Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσουν οι Queen (ξέρω Γαλάτεια, απολύομαι), αλλά ακόμη κι εκείνοι, εγώ δηλαδή, υποκύπτουν και χτυπούν ρυθμικά το πόδι στην εισαγωγή του We Will Rock You για να μην σας πω τι γίνεται στο Another One Bites The Dust. To Bohemian Rhapsody είναι μια ωδή στους Queen, τη μουσική τους και τον ανεπανάληπτο front man τους Freddie Mercury.
Ό,τι και να γράψει κανείς γι’ αυτόν φαντάζει φτωχό και λίγο. Όλη αυτή η ενέργεια, η δημιουργικότητα, τα κόμπλεξ, η θεϊκή φωνή, η εξτραβαγκάντζα, η αγάπη για τα κοστούμια και τα χρώματα, η θεατρικότητα, η σεξουαλικότητα, η βασανιστική ανάγκη να αρέσει, να τον αγαπούν δεν χωράνε σε λόγια και σίγουρα δεν χώρεσαν σε αυτή την ταινία που δεν αντέχει το βάρος του μύθου που πάει να σηκώσει. Προσπαθεί ο Rami Malek που τον υποδύεται και το καστ για τους υπόλοιπους Queen είναι πολύ επιτυχημένο (ο Gwilym Lee είναι ίδιος ο Brian May), αλλά ο Μercury ήταν πολύ σέξι και αρκετά πιο όμορφος για να χωρέσει σε αυτά τα παπούτσια.
Ωστόσο βλέπεις την ταινία με χαρά, έστω και για να ζήσεις τη στιγμή που γεννήθηκαν οι μεγαλύτερες επιτυχίες των Queen, ενός συγκροτήματος που έγραψε ιστορία με τη δημιουργικότητα και την τρέλλα του και που έμοιαζε με αγαπημένη οικογένεια με τους καυγάδες και τα προβλήματα που ακόμη και οι αγαπημένες οικογένειες έχουν. Οι ίδιοι οι εναπομείναντες Queen είναι παραγωγοί της ταινίας οπότε ναι, είναι όλα στρογγυλεμένα και οι ίδιοι φοράνε φωτοστέφανα αγίων στην ταινία, αλλά νομίζω ένας επιεικής θεατής θα τα συγχωρέσει όλα αυτά μόνο και μόνο για την αναπαράσταση της επικής εμφάνισης του Mercury στο Live Aid στο τέλος της ταινίας.
Να τη δείτε κορίτσια; Ναι, να τη δείτε.
