«Κάθομαι πάντα στο πάτωμα», μου εξηγεί η Αντζέλικα ενώ χαϊδεύω το σκυλάκι της, τη Νότα, που βρέθηκε αμέσως στην αγκαλιά μου μόλις πέρασα το κατώφλι του στούντιο για να μιλήσουμε για το «Beautiful Mess», που ήρθε τρία χρόνια μετά από το πρώτο της άλμπουμ, το «Marionette». Καθώς μου προσφέρει καφέ, το βλέμμα μου σκαλώνει στα τατουάζ που έχει στα χέρια της.
Ωραία τατουάζ. Χιονονιφάδα είναι αυτή;
Εχω ένα φετίχ, το χειμώνα. Στεναχωριέμαι όταν βγαίνει ο ήλιος. Μου αρέσει η βροχή, ο αέρας, η συννεφιά, με εκνευρίζει που έχουμε μόνο ένα μήνα χειμώνα στην Ελλάδα. Υστερα έχω χτυπήσει τους στίχους από ένα 80s τραγούδι που λατρεύω: «Just around the corner, half a mile of heaven» (μου τραγουδάει από το «Just around the corner» των Cock Robin). Εχει μεγάλη συναισθηματική αξία γιατί συνδέεται με τον μπαμπά μου, τον οποίο αγαπάω πάρα πολύ. Ετοιμάζομαι να χτυπήσω άλλο ένα με το λογότυπο του «Beautiful Mess»: ένα μάτι με φωτιά μέσα κι ένα δάκρυ από κάτω.
Ηχογράφησες το «Beautiful Mess» στο Λονδίνο με παραγωγό τον Rupert Christie, παραγωγό των U2, των Green Day και των Coldplay, μεταξύ άλλων. Πώς προέκυψε η συνεργασία;
Με διάλεξε και τον διάλεξα. Ενδιαφέρθηκε πολύ για μένα, έδωσε σημασία στο ταξίδι που κάναμε μαζί, στα κομμάτια του παζλ που έμπαιναν στη θέση τους καθώς έγραφα τα τραγούδια.
Είναι ένας δίσκος ρομαντικός και μια δόση σκοτεινός, όχι;
Οταν ετοιμαζόταν αυτός ο δίσκος πηγαινοερχόμουν στο Λονδίνο για δύο χρόνια μόνη μου, κλεινόμουν σε ένα στούντιο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαι χαρούμενος άνθρωπος. Απλώς, συνεχώς ψάχνομαι, διαβάζω… Τώρα, για παράδειγμα, διαβάζω τις «Φυλακές της παιδικής μας ηλικίας» της Αλις Μίλερ, που το βρήκα πολύ ενδιαφέρον καθώς κάνω συστημική ψυχοθεραπεία. Βλέπω πολλές σειρές Nordic Noir και θρίλερ όπως το «The Mantis», γαλλικό και ισπανικό κινηματογράφο. Η μητέρα μου μού λέει: «Φτάνει, παιδάκι μου, όλη αυτή η μαυρίλα».
Εχω την εντύπωση πως όταν είμαστε ερωτευμένοι τα βλέπουμε όλα μέσα από έναν κοκκινωπό φακό, βλέπουμε τη ζωή λίγο πιο φωτεινή απ’ ό,τι είναι.
Α, εκεί έχω χτίσει παραμύθια τα οποία δεν ίσχυαν. Μπορεί να δημιουργήσω μέσα στο μυαλό μου έναν ολόκληρο ροζ και όμορφο κόσμο και να τον αποδομήσω μέσα σε μια νύχτα. Ισως και το άλμπουμ μου στιχουργικά να έχει να κάνει με αυτό, με τραυματικές σχέσεις στις οποίες ξαναγυρνούσα. Νιώθω όμως ότι θα τα καταφέρω από δω και πέρα. Τώρα μπορεί να πάρω γράμματα, κάρτες και φωτογραφίες και να τα κάψω σε έναν μεταλλικό κουβά στην πίσω αυλή. Στους στίχους μου υπάρχουν τέτοιες στιγμές, όπως το να πάρεις την μπλούζα του πρώην σου και να την κάνεις κομμάτια με ένα ψαλίδι. Το έγραψα στο «Beautiful Mess» και το έχω κάνει στ’ αλήθεια.
