Τρίτη 2 Απριλίου 2019, Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο από αυτά που μου είπε μερικές εβδομάδες πριν ο Γιάννης Νιάρρος σε μία συνέντευξη για την έντυπη έκδοση του Marie Claire με αφορμή το ρόλο του Κρίστοφερ στην παράσταση Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα, ότι δηλαδή δεν έχουμε παρά να δούμε τους αυτιστικούς ανθρώπους σαν εμάς τους ίδιους κάθε φορά που νιώθουμε την ανάγκη να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας…
O Γιάννης Νιάρρος βρίσκεται στη σκηνή κάθε βράδυ, 7 βράδια την εβδομάδα, κερδίζοντας το χειροκρότημα και τις καρδιές του θεατρόφιλου κοινού τους τελευταίους 6 μήνες. Τα Δευτερότριτα εμφανίζεται στο Στέλλα Κοιμήσου, την εκρηκτική επιτυχία που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Οικονομίδης, παίζοντας τον ρόλο του Γιωργάκη -ρόλο που του έφερε πέρυσι το Σταυρό του Χορν (ύψιστη διάκριση τα τελευταία χρόνια για έναν ηθοποιό). Τις υπόλοιπες ημέρες είναι ο Κρίστοφερ, ένα αυτιστικό αγόρι στο Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα, πάντα στο θέατρο Τζένη Καρέζη.
Τσεκάρω το λαιμό σου για να δω αν φοράς καμιά αλυσίδα από την οποία θα μπορούσε να κρέμεται ο σταυρός του Δημήτρη Χορν, αλλά δεν βλέπω τίποτα.
Μα, δεν τον φοράω, πας καλά; Κι αν τον χάσω; Τον έχω δώσει στη γιαγιά μου να μου τον φυλάει.
Πώς κι έτσι, σε μεγάλωσε η γιαγιά;
Οχι, αλλά έχω πολύ καλή σχέση και με τις δύο γιαγιάδες μου. Με προσέχουν πολύ και με αγαπάνε, μάλιστα μου μαγειρεύουν και μου φέρνουν το φαΐ στο σπίτι. Βέβαια το ότι είμαι ηθοποιός δεν το είχαν καταλάβει, μέχρι που ήρθε το βραβείο, με είδαν στην τηλεόραση και σε φωτογραφίες με άλλους διάσημους και ξέρεις τώρα. Μέχρι τότε ήταν όλο «μα καλά τώρα, βρε Γιάννη, εσύ παίζεις στο θέατρο; Και τι δηλαδή, πληρώνεσαι κιόλας;».
Αν για μία ημέρα μπορούσες να παίξεις οποιονδήποτε άλλο ρόλο στο Στέλλα Κοιμήσου, ποιον θα διάλεγες;
Θα ήθελα να παίξω τον θείο Τάκη. Είναι ένας τύπος που τον βλέπεις σε όλες τις οικογένειες, ο χαραμοφάης. Τον βλέπεις και σκέφτεσαι «τι κάνει αυτός εδώ τώρα;». Στην παράσταση πιστεύω ότι αυτοί είναι οι δύο ρόλοι με τους οποίους ταυτίζεται ο περισσότερος κόσμος, ο Γιωργάκης, ο χασικλής γιος της οικογένειας που είναι στην κοσμάρα του, και ο θείος Τάκης, ο οποίος είναι ένας χαρακτήρας πετυχημένος όσο δεν πάει άλλο.
Δεν μπορώ να φανταστώ τη συγκίνηση που θα αισθάνθηκαν βλέποντάς σε στο ρόλο του Κρίστοφερ, που είναι ένα αγοράκι στο κατώφλι της εφηβείας στο Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα. Το αγάπησα πολύ αυτό το βιβλίο, ήθελα να διδάσκεται στα σχολεία.
