Η Stephanie αποφάσισε να μιλήσει για την κακοποίηση που δέχθηκε ως παιδί έπειτα από σχεδόν 50 χρόνια. Για δεκαετίες σκεφτόταν να καταγγείλει όσα ζούσε, αλλά περίμενε πρώτα να πεθάνουν οι γονείς της. Στη συνέχεια περίμενε τα παιδιά της να μεγαλώσουν και μετά περίμενε μήπως ανακάλυπτε κι άλλα θύματα του βιαστή της και, παράλληλα, προσπαθούσε να καταλάβει, διαβάζοντας έρευνες, αν το να περιμένει ήταν φυσιολογικό για ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση της.
Στις 7 Ιουνίου του 2024 μίλησε στις κόρες της. Ο γιος της είχε φύγει για την καλοκαιρινή του δουλειά. Εκείνες την παρότρυναν να μιλήσει στην αστυνομία, μα η Stephanie δίστασε. Όταν έμεινε μόνη στο σπίτι έκανε το μεγάλο βήμα και τηλεφώνησε στην αστυνομία.
«Ήταν ακριβώς η ώρα, σκέφτηκα. Είπα ότι ίσως πιάσουν αυτόν τον τύπο, αλλά ίσως και να γελάσουν. Αλλά έπρεπε επιτέλους να πω κάτι» δήλωσε στη Washington Post.
Για χρόνια σκεφτόταν πως δεν θα πίστευαν την ιστορία της. Επιπλέον, φοβόταν πως θα την αμφισβητούσαν, καθώς δεν είχε αποδείξεις ή στοιχεία, ενώ δεν αντέδρασε όπως άλλα θύματα. Δεν βίωσε κατάθλιψη ή εθισμό σε κάτι για το να το ξεπεράσει. Αντιθέτως, τελείωσε το Λύκειο, πήγε στο κολλέγιο, πήρε πολλά πτυχία, φοίτησε στη Νομική, είχε μια επιτυχημένη καριέρα, έκανε μια αγαπημένη οικογένεια και είχε τη στήριξη των γονιών της.
Η ίδια είχε αποδεχτεί το γεγονός: Την είχαν βιάσει, επανειλημμένως από τα 11 έως τα 14, στους στάβλους που καθάριζε. Δεν την επηρέασε στην καθημερινότητα, όπως επέμεινε στη συνέντευξή της στην εφημερίδα, επειδή δεν επέτρεψε στον εαυτό της να μιλήσει για αυτό – ούτε καν να το σκεφτεί. Το έθαψε μέσα της, καθώς πίστευε πως τίποτα δεν θα αλλάξει.
Αργότερα, έμαθε ότι η Βιρτζίνια είναι μία από τις επτά πολιτείες που δεν έχουν παραγραφή για ορισμένα σεξουαλικά εγκλήματα κατά παιδιών.
Οι απόψεις της σχετικά με το φάντασμα της παιδικής της ηλικίας που την καταδίωκε είχαν σφυρηλατηθεί σε μια εποχή που τα σεξουαλικά αδικήματα κρύβονταν. Καθώς περνούσαν οι δεκαετίες, ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος σκεφτόταν για την εμπειρία της Stephanie εξελισσόταν.
Διαδοχικές μελέτες έδειξαν ότι τα θύματα συχνά καθυστερούν να καταγγείλουν τα όσα έχουν βιώσει και περιμένουν μέχρι την ενηλικίωση. Οι συνήγοροι αγωνίστηκαν για να ανοίξουν δρόμους για να αναζητήσουν οι επιζώντες δικαιοσύνη χρόνια αργότερα και όροι όπως «grooming» έγιναν κοινός τόπος στη συζήτηση γύρω από τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών.
Η Stephanie όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούσε εκπομπές, διάβαζε έρευνες και βιβλία και μορφωνόταν για το θέμα ως ενήλικας. Έτσι, έπειτα από 40 χρόνια, μία φίλη της με καρκίνο σε τελικό στάδιο τη ρώτησε: «Είχες ποτέ πρόβλημα με τον πεταλωτή;». Η Stephanie πάγωσε και ρώτησε με τη σειρά της: «Και εσύ;».
