Η Αναστασία Πλακιά, αδερφή των δίδυμων κοριτσιών που χάθηκαν στα Τέμπη, στις 28 Φεβρουαρίου του 2023, γράφει στη μνήμη των αδερφών της στην προσωπική της σελίδα στο Facebook, το πώς τις θυμάται.
«”Το τελευταίο και παντοτινό μας καλοκαίρι”
Απίστευτη αίσθηση ελευθερίας που τη νιώθεις πιο έντονα από ποτέ. Αντί να εκνευριστείς με την κίνηση στον δρόμο, όπως σου συνέβαινε άλλες φορές, βρίσκεις ευκαιρία να χορέψεις στο αυτοκίνητο στο άκουσμα ενός αγαπημένου σου τραγουδιού… Κι όλα αυτά γιατί έχεις την “τύχη” να σου λείπει κάποιος άνθρωπος!
730 μέρες χωρίς εσάς
730 μέρες λύπης, πόνου και οργής
730 μέρες που μου λείπετε».
Τη λεζάντα συνοδεύει μία φωτογραφία των τεσσάρων κοριτσιών μαζί να χαμογελούν απολαμβάνοντας η μία την παρέα της άλλης και το 2022, χρονιά που έβγαλαν τη φωτογραφία να καλύπτει το πλάνο.
Η Θώμη και η Χρύσα Πλακιά, που μαζί με την ξαδέλφη τους Αναστασία έχασαν τη ζωή τους στην τραγωδία των Τεμπών. Τα τρία κορίτσια είχαν φύγει από το βαγόνι τους και βρέθηκαν στο κυλικείο την ώρα της σύγκρουσης.
Το μήνυμα του πατέρα των δίδυμων κοριτσιών
Ο Νίκος Πλακιάς, που έχασε δύο κόρες και την ανιψιά του στο δυστύχημα, έστειλε το δικό του μήνυμα μια ημέρα πριν από το μεγάλο συλλαλητήριο για τα Τέμπη και ζήτησε από τον κόσμο μια ειρηνική πορεία.
«Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των οικογενειών και πρέπει να κατεβείτε όλα τα συλλαλητήρια, σε όλες τις πόλεις. Πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί. Να ξέρετε ότι κατεβαίνουν μόνο για τις οικογένειες και για κανέναν άλλον. Δεν θέλουμε καμία εργαλειοποίηση ούτε θα δεχτούμε να στηρίξουμε καμία κυβέρνηση, ούτε να ρίξουμε καμία κυβέρνηση. Ο κόσμος που θα βγει στα Τέμπη θα είναι αποκλειστικά μόνο για τις οικογένειες και για τα παιδιά μας, για τους συγγενείς. Γι’ αυτούς γίνεται η συγκέντρωση. Να βλέπουν τα παιδιά από κάποια μεριά και να γαληνέψουν. Να βλέπουν τον κόσμο που θα φωνάζει “δικαίωση”. Αυτοί είναι η λέξη για την οποία πρέπει να βγείτε στους δρόμους. Όλοι σας, για να μην θρηνήσουμε ξανά θύματα. Το κράτος και η δικαιοσύνη να σκύψει, από την πρώτη μέρα πάνω από εμάς και όχι μετά από δυο χρόνια αγώνων και θυσιών. Το λέω και το γνωρίζετε κι εσείς ότι αν δεν είμαστε εμείς οι συγγενείς το θέμα θα είχε ξεχαστεί από την πρώτη μέρα. Θα κατεβείτε ειρηνικά, θα φωνάξετε ειρηνικά, θα ανάψετε ένα κεράκι στα παιδάκια μας. Όσο μπορείτε οι ίδιοι πολίτες να απομακρύνετε όποια στοιχεία θα πάνε να παρεισφρήσουν στις συγκεντρώσεις. Θα ήθελα μόνο να πω μια κουβέντα. Μακριά τα χέρια και το στόμα από τις μάνες. Είμαστε όλοι οι πατεράδες εδώ, χτυπήστε εμάς, όποιος θέλει μπορεί να έρθει να με βρει, να με βρίσει να με χτυπήσει, είμαι εδώ όρθιος. Εγώ και άλλοι 55. Μακριά τα χέρια και το στόμα από τις μανάδες. Η μάνα είναι το πιο ιερό που υπάρχει.
Δικαίωση εμείς δε θα βρούμε, δικαίωση θα ήταν να πάω σπίτι μου να βρω τα παιδιά μου. Να συνεχίσω την ζωή από κει που την άφησα. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε ακόμα. Δεν μπορούμε να το χωνέψουμε. Από την άλλη υπάρχει ηθική δικαίωση. Οι τάφοι των παιδιών μας είναι ακόμη ανοιχτοί και θα κλείσουν μόνο όταν και ο τελευταίος υπεύθυνος που τα οδήγησε εκεί θα οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται. Από τον σταθμάρχη, μέχρι τον υπουργό. Κάποια στιγμή πρέπει και το κράτος και όλα τα κόμματα να σκύψουν το κεφάλι. Να σταματήσουν αυτή την καραμέλα της συγκάλυψης και τις εκμετάλλευσης κι εμείς να είμαστε στη μέση. Είναι πάρα πολύ άσχημο. Να σταματήσουν τις εξεταστικές και τις προανακριτικές, τα πάντα και να φέρουν στη Βουλή στο ψήφισμα περί ευθύνης υπουργών, να καταργηθεί αυτός ο απαίσιος νόμος που δεν μπορούμε να δικάσουμε κανέναν. Έχουμε το πιο όμορφο κράτος, αλλά δεν έχουμε δικαιοσύνη που αρμόζει σ’ αυτό το κράτος. Δεν θα πω τους πολιτικούς, θα πω τη δικαιοσύνη. Γιατί σήμερα ήμασταν εμείς, αύριο θα είστε εσείς. Τα παιδιά μου, όταν με πείραζαν μου έλεγαν “μπαμπά θα γίνουμε διάσημες”. Έγιναν διάσημες. Αλλά έγιναν διάσημες με λάθος τρόπο. Θα τους έλεγα “γίνατε διάσημες κορίτσια αλλά μακάρι να μην γινόσασταν ποτέ, να μην σας ήξερε κανένας».