Μα διδάσκεται στα σχολεία στην Αγγλία. Ξέρεις, δεν μου αρέσει η αποδόμηση στο θέατρο, μου αρέσουν τα κλασικά έργα. Και το Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα είναι κλασικό έργο και η δομή του και οι χαρακτήρες του είναι ξεκάθαροι. Είναι μια απλή ιστορία που φωτίζεται πολύ διαφορετικά μέσα από τα μάτια του ιδιαίτερου πρωταγωνιστή της. Αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα, αλλά να που έφτασα να συγκινηθώ σε παράσταση με τα Μαθηματικά. Σε συγκινεί η ζέση με την οποία ασχολείται ο Κρίστοφερ με το πυθαγόρειο θεώρημα. Το ότι είναι αυτιστικός τον κάνει καθαρό ρόλο. Δεν είναι ένας χαρακτήρας που μπορείς να τον παίξεις όπως θέλεις, δεν είναι ο ερωτύλος Δον Ζουάν, δεν είναι ένας καλλιτέχνης, όλα αυτά είναι αφηρημένα. Με τον Κρίστοφερ έχεις ξεκάθαρα γνωρίσματα που πρέπει να ακολουθήσεις: δεν σε κοιτάζει στα μάτια, ενοχλείται όταν τον ακουμπάνε, λέει πάντα την αλήθεια. Αυτά είναι πολύ ξεκάθαρα εργαλεία υποκριτικής που σε οδηγούν σε μια καθαρότητα στην ερμηνεία. Σε αυτό πρόσθεσε το γεγονός ότι ο έργο περνάει ένα μήνυμα πολύ σημαντικό σε σχέση με τον αυτισμό, που ο κόσμος χρειάζεται να το ακούσει. Αν, όμως, αφήσεις όλο αυτό το πλαίσιο πίσω σου και το δεις στο επίπεδο της αλληγορίας, είναι η ιστορία ενός τύπου ο οποίος είναι αλαζόνας, ο οποίος στο τέλος του έργου λέει: «Δηλαδή μπορώ να κάνω τα πάντα;». Μπορεί να το λέει με την αθωότητα ενός παιδιού, αλλά εκεί είναι νομίζω που μπορεί να συγκινεί ακόμη περισσότερο το θεατή, ο οποίος εκείνη τη στιγμή ταυτίζεται όχι με ένα αυτιστικό παιδί, αλλά με έναν οποιονδήποτε άνθρωπο που θέλει να ξεπεράσει τις δυνατότητες και τους περιορισμούς του. Ενα αυτιστικό παιδί καταφέρνει να πάει μόνο του στο Λονδίνο. Εγώ, ο ηθοποιός, ο θεατής, γνωρίζοντας ότι είμαι ημιτελής και αδύναμος, μπορώ να κάνω τα πάντα; Κι έτσι ένα διδακτικό, συγκινητικό έργο γίνεται πολύ πιο βαθύ.
Ποιο είναι το χειρότερο και ποιο το χειρότερο κομμάτι της εφηβείας;
Το καλύτερο κομμάτι της εφηβείας είναι η ελπίδα, τα όνειρα. Είναι ατελείωτα. Θυμάμαι ότι με το μυαλό μου μπορούσα να κινήσω γη και ουρανό. Το χειρότερο είναι η αναμονή. Πρέπει να περιμένεις να γίνουν αυτά που ονειρεύεσαι, πρέπει να περιμένεις για να κατακτήσεις τους στόχους σου – και τους μακροπρόθεσμους και τους πιο απλούς, να μεγαλώσεις, να πάρεις αυτοκίνητο. Υπάρχει μια βασανιστική αναμονή στην εφηβεία, η οποία από την άλλη σου δημιουργεί έναν τεράστιο ενθουσιασμό για τη ζωή.
