Με τον Keith Flint μάθαμε να χορεύουμε ξέφρενα κάτω από ήχους ηλεκτρονικούς, με την ψυχή μας και δίχως να μας έχει μάθει κανείς τα βήματα.
Με τον Luke Perry μάθαμε ότι τα “κακά αγόρια” θα περάσουν από τη ζωή μας και θα την κάνουν να μοιάσει έστω για λίγο με σειρά του Hollywood.
Και μια μέρα, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, η μουσική σταμάτησε και η αγάπη έσβησε.
Η εφηβεία μας τελείωσε ξαφνικά, όπως μας δίδαξαν τα 90s και το πρώτο μας χαμένο είδωλο: O Kurt Cobain. Smells like teen spirit NO MORE.
Και κάπως έτσι συνειδητοποιήσαμε πως τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι φεύγουν και δεν είμαστε πια εκείνα τα ανέμελα παιδιά με τα Dr. Martens και τα σακίδια που γυρίζουν από το σχολείο.
Τα 90s, μια επoχή που μοιάζει πολύ κοντινή, αρχίζει πλέον να φαίνεται μακρινή, οι άνθρωποι που τη σημάδεψαν χάνονται κι εμείς έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε μεγάλοι. No good, start the dance.