Σπούδασες μουσική, θεωρία, αρμονία και κλασικό τραγούδι στις Ηνωμένες Πολιτείες και παίζεις πιάνο. Πότε ξεκίνησε η αγάπη για τη μουσική;
Τις προάλλες έψαχνα να βρω κάτι κασέτες που είμαι 4 ετών και τραγουδάω Στίβι Γουόντερ. Πρέπει να ήμουν δεκατεσσάρων όταν ανακάλυψα τους δίσκους του πατέρα μου (Led Zeppelin, Pink Floyd, Rolling Stones), ενώ την ίδια εποχή οι φίλοι μου στο σχολείο μου έμαθαν όλο το χέβι μέταλ.
Το χέβι μέταλ δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτό που μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα τη μουσική σου.
Θα ήθελα να σκέφτεται κανείς τους Massive Attack, τους Archive, τους Florence and the Machine, τους Editors.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα που χρειάστηκε να κάνεις για να φτάσεις εδώ που είσαι σήμερα;
Μου πήρε χρόνια να πάρω την απόφαση και να διαλέξω τη μουσική. Οταν επέστρεψα από τις σπουδές μου στην Αμερική ασχολήθηκα με τη διοργάνωση συναυλιών στην ΕΡΤ. Το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι η συνεχής πάλη με τον εαυτό μου. Είναι σαν να υπάρχει μια άλλη Αντζέλικα που λέει συνέχεια: «Εντάξει, δεν είναι και τόσο καλό αυτό που έχεις κάνει, πού νομίζεις ότι πας;». Και ο πραγματικός μου εαυτός να απαντάει, «όχι» και να προσπαθώ συνέχεια να βελτιώνομαι.
Με την εικόνα σου πόσο ασχολείσαι;
Εχω καταφέρει τελευταία να μην με ενδιαφέρουν πολύ τα αντικείμενα, τα ρούχα. Δεν θέλω να πω ότι έχω ένα στυλ rock chic, αλλά μου αρέσει να συνδυάζω κάτι ροκ, π.χ. ένα δερμάτινο ρούχο με ένα T-shirt Metallica. Δεν θα με δεις με total εφαρμοστό look. Δεν θα με δεις ντυμένη «κορίτσι». Παίρνω ιδέες από το Pinterest. Τώρα τελευταία ανaκάλυψα την Icon Accidental, μία ηλικιωμένη γυναίκα με απίστευτο στυλ στο Instagram. Εχει σημασία να φοράς κάτι που μπορείς να το υποστηρίξεις, που ταιριάζει στον χαρακτήρα σου.
Για ποιον τραγουδάς;
Πολλές φορές για μένα. Αλλες φορές για μας, την μπάντα μας (Γιώργος Κουρέλης στο μπάσο, Ντένης Παναγιωτίδης στα ντραμς, Φώτης Βαγενάς στις κιθάρες και Φωτεινή Κωστοπούλου στα φωνητικά). Εχουμε ταξιδέψει πολύ μαζί στα φεστιβάλ, έχουμε δεθεί κι όταν βγαίνουμε να παίξουμε είναι πολύ ωραία να νιώθουμε την ενέργεια μεταξύ μας. Μπορεί να τραγουδήσω και για κάποιον που βλέπω στο κοινό, γνωστό ή άγνωστο.
Τι κάνεις όλη αυτή την ενέργεια που εισπράττεις μετά από ένα live;
Συνήθως τη διοχετεύω στο αλκοόλ. (γέλια) Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς έχει πει ότι πρέπει να εσωτερικεύεις την ενέργεια και να κάθεσαι να ηρεμείς μόνη σου μέχρι να φύγει. Εγώ, πάντως, δεν μπορώ να γυρίσω στο σπίτι και να καθίσω σε μια καρέκλα. Πρόσφατα, μετά από τις παραστάσεις του «Hair», όπου τελειώναμε τα μεσάνυχτα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ πριν από τις 4, ενώ όταν άνοιξα τη συναυλία της LP (Laura Pergolizzi) και άκουσα τον κόσμο να τραγουδά τους στίχους από τα τραγούδια μου άρχισα να χοροπηδάω σαν κατσίκι, πήρα φωτιά από τη χαρά μου.
H συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαρτίου 2018.