Οι παραστάσεις που παίζεις είναι οικογενειακά δράματα. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν η οικογένεια είναι η πηγή όλων μας των προβλημάτων;
Αυτή μας διαμορφώνει και πάντα ζούμε σε σχέση με το ρόλο μας στην οικογένεια, με τη σχέση που έχουμε με τους άλλους και τι αντανακλά στη ζωή μας. Με συγκινεί πάρα πολύ το θέμα της οικογένειας. Αν σκεφτώ μια ενδιαφέρουσα συναισθηματική κατάσταση στο θέατρο, έχει πάντα να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο μιλάς στη μητέρα και τον πατέρα σου ή πώς επικοινωνούν αυτοί οι δύο μεταξύ τους.
Θα σου κάνω την ερώτηση που ακούνε πιο συχνά οι γυναίκες ηθοποιοί.
Τι, αν με απασχολεί το πέρασμα του χρόνου, αν σκέφτομαι να κάνω λίφτινγκ;
Αν σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια και παιδιά.
Ναι, θέλω πάρα πολύ να κάνω. Τώρα το συζητούσαμε με το κορίτσι μου. Θέλω πολύ, αλλά είμαι πολύ μικρός ακόμη, δεν πρέπει.
Είσαι παιδί της Αθήνας;
Μου αρέσει η Αθήνα, αλλά αν δεν με ενδιέφερε κάτι καλλιτεχνικό, το θέατρο, η μουσική, θα πήγαινα να ζήσω στην επαρχία: να τρώω ωραία πράγματα, να κοιμάμαι καλά, να έχω καθαρό αέρα, να έχω όσα σκυλιά και γάτες θέλω.
Τώρα δεν έχεις ζώο;
Εχω ένα σκυλί. Τη λένε Ζουλού γιατί είναι μαύρη και τρελή. Πιστεύω ότι τα σκυλιά μπορεί να μοιάζουν με τους ιδιοκτήτες τους. Με το παλιό μου σκυλί έμοιαζα πιο πολύ σαν χαρακτήρας, βλέπεις ήταν αγόρι. Η Ζουλού είναι τρελή με όλους, μαλώνει με τους πάντες, είναι λίγο άγρια.
Πιστεύεις ότι η δουλειά σου μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;
Είναι κάτι το οποίο αναρωτιέμαι τον τελευταίο καιρό. Σίγουρα μπορεί να σε ωριμάσει. Το να έχεις την τύχη να διαβάσεις σπουδαία κείμενα, να τα διαβάσεις με ενδιαφέρον για να τα παίξεις, να τα αφήσεις να σε ταξιδέψουν, σίγουρα κερδίζεις πολλά. Τώρα καλύτερος άνθρωπος μπορείς να γίνεις και με την ψυχοθεραπεία. Γενικά, ό,τι έχει να κάνει με γνώση μπορεί να σε οδηγήσει σε όποιο άκρο θέλεις, μπορείς να γίνεις καλύτερος ή χειρότερος, έτσι είναι η γνώση: ο τρόπος που την αντιλαμβάνεσαι και τη χρησιμοποιείς δίνει κάθε φορά διαφορετικό αποτέλεσμα. Το θέατρο μπορεί να σε βοηθήσει να καταλάβεις καλύτερα τους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είσαι καλύτερος μαζί τους. Στα έργα συναντάς πολλών ειδών χαρακτήρες. Είναι καλός ή κακός ο Ρασκόλνικοβ; Μια συμβουλή που θα πάρεις από την ψυχοθεραπεία ή θα διαβάσεις κάπου μπορεί να μεταποιηθεί τελείως στο μυαλό σου. Και κάπως έτσι μπορεί να παραμείνεις ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν.
Είναι πιο δύσκολο να κάνεις τους ανθρώπους να κλάψουν ή να γελάσουν;
Είναι μάλλον εξίσου εύκολο να καταφέρεις και τα δύο. Πολύ δύσκολο και σημαντικό είναι να πετύχεις μία ενδιάμεση κατάσταση, τον κλαυσίγελο. Να γελάς παρόλο που αυτό που συμβαίνει είναι κακό ή να κλαις από χαρά.
