Χτες και σήμερα ο πλανήτης γιόρτασε δύο παγκόσμιες ημέρες στον αστερισμό των πιτσιρικάδων: την Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Κακοποίηση των Παιδιών και την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Θα έλεγε κανείς πως αναφαίρετο δικαίωμα ενός παιδιού θα ήταν να μην κακοποιείται, αλλά, εφόσον δυστυχώς συμβαίνει και μάλιστα πιο συχνά από ό,τι καταγράφεται, το να σημειώνονται τέτοιες μέρες στο ημερολόγιο μπορεί να λειτουργήσει και σαν ξυπνητήρι αφύπνισης για όλους.
Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων. Αυτός ο τίτλος περιγράφει ίσως καλύτερα το περιεχόμενο της συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Προσωπικής & Οικογενιακής Εξέλιξης Ράνια Θρασκιά, με δύο ψυχολόγους, την ίδια και την Αναστασία Παπασούλη και μία ομάδα από επαγγελματίες των Μ.Μ.Ε. ανάμεσα στους οποίους μέτρησα τρεις μαμάδες, μία θεία και τέσσερα “μεγάλα παιδιά”. Το θέμα μας ήταν οι κρυμμένες μορφές κακοποίησης στην καθημερινή μας επαφή με τα παιδιά. Φυσικά δεν είχαμε να συζητήσουμε ούτε να αντιμετωπίσουμε τα σοβαρά, τραγικά αποτελέσματα της σωματικής βίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης, της παραμέλησης ή της εγκατάλειψης. Είχαμε όμως πολλά να πούμε, να κοκκινήσουμε και να μετανιώσουμε για κάθε φορά που κουνήσαμε το δάχτυλο σε ένα παιδί απαγορεύοντας ή απειλώντας, για κάθε φορά που χάσαμε την υπομονή μας, που φωνάξαμε, που φοβερήσαμε με τιμωρία, για κάθε φορά που ξεστομίσαμε ένα χαρακτηρισμό που δεν εννοούμε. Δεν καταλήξαμε στο αυτομαστίγωμα -αν και μερικοί το έκαναν νοερά. Συμφωνήσαμε όμως ότι μια καλή αρχή είναι η αγάπη και η επικοινωνία. Έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να κρυφτείς από τα παιδιά. Το να εξηγήσεις τη(ν) (κακή) συμπεριφορά σου και να ζητήσεις την κατανόησή τους είναι ένα βήμα. Το επόμενο είναι να προσπαθήσεις να μην την επαναλάβεις.
Τα παιδιά μάς λατρεύουν σαν Θεούς, μας αντιγράφουν, μας εμπιστεύονται, μας φοβούνται, μας ακολουθούν. Ό,τι κάνουμε μοιάζει σωστό στα μικρά τους μάτια, ό,τι λέμε είναι αλήθεια -την αποδέχονται ακόμη κι αν δεν την καταλαβαίνουν. Για να μην τους κάνουμε κακό άθελά μας μέσα από μικροπράγματα που παραβλέπουμε, καλό είναι να φροντίζουμε να επικοινωνούμε σωστά μαζί τους, να μην κρύβουμε τα συναισθήματά μας. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως ο γονιός που τιμωρεί, που συγκρίνει διαρκώς το παιδί του με άλλα, που όταν εκνευρίζεται βάζει τις φωνές, πρέπει να προσέξει γιατί κινδυνεύει ακόμη περισσότερο να οδηγήσει το παιδί σε πολύ άσχημα μονοπάτια συμπεριφοράς και αυτοεκτίμησης. Ο συναισθηματικά απόμακρος γονιός δημιουργεί προβήματα στο παιδί που πασχίζει για αγάπη και επικοινωνία. Το ίδιο και ο αδιάφορος. Δεν έχει σημασία πόση ώρα περνάς με το παιδί, αλλά τι κάνεις μαζί του. Ασχολείσαι πραγματικά, το ακούς; Ή βρίσκεσαι απλώς στο ίδιο δωμάτιο; Έρευνες έχουν δείξει πως 7 λεπτά μέσα στη μέρα είναι αρκετά για να συνδεθείς ουσιαστικά με το παιδί, αρκεί να του αφιερώσεις αυτά τα 7 λεπτά απερίσπαστος. Φύγαμε από τη συνάντηση έχοντας στο μυαλό μας αν όντως αφιερώνουμε καθημερινά αυτά τα 7 ουσιαστικά λεπτά στα παιδιά που αγαπάμε.
7 λεπτά είναι μόλις ένα λεπτό παραπάνω από τη διάρκεια του Bohemian Rhapsody των Queen. Δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολο να τα καταφέρουμε. Τι λέτε;
- *Το Κέντρο Προσωπικής και Οικογενειακής Εξέλιξης Ράνια Θρασκιά παρέχει παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες, ατομική και ομαδική συμβουλευτική/ψυχοθεραπεία, θεραπεία ζεύγους και φιλοξενεί σxολές γονέων, ομάδες εφήβων, ομάδες διαχείρησης βάρους και ομάδες γυναικών που βρίσκονται στη διαδικασία αναπαραγωγής. raniathraskia.gr
