Λίγο πριν τη συγκινητική της επιστροφή στη Μικρή Επίδαυρο – 20 χρόνια μετά την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση εκεί – η ηθοποιός Νάντια Κοντογεώργη μιλά στο vidcast «Γυναίκες» για τη διαδρομή, τις μεταβάσεις, τις εσωτερικές της αναζητήσεις και τη δύναμη της μουσικής. Σε μια βαθιά ανθρώπινη συνέντευξη, με αφορμή τη συμμετοχή της σε μια μουσική βραδιά αφιερωμένη στον Μεσοπόλεμο, ξεδιπλώνει σκέψεις για την ψυχή, την τέχνη, τις αλλαγές, αλλά και το φως που μπορούμε να επιλέξουμε – ακόμα και στις πιο σκοτεινές εποχές.
Στα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη, ένα σοβαρό ατύχημα κατά τη διάρκεια πρόβας στο θέατρο Βρετάνια — με διπλό κάταγμα στον αστράγαλο — ανάγκασε τη Νάντια Κοντογεώργη σε μια απότομη παύση. Παρόλο που η διακοπή ήταν βίαιη και απρόσμενη, εκείνη την είδε με τον καιρό σαν μια αναγκαία στάση. Ένα αναγκαστικό “διάλειμμα”, που όμως της έδωσε χώρο να σταθεί, να ακούσει πιο καθαρά τον εσωτερικό της παλμό και να επανασυνδεθεί με την ουσία της. Μέσα από την αποχή, βρήκε τη δυνατότητα να στραφεί προς τα μέσα και να ανασυνθέσει τη σχέση της με τον εαυτό, το σώμα, το χρόνο και τη δημιουργία.
Σε μια από τις ανθρώπινες στιγμές της συζήτησης, στο vidcast Γυναίκες η Νάντια κοιτά πίσω, συναντά τη νεότερη εκδοχή του εαυτού της και της μιλά με κατανόηση, εμπειρία και αγάπη. Μια εξομολόγηση για τις εσωτερικές απαιτήσεις, την κοινωνική πίεση, την ανάγκη για φροντίδα και αποδοχή. Για κάθε νεαρή γυναίκα που ένιωσε ότι έπρεπε να είναι τα πάντα, απόλυτα και χωρίς λάθος.
Πατήστε play για να ακούσετε τη συζήτηση
Μιλώντας για την προσωπική της εξέλιξη και τον τρόπο που βλέπει πλέον τον εαυτό της, η Νάντια Κοντογεώργη εξηγεί πώς αντικατέστησε τον αυστηρό διχασμό του «ή» με τη συμφιλιωτική δύναμη του «και». «Για πολλά χρόνια είχα το διαζευκτικό «ή» στα πράγματα. «Ή θα είσαι ταπεινός ή θα είσαι αλαζών». Τώρα με τα χρόνια αρχίζω και πιστεύω περισσότερο στο συνδετικό «και». Μπορείς να είσαι ταπεινός και ταυτόχρονα να γνωρίζεις την αξία σου και να την υπερασπίζεσαι. Μπορείς να είσαι ένας άνθρωπος και να είσαι γλυκός και καλοσυνάτος άνθρωπος με θετική πρόθεση απέναντι στους ανθρώπους και ταυτόχρονα να γίνεσαι τίγρης όταν κάποιος πάει να σε βάλει. Σε αυτό το διαζευκτικό «ή» εγώ πολλές φορές με αδικούσα όπως πιθανώς φυσικά να έχω αδικήσει. Οπότε με το συνδετικό «και» αισθάνομαι ότι είμαι πιο κοντά στην αλήθεια της ανθρώπινης φύσης.»
