Κάποιοι νομίζουν ότι το διαδικτυακό φλερτ, το virtual ραντεβού και το cyber sex είναι φαινόμενα της εποχής. Κι όταν λέω της εποχής, εννοώ των τελευταίων πέντε ετών. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αναζητούν το ταίρι τους μέσω του internet εδώ και πολύ περισσότερα χρόνια, όταν ακόμη δεν υπήρχαν οι εφαρμογές για γνωριμίες όπως το Tinder και το Badoo και τα κοινωνικά δίκτυα όπως το Facebook, το Instagram και το Twitter, αλλά από εκείνα τα ανώνυμα chat rooms του MIRC στα οποία το μόνο που έβλεπε κανείς στην οθόνη του, ήταν λίστες ονομάτων -χωρίς φωτογραφίες- με τα οποία μπορούσε να μιλήσει είτε σε δημόσια θέα είτε σε ιδιωτική . Ήταν μόλις το 2005, όταν μέσα σε ένα chat room του MIRC το οποίο είχε ως θέμα τη μουσική γνώρισα έναν άντρα με τον οποίο συζήσαμε έπειτα για 1 χρόνο. Φυσικά τότε, που να το λέγαμε ότι γνωριστήκαμε εκεί μέσα, αποτελούσε taboo μια τέτοια γνωριμία.
Το πόσο έχουν διευκολυνθεί οι άντρες με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δε λέγεται. Έχουν την άνεση από το χώρο τους να λανσάρουν μια εικόνα του εαυτού τους η οποία απέχει αρκετά από την αλήθεια και μπορούν να πληκτρολογήσουν ότι θέλουν σε μια οθόνη, αφού αυτό θέλει σαφώς πολύ λιγότερα κότσια από το να τα κάνουν όλα αυτά από κοντά. Παράλληλα, μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους ανοιχτά καμμιά δεκαριά ταμπλό και να παίζουν, αποχωρώντας πατώντας απλά και μόνο ένα κουμπί. Η τεχνολογία είναι σαφώς σύμμαχός τους, θα έλεγα και περισσότερο από όσο είναι των γυναικών, γιατί παλαιότερα ο άντρας ήταν αυτός που έκανε τη δύσκολη δουλειά και όχι η γυναίκα, επομένως, ουσιαστικά εκείνον έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Στην πραγματικότητα οι άντρες δεν ήταν ποτέ ρομαντικοί εκ φύσεως. Οι συνθήκες τους ανάγκαζαν επειδή οι εποχές ήταν διαφορετικές και έπρεπε να γίνουν ρομαντικοί γιατί δε γινόταν αλλιώς. Και τώρα που βλέπουμε τους μεγάλους έρωτες του παρελθόντος και τους θαυμάζουμε, πρέπει να συνυπολογίζουμε ότι εξελίχθηκαν έτσι λόγω του κοινωνικού γίγνεσθαι και όχι ότι επειδή μπορούσαν να chatάρουν στο Viber δεν το έκαναν, αλλά προτιμούσαν να ανταλλάσουν γράμματα με ταχυδρομικά περιστέρια.
H αλήθεια είναι πως οι άντρες ποτέ δεν ήταν ρομαντικοί. Απλά κάποτε, τους το επέβαλλαν οι εποχές, ενώ τώρα όχι.
Αν και δεν είμαι τόσο προσκολημμένη στην δική μου εφηβεία, η οποία εξελίχθηκε μέσα στα 90s, και τότε τα αγόρια όντως έπρεπε ακόμη να προσπαθήσουν και έχω ακολουθήσει σε μεγάλο βαθμό τη ροή των πραγμάτων, πιστεύω πως ένας άντρας με λίγα παραπάνω feelings είναι πάντα καλύτερος από κάποιον ο οποίος ψάχνει το σκέτο σεξ χωρίς κανένα απολύτως συναίσθημα. Είναι κάτι τύποι ρε φίλε, που ακόμη και την καρδούλα στο Instagram σιχαίνονται να την πατήσουν, μην τυχόν και κολλήσουν…αγάπη.
