Κύριε Πλιώτα, γιατί μας πουλάτε ουγγρικά ψάρια; Τι πρέπει να σκεφτούμε από τον τίτλο; Ότι είστε εκκεντρικός ή ίσως ποιητής;
Προκειμένου να περάσω την άποψή μου για τα όσα σουρεαλιστικά συμβαίνουν γύρω μας, δοκίμασα να τη μεταμφιέσω σε μια παρωδία αστυνομικού με τίτλο «Ουγγρικά Ψάρια». Μπορεί να μην είναι και ο πιο ποιητικός τίτλος του κόσμου, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι είναι κατάλληλος για να περιγράψει την κατάσταση στη χώρα μας.
Τους ήρωες του βιβλίου σας απασχολούν η ποίηση, η πάλη των τάξεων και οι γυναίκες. Κι αν σας έβαζα να ιεραρχήσετε; Ποίηση, επανάσταση, γυναίκες; Ποιο θέμα θα λέγατε ότι δίνει το πιο ενδιαφέρον υλικό μυθοπλασίας;
Οι ήρωες του βιβλίου όντως αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Στην αναρχία και στην τάξη. Στην ποίηση και στο κυνήγι. Στη δική μου προσωπική ιεραρχία θα έβαζα τους τρεις στόχους που αναφέρετε στο ίδιο επίπεδο. Ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος μάλλον βάζει σε υψηλότερη θέση την ποίηση. Όχι γιατί πιστεύει ότι μπορούν οι λέξεις να σώσουν τον κόσμο, αλλά επειδή είναι ματαιόδοξος και θέλει να σώσει τον εαυτό του. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι ξεκάθαρα το πιο ενδιαφέρον υλικό για τη μυθοπλασία δίνει η Επανάσταση. Και κάπως έτσι θα ήθελα να διαβαστούν τα «Ουγγρικά Ψάρια»: ως ένα εγχειρίδιο επανάστασης.
Οι ίδιοι ήρωες συνθέτουν ένα πολύχρωμο, εντυπωσιακό μωσαϊκό. Τους μετράω: ένας ποιητής, ένας επαναστάτης μπάρμαν, μία τραγουδίστρια (πανηγυρτζού), ένας διαιτητής, ένας χάκερ… Με ποιον θα θέλατε να κάνετε παρέα; Γιατί;
Μιας και όλοι που αναφέρετε είναι πραγματικά πρόσωπα (που γύρω τους έστησα την πλοκή), είμαι αρκετά τυχερός να κάνω ήδη παρέα μαζί τους! Είναι κάπως παραλλαγμένοι σε σχέση με την κανονική ζωή τους, όμως στον πυρήνα τους είναι ίδιοι και η παρέα μαζί τους προσφέρει ό,τι μπορεί κάποιος να επιθυμήσει σε αυτή τη ζωή: ωραίες ιστορίες για να αφηγηθείς, μπίρες, πολιτική κατήχηση, ερωτικά άσματα, δικαιοσύνη και ίντερνετ.
Η ολοκλήρωση της συγγραφής ενός βιβλίου μοιάζει με το τέλος μιας επανάστασης;
Για τον συγγραφέα ναι. Αλλά είναι ένα προσωρινό τέλος, μια παύση. Η ελπίδα του (και ελπίδα μου) είναι ότι μόλις το βιβλίο αρχίζει να φτάνει στα χέρια των αναγνωστών, θα ξεκινήσει μια συζήτηση και -γιατί όχι- θα ανάψει η σπίθα μια επανάστασης. Δεν χρειάζεται να είναι μια τεράστια, κοινωνικοπολιτική επανάσταση. Μπορεί να είναι μια μικρή-μικρή επανάσταση που θα συμβεί κάπου βαθιά-βαθιά στον αναγνώστη και θα του μετατοπίσει έστω και λίγο τον άξονα σκέψης του. Και όταν γίνεται αυτό, εκεί ολοκληρώνεται το έργο του συγγραφέα και μπορεί να προχωρήσει στο επόμενο.
Όπως επισημαίνεται σε ένα σημείο της ιστορίας σας, στη ζωή, τα αρχικά ΣΦΣΑ σημαίνουν για άλλους Σύλλογος Φίλων Αντισφαίρισης και για άλλους Στρατιωτικές Φυλακές Αυλώνας. Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι ακολουθούν προδιαγραμμένες πορείες ανάλογα με την αφετηρία τους; Πως μπορεί να ξεφύγει κανείς από τα δεδομένα του;
Υπάρχουν προκαθορισμένες πορείες, αλλά μπορούμε να ξεφύγουμε ή να τις ακολουθήσουμε για όσο κρίνουμε εμείς. Για να ξεφύγεις από τα δεδομένα σου, πρέπει να είσαι γενναίος και να μην φοβάσαι να παραδεχτείς τα λάθη σε προηγούμενα πιστεύω σου. Αν πάρουμε για παράδειγμα την πολιτική: για να σχηματίσεις καλή άποψη και κριτήριο, οφείλεις να διαβάζεις, να αξιολογείς και να αμφισβητείς όλες τις απόψεις. Αν επιμένεις να διαβάζεις και να πιστεύεις άκριτα ό,τι σου μεταφέρει μία και μοναδική πηγή, μόνο και μόνο επειδή τα πιστεύω σου συμφωνούν με όσα σου μεταφέρει, τότε δεν θα ξεφύγεις ποτέ από την προκαθορισμένη πορεία.
Πως φαντάζεστε τους αναγνώστες σας;
Σαν ανθρώπους που θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι, μιας και μας ενώνει κάτι βασικό: έχουμε την ίδια αίσθηση του χιούμορ.
Μπορούν να βιβλία να μας αλλάξουν τη ζωή;
Φυσικά. Όποιος σας λέει το αντίθετο δεν ξέρει να διαβάζει βιβλία.
Ποια είναι τρία βιβλία που θα έπρεπε να έχει διαβάσει κανείς πριν από τα 30;
Θεωρώντας δεδομένο ότι οι κλασικοί είναι μια τεράστια κατηγορία από μόνοι τους, και δεν χρειάζεται να τους προτείνει η αφεντιά μου, θα αναφέρω τρία από τη λίστα με τα δέκα αγαπημένα μου (η οποία βέβαια περιλαμβάνει τουλάχιστον εκατό). «Στάλινγκραντ», του Antony Beevor, ένα ιστορικό βιβλίο που μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ως χάρτη για να ερμηνεύσουμε το σήμερα. «Η Τελευταία Συγγνώμη», του Μιχάλη Σπέγγου, ένα μυθιστόρημα σε ιστορικό πλαίσιο που θα μας βοηθήσει να ερμηνεύσουμε τους εαυτούς μας. «Η ώρα των μαχαιριών», του Rob Davis, ένα graphic novel για να διαβάσουμε όσα πρόκειται να συμβούν στο μέλλον.
Ο Γιάννης Πλιώτας γεννήθηκε το 1981. Κατάγεται από το Σταυροδρόμι Αρκαδίας και ζει στα Γιάννενα και στην Αθήνα. Έχει γράψει μερικά βιβλία.
