Στο νησί Awashima της Ιαπωνίας υπάρχουν αυτή τη στιγμή 150 κάτοικοι και δύο ταχυδρομεία. Μόνο το ένα όμως παραδίδει γράμματα σε ζωντανούς. Το άλλο έχει σταματήσει να λειτουργεί εδώ και τρεις δεκαετίες, σύμφωνα με ένα νέο, ενδιαφέρον ρεπορτάζ της Washington Post, αλλά εξυπηρετεί πλέον έναν διαφορετικό, εξίσου σημαντικό σκοπό: Δέχεται επιστολές, και κάρτες, που στέλνουν άνθρωποι από όλη την Ιαπωνία, με παραλήπτες αγαπημένα πρόσωπα, και κατοικίδια ζώα, που δεν βρίσκονται πια στη ζωή.
Η συγγραφή μιας επιστολής που απευθύνεται σε κάποιον αγαπημένο που πενθούμε αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, έναν τρόπο επικοινωνίας μαζί του, έστω και αν στην πραγματικότητα λειτουργεί περισσότερο σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο, και μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση δυσβάστακτων συναισθημάτων.
Η συγγραφή μιας επιστολής που απευθύνεται σε κάποιον αγαπημένο που πενθούμε αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, έναν τρόπο επικοινωνίας μαζί του, έστω και αν στην πραγματικότητα λειτουργεί περισσότερο σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο, και μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση δυσβάστακτων συναισθημάτων.
Πώς ξεκίνησε όμως το πρότζεκτ του «Ταχυδρομείου των Χαμένων Γραμμάτων», όπως αποκαλείται;
Μέχρι τη δεκαετία του ‘90 το νησί Awashima έσφυζε από ζωή, καθώς οι κάτοικοί του, σε μεγάλο ποσοστό, έβγαζαν τα προς το ζην ως ναυτικοί. Σταδιακά όμως άρχισε να ερημώνει και ήδη από το 1991 το ένα από τα δύο ταχυδρομεία δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης και ανέστειλε τη λειτουργία του.
Παρέμεινε κλειστό έως το 2013, όταν η εικαστικός Saya Kubota, στο πλαίσιο του καλλιτεχνικού φεστιβάλ Setouchi Triennale, πραγματοποίησε μια έκθεση διάρκειας ενός μήνα, με επιστολές που είχε ζητήσει από τον κόσμο να στείλει στη διεύθυνση του ταχυδρομείου.
Εκείνο το πρότζεκτ συγκέντρωσε πάνω από 400 γράμματα και περισσότερους από 31.000 επισκέπτες. Κρίθηκε τόσο επιτυχημένο, ώστε ο ιδιοκτήτης του κτιρίου και συνταξιούχος ταχυδρόμος Katsuhisa Nakata πρότεινε στην εικαστικό να το συνεχίσει, ανακαινίζοντας τον χώρο.
Ο Nakata δουλεύει στο «Ταχυδρομείο των Χαμένων Γραμμάτων» μέχρι σήμερα, στα 90 χρόνια του, ανοίγοντάς το κάθε Σάββατο, παραλαμβάνοντας και διαβάζοντας τα γράμματα, τα οποία κατόπιν είναι στη διάθεση των επισκεπτών του χώρου. Για κάποιους από τους αποστολείς αυτών των γραμμάτων, μάλιστα, οι παραλήπτες δεν βρίσκονται πολύ μακριά: η ιδέα των πνευμάτων των νεκρών και της παρουσίας τους στη ζωή μας συναντάται τόσο στον Βουδισμό όσο και στον Σιντοϊσμό.
Για κάποιους από τους αποστολείς αυτών των γραμμάτων, μάλιστα, οι παραλήπτες δεν βρίσκονται πολύ μακριά: η ιδέα των πνευμάτων των νεκρών και της παρουσίας τους στη ζωή μας συναντάται τόσο στον Βουδισμό όσο και στον Σιντοϊσμό.
Αυτό το ταχυδρομείο λαμβάνει καθημερινά 10 με 20 γράμματα. Τα περισσότερα είναι ανώνυμα και δεν έχουν διεύθυνση επιστροφής. Η πλειοψηφία τους, επίσης, απευθύνεται σε κάποιον νεκρό. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου ο αποστολέας απευθύνεται στον νεότερο ή μελλοντικό εαυτό του. Κάποιοι γράφουν ακόμα και σε αντικείμενα συναισθηματικής αξίας, όπως ένα παιχνίδι παρηγοριάς της παιδικής ηλικίας του ή μια φωτογραφική μηχανή.
Ο Nakata έχει παρατηρήσει, επίσης, ότι κάποιοι στέλνουν γράμματα εδώ ξανά και ξανά. Όπως μια ηλικιωμένη η οποία γράφει στον αρραβωνιαστικό της, ένα πιλότο καμικάζι που πέθανε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: «Αν δεν είχες γίνει πιλότος και ζούσες σε αυτή την εποχή ειρήνης, θα ήσουν 94 χρονών. Λέγεται ότι τώρα φτάνουμε τα εκατό χρόνια, η Ιαπωνία έχει γίνει μια χώρα μακροζωίας. Το σώμα μου είναι σε μια κατάσταση στην οποία μπορεί να σε ξανασυναντήσω από στιγμή σε στιγμή».
«Αν δεν είχες γίνει πιλότος και ζούσες σε αυτή την εποχή ειρήνης, θα ήσουν 94 χρονών. Λέγεται ότι τώρα φτάνουμε τα εκατό χρόνια, η Ιαπωνία έχει γίνει μια χώρα μακροζωίας. Το σώμα μου είναι σε μια κατάσταση στην οποία μπορεί να σε ξανασυναντήσω από στιγμή σε στιγμή».
Άλλες επιστολές απευθύνονται σε αγαπημένα κατοικίδια που δεν βρίσκονται πια στη ζωή: «Προς τον Ron, τον σκύλο που βρίσκεται τώρα στον Παράδεισο: Πηγαίνεις συχνά βόλτα; Μπόρεσες να δεις τον μπαμπά; Αν τον δεις, φρόντισε να σου δώσει πολλά λουκάνικα».
Υπάρχει ωστόσο και ένα άλλο είδος απώλειας που αντιμετωπίζεται μέσα από τα γράμματα που φτάνουν σε αυτό το ταχυδρομείο, ο χωρισμός: «Ήσουν πάντα τόσο καλός/η αλλά εγώ ήμουν πάρα πολύ εγωιστής/τρια, έτσι σε πλήγωσα και χωρίσαμε. Άκουσα ότι τώρα είσαι παντρεμένος/η με δύο παιδιά. Χαίρομαι που φαίνεσαι ευτυχισμένος/η. Εγώ δεν έχω παντρευτεί ακόμα και δεν έχω καταφέρει να σε ξεχάσω».
Αυτές οι επιστολές γίνονται πηγή έμπνευσης και για τους επισκέπτες. Όπως η 30χρονη Lina Yokose, που επισκέφτηκε το ταχυδρομείο με μια φίλη, αφού έμαθε γι’ αυτό στην τηλεόραση. Όταν διάβασε τα γράμματα, αποφάσισε να γράψει σε μια άλλη φίλη της, τη Seika, που σκοτώθηκε πριν από έξι μήνες σε ένα δυστύχημα: «Εύχομαι να βρισκόταν εδώ μαζί μας» εξήγησε στη Washington Post. «Θέλω να ξέρει ότι η μαμά της είναι καλά».
