν το βρήκα. Καταθλιπτικό, αλλά μαγικό επίσης και ιδανικό για soundtrack όσων ζουν το δράμα τους, με το δικό τους τρόπο για τους δικούς τους λόγους… Τσέκαρε στο μεταξύ, την ιστορία του, όπως την αφηγείται στο page του στο facebook. Billy, σε νιώθουμε.
Donny Benét, Mr Experience
Μου το έστειλε καλός μου φίλος να το ακούσω, λέγοντας μου πως είναι ο Monsieur Minimal της Αυστραλίας. Προσωπικά πιο πολύ για Rick Astley τον κάνω τον Donny Benét. Προφανώς δεν αναφέρομαι στην εμφάνισή του.
