Σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου βγήκα μερικά ραντεβού με έναν τύπο, ο οποίος επίσης είχε έρθει από την επαρχία και είχε απορροφηθεί κι εκείνος σε μια δουλειά στην Αθήνα. Ο κύκλος του ήταν περιορισμένος και οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί του έμεναν στο χωριό του. Παρόλο που προσπαθούσα να ρίξω γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ μας, εκείνος βρισκόταν μόνιμα σε θέση επίθεσης απέναντί μου, σκαλίζοντας το παρελθόν μου, βγάζοντας βιαστικά συμπεράσματα και κάνοντας κριτική στα πάντα, ενώ έπαιρνε απόσταση από όσα ήμουν, έλεγα και έκανα, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι αυτό που αναζητά δεν είμαι εγώ, αλλά είναι μια μέτρια εμφανισιακά γυναίκα-η οποία δεν θα έχει υψηλές απαιτήσεις λόγω της εμφάνισής της- μικρότερη από εκείνον ηλικιακά-ώστε να μπορεί να του κάνει παιδιά-, με μια δουλίτσα για να τα φέρνουν βόλτα και σαφώς να είναι αρκετά μικροαστή για να την εγκρίνει η μάνα του. Προσπαθούσε να μου μεταγγίσει όλα τα κόμπλεξ που κουβαλούσε μέσα του και ήταν καχύποπτος και προκατειλημμένος. Από το πρώτο κιόλας ραντεβού είχε καταλήξει σε παράλογα συμπεράσματα και μου είχε κάνει προσβλητικές ερωτήσεις. Και παρόλο που τόνιζε συνεχώς ότι «δεν ταιριάζουμε” δεν είχε απάντηση στο δικό μου «τότε γιατί βγαίνουμε”; Τελικά κατάλαβα ότι στο μόνο που είχε δίκιο από όλα αυτά ήταν ότι δεν ταιριάζαμε και εξαφανίστηκα. Φαίνεται όμως πως και η δική του «στρατηγική” πήγαινε στράφι μέχρι τότε, αφού δεν πετύχαινε το λαχείο που αναζητούσε.
Όχι, τις δυο παραπάνω περιπτώσεις ανθρώπων δεν τις έζησα στα 50s αλλά στο σήμερα.
Ήταν δυο άνθρωποι πάνω κάτω εκεί γύρω στα 30, οι οποίοι σκέφτονταν τόσο μα τόσο ξεπερασμένα κατά τη γνώμη μου. Που θέλω να καταλήξω: Εγώ και με τους δυο αυτούς ανθρώπους δεν είχα κανένα κοινό και όσο κι αν προσπάθησα να τους καταλάβω τόσο εκείνοι μουλάρωναν και επέμεναν στις απόψεις του, επομένως σταμάτησα να τους κάνω παρέα γιατί πείστηκα ότι ήταν απολύτως μάταιο. Σκέφτηκα όμως πόσο μα πόσο θα ταίριαζαν αυτοί μεταξύ τους. Πραγματικά, αναζητούσαν τα ίδια πράγματα. Αυτό που εμένα με απωθούσε και απο τους δυο τους, εκείνους θα τους ένωνε. Αυτό που εμένα με έκανε να φύγω από την παρέα τους ήταν ο δικός τους συνδετικός κρίκος. Εκείνος ήθελε μια ήσυχη «συνηθισμένη” όπως του άρεσε να λέει κοπέλα για να κάνει μια σχέση κι εκείνη ένα «καλό παιδί” για να παντρευτούν καθώς η κρίση των 30 γινόταν όλο και πιο έντονη. Επίσης η συναναστροφή με αυτούς τους τύπους μου έμαθε και κάτι ακόμη: Συχνά αποκαλούν τους άλλους «αγενείς”, «εριστικούς”, «αλλόκοτους”, «παράξενους”, ενώ ουσιαστικά η δική τους φάση είναι εντελώς judgemental, αφού οτιδήποτε έχει απόκλιση από αυτά που αναζητούν είναι κακοδεχούμενο, μεμπτό και ύποπτο. Δε μπορούν να δεχθούν ότι δεν είμαστε όλοι φλατ και ίδιοι, και δε θα έπρεπε να είμαστε. Θυμήθηκα τη φράση του Μανόλη Αναγνωστάκη: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.”
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα πουν για τους gay ” ας κάνουν ότι θέλουν στο κρεβάτι τους αρκεί να μην ενοχλούν” κι άλλα τέτοια υποκριτικά και ψευτοσυντηρητικά, ενώ στο κουτσομπολιό για το τι έκανε η γειτόνισσα στο χωριό είναι πρώτοι, επομένως σαφώς και θέλουν να μαθαίνουν τι συμβαίνει στο κρεβάτι των άλλων.
Όταν συναναστρέφεστε με ανθρώπους που δε μπορούν να εκτιμήσουν τη δική σας στάση ζωής , μπορεί να σας οδηγήσουν να αναρωτιέστε αν αξίζετε. Αντιθέτως εκείνοι δε θα αναρωτηθούν ποτέ αν και πόσο αξίζουν,κι αν βρουν ο ένας τον άλλον θα αισθανθούν καλά και θα περάσουν όμορφα τη ζωούλα τους με ένα οικογενειακό αυτοκινητάκι, ένα δανειάκι, ένα σπιτάκι και τους μπατζανάκηδες τους.
Το πρόβλημα με τέτοιου είδους άτομα δεν είναι ότι θέλουν να κάνουν οικογένεια, αλλά ο τρόπος που το ζητάνε και το υλοποιούν.
Ξέρω πολλούς άλλους ανθρώπους που έχουν υπέροχους γάμους και αξιαγάπητα παιδιά, αγαπιούνται ,αλληλοεκτιμούνται και χαίρεσαι να τους βλέπεις μαζί. Δεν αναζητούν απελπισμένα το γάμο λες και έχουν κάποια νεύρωση. Ο γάμος και τα παιδιά είναι όμορφες καταστάσεις που πρέπει να προκύπτουν μέσα από την αγάπη και από σχέσεις που χτίζονται και δεν ορίζονται. Είναι μεγάλο λάθος να προσπαθεί κάποιος να κάνει ένα γάμο και μερικά παιδιά «διεκπαιρεωτικά”. Δεν τραβάει έτσι το πράγμα και αυτό φαίνεται στην πορεία της ζωής.
Να μη φοβάστε να φεύγετε λοιπόν από αταίριαστες φιλίες και αταίριαστα ραντεβού γιατί αν «δεν ταιριάζετε” με κάποιον, δε φταίτε ούτε εσείς, ούτε ο άλλος. Απλώς αυτός ο άλλος αναζητά κάποιον που να του μοιάζει, αφού έχει διαμορφώσει ένα χαρακτήρα ο οποίος δεν παίρνει εύκολα αλλαγές , δε μεταβολίζει το διαφορετικό και μάλλον θέλει να συμπεριφερθεί στη σχέση του με στρατηγική. Για εμάς τους υπόλοιπους, στη θέση της στρατηγικής, υπάρχει η αγάπη, ο έρωτας , η εκτίμηση και ο θαυμασμός. Τη στρατηγική τους τη χαρίζουμε. Θα δούμε στο τέλος της «μάχης” ποιος θα είναι κερδισμένος. Όσο για εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο, «‘Ή με τους Ρωμαίους, ή με τους Γαλάτες”, τώρα ξέρετε πoυ ανήκετε.
