Βαριέμαι τα συνέδρια. Έχω αλλεργία στα powerpoint και στα πάνελ και στις εισηγήσεις. Βαριέμαι το power dressing και τα ίσια μαλλιά (κομμωτηρίου).
Κι όμως. Έμεινα άφωνη με τη δυναμική και την ενέργεια και τις ιδέες και την κατανόηση και την αλληλεπίδραση μεταξύ 100 φανταστικών γυναικών από διάφορους επαγγελματικούς χώρους που συγκεντρώθηκαν την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου (ούτε 24 ώρες πριν) στο Cape Sounio.
Ίσως επειδή παρακολούθησα κάτι μοναδικό στο είδος του, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά: Πανίσχυρες γυναίκες να μιλούν για αδυναμία και κοινωνική αμηχανία. Εργαζόμενες να αναρωτιούνται φωναχτά μπροστά σε άλλες εργαζόμενες πώς θα τα καταφέρουν ο άνδρας (ναι, αυτό το προστατευόμενο είδος) και τα παιδιά τους τώρα που εκείνες θα καταστρατηγήσουν για μια μέρα το ωράριό τους για χάρη του συνεδρίου και θα λείψουν από το σπίτι περισσότερο από το συνηθισμένο εργασιακό δεκάωρο.
Γυναίκες να μιλούν για το γεγονός ότι είναι μαμάδες και πώς αυτό επηρέασε την καριέρα τους, γυναίκες να μιλούν για το γεγονός ότι δεν έχουν παιδιά και γιατί αυτό επηρέασε τις επαγγελματικές επιλογές τους και γυναίκες που δεν βλέπουν το λόγο να αναφερθούν στο αν έχουν ή δεν έχουν παιδιά για να μιλήσουν για τη δουλειά τους. Ομιλήτριες να αναφέρονται στη μαμά τους στη διάρκεια του συνεδρίου με έναν τρόπο που οι άνδρες, καλώς ή κακώς, δεν θα μιλούσαν ποτέ για τον πατέρα τους μπροστά σε άλλους άνδρες. Είδα καταξιωμένες επαγγελματίες να βουρκώνουν μπροστά σε άλλες καταξιωμένες επαγγελματίες όταν μιλούν για ένα θέμα που τις αγγίζει στην καρδιά.
Άκουσα και είδα και δάκρυσα, ομολογώ, με το πιο γενναίο κορίτσι στον κόσμο, την Κατερίνα Βρανά, που κάνει πλάκα με το γεγονός ότι «σχεδόν πέθανε» και προτιμά να κάνουν κάτι γι’ αυτήν αντί να τη λυπούνται για τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει. Γιατί η Κατερίνα θέλει να μας βάλει να αλλάξουμε τον κόσμο σταματώντας να λυπόμαστε για πράγματα και αρχίζοντας να κάνουμε κάτι γι’ αυτά.
Άκουσα, τέλος, γυναίκες να λένε πως το μέλλον είναι γένους θηλυκού και τις είδα να είναι αυτές οι ίδιες το ζωντανό παράδειγμα ότι τα κορίτσια μπορούν να γίνουν δημοσιογράφοι, καθηγήτριες Πανεπιστημίου, συγγραφείς, ποδοσφαιριστές και ακτιβίστριες, να ιδρύσουν εταιρίες, να γίνουν ό,τι μπορούν να φανταστούν, γιατί, πλέον, δεν θα αφήσουμε κανέναν να τις σταματήσει.
Και έφυγα, για πρώτη φορά στη ζωή μου από ένα συνέδριο, με το χαμόγελο της Αναστασίας Γερολυμάτου, της wind surfer των ογδόντα ενός Μαΐων που δαμάζει τα κύματα, να λέει σε 100 έξυπνες, ευαίσθητες και σκληρά εργαζόμενες γυναίκες ότι ο χρόνος, οι δυσκολίες, η ηλικία δεν έχουν σημασία και ότι μπορείς πάντα να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. “Κοιτάξτε γύρω σας τι μπορείτε να κάνετε καλύτερα, σκεφτείτε το καλά και θα τα καταφέρετε”.
Ραντεβού το 2020.
