Φέτος το reality έχει επιστρέψει πιο δυναμικό από ποτέ και βλέπουμε πολλών ειδών τέτοιες παραγωγές στις μικρές οθόνες μας. Ο τηλεθεατής μπορεί να παρακολουθήσει reality μαγειρικής, τραγουδιού, επιβίωσης, styling και ανάδειξης νέων μοντέλων. Και για να υπάρχει τέτοια προσφορά, προφανώς υπάρχει και ζήτηση. Κανείς δεν επενδύει σε ένα προϊόν το οποίο δεν πουλάει. Τι είναι λοιπόν το reality; Είναι μια εκπομπή η οποία επενδύει στις ελπίδες του μέσου καθημερινού ανθρώπου να διακριθεί μέσα από σκληρές τηλεοπτικές διαδικασίες και να εκτεθεί στο ευρύ κοινό και στους εκάστοτε ειδικούς προκειμένου να “ανοίξουν οι πόρτες” στον τομέα που τον ενδιαφέρει ή και να κερδίσει κάποιο χρηματικό έπαθλο. Το κατά πόσον οι νικητές αυτοί πράγματι κερδίζουν μια θέση στον ήλιο αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Εμείς θα ασχοληθούμε με τα reality τα οποία αφορούν στη μόδα και συγκεκριμένα στην ελληνική τηλεόραση φέτος είναι αρκετά. Τα κανάλια λοιπόν είναι επιχειρήσεις και όπως οι περισσότερες επιχειρήσεις προσπαθούν να πουλάνε οικονομικό προϊόν το οποίο να προσελκύει πολλούς καταναλωτές. Σύμφωνα λοιπόν με τα νούμερα τηλεθέασης που σημειώνουν αυτές οι εκπομπές προφανώς εμπορικά είναι επιτυχημένες. Αναζητούν όμως όλες τους και την αισθητική. Για να αναζητάς την καλαισθησία όμως δεν είναι προαπαιτούμενο να είσαι και ο ίδιος καλόγουστος; Και τι σημαίνει καλόγουστος; Σημαίνει να θέλεις τόσο για τον εαυτό σου όσο και για τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω σου να τηρείται ένα υψηλό επίπεδο. Αυτό έρχεται από μόνο του σε σύγκρουση με την ταυτότητα του reality. Υψηλής αισθητικής reality δεν υπάρχει. Στα reality συμμετέχουν reality προσωπικότητες και παράγονται reality προϊόντα. Οι άλλοι κάνουν ντοκιμαντέρ.
Δεν θα ήταν κακό να μπορέσει να υπάρξει μια τέτοια εκπομπή η οποία να εστιάζει στο αντικείμενο, που στην προκείμενη περίπτωση είναι η μόδα, αλλά να μην αφήνει τις παίκτριες να κοροϊδεύουν,να υπονομεύουν, να χλευάζουν η μία την άλλη, αλλά και να αυτοδιασύρονται στο βωμό της τηλεθέασης. Έτσι όμως δεν θα ήταν reality. Και αυτό το περιεχόμενο ακριβώς το διαχωρίζει από οποιαδήποτε άλλο είδος εκπομπής. Επομένως τα reality, σαν κατηγορία εκπομπών είναι όλα λιγάκι “κίτρινα”. Γιατί αν δεν είναι δε θα ανταποκρίνονται στην ταυτότητά τους. Θα είναι κάτι άλλο.
Mε λίγα λόγια, το πρόβλημα είναι το ότι δεν τηρείται ένα επίπεδο από την παραγωγή και αφήνουν τις συμμετέχουσες ανεξέλεγκτες να εκτεθούν και να αυτοταπεινωθούν, γιατί αυτό, θεωρούν ότι κάνει νούμερα. Και επιβεβαιώνονται. Κάνει. Γιατί τελικά δε φταίει η εκπομπή, αλλά το κοινό. Η εκπομπή προσφέρεται. Αν δεν έσπευδαν ορδές ανθρώπων να την παρακολουθήσουν και χιλιάδες να δηλώσουν συμμετοχή σε εκείνη, τότε δε θα υπήρχε. Επομένως, μην τα βάζουμε με τα reality που υπάρχουν. Να τα βάζουμε με εμάς που τα παρακολουθούμε και μετά τα κακολογούμε. Τα reality αυτό αντιπροσωπεύουν. Αν δεν μας αρέσουν μπορούμε να ακούσουμε τρίτο πρόγραμμα. Όχι να τα παρακολουθούμε,να τα παίρνουμε στα σοβαρά και να ασκούμε κριτική σε όσα συμβαίνουν σε αυτά. Να κάνουμε χιούμορ όπως στο twitter, δεκτό. Αλλά σοβαρή αρνητική κριτική σε ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν ευσταθεί διότι απλά είναι σα να μην έχει κανείς καταλάβει τι παρακολουθεί.
Σε αυτά reality μόδας βλέπουμε συχνά bitchcraft συμπεριφορές, πισώπλατα μαχαιρώματα, κλίκες, επιθετικές κριτικές, προσβολές, παίκτριες που κλαίνε, καταρρέουν και αποδομούνται. Και λοιπόν; Reality είναι. Και κάθε άνθρωπος που δηλώνει συμμετοχή σε αυτό πρέπει να ξέρει εκ των προτέρων που πηγαίνει. Όχι δεν είναι καλαίσθητες εκπομπές από τη στιγμή που φέρονται άκομψα στις παίκτριές τους. Αντιθέτως όμως απαιτoύν από αυτές να είναι κομψές. Παράλογο; Nαι. Reality; Οπωσδήποτε. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να εξαγριώσεις τους ανθρώπους, ζητώντας τους παράλογα πράγματα. Δεν είναι ότι δε θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποιες εκπομπές οι οποίες θα προσέγγιζαν τη μόδα με κάποιον τρόπο. Είναι ότι αν δεν είχαν τη σφραγίδα του reality δεν θα τις έβλεπε το ευρύ κοινό. Επομένως ας μην τα βάζουμε με το προϊόν. Ας τα βάζουμε με το ζάπινγκ μας.
