Σκηνοθετεί ασταμάτητα, βραβεύεται για τη δουλειά της και βλέπει τη μία μετά την άλλη τις παραστάσεις της να γίνονται talk of the town. Εδώ και μία δεκαετία φτιάχνει τους δικούς της κόσμους στο θέατρο («Ιδομενέας», «Φάουστ», «1984», «Αλκηστη») και στη Λυρική Σκηνή («Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής», «Ζ») χωρίς να διστάζει να πειραματίζεται και να ξαφνιάζει.
Αν λατρεύω κάτι στους κόσμους που στήνει η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο θέατρο είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το σκοτάδι, αιματοβαμμένο ή όχι, το σκοτάδι της ψυχής, το σκοτάδι του μυαλού. Φέτος όμως μας βάζει απέναντι σε έναν παραμορφωτικό καθρέφτη και μας προσκαλεί στην Κωμωδία των Παρεξηγήσεων του Σαίξπηρ. «Ηθελα καιρό να κάνω κωμωδία. Οταν ανακάλυψα την “Κωμωδία των Παρεξηγήσεων” είδα στον πυρήνα της θεματικής του το ζήτημα της ταυτότητας και το πώς αυτό μπορεί να δημιουργήσει κωμικές καταστάσεις. Το ποιος νομίζω εγώ ότι είμαι και το πώς με βλέπουν οι άλλοι μπορεί να οδηγήσει σε μια σειρά εκρηκτικών παρανοήσεων και λαθών. Η παρεξήγηση έχει εδώ περισσότερο την έννοια της πλάνης, είναι πολύ βαθύτερη, έχει να κάνει με τη νοητική σύγχυση ενός ατόμου που ενώ γνωρίζει κάτι στην πραγματικότητα δεν το ξέρει». Για την παράσταση που ανεβαίνει στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, η Κατερίνα συνεργάστηκε πολύ στενά με τη χορογράφο. «Δουλέψαμε πολύ με την Πατρίσια Απέργη για την παραμικρή λεπτομέρεια της κίνησης, αλλά και με τον Γιώργο Πούλιο που υπογράφει τη μουσική και επιμελήθηκε μαζί με το θίασο τις ηχητικές αντιδράσεις που υπογραμμίζουν κάθε κίνηση των ηθοποιών. Το αποτέλεσμα είναι σαν ζωντανή παρτιτούρα, με τους ηθοποιούς που δεν παίζουν να εκτελούν ζωντανά επί σκηνής ηχητικά εφέ που συνοδεύουν τις κινήσεις των συναδέλφων τους». Προσπαθώ να την εμποδίσω να μας κάνει spoiler για την ιδιαιτερότητα της παράστασης, αλλά είναι πολύ δύσκολο να σου μιλήσει για κάτι άλλο. Θέλει να μου πει για τον τρόπο που το ιδανικό σκηνικό της πλάνης από την Εύα Μανιδάκη και τα κοστούμια-κατασκευές της Βασιλικής Σύρμα συνεισφέρουν με τον τρόπο τους σε όσα κάνουν επί σκηνής οι επικεφαλής του θιάσου της, ο Νίκος Κουρής και ο Ορφέας Αυγουστίδης.
Η ίδια είναι άνθρωπος που γελάει πολύ εύκολα, αλλά μου επισημαίνει ότι μία καλή κωμωδία προσφέρει εκτός από γέλιο και αφορμή για στοχασμό. «Το πιο δύσκολο στη δουλειά μου είναι να είσαι παρών με έναν ενδιαφέροντα τρόπο για σένα και τους συνεργάτες σου χωρίς να νιώθεις ότι επαναλαμβάνεσαι». Κάτι που ίσως δεν περίμενα να ακούσω από την Κατερίνα είναι ότι καταφέρνει να βλέπει θέατρο με την αθωότητα του απλού θεατή. «Ευτυχώς δεν το έχω χάσει αυτό κι ας μην μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει άλλη δουλειά από αυτήν του σκηνοθέτη». Επόμενη περιπέτεια; «Ο “Βόυτσεκ”, του Γκέοργκ Μπύχνερ, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με τον Γιώργο Γάλλο και την Ελενα Μαυρίδου».