Τότε, οι δυο γυναίκες άρχισαν να συζητάνε και να ανταλλάσσουν τις ιστορίες τους, με τη Stephanie να θυμάται ότι ένιωσε ανακούφιση αλλά και φρίκη. Ο άντρας έμεινε στη μνήμη της ως ένας χαρισματικός, καλοφτιαγμένος νέος, γύρω στα 30. Επισκεπτόταν τον αχυρώνα περίπου μία φορά το μήνα, συχνά φορώντας ένα μπλουζάκι που έγραφε: «Αγκαλιάσατε τον πεταλωτή σας σήμερα;».
Στη συνέχεια σκέφτηκε πως αυτός ο άνδρας δούλευε σε διάφορους αχυρώνες και είχε έρθει σε επαφή με εκατοντάδες νεαρούς αναβάτες. Αφού πέθανε η φίλη της, πριν από έξι χρόνια, άρχισε να μιλάει ξανά με παλιούς φίλους της από τον αχυρώνα. Μέχρι τις 7 Ιουνίου είχε μάθει για άλλες τρεις γυναίκες που κατήγγειλαν ότι είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον πεταλωτή.
Επιτέλους, ήξερε ότι δεν ήταν μόνη της, ότι δεν ήταν συνένοχη, ότι δεν είχε κάνει τίποτα για να γίνει στόχος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η ομολογία του ενόχου
«Δεν περίμενα ότι θα προέκυπτε κάτι απ’ αυτό», είπε η Stephanie, εξηγώντας ότι αποφάσισε να μιλήσει επειδή ήθελε να συνειδητοποιήσουν και άλλοι άνθρωποι ότι «μπορείς να μιλήσεις» και ότι «η πράξη του να μιλήσεις είναι καθαρτική».
Μέσα στο αρχηγείο της αστυνομίας, η Stephanie εκμυστηρεύτηκε στην Amanda Kelly από το Γραφείο Μείζονος Εγκλήματος του Αστυνομικού Τμήματος της κομητείας Fairfax λεπτομέρειες που είχε αναφέρει μόνο σε άλλους επιζώντες ή είχε συζητήσει αόριστα όταν δίδασκε στα παιδιά της τον κίνδυνο των παιδεραστών.
Της είπε ότι είχε υποστεί επανειλημμένες επιθέσεις από το 1980 και περιέγραψε ότι ο θύτης την έκανε να νιώσει ότι είχε σημασία, ότι την επέλεγε και ότι την αποκαλούσε «ξεχωριστό κορίτσι».
Έδωσε επίσης στον ντετέκτιβ ένα όνομα: Edward Shelton.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η Kelly τον βρήκε – 81 ετών και ζούσε στο σπίτι που μοιραζόταν με τη σύζυγό του στο Fredericksburg τα τελευταία 52 χρόνια.
Είχε αποσυρθεί από την εργασία του ως πεταλωτής μόλις έξι χρόνια νωρίτερα, σύμφωνα με τα αρχεία του δικαστηρίου και έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα για δεύτερη φορά.
Συμφώνησε σε μια συνέντευξη, κατά τη διάρκεια της οποίας η Kelly του έδειξε φωτογραφίες της νεαρής Stephanie. Τη θυμήθηκε και ομολόγησε ότι είχε κακοποιήσει σεξουαλικά τη νεαρή έφηβη, σε μια ηχογραφημένη συνέντευξη που κατέχει και η The Post. Οι λεπτομέρειες φάνηκε να επιβεβαιώνουν τη μαρτυρία της Stephanie, αν και εκείνος τόνισε πως η νεαρή ήταν έφηβη και πολύ κοντά στην ενηλικίωση. Αυτή του η τοποθέτηση αναιρέθηκε, αφού τα στοιχεία έδειξαν ότι η Stephanie μεταφέρθηκε σε άλλον αχυρώνα – μακριά από τον θύτη – στα 15 της.
