Το βίντεο με τον single μπαμπά που πλέκει φανταστικές κοτσίδες στην κόρη του το είδαν σχεδόν όλοι. Εγινε viral, μάζεψε πολλές χιλιάδες followers, πέρασε στα ΜΜΕ, ο μπαμπάς μετά έφτιαξε κανάλι και σχολή για άλλους μπαμπάδες που θέλουν να μάθουν να χτενίζουν τα παιδιά τους και γενικά έμεινε στην (προσωρινή έστω) ιστορία ως ακριβώς αυτό. Ο μπαμπάς που κάνει περίτεχνες κοτσίδες στην κόρη του. Ως μητέρα που δεν κατάφερα ποτέ να κάνω μια αλογοουρά που δεν γέρνει θλιβερά στο κεφάλι του παιδιού μου, θεωρώ τον κάθε μη επαγγελματία που ξέρει να πλέκει boxer braids κάτι σαν διάνοια, ανεξαρτήτως φύλου. Το Ιντερνετ (και ο πραγματικός κόσμος πίσω από τις οθόνες) προφανώς δεν συμφωνεί. Γιατί ποτέ καμία μαμά δεν έγινε διάσημη επειδή χτένισε το παιδί της – και σίγουρα δεν της έδωσαν έξτρα πόντους επειδή ήταν και χωρισμένη, αποκαλώντας τη μέχρι και ηρωίδα, όπως μπορεί κανείς να διαβάσει στα λατρευτικά σχόλια που συνοδεύουν τα βίντεο του προαναφερθέντος πατέρα.
Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό υπερβολικής λατρείας στον πατέρα που κάνει το αυτονόητο. Στα media αλλά και γενικώς στον κανονικό κόσμο, οι μπαμπάδες που φροντίζουν δημόσια το παιδί τους αποκτούν ένα παράξενο στάτους μεταξύ αγιότητας και sexiness που θα ήταν κυρίως δομικά προβληματικό αν δεν ήταν τόσο άδικο για τις μαμάδες. Οι οποίες αιώνες επί αιώνων κάνουν το ίδιο και φροντίζουν το σπλάχνο τους 24/7 δημόσια αλλά και ιδιωτικά, και ουδέποτε τους χτύπησε κανείς φιλικά και με κατανόηση στην πλάτη, έστω και τιμητικά για το γεγονός ότι μέχρι να πάει το παιδί τους 2 ετών δεν πήγαν ούτε μία φορά στην τουαλέτα με κλειστή την πόρτα.
Οι άνθρωποι μοιάζουν πάντα πρόθυμοι να εκθειάσουν έναν μπαμπά που τολμά να βγει από το σπίτι μόνος με το παιδί του. Ενας πατέρας μόνος με ένα τρίχρονο στο σούπερ μάρκετ είναι το ρεαλιστικό ισοδύναμο των βίντεο με γατάκια – για το ίδιο κοινό φυσικά, διότι δεν μετατρέπονται όλοι σε σεμιφρέντο για τους ίδιους λόγους. Ενώ μια μαμά που κάνει το λάθος να συνοδεύει ένα ανυπάκουο νήπιο στα ψώνια της ημέρας πιθανότατα θα συγκεντρώσει πάρα πολλά αρνητικά βλέμματα ανθρώπων που δεν εκτιμούν τις φωνές του παιδιού της, άρα και τις μητρικές της επιδόσεις, ο πατέρας του ίδιου σαματατζίδικου μίνιον θα λάβει μόνο θετική ενέργεια, ενίοτε και βοήθεια από πελάτισσες και υπαλλήλους, που είναι πρόθυμες απ’ το να του βρουν το είδος της πορτοκαλάδας που ψάχνει μέχρι να του πάνε τα ψώνια στο σπίτι και να μετακομίσουν σε αυτό.
Ο μπαμπάς μόνος σε παιδική χαρά/παιδότοπο είναι επίσης ένας πολύ καλός υποψήφιος για βραβείο γονεϊκής αυταπάρνησης, ιδίως αν κάνει το έξτρα μίλι να παίξει κιόλας με το παιδί του χωρίς να μιλάει ταυτόχρονα στο κινητό. Δεδομένου ότι πρόκειται συνήθως για χώρους όπου βρίσκονται κυρίως μητέρες που -ας το παραδεχτούμε, δεν είναι κακό- βαριούνται θανάσιμα τη ζωή τους επειδή είναι το καθημερινό τους κάτεργο, ο πατέρας που μοιάζει να το απολαμβάνει είναι σχεδόν κάτι το εξωτικό. Φυσικά συγκεντρώνει τα βλέμματα – αλλά όχι τόσο φυσικά, θεωρείται άμεσα πρώτος επιλαχών για γονιός της χρονιάς, γεγονός όχι και τόσο δίκαιο για όσους κάνουν ακριβώς το ίδιο, αλλά κάθε ημέρα και τυχαίνει να μην είναι άντρες.
