Και εγώ δεν ξέρω γιατί αγόρασα πριν μερικά χρόνια μoβ παντελόνι. Ή μάλλον ξέρω, το μoβ μου αρέσει, έχει κάτι το τολμηρό σαν χρώμα και ταυτόχρονα ευαίσθητο, σαν να λέει, «ιδού, εγώ εκτέθηκα, σας κάνει καρδιά να με κριτικάρετε; Να με πείτε χρώμα πένθιμο, ότι θυμίζω κορδέλες Επιταφίου και άλλες κακίες παρόμοιες τη στιγμή που έχω ξεδιπλωθεί στα μάτια σας με τόση αθωότητα; Οχι βέβαια, αντίθετα προκαλώ την ανάγκη να με προστατέψετε, οπότε με αγαπάτε θέλετε δεν θέλετε. Είμαι χρώμα του φεμινισμού, το θερμό κόκκινο που αλλάζει το ψυχρό μπλε, ή το αντίστροφο, καθαγιασμένο ήδη από πρωτότυπες και αγωνιστικές ιδέες». Ολα αυτά και άλλα πολλά μπορεί να λέει το μοβ, με την πλούσια αλλά χωρίς λέξεις γλώσσα των χρωμάτων και, τέλος πάντων, υπέκυψα στον πειρασμό και αγόρασα κι εγώ αυτό το μοβ παντελόνι. Ωραία, αλλά με τι συνδυάζεις ένα παντελόνι μοβ;
Ο χρωματικός κύκλος που είχα προμηθευτεί πριν χρόνια για να αποκτήσω βασικές γνώσεις περί χρωμάτων λέει ότι το μοβ χρώμα είναι συμπληρωματικό του κίτρινου. Εχει μάλιστα ως υπόδειγμα και έναν πίνακα του Μονέ όπου οι σκιές είναι μοβ δίπλα στο έντονο κίτρινο που χρησιμοποίησε για το φως της ημέρας. Αριστούργημα. Δεν υπάρχει καλύτερος συνδυασμός στον κύκλο των χρωμάτων, ούτε υπάρχει καλύτερος τρόπος να συνδυάζεις χρώματα από το να βάζεις το βασικό μαζί με το συμπληρωματικό του που βρίσκεται στον κύκλο ακριβώς απέναντι. Το έμαθα και το δίδαξα στη μαμά μου. Μεγάλη ευτυθαίνεις τους γονείς σου κάτι.
Η μαμά μου είχε γαλάζια μάτια, και είχαμε περάσει μέρες να προσπαθώ να την πείσω να αγοράσει ένα πορτοκαλί σακάκι, ήταν αδύνατον να πιστέψει ότι θα της πήγαινε. Μόνο όταν το δοκίμασε άλλαξε γνώμη και το φορούσε ακόμα κι όταν καταστράφηκε μέρος του γιακά. Ως τότε θεωρούσε ότι μόνο γαλάζιο πηγαίνει με γαλάζιο. Πήγε σε μοδίστρα και έκοψε την τσέπη για να φτιάξει το γιακά και να συνεχίσει να το φοράει. Θα μου πείτε, εσύ ντύνεσαι με τον κύκλο των χρωμάτων καρφιτσωμένο στην ντουλάπα; Και θα ομολογήσω ότι αυτό ακριβώς κάνω. Τον αγόρασα όταν αποφάσισα ότι δεν θέλω να φοράω μαύρα και σκούρα, γκρίζα και ουδέτερα χρώματα όπως όταν ήμουν νέα και σοβαρή. Αποφάσισα ότι πρότυπό μου θα είναι διάφορες χαρούμενες τουρίστριες ντυμένες με όποιο τρελό χρώμα μπορεί να φανταστεί κανείς. «Είμαστε ελεύθερες», μου φάνηκε ότι φώναζαν, και πολύ μου άρεσε αυτή η κραυγή. Ελευθερία και φαντασία, αλλά να κρατήσουμε και κάποιους στοιχειώδεις κανόνες αισθητικής, μην τα κάνουμε κι όλα ίσωμα. Εξ ου και ο χρωματικός κύκλος. Τον ακολουθώ όσο γίνεται και εισπράττω συμπαθητικά σχόλια. Ωραία συνδυάζεις τα χρώματα, μου λένε, και δεν αποκαλύπτω το μυστικό. Ε, πλέον, ας το πάρει το ποτάμι. Πάντα χρειαζόμουν λίγη ενίσχυση στα εικαστικά θέματα – νομίζω δεν είναι κακό να παραδέχεται κανείς τις αδυναμίες του Μοβ και κίτρινο λοιπόν.
Πολύ πιο απρόσμενος συνδυασμός από το κόκκινο-πράσινο που περιτριγυρίζει τα Χριστούγεννα, ή το μπλε-πορτοκαλί που μου φαίνεται λιγότερο περιοριστικό, γιατί το μπλε όσο να ’ναι το φοράς με ένα σωρό χρώματα, ερήμην του χρωματικού κύκλου. Το μπλε είναι αποδεκτό, είναι εύπλαστο, το κάνεις ό,τι θες, το συνδυάζεις με ό,τι θες, ή τέλος πάντων έχουμε συνηθίσει να το συνδυάζουμε με τα πάντα. Αν δεν τα λέω καλά διορθώστε με, είπαμε στη χρωματική είμαι στο στάδιο της μαθήτριας.
