Μπορεί ο καιρός να μην μας αφήνει να το καταλάβουμε, αλλά σήμερα είναι επίσημα η πρώτη ημέρα της Άνοιξης. Παράλληλα, τιμάται και η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, γι’ αυτό και εμείς (συνδυάζοντας αυτές τις δύο ημέρες) συγκεντρώσαμε πέντε πολύ γνωστά ποιήματα για την πιο ρομαντική εποχή του χρόνου.
Η Άνοιξη αποτελεί σταθερό λογοτεχνικό μοτίβο στην ποίηση. Αμέτρητοι στίχοι αφιερώνονται στην πιο ρομαντική και παραγωγική εποχή του χρόνου και μας υπενθυμίζουν πως αν την κρατάμε μακριά μας, χάνουμε τα πιο όμορφα κομμάτια της ζωής. Αν και οι μέρες που διανύουμε δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια να τη χαρούμε, η άνοιξη είναι εδώ και ενώ δεν τη βρήκαμε, μπορούμε να τη φτιάξουμε! Η ποίηση είναι μια καλή αρχή…
Για μια άνοιξη στην Αθήνα
Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί
Άνοιξη χνούδι περιστέρας
Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη
Άνοιξη πίκρισμα του σκίνου
Άνοιξη σουσάμι αόρατο
Άνοιξη αίμα του βολβού
Άνοιξη μούρο αδάγκωτο
Άνοιξη χάσμα της λιποθυμίας
Άνοιξη μήτρα σκοτεινή
Άνοιξη πράξη ακατονόμαστη
Άνοιξη άνοιξη σαλπάροντας
Άνοιξη άνοιξη σημαιοστόλιστη
Άνοιξη “αντίο αντίο παιδιά!”
Οδυσσέας Ελύτης
Η πληγωμένη άνοιξη
Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
απ’ όλες τις σημαίες που πονέσανε
από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν
για να χτιστεί ένας πύργος κατακόκκινος
μ’ ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά ‘ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά ‘ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ’ ανάβει τα γαρίφαλα
Μίλτος Σαχτούρης
Άνοιξη
Έφτασ’ η ώρια Άνοιξη -το λεν τα χελιδόνια-
κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει·
του στέλνει κείνη λούλουδα, αυτός της ρίχνει χιόνια,
και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει.
Στο γαλανό παλάτι του ο Φοίβος τριγυρίζει και,
χύνοντας, αφόβιστα ολόχρυσες αχτίδες,
σ’ ό,τι στο δρόμο του βρεθεί το χρώμα του χαρίζει
κι αφήνει πίσω του χαρά και άσβεστες ελπίδες.
Τα δέντρα πρασινίσανε και γιόμισαν λουλούδια·
του πιστικού ακούγεται η γέρικη φλογέρα να
σιγολέει άφταστα κάθε πρωί τραγούδια,
και τα πουλιά να κελαηδούν τον ύμνο τους στη μέρα.
Παντού ξεχύνετ’ η χαρά. Μόνον εσύ, μικρή μου,
βλέπεις τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα.
Έλα να βρεις παρηγοριά στ’ ολόθερμο φιλί μου!
Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα!
Κώστας Καρυωτάκης
Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού
Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της Άνοιξης
ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της
ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.
Το πρωί που ξυπνήσαμε είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην κάμαρά μας
σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια, που τσίμπαγε τα ψίχουλα των σκιών
που μείνανε από χθες βράδυ στο πάτωμα.
Το χώμα ποτίστηκε με φως. Δε ξεχωρίζεις φως και χώμα.
Άνοιξαν τα παράθυρα και μπήκαν μέσα τα λουλούδια
σαν ένα εύθυμο στράτευμα με κόκκινα τύμπανα και χρυσές τρομπέτες
που γυρίζει απ΄ το χθεσινό μας κήπο στη σημερινή μας καλοσύνη
Εμείς μαζεύουμε παπαρούνες και φτιάχνουμε κόκκινα ματογυάλια
και βάφουμε κόκκινο το μούτρο της γριάς βροχής
και χτυπάμε παλαμάκια κάθε φορά που ένα μπουμπούκι
σκάει απάνω στο ξερό κλαδί
Στις ξανθές πλεξούδες της Άνοιξης φύτρωσαν γαλανά κρινάκια.
Μια στιγμή να νιφτούμε και φθάσαμε.
Γιάννης Ρίτσος
Άνοιξη
Έρχεται η άνοιξη.
Το παιχνίδι των φίλων ανανεώνεται
Οι εραστές ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο.
Ένα χάδι γλυκό από το χέρι του αγαπημένου
Κάνει του κοριτσιού το στήθος να πονάει.
Η ματιά της που γλιστράει και φεύγει τον κυριεύει.
Μέσα σε νέο φως/ φαντάζει για τους εραστές το τοπίο της άνοιξης…».
« Ποτέ τόσο πολύ δε σε είχα αγαπήσει, καρδιά μου
Όσο τότε που σ’ άφησα κείνο το απογευματινό.
Το δάσος με κατάπιε, το μπλαβί του δάσους, καρδιά μου
Που πάνω του στα δυτικά κρέμονταν κιόλας τα χλωμά αστέρια.
Δε γέλασα και λίγο, κάθε άλλο, καρδιά μου
Γιατί σε σύγκρουση ήρθα παίζοντας με τη σκοτεινιασμένη μοίρα-
Στο μεταξύ αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα
Μέσα στο δειλινό το μπλε του δάσους.
Όλα ήταν όμορφα ετούτο το μοναδικό απογεματινό, καρδιά μου
Όσο δεν ήταν ποτέ κι ούτε ποτέ θα γίνουν…
Bertolt Brecht