Τα παιδικά πάρτυ είναι ένας ακόμη χώρος όπου οι μπαμπάδες διακρίνονται για τη σπουδαία ικανότητα να κάνουν το μίνιμουμ. Και όταν λέμε παιδικά πάρτυ, εννοούμε το είδος της κόλασης όπου τα παιδιά είναι τόσο μικρά που δεν μπορείς να τα αφήσεις στους γενναίους οικοδεσπότες και να πας να τα παραλάβεις με την ηρεμία σου ξεμαλλιασμένα, φαγωμένα και ξεθεωμένα. Το είδος όπου πρέπει να παραμείνεις σε ένα σαλόνι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, ενώ γύρω σας τρέχουν και τσιρίζουν αφηνιασμένα νήπια. Σε αυτά τα πάρτυ μία μητέρα παιδιού που κάνει ένα κιχ παραπάνω θα είναι το θέμα συζήτησης στα πηγαδάκια της επόμενης μάζωξης, επειδή προφανώς το παιδί είναι σούπερ κακομαθημένο και δεν το μαλώνει ποτέ – οι μανούλες φημίζονται για την ευκολία να ασκούν κριτική η μία στην άλλη διότι κάπως πρέπει να αποφασίσουν μεταξύ τους ποια είναι η χειρότερη σε ένα φανταστικό διαγωνισμό χωρίς κανένα απολύτως βραβείο. Ο πατέρας όχι του ίδιου παιδιού, αλλά ενός μικρού δαίμονα που στο πάρτυ κρεμιέται από τις κουρτίνες και βάζει γαριδάκια στις μύτες των άλλων, εάν δεν συνοδεύεται από τη μητέρα, δικαιούται αυτομάτως Οσκαρ πατρότητας και όρθιο χειροκρότημα επειδή «ασχολείται». Επιπλέον πόιντς υψηλού επιπέδου γονικής μέριμνας και μπόνους «αχ μωρέ, πόσο γλυκούλια!» δικαιούνται οι μπαμπάδες που εθεάθησαν να αλλάζουν και να ταΐζουν μωρό ή να ντύνουν παιδί, διότι προφανώς είναι σπουδαία υπόθεση αυτό που κάνουν οι μαμάδες από την αρχή του κόσμου, οι οποίες όμως είναι σιγουράκια και σιγά μην τις συγχαρούμε που φροντίζουν τα παιδιά τους.
Ενα από τα παράδοξα της ιστορίας είναι ότι η φανατική κερκίδα των hands-on μπαμπάδων είναι γυναίκες που, αντί να σκεφτούν ότι ήταν καιρός να συμμετάσχει και το άλλο φύλο στη φροντίδα, μοιράζουν γενναιόδωρα το θαυμασμό τους διαιωνίζοντας τα διπλά στάνταρ που τους κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ενδεχομένως σε αυτό να παίζει ένα ρόλο και ο γενετικός σχεδιασμός που θέλει τις γυναίκες να έλκονται από άνδρες που φαίνονται ιδανικοί για οικογένεια. Ενας συμπαθητικός άνδρας με μωρό είναι κάτι σαν μαγνήτης για κάποιες, αν και δύο μωρά και πάνω θεωρούνται μάλλον αποτρεπτικά, γιατί εκτός από το αρχέγονο DNA καμιά φορά μιλάει και η φωνή του πρακτικού συμφέροντος.
Κάποιοι, πάντως, θεωρούν ότι καλώς οι «ενεργοί» μπαμπάδες γίνονται θέμα και είδηση, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος να συνηθίσουμε στο θέαμα και να σταματήσουμε κάποτε να το αντιμετωπίζουμε συλλογικά σαν κάτι αξιοσημείωτο, έξω από τα συνηθισμένα, που απαιτεί ειδικό σεβασμό. Μέχρι τότε, έχει αρκετό δρόμο, δεδομένου ότι ουσιαστικά έως σήμερα ακόμα και μόνο η φυσική παρουσία του πατέρα στο σπίτι ήταν αξιέπαινη, διότι αν ήθελε θα μπορούσε να είναι κάπου αλλού, π.χ. στο καφενείο για πρέφα ή στο καινούριο του σπίτι με τη νέα του σύντροφο. Μην ξεχνάμε το ωραιότατο ρητό «Ο καλύτερος πατέρας είναι η χειρότερη μητέρα» που αναπαράγουν ακόμη και σήμερα με ευκολία και σχεδόν έπαρση κυρίως γυναίκες, μη αντιλαμβανόμενες ότι το να έχεις επιλέξει για πατέρα των παιδιών σου έναν αδιάφορο παρτάκια δεν είναι για να περηφανεύεσαι.
Οταν ο πήχης είναι τόσο χαμηλά και καλός πατέρας θεωρείται ο πατέρας που δεν απουσιάζει, όλες οι προσπάθειες να σηκωθεί μάλλον είναι καλοδεχούμενες, ακόμα κι αν αδικούν τις μαμάδες. Δεν θα είναι η πρώτη φορά, άλλωστε.