Αφού λοιπόν αγοράστηκε το μοβ παντελόνι, ξεκίνησε η εκστρατεία για την αγορά της κίτρινης μπλούζας. Ακόμα συνεχίζεται η εκστρατεία. Αφού σαρώθηκε η αγορά της Αθήνας, μάταια το εκστρατευτικό σώμα μεταφέρθηκε στο Λονδίνο, με τη βεβαιότητα ότι η πόλη των ρούχων δεν μπορεί να μην κρύβει σε κάποιο μαγαζί το ιδανικό κίτρινο μπλουζάκι που θα ταιριάξει με το παντελόνι μου. Εψαξα σε γνωστές αλυσίδες και σε μικρά μαγαζιά, σε ακριβά πολυκαταστήματα και σε πάμφθηνα πρατήρια φιλανθρωπικών οργανώσεων όπου αγοράζεις ρούχα δεύτερο χέρι. Τέτοια δεν έχουμε εμείς εδώ, η κάτω πλευρά της Πατησίων ειδικεύεται στο μεταχειρισμένο αλλά εκτός φιλανθρωπίας, και επειδή αγοράζονται με το κιλό τα ρούχα και πουλιούνται σε υπερβολικά πατικωμένες κρεμάστρες, δεν ελκύουν όπως εκείνα που πουλούσαν κάποτε οι αμερικάνικες αγορές. Δεν έχω προκαταλήψεις, μου αρέσουν τα μεταχειρισμένα όταν δεν φαίνεται η φθορά, ή στις σπάνιες περιπτώσεις που τους χαρίζει γοητεία. Ωστόσο ούτε εκεί βρήκα το κίτρινο που θα συντροφέψει το ωραίο μοβ μου.
Είμαι πελάτισσα που τη ρωτούν οι πωλήτριες αν ψάχνει κάτι και μπορεί να απαντήσει συγκεκριμένα, όχι να πει το αόριστο «απλώς χαζεύω», αυτή την παραδοχή αδυναμίας. Δεν χαζεύω πια, έχω περάσει σε άλλη φάση.
Φαίνεται δεν είναι χρονιά για το κίτρινο φέτος, όπως μάλλον δεν ήταν και πέρσι ή πρόπερσι, γιατί πια είναι τρία χρόνια που ψάχνω το σωστό ταίρι του παντελονιού μου. Στις παλέτες των χρωμάτων βλέπω ροζ και γκρίζο, λαδί και μετά τις γνωστές αποχρώσεις του λευκού, κρεμ, εκρού ή όπως αλλιώς, που δεν τις ξέρω και δεν θέλω να τις μάθω. Είπαμε, χρώμα, και μάλιστα έντονο. Κίτρινο του Μανέ, του Βαν Γκογκ, και όχι του μίσους. Το μοβ παντελόνι περιμένει σαν αρραβωνιαστικιά που την έχουν στήσει, βολεύεται με τα διπλανά του κύκλου, το αναπόφευκτο μπλε, το γειτονικό ροζ, εκεί πια γίνομαι σαν καραμέλα, αλλά δεν διστάζω. Μοβ είναι αυτό, δεν μπορώ να το αγνοήσω. Ζηλεύω από παιδί τις φίλες μου που έχουν έμφυτη κομψότητα και καλαισθησία, δεν χρειάζονται κολλημένους χρωματικούς κύκλους στον τοίχο τους, ούτε κανενός είδους φροντιστήριο. Τις παρακολούθησα να περνούν ανάλαφρες όλα τα χρόνια από κάθε μόδα, να μην παρασέρνονται, ώριμα να συνδυάζουν σχέδια και χρώματα χωρίς εγχειρίδια (έχω και εγχειρίδιο εκτός από τον πίνακα των χρωμάτων), χωρίς συμβουλές, χωρίς λόγια. Ξέρω
πως δεν θα αγόραζαν αυτό το άσχετο μοβ παντελόνι, ή θα ήξεραν από την πρώτη στιγμή τι να το κάνουν. Πώς μπορούν; Μπορούν.
Υπάρχει αυτό που λέγεται ταλέντο – και κάποιες φορές δεν υπάρχει. Για χρόνια φορούσα φορέματα, στη δουλειά ταγέρ, μεγάλη σωτηρία για κορίτσια σαν εμένα. Θα μπορούσα βέβαια να περιοριστώ σε απλά σχέδια και χρώματα αφού δεν το ’χω, αλλά έλα που δεν μπορώ να μην παρασύρομαι από την ομορφιά κάποιων πραγμάτων; Παρακαλούσα τις ταλαντούχες φίλες μου να με συνοδεύουν στα ψώνια, να με συγκρατούν, και συχνά μου προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, αλλά πόσο να με προστατέψει το τρίτο μάτι; Κάποτε θα έρθει η χρονιά του κίτρινου, πού θα πάει; Στο μεταξύ, διασχίζω χιλιόμετρα βιτρίνες και μαγαζιά με στοχοπροσήλωση, δεν κοιτάζω γύρω μου τους υπόλοιπους πειρασμούς, το κίτρινο που δεν βρίσκω με προστατεύει. Εχω γίνει σοβαρή καταναλώτρια, που δεν παρασύρεται. Είμαι πελάτισσα που τη ρωτούν οι πωλήτριες αν ψάχνει κάτι και μπορεί να απαντήσει συγκεκριμένα, όχι να πει το αόριστο «απλώς χαζεύω», αυτή την παραδοχή αδυναμίας. Δεν χαζεύω πια, έχω περάσει σε άλλη φάση.
Δεν ξέρω τι έχουν οι άνθρωποι με το κίτρινο, νομίζω είναι συκοφαντημένο χρώμα. Τόσο ανοιχτό και ζεστό, και το λένε χρώμα του μίσους. Αλλά δεν απελπίζομαι. Στο μεταξύ το μοβ παντελόνι παραμένει κατά κάποιον τρόπο νέο, όσο και να το φοράω δεν ολοκληρώνεται, κάποια στιγμή που θα βρεθεί το ταίρι του, το χαμένο του μισό, θα είναι πάλι σαν καινούριο.