Σε ένα προηγούμενο μου άρθρο, είχα γράψει κάτι το οποίο δε θα μπορούσε να ταιριαζει περισσότερο στη συγκεκριμένη περίπτωση:
Σκεφθείτε μια εποχή, που ένα αγόρι, έπρεπε να μαζέψει όλο το θάρρος του κόσμου και να πάει να μιλήσει σε μια κοπέλα, με ότι αυτό συνεπάγεται: Nα πρέπει τη βρει αρχικά μόνη της, να έχει ένα καλό θέμα να συζητήσουν, να ζητήσει το τηλέφωνό της και αυτό να είναι και σταθερό. Που σημαίνει ότι όταν θα την καλούσε, υπήρχε ένα σοβαρό ενδεχόμενο να το σήκωνε η μητέρα της ή ακόμα χειρότερα ο πατέρας της και εκείνος, να πρέπει να περάσει κι από αυτή την άβολη κατάσταση που εκείνοι θα τον ανέκριναν για τα πάντα. Η εποχή αυτή υπήρχε και όχι πολύ παλιά, μέχρι το τέλος των 90s. Και ξέρετε κάτι; Ήταν ωραία. Δε γέρασα. Απλά έμαθα να εκτιμώ κάτι που πλέον σπανίζει. Τί είναι αυτό; Ένας άντρας που προσπαθεί.
Από τότε που ο άντρας έχει στη διάθεσή του την τεχνολογία, δεν προσπαθεί. Κρυμμένος πίσω από τη μεγαλύτερη ασπίδα προστασίας, αυτή του network, χάνει κάπως τον ανδρισμό του και τον ανταλλάσει με μια digital ψευτομαγκιά, που εξαντλείται στο να πατάει κουμπάκια και το πολύ πολύ να σκεφτεί και καμμιά καλή ατάκα. Όχι βεβαια πρωτότυπη, αφού τη χρησιμοποιεί τουλάχιστον πενήντα φορές το μήνα για να την πέσει σε ότι έχει γένος θηλυκό και προφίλ στα social media ή σε κάποιο date application. Oι καιροί αλλάζουν και μαζί αλλάζει και το φλέρτ, με εμάς που δεν είμαστε millenials κι έχουμε προλάβει το σταθερό τηλέφωνο και το “ραβασάκι” να μοιάζουμε απαρχαιωμένες crazy cat ladies που αναπολούν το ρετρό φλερτ και τον vintage άντρα.
Θυμάμαι τότε, που τα αγόρια, περίμεναν τα πάρτυ για να συναντήσουν τα κορίτσια που τους άρεσαν. Προσωπικά δεν ήμουν ρομαντική. Μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι δεν ήμουν κλασσικά ρομαντική. Δε χόρευα μπλουζ. Χόρευα όμως πολύ με αγόρια άλλους χορούς. Γιατί τότε τα αγόρια χόρευαν, δε σήκωναν τα χέρια τους προς τον τραγουδιστή και τραγουδούσαν λαικά σουξέ πάνω απο μια εξ αδιαιρέτου Belvedere. Παλιά τα αγόρια σου ζητούσαν να χορέψετε, ακόμα κι εκεί ήθελε θάρρος. Κι αν δεν ήταν το πάρτυ που έπρεπε να σηκωθεί από την παρέα του και να διασχίσει το δωμάτιο μπροστά στα βλέμματα όλων, ήταν το club στο οποίο θα έβρισκε πάλι το θάρρος να σε πλησιάσει και να μπει στο ρυθμό που χόρευες εσύ ρισκάροντας και στις δυο περιπτώσεις την απόρριψη. Τώρα οι άνθρωποι χορεύουν; Αναρωτιέμαι, γιατί όταν τυχαίνει να βγαίνω έξω, στα μαγαζιά οι περισσότεροι είναι απορροφημένοι στα smartphones τους.
