Η «Αντιγόνη μου», του Ανδρέα Φλουράκη, είναι ένα σύγχρονο, κοινωνικό έργο που θέτει με χιούμορ καίρια ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση, τη θέση της γυναίκας, την εξουσία και την ατομική ευθύνη. Ανεβαίνει από την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου και για έξι Κυριακές στο Θέατρο 104 και μας καλεί να ταξιδέψουμε μαζί του απέναντι από Κρέοντες, παρέα με όνειρα και σκέψεις για μια ζωή αληθινή, μακριά από πρέπει, εξουσίες και επιβολές.
Η Αντιγόνη αποτελεί μια ιστορία γνωστή σε όλους. Η «Αντιγόνη μου» ζει στο σήμερα κι έρχεται για να αλλάξει τα πάντα. Στέκεται στη σκηνή και εκμυστηρεύεται στους θεατές τις σκέψεις, τα όνειρα και το παρελθόν της. Τους χρίζει κοινωνούς της «σημαντικότερης μέρας της ζωής της». Aναζητά τη θέση της στον κόσμο, ψάχνει την αλήθεια της πέρα από τα πρέπει, την ουσιαστική πράξη πέρα από τα προφανή και εντέλει, αναζητά αν την χωρά τούτος ο τόπος. Μπορεί αν την ακούσετε με αυτιά και μάτια ανοιχτά, ν’ ανακαλύψετε και κρυμμένες πτυχές του ίδιου σας του εαυτού μέσα απ’ τα λόγια της.
Η Κύνθια Βουκουβαλίδου, η «Αντιγόνη μου», μίλησε στο Marie Claire, για το έργο που πρωταγωνιστεί, τη συνεργασία της με τον σκηνοθετή που μετρά πολλά χρόνια και την «αναμέτρησή» της με τον διαχρονικό μύθος της Αντιγόνης.
Τι πλάσμα είναι «Η Αντιγόνη μου»;
Η Αντιγονη μου είναι ένα πλάσμα με πολύ αυτοσαρκασμό και αυτογνωσία, με διαύγεια και καθαρό βλέμμα, ειλικρινές και συναισθηματικό. Κόντρα στην εποχή μας, η αυθεντικότητα τας δεν χωρά στον κόσμο αυτό, μοιάζει το κομμάτι της να μπήκε από λάθος σε αυτό το τοπίο.
Τι καθιστά τη στάση της ηρωική;
Είναι διατεθειμένη να θυσιάσει ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό κρατώντας την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα της και στέκεται μόνη, έναντι του κόσμου όλου ακόμα και αν δεν το βλέπει και δεν το δοξάζει κανείς.
Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή εναντιώθηκε στον Κρέοντα. Με ποιους Κρέοντες βρίσκεται αντιμέτωπη η «Αντιγόνη μου»;
Αυτή είναι μια τεράστια δυσκολία της εποχής μας. Το θυμάμαι να μου το λένε και μεγαλύτεροι, σοφότεροι άνθρωποι μεγαλώνοντας. «Εμείς είχαμε να πολεμήσουμε την χούντα και ήταν δύσκολο αλλά εσείς δεν ξέρετε καν ποιος είναι ο εχθρός, είναι πολλοί και καλά κρυμμένοι». Το λέει και ο Φλουράκης στο κείμενο «Οι Κρέοντες πετάγονται σα σπυριά σε πρόσωπο δεκαεξάχρονου». Η Αντιγόνη μου έχει να τα βάλει με την πατριαρχία, τον καταναλωτισμό, και την κατάλυση των αξιών– ακόμα και της πίστης μιας και «όλοι σου λένε ψέματα για να αγοράσεις, να ξεχαστείς, να ζήσεις όπως τους βολεύει» σε μια εποχή που έχει παραδοθεί σε αυτά.
Ποια είναι τα όνειρα της ηρωίδας σας;
Να ερχόταν ένας ήρωας, με δυνάμεις ψυχικές που θα φόβιζε τους κακούς να κρυφτούν στις ποντικοφωλιές τους. Κάποιος σαν τον πατέρα μου ή τον πατέρα της …ας πούμε.
