Η βιομηχανία του κινηματογράφου έχει αλλάξει κατά πολύ τα τελευταία χρόνια, και το μπότοξ φαίνεται να παίζει κεντρικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. Αν και πάντα υπήρχαν «μυστικά ομορφιάς» στη βιομηχανία -για παράδειγμα οι σταρ των περασμένων δεκαετιών έκαναν πολύ αυστηρές δίαιτες ή καταφεύγαν σε μικρές αισθητικές επεμβάσεις-, τίποτα δεν είχε τόσο θεαματική επίδραση όσο το μπότοξ που έχει κάνει τους ηθοποιούς να μην μοιάζουν με αληθινούς ανθρώπους, αλλά με χαρακτήρες που έχουν εφαρμόσει φίλτρο του Instagram.
Η χρήση του μπότοξ είναι πλέον τόσο διαδεδομένη, που τα πρόσωπα των ηθοποιών μοιάζουν να μετατρέπονται σε κάτι αδιάφορο και χωρίς συναισθηματική έκφραση. Το ίδιο το μπότοξ, άλλωστε, παγώνει τις εκφράσεις, κλείνει την πόρτα στο να εκφράσουν συναισθήματα ή σκέψεις. Η υποκριτική, έτσι, μετατρέπεται σε μια παράσταση με στρατηγικές κινήσεις του προσώπου και όχι με αυθεντικές ερμηνείες. Και ναι, αυτό μπορεί να είναι πραγματικά απογοητευτικό για το κοινό. Όταν βλέπεις έναν ήρωα να μιλά, αλλά το πρόσωπό του να είναι τόσο «σφιχτό» που δεν καταλαβαίνεις αν είναι ενθουσιασμένος ή θυμωμένος, το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι: Είναι αυτή η έκφραση του μέλλοντος;
Φυσικά, το θέμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο όταν μιλάμε για γυναίκες ηθοποιούς. Σε έναν κόσμο όπου η νεότητα και η «άψογη» εικόνα θεωρούνται τα κλειδιά για την επαγγελματική επιτυχία των γυναικών, πολλές από αυτές καταφεύγουν σε επεμβάσεις για να διατηρήσουν τη θέση τους. Αλλά τι συμβαίνει όταν αυτές οι επεμβάσεις περιορίζουν τις δυνατότητες τους ως ηθοποιοί; Σκεφτείτε το εξής: Έχετε δει ποτέ ένα ιστορικό δράμα με έναν ηθοποιό που δείχνει τόσο φρέσκος και άψογος που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι έζησε σε μια εποχή πριν από 100 χρόνια; Δεν είναι λίγο περίεργο να βλέπεις κάποιον με «Instagram face» σε μια ταινία εποχής; Ή ακόμα χειρότερα, να προσπαθείς να πιστέψεις πως η πρωταγωνίστρια σε μια ρομαντική ταινία του 19ου αιώνα δεν έχει κάνει μπότοξ;
Η τέχνη της υποκριτικής, στο τέλος της ημέρας, αφορά την αυθεντικότητα και την αλήθεια
Ακόμα και σε σύγχρονες ταινίες ή σειρές, όμως, το πρόβλημα παραμένει. Η Kristen Bell, για παράδειγμα, έγινε αντικείμενο συζήτησης για την εμφάνισή της στην επιτυχημένη σειρά Nobody Wants This, λόγω των αλλαγών στο πρόσωπό της σε σχέση με παλαιότερους της ρόλους. Η εμφάνιση της, από φυσική και γεμάτη συναισθήματα, είχε μετατραπεί σε κάτι όχι τόσο εκφραστικό. Ειδικά όταν τη συγκρίνεις με τις ρυτίδες του Adam Brody, αναρωτιέσαι αν τελικά το μπότοξ μάς απομακρύνει από την αληθινή ερμηνεία και την αυθεντικότητα των χαρακτήρων. Σκεφτείτε, άλλωστε, πόσες φορές έχουμε δει τον ίδιο τύπο προσώπου σε ταινίες. Πλέον οι περισσότερες ηθοποιοί του Χόλιγουντ μοιάζουν σαν να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι, φέρνοντας μας στο νου σκέψεις και εικόνες από την ταινία The Substance.
Πρόσφατα, η ηθοποιός Keeley Hawes ανέφερε πως οι γυναίκες ηθοποιοί βιώνουν «ηλικιακό ρατσισμό», με τις ευκαιρίες να στερεύουν μόλις πλησιάσουν τα 40. Έτσι, πολλές στρέφονται σε επεμβάσεις για να δείχνουν πιο νέες και να παραμείνουν στον χώρο, οδηγούμενες σε έναν φαύλο κύκλο. Το ζήτημα άρα που προκύπτει είναι το εξής: Πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση; Σίγουρα οι ρόλοι για μεγαλύτερους ηθοποιούς δεν είναι τόσο πολλοί, αλλά μήπως θα ήταν καλύτερο να δημιουργηθούν ρόλοι που να αποτίουν φόρο τιμής στην ηλικία, τη σοφία και τη φυσική εμφάνιση; Γιατί να μην γιορτάσουμε τη φυσική εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής και την ηλικία; Γιατί να μην βλέπουμε περισσότερους ρόλους για μεγαλύτερες γυναίκες που να αποδεικνύουν ότι η ζωή και η εμπειρία τους έχουν αξία; Η τέχνη της υποκριτικής, στο τέλος της ημέρας, αφορά την αυθεντικότητα και την αλήθεια. Όλοι αγαπάμε να βλέπουμε έναν ηθοποιό να «ζει» τον ρόλο του με πάθος και συναισθηματική ένταση. Αλλά όταν το πρόσωπό του είναι τόσο σφιχτό που μοιάζει σαν να μην μπορεί να μιλήσει, τότε το μόνο που μένει είναι να αναρωτηθούμε: Το μπότοξ μπορεί να κάνει κάποιον να φαίνεται τέλειος, μήπως, όμως, την ίδια στιγμή καταστρέφει την τέχνη της υποκριτικής;
