Αληθινά ιδιαίτερος καλλιτέχνης (ηθοποιός και τραγουδοποιός), ο γεννημένος στο Σάο Πάολο (με Ελληνικές, Βραζιλιάνικες και Συριακές ρίζες), Jef Maarawi, εμφανίστηκε στη δισκογραφία ως Egg Hell (“Once Part of a Whole Ship, 2014). Ακολούθησαν δύο άλμπουμ στην Inner Ear, τα “Comfort Food” (2017) και “Terra Papagalli” ( 2021), τα οποία υπογράφει με το όνομά του. Στη μουσική του, οι folk επιρροές (από τον Bob Dylan μέχρι τον Sufjan Stevens) συναντούν τον εναλλακτικό ροκ ήχο εμβληματικών 90s συγκροτημάτων όπως οι Pixies και οι Nirvana και ζυμώνονται με τους ρυθμούς των Βραζιλιάνων θρύλων της Tropicália όπως ο Jorge Ben Jor ή ο Caetano Veloso. Κι ενώ στο “Terra Papagalli” ο Jef μοιάζει να αποχαιρετά τη Βραζιλία, ξορκίζοντας ήχους και αναμνήσεις, στο ολοκαίνουργιο άλμπουμ του, “Gospel”, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2024 από την Inner Ear, κάνει μια εξαήμερη ζωντανή ηχογράφηση (!), μια προσευχή στη μουσική που χωράει όλα όσα ο ίδιος δεν μπορεί να βάλει σε λέξεις. Μιλήσαμε μαζί του με αφορμή την πρώτη ζωντανή παρουσίαση του άλμπουμ στο κοινό.
“Έδωσα στο άλμπουμ τον τίτλο “Gospel” γιατί με έναν τρόπο αυτή η λέξη συνοψίζει τις σκέψεις μου για την προσευχή”, λέει ο Jef. Για μένα η προσευχή είναι μία βουτιά σε κάτι πολύ βαθύ δικό μας, που δεν εξηγείται, δικαιολογείται ή εκφράζεται με λόγια. Μεγαλώνοντας και έχοντας πολλές ρωγμές σε σχέση με την πνευματικότητα, ήθελα να μιλήσω για όσα μπορούν να συνδέσουν το ανθρώπινο με το θείο, ό,τι κι αν είναι αυτό το θείο, για τον καθένα, αυτό το extravagant μακροσκοπικό πράγμα που μας κάνει να θέλουμε να μετρήσουμε το σύμπαν με ένα μικρό χάρακα…
Το “Gospel” έχει να κάνει πολύ με τη γλώσσα, με όλα αυτά που δεν μπορώ να πω, αλλά και με τη σύνδεσή μου με τη μουσική και το πώς επιλέγω να εκφράζομαι, τη σχέση μου με την προβολή και την επιτυχία, με όλα όσα δεν κατάφερα να κάνω. Γι’ αυτό και διάλεξα να υπάρχουν στο άλμπουμ δύο τραγούδια, ένα στα πορτογαλικά (“Lingua” που σημαίνει γλώσσα), κι ένα στα ελληνικά (“Dimitra”), τις δύο γλώσσες που με ορίζουν, μαζί βεβαίως με τα αγγλικά, που είναι η γλώσσα την οποία έχω αγαπήσει και στην οποία έχω συνηθίσει να γράφω πολύ πιο άνετα τα τραγούδια μου.
Στην πραγματικότητα, ο λόγος που έμαθα καλά αγγλικά από μικρός είχε να κάνει με το γεγονός ότι ο μπαμπάς μου ήταν από τη Συρία και η μαμά μου Ελληνίδα γεννημένη στη Βραζιλία, που έμαθε ελληνικά όταν ήρθε εδώ, ενήλικη. Η γλώσσα ήταν ένας μεγάλος φραγμός στη σχέση με τον πατέρα μου, αφού δυσκολευόταν να εκφραστεί σε μία γλώσσα άλλη από τη δική του. Τα αγγλικά ήταν ένας τρόπος να αποδράσω, να φτιάξω έναν δικό μου κανόνα επικοινωνίας, ακριβώς επειδή ένιωθα ξένος και με τα αραβικά του μπαμπά μου και με τα πορτογαλικά της μητέρας μου. Ακόμη και με τα ελληνικά ένιωθα ξένος, αφού δεν είχαν ποτέ εγκατασταθεί στην οικογένειά μας ως γλώσσα επικοινωνίας. Τα αγγλικά με συνέδεσαν με την τέχνη και με βοήθησαν με την ανάγκη μου να χάνομαι σε βιβλία, βιντεοπαιχνίδια, ταινίες.