Σε μια στιγμή ειλικρίνειας και αναστοχασμού, η ηθοποιός γυρίζει πίσω και μιλά με τρυφερότητα αλλά και αυστηρότητα στο νεότερο εαυτό της – σε εκείνη τη 19χρονη που πάλευε να τα κάνει όλα σωστά, συχνά εις βάρος της. «Aν μπορούσα να πω κάτι στον 19χρονο εαυτό μου, είναι ότι δεν χρειάζεται τόσο αυτομαστίγωμα. Δεν χρειάζεται. Είναι άδικο. Προσπαθούμε. Νομίζω ότι είναι και γυναικείο χαρακτηριστικό αυτό, αν και δεν μου αρέσει να κάνω γενίκευση, αλλά δεν μπορώ να μην το παρατηρώ. Επειδή έχουμε προγραμματιστεί να είμαστε γλυκές, καλές, φροντιστικές, και ταυτόχρονα, για να πετύχουμε τους στόχους μας, πρέπει να καταβάλουμε δεκαπλάσια ενέργεια από αυτή που καταβάλουν οι άνδρες. Οπότε, σε όλο αυτό, πρέπει ο κεντρικός μας άξονας να είναι όχι απλά μαλακός και ευάλωτος, πρέπει να είναι ζεν. Ξέρεις ότι καμιά φορά μπορεί να καταφέρουμε ένα πράγμα και οι άλλοι να νομίζουν ότι ήταν απλή μετάβαση από εδώ μέχρι εδώ. Αλλά, στα αλήθεια, ήταν τόσο δύσκολο, τόσο κουραστικό. Και μπορεί να νομίζουν ότι, επειδή είσαι κι ένας άνθρωπος που εστιάζει στο φως και θέλει τα πράγματα να πάνε καλά, αλλά όταν αυτό πηγαίνει πάνω από πόνο και πάνω από δυσκολία – ξέρεις – και πιέζεις τον εαυτό σου να στέκεται και μέσα σε αυτό, μπορεί να καταβάλεις την εκατονταπλάσια ενέργεια και να σε εξαντλήσεις. Οπότε, ναι, θα του έλεγα: όχι τόσο αυτομαστίγωμα, προσπάθησε να μην τα υπεραναλύεις όλα τόσο και να μην απαιτείς από τον εαυτό σου να είσαι στα 19 αυτό που θα είσαι στα 40.»
«Θα του έλεγα: όχι τόσο αυτομαστίγωμα, προσπάθησε να μην τα υπεραναλύεις όλα τόσο και να μην απαιτείς από τον εαυτό σου να είσαι στα 19 αυτό που θα είσαι στα 40.»
Όταν τη ρωτάς αν υπάρχει μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο που κουβαλά πάντα μαζί της, δυσκολεύεται να διαλέξει. «Έχω πολλά…», λέει, και σχεδόν αμέσως κάνει έναν κύκλο που περνά από την ποίηση, τα μιούζικαλ, και τελικά επιστρέφει στον εαυτό. «Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με την ποίηση – πολλές φορές στίχοι με ακολουθούν. Και πολλά κομμάτια από μιούζικαλ…» Εκεί φαίνεται μια βαθύτερη αλήθεια: «Ξέρεις, το κοινό βλέπει τη “Μελωδία της Ευτυχίας”, ας πούμε. Αλλά για να μπορέσω να κάνω τη “Μελωδία της Ευτυχίας”, έχω κλάψει πολλά χρόνια στα μαθήματα τραγουδιού. Η ευτυχία, λέει, δεν έρχεται εύκολα – και το happy end, στην πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ το τέλος. «Έχει πάντα κάτι ακόμα. Κάτι που δεν έχουμε δει ακόμα στο sequel.» Και κάπως έτσι, η ίδια η ζωή γίνεται μια διαρκής κατάκτηση – με μικρές, φωτεινές παύσεις ξεκούρασης στο ενδιάμεσο.
Για να μπορέσω να κάνω τη “Μελωδία της Ευτυχίας”, έχω κλάψει πολλά χρόνια στα μαθήματα τραγουδιού.
Μας ακούτε και στο Spotify
Η βραδιά στη Μικρή Επίδαυρο στις 23/8
Ο Μίλτος Λογιάδης και ο Αντώνης Σουσάμογλου παρουσιάζουν ένα καλειδοσκόπιο τραγουδιών της εποχής του μεσοπολέμου στην Ελλάδα και την Ευρώπη, μιας εποχής φαινομενικά ανέμελης, που όμως προμήνυε μια από τις χειρότερες καταιγίδες στην ανθρώπινη Ιστορία.
Μια εποχή που το αστικό τραγούδι συνυπήρχε με τους αμανέδες της Σμύρνης και το γερμανικό καμπαρέ σε μια Ελλάδα που προσπαθούσε να βρει τη μουσική της ταυτότητα στον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής και της παράλληλης άνθησης της λόγιας δημιουργίας ενώ σε διαφορετικούς κόσμους συνυπάρχουν ο Κώστας Γιαννίδης με τον Σουγιούλ και τον Αττίκ, ο Νίκος Σκαλκώτας με τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Γιάννη Παπαϊωάννου. Τραγουδούν η Νάντια Κοντογεώργη και ο Δημήτρης Πακσόγλου.
