To βραβείο Pritzker είναι η μεγαλύτερη παγκόσμια αναγνώριση για έναν αρχιτέκτονα καθώς έχει σκοπό “να τιμήσει τον αρχιτέκτονα ή τους αρχιτέκτονες των οποίων το έργο επιδεικνύει ένα συνδυασμό ικανοτήτων, ταλέντου, οράματος και δέσμευσης και έχει να προσφέρει δυναμικά και ριζικά στην ανθρωπότητα και το δομημένο περιβάλλον μέσω της τέχνης της αρχιτεκτονικής”.
Έτσι, λοιπόν, κάθε χρόνο πολύ σπουδαίοι δημιουργοί επιλέγονται για να λάβουν τη σημαντική αυτή διάκριση. Από το 1979 μέχρι σήμερα, όλοι οι αρχιτέκτονες που φέρανε επανάσταση στον τομέα, από τον Frank Gehry στη Zaha Hadid έχουν βραβευτεί, ώστε να αναγνωρισθεί το έργο και η προσφορά τους. Βέβαια, με μια ματιά στη λίστα των νικητών θα δούμε πως πολλά ονόματα είναι φυσικά Ιάπωνες αρχιτέκτονες και αρχιτεκτόνισσες, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως η παράδοση και η φιλοσοφία της Ιαπωνίας σχετικά με το χώρο και την αισθητική είναι αξεπέραστη.
Φέτος άλλος ένας μεγάλος Ιάπωνας αρχιτέκτονας, ο Arata Isozaki, επιλέχθηκε ως ο νέος κάτοχος του βραβείου. Ο Isozaki είναι 87 χρονών και θεωρείται ένας από τους μεταπολεμικούς Ιάπωνες αρχιτέκτονες που επηρέασαν ριζικά την αρχιτεκτονική παγκοσμίως. Γεννήθηκε στη πόλη της Ιαπωνίας Ōita, το 1931, λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ήταν 14 χρονών κατά την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Hiroshima και το Nagasaki.
Το γεγονός ότι βίωσε τον πόλεμο στην ευαίσθητη αυτή ηλικία επηρέασε φυσικά την κοσμοθεωρία του αλλά και τις δημιουργίες του. Ο ίδιος λέει πως “Όταν ήμουν αρκετά μεγάλος για να αρχίσω να καταλαβαίνω τον κόσμο, η πατρίδα μου είχε καταστραφεί. Η ατομική βόμβα έπεσε στη Χιροσίμα και έτσι μεγάλωσα στο σημείο μηδέν. Γύρω μου όλα ήταν ερείπια, δεν υπήρχε αρχιτεκτονική, κτίρια, ούτε πόλη. Μόνο στρατώνες και καταφύγια με περιτριγύριζαν. Έτσι, η πρώτη μου εμπειρία ήταν το κενό και άρχισα να εξετάζω πώς οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ανοικοδομήσουν τα σπίτια και τις πόλεις τους”.
Έτσι, τα κτήρια του που χαρακτηρίζονται από μοναδική γεωμετρία και απλότητα, εμπλουτίζονται με θεωρία και σκοπό. Είναι ένας αληθινός οραματιστής ανάμεσα στους συγχρόνους του, και η προσέγγιση του Isozaki για το μέλλον, η βαθιά αφοσίωση του στην «τέχνη του χώρου» και η παγκόσμια μεθοδολογία του έχουν κάνει τη διαφορά ακόμα από τη δεκαετία του 1960. Ο αρχιτέκτονας έχει θεωρείται ένας από τους βασικούς δημιουργούς που προώθησαν το διάλογο μεταξύ Ανατολής και Δύσης, καθώς πάντα συνδύαζε την παράδοση με τις παγκόσμιες εξελίξεις.
Στην Ελλάδα ο Isozaki είναι γνωστός καθώς είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας το project σχεδιασμού της πτέρυγας Μ2 του Μεγάρου Μουσικής της Θεσσαλονίκης, που ολοκληρώθηκε το 2010. Η μεγάλη πρόκληση για το project αυτό ήταν πως έπρεπε να σχεδιάσει ένα κτήριο το οποίο θα σταθεί ισάξια απέναντι στο παλαιότερο Μέγαρο και το κατάφερε με γεωμετρικές γραμμές, μεγάλες γυάλινες επιφάνειες και μεταλλικά στοιχεία που συνθέτουν μια εικόνα επιβλητικής απλότητας, η οποία έρχεται σε αντίθεση με το υπάρχον, χωρίς να το ανταγωνίζεται.
