Ανέκαθεν οι άνδρες απατούσαν τη σχέση τους περισσότερο από ο,τι οι γυναίκες. Μπορεί σήμερα τα ποσοστά της γυναικείας απιστίας να έχουν αυξηθεί πολύ – κάποιες έρευνες κάνουν λόγο για 40% από τη δεκαετία του ‘90 – αλλά και πάλι, δεν πλησιάζουν ούτε κατά διάνοια το ανδρικό ποσοστό. Ενώ όμως το χάσμα στην απιστία ως πράξη μεταξύ των φύλων ας πούμε πως γεφυρώνεται, το χάσμα στην απιστία ως προς το ποιος φταίει παραμένει αβυσσαλέο. Διότι ακόμα και το 2019, φταίει πάντα η γυναίκα, ναι, ακόμα κι όταν την απατούν.
Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της αρχαιολογικής σημασίας θεωρίας, που είναι δυστυχώς πολλοί, έχει να κάνει με τη βαθειά ριζωμένη πεποίθηση ότι οι γυναίκες είναι που φροντίζουν μια σχέση, ένα σπίτι, τα παιδιά και τον άνδρα τους. Αν αυτός αποκτήσει ερωμένη, είναι επειδή είναι δυστυχισμένος στο σπίτι του, όχι επειδή ας πούμε τον ενδιαφέρει ο εαυτός του και κανείς άλλος. Και αν είναι δυστυχισμένος, κάποιο από τα καθήκοντά της δεν εκτελεί σωστά η σύντροφός του, είναι προφανές. Το φταίξιμο για την ανδρική απιστία σχεδόν πάντα αυτόματα αποδίδεται στη γυναίκα – και όχι μόνο την απατημένη σύντροφο.
Σύμφωνα με ερευνητές του Cardiff Metropolitan University, που ζήτησαν από 21 άνδρες και 23 γυναίκες να αξιολογήσουν μηνύματα που ανταλλάχθηκαν κατά τη διάρκεια ενός “παράνομου” δεσμού, μια γυναίκα έχει περισσότερες πιθανότητες να κατηγορήσει την ερωμένη μιας σχέσης, παρά τον άπιστο σύζυγο. Το τι θα κάνει ένας άνδρας αντιμετωπίζεται ως αποτέλεσμα του τι κάνει μια γυναίκα, είτε είναι αυτή που τον έβαλε σε πειρασμό, είτε αυτή που τον έσπρωξε μακριά της, είτε ιδανικά, και τα δύο, διότι ως γνωστόν οι άνδρες είναι τηλεκατευθυνόμενα με λιγότερη ελεύθερη βούληση από μία τοστιέρα.
Πρόσφατο διάσημο παράδειγμα, η περίπτωση της Κλόι Καρντάσιαν, της οποίας ο ασυμμάζευτος σύντροφος την απάτησε με μια φίλη που ασφαλώς είναι φίδι και φταίει και να της καεί το instagram, αλλά η τεράστια κατακραυγή εναντίον της και μόνο, δεν είναι ακριβώς δίκαιη. Παλιότερα, όταν ο Μπραντ Πιτ χώρισε τη Τζένιφερ Άνιστον, η Αντζελίνα Τζολί θεωρήθηκε κάτι σαν την κακιά μάγισσα της Χιονάτης επειδή έκλεψε τον άνδρα μιας άλλης και ο Μπραντ Πιτ κάτι σαν υπερφυσικό άβουλο νήπιο που προφανώς έπεσε θύμα απαγωγής και μαγείας. Ακόμα πιο παλιά, έχουμε και την περίπτωση Κλίντον, όπου η Χίλαρι έμεινε στην άγραφη ιστορία ως η ξινή απατημένη σύζυγος, η Μόνικα Λεβίνσκι ως η ημι- χαζή ερωμένη και ο Μπιλ Κλίντον ως πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, σκέτο.
Προφανώς όταν προκύπτει απιστία, και οι δυο συμμετέχοντες έχουν την ευθύνη της επιλογής τους (έκτακτο: ούτε οι γυναίκες είναι άγιες). Όμως το παλαιολιθικό σκεπτικό που θέλει μόνο τις γυναίκες -από κάθε πλευρά της εξίσωσης – να φταίνε και τον άνδρα να βγαίνει από την όλη ιστορία ατσαλάκωτος, χρειάζεται αναθεώρηση και άμεσα. Η δικαιολογία “άντρας είναι” δεν μπάλωσε ποτέ καμία συναισθηματική τρύπα και δεν έπιανε ποτέ πραγματικά, ας μην προσπαθούμε να την πιστέψουμε σήμερα.