Στις 18 Σεπτεμβρίου, η Kelly έλαβε ένταλμα για τον Shelton σε σχέση με δύο περιστατικά που αφορούσαν τη Stephanie. Αντιμετώπιζε δύο κακουργηματικές κατηγορίες για ασέλγεια σε παιδί κάτω των 14 ετών – την επόμενη ημέρα παραδόθηκε.
«Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ήταν αδύνατο», δήλωσε η Kelly σε συνέντευξή του, σχετικά με τη διερεύνηση των καταγγελιών της Stephanie για κακοποίηση που χρονολογούνται πάνω από 40 χρόνια. Πρόσθεσε ότι ήλπιζε ότι η υπόθεση αυτή να ενθάρρυνε και άλλες γυναίκες να μιλήσουν. «Ήμουν έτοιμη γι’ αυτό. Ήθελα να αποδώσω δικαιοσύνη έπειτα από τόσο καιρό».
Η Stpehanie έμεινε άναυδη από τη σύλληψη. Είπε ότι όταν είδε τη φωτογραφία του Shelton – η πρώτη φορά που έβλεπε το πρόσωπό του από τότε που ήταν έφηβη – κατέρρευσε.
Δεν ήταν πια θυμωμένη μαζί του αλλά θέλει η σύλληψή του να στείλει ένα μήνυμα σε άλλους επιζώντες: Δεν είναι ποτέ αργά!
She waited decades to report her abuse. At 81, police say, he confessed.
A story of resilience, soul-searching, forgiveness and anger. A story of how society’s (& the law’s) perception of child sexual abuse has evolved in the past 44 years. Please read. https://t.co/XAlJdzgQel
— Emma Uber (@EmmaUber7) January 19, 2025
Ο ένοχος πέρασε έξι ημέρες στη φυλακή και αφέθηκε ελεύθερος στις 25 Σεπτεμβρίου του 2024, πριν από μια ακρόαση τον Δεκέμβριο, σύμφωνα με τα αρχεία του δικαστηρίου. Λιγότερο από δύο εβδομάδες αργότερα, στις 7 Οκτωβρίου, οι αρχές λένε ότι πέθανε.
Οι αλλαγές στη νομοθεσία των ΗΠΑ για τα θύματα σεξουαλικών επιθέσεων
Έχουν αλλάξει πολλά στον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αντιμετωπίζει τους επιζώντες σεξουαλικής κακοποίησης από το 1980 – συμπεριλαμβανομένου του νόμου. Καθώς επιστημονικές μελέτες επιβεβαίωσαν ότι τα θύματα συχνά καθυστερούν να καταγγείλουν την υπόθεση μέχρι και τη μέση ηλικία, οι νομοθέτες προσπάθησαν να διευρύνουν τις δυνατότητες για τα θύματα να διεκδικήσουν δικαιοσύνη στο δικαστήριο. Από το 2002, περισσότερες από 30 πολιτείες έχουν επεκτείνει το χρονικό πλαίσιο που έχουν οι επιζώντες για να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, σε μια αλλαγή που οι ειδικοί αποδίδουν στα κινήματα για τα δικαιώματα των θυμάτων που κινητοποιήθηκαν από την έρευνα της Boston Globe για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στην Καθολική Εκκλησία.
Οι υποστηρικτές των δικαιωμάτων των θυμάτων εξασφάλισαν έκτοτε πολιτικές νίκες σε πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης της νομοθεσίας που υπέγραψε ο πρόεδρος Joe Biden το 2022 και η οποία καταργεί την ομοσπονδιακή παραγραφή των αγωγών για τα άτομα που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά ως ανήλικοι. Η Βιρτζίνια είναι μία από τις επτά πολιτείες που έχουν καταργήσει την παραγραφή των ποινικών κατηγοριών που αφορούν κακουργηματικά σεξουαλικά εγκλήματα, σύμφωνα με το Rape, Abuse & Incest National Network, τη μεγαλύτερη οργάνωση κατά της σεξουαλικής βίας στη χώρα. Το 2020, οι πολιτειακοί νομοθέτες επέκτειναν την παραγραφή για τα πλημμεληματικά σεξουαλικά εγκλήματα κατά ανηλίκων.