Φέτος, συναντιέστε ξανά καλλιτεχνικά με τον Ανδρέα Φλουράκη, ενσαρκώνοντας την ηρωίδα του «Η Αντιγόνη μου». Πώς προέκυψε αυτή η νέα συνεργασία;
Ένα μεσημεράκι χτύπησε το τηλέφωνο μου και ο Ανδρέας Φλουράκης μου είπε «έχω ένα μονόλογο που θα ‘θελα να διαβάσεις, πιστεύω σου ταιριάζει πολύ». Τον διάβασα, με συγκίνησε, με προβλημάτισε, με κέρδισε και ξεκίνησε το ταξίδι προς το ανέβασμα του.
Βρήκατε κομμάτια του δικού σας εαυτού στην «Αντιγόνη μου»;
Σε κάθε ρόλο υπάρχει αυτή η ερευνητική διαδικασία. Για αυτό και καλούμαστε ή διαλέγουμε να παίξουμε εμείς τους ρόλους. Κάποιες φορές μπορεί να είμαστε ακόμα περισσότερο ο εαυτός μας σε ένα ρόλο, ακούγεται οξύμωρο, αλλά έχοντας το ελεύθερο της σκηνής και μέσα από τα λόγια του ήρωα μπορείς να εκφράσεις κομμάτια σου ασυνείδητα που μπορεί να μην τόλμαγες ή να έκρυβες στην πραγματική σου ζωή.
Πού αναζητά στήριξη η «Αντιγόνη μου»;
Μέσα της.
Η παράσταση θίγει σοβαρά κι επίκαιρα θέματα, όπως η εξουσία, η θέση της γυναίκας, η ατομική ευθύνη. Χωρά το χιούμορ και αν ναι, σε τι δόσεις;
Το χιούμορ είναι ικανότητα και στάση ζωής. Οι δόσεις έχουν να κάνουν με τον καθένα και την καθεμία μας ξεχωριστά αλλά απ’ την στιγμή που εμπλέκομαι εγώ σε κάτι, είναι παρόν, είναι ανάγκη μου και μέσο έκφρασης μου. Τώρα για τη δοσολογία… τόσο όσο μαζί με λίγο Μπεκετ και λίγο τσιφτετέλι.
Κάθε μέρα, σε όλο τον Πλανήτη, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, εκατομμύρια Αντιγόνες παλεύουν τα δικαιώματά τους. Είστε αισιόδοξη, έχουμε κάνει βήματα μπροστά σαν κοινωνία προς την ουσιαστική εξάλειψη των έμφυλων διακρίσεων;
Θα πω δύο αντικρουόμενα πράγματα. Έχουμε κάνει τεράστια βήματα- αισιόδοξη δεν είμαι. Μου γίνεται η ερώτηση αφού ήδη μετά την εκλογή του προέδρου της Αμερικής έχει κατέβει η κυβερνητική σελίδα ενημέρωσης για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και υπάρχουν πολιτείες που μια γυναίκα απειλείται με θανατική ποινή αν κάνει έκτρωση ενώ ένας μαζικός εκτελεστής (mass shooting) όχι! Πριν λίγα χρόνια είχα συνεργαστεί με πρόσφυγες για μια παράσταση, γνωρίζοντας τους και προσπαθώντας να καταλάβω την πορεία και των ίδιων και του τόπου τους . Κάποια στιγμή μας δείχνει ένας φωτογραφίες από το Ιράν του 1950. Κορίτσια με κοντές φούστες, φοιτήτριες πανεπιστημίου και κυβερνητικά μέλη. Στην ίδια χώρα που σήμερα είναι καλυμμένες από την κορφή ως τα νύχια, με μηδαμινά δικαιώματα. Τίποτα δεν είναι κεκτημένο ανεπιστρεπτί. Οι γυναικοκτονίες στις μέρες μας έρχονται να δείξουν ότι ούτε η ίδια μας η ζωή δεν είναι σίγουρη ή δεδομένη.
Τι ονειρεύεστε η ίδια για τις Αντιγόνες αυτού του κόσμου;
Κατανόηση & αλληλεγγύη.
Πληροφορίες παράστασης:
- Θεατρικό έργο: Ανδρέας Φλουράκης
- Ερμηνεία – Σκηνοθεσία: Κύνθια Βουκουβαλίδου
- Συνεργάτης στη σκηνοθεσία: Εριφύλη Στεφανίδου
Από Κυριακή 9/2 και για 6 Κυριακές (έως 16/3)
Ώρα: 21:15
Εισιτήρια εδώ.
Θέατρο 104, Ευπολπιδών 41, Γκάζι