Τα τραγούδια του “Gospel” λένε με έναν τρόπο όσα δεν κατάφερα να πω: Στο “Babossa”, με τον κάπως χιουμοριστικό τίτλο, υπάρχουν πράγματα που δεν κατάφερα να μοιραστώ με τον πατέρα μου. Στο “Δήμητρα”, το πρώτο τραγούδι που έγραψα ποτέ στα ελληνικά αναφέρομαι στη Δήμητρα της Λέσβου (σ.σ. τον 64χροβο άνδρα που ένιωθε και ντυνόταν γυναίκα και βρήκε τραγικό θάνατο αφού εγκαταλείφθηκε μετά από τροχαίο), λέω τα πράγματα που δεν θα μπορέσω ποτέ να της πω. Το “Vicious Friend” έχει να κάνει με την προβολή που φτιάχνουμε με αυτά τα τεχνολογικά πράγματα που έχουν αρχίσει να μιμούνται μία ανθρώπινη σχέση, με αυτή την ύπουλη, φαντασμαγορική δημιουργία ενός εικονικού φίλου…
Είναι όλα αυτά που δεν έχω μπορέσει να πω. Γι’ αυτό και ο δίσκος κλείνει με το “Useless Captain”, ένα κομμάτι από το πρώτο μου άλμπουμ. Γιατί το “Gospel” νιώθω ότι κλείνει έναν κύκλο σε αυτό το στυλ μουσικής, σε αυτό το ταξίδι που έχω κάνει μέσα από αυτούς τους τέσσερις δίσκους Το “Useless Captain” μιλάει για ένα καπετάνιο που είναι στο ναυάγιο που προκάλεσε ο ίδιος και φαντασιώνεται ότι επιστρέφει σώος και εξηγεί τις περιπέτειές του στους ανθρώπους. Δεν ισχύει, θα πεθάνει στο ναυάγιο, όλα είναι μια φαντασίωση…
Στην πρώτη παρουσίαση του δίσκου στo κοινό, στο Death Disco την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, θα παίξουμε όλα τα κομμάτια του δίσκου, θα μιλήσω για τα κομμάτια του “Gospel” και μετά θα περάσω σε ένα mini set όπου θα παίξω δύο, τρία τραγούδια μόνος μου, μία αναφορά στο πως ξεκίνησα να παίζω μουσική, και στη συνέχεια, πάλι με την μπάντα, μερικά παλιότερα κομμάτια. Θα μιλήσω με τον κόσμο με το κλασικό άβολο χιούμορ μου και θα καλωσορίσω τους ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο που δημιούργησα. Αν κάποιος νιώσει οικειότητα ή βρει κάτι που τον αντιπροσωπεύει στους στίχους ή τις μελωδίες μου, αυτό είναι αρκετό για μένα, μάλλον κάτι θα έχω καταφέρει. Μαζί μου στη σκηνή η core μπάντα μου: ο Ντέμιαν Γκόμεζ στα ντραμς, ο Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά, ο Μαμπρέ Κασαρντσιάν στο μπάσο, ο Βασίλης Βλαχάκος στην κιθάρα και τα backing vocals. Και φυσικά εγώ με την ακουστική κιθάρα μου”.
Ο Jef Maarawi φέρνει το “Gospel” στο club Death Disco (Ωγύγου 16 & Λεπενιώτου, Ψυρρή) την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου. Ώρα έναρξης: 21:00.
