Με τη φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό των 21 ετών της, η Εύη Σαμιώτη μάς μιλά για την πρώτη θεατρική παράσταση που συμμετέχει, τη συνεργασια της με τη σκηνοθετιδα, Μάρθα Μπουζιούρη, και την υπέροχη σχέση που έχει με τη μητέρα της, αγαπημένη ηθοποιό, Μαρίσσα Τριανταφύλλου.
Στο «Κυανιούχο κάλιο» υποδύεται ένα νεαρό κορίτσι που μένει έγκυος και βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο δίλημμα, κοινωνικά πρέπει και στερεότυπα. Το έργο του Friedrich Wolf που ανέβηκε πρώτη φορά στη Γερμανία το 1929 αναφέρεται στον αγώνα για την κατάργηση του νόμου που απαγόρευε τις αμβλώσεις στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. χαρακτηρίστηκε ως docudrama και σημείωσε τεράστια επιτυχία στην εποχή του, προκαλώντας ταυτόχρονα πρωτοφανές σκάνδαλο.
Και μπορεί να έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από την πρώτη φορά που ανέβηκε σε θέατρο, αλλά σήμερα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε τι συμβαίνει με τις αμβλώσεις στις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη -υποτίθεται- Δημοκρατια του κόσμου.
Τι έχει να προσφέρει στην Ελλάδα του 2024 το Κυανιούχο Κάλιο;
«Γενικά, πιστεύω πως δεν έχει τόση σημασία το πότε γράφτηκε κάτι. Σε πολλά ζητήματα μπορούμε να βρούμε κοινά στοιχεία. Στο συγκεκριμένο έργο παρατηρούμε ότι ένας συγγραφέας – γιατρός του ‘30, αναφέρεται σε ένα γεγονός που έχει να κάνει με τις αμβλώσεις και έχουμε 2024. Αν παρατηρήσουμε την επικαιρότητα αυτό συνεχίζει να υπάρχει και ως ζήτημα παραμένει αμφιλεγόμενο. Με τρομάζει αυτό το χαρακτηριστικό του έργου – το πόσο επίκαιρο είναι. Είμαι άνθρωπος που γενικά τρομάζει, γιατί παρατηρώ εν τέλει κατά πόσο προχωράει η ανθρωπότητα και η κοινωνία.
Βρίσκεσαι πια σε μία θέση που αναρωτιέσαι “ποια είμαι;”, “ποια είναι η θέση μου;”, “τι μπορώ να κάνω ή τι κάνω;”. Ερωτήματα που δεν επιδέχονται συχνά απαντήσεις, αλλά υπάρχουν. Δυστυχώς ή ευτυχώς, επειδή είμαστε άνθρωποι αυτές οι αναπάντητες σκέψεις και τα διλήμματα σε “ρίχνουν”».
Στη ζωή τι σε τρομάζει περισσότερο;
«Σε γενικό πλαίσιο με τρομάζει η ασέβεια και η μη ενσυναίσθηση των πραγμάτων. Και κάτι ακόμα: νιώθω ότι υπάρχει ένα αόριστο πράγμα, ανησυχητικό – δεν ξέρεις που πατάς. Θεωρώ υπάρχει μία αβεβαιότητα. Ενώ γνωρίζεις τι θα συμβεί, ταυτόχρονα αισθάνεσαι μια ανασφάλεια. Η πίστη στον εαυτό σου, το να γνωρίζεις την αξία σου και να σέβεσαι τον εαυτό σου είναι ένα μέρος της λύσης – που ταυτόχρονα θα προσελκύσει και άτομα αντίστοιχης ιδιοσυγκρασίας.
Προσωπικά, έχω βρει ανθρώπους που με στηρίζουν, πέρα από την οικογένειά μου και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Εντάξει, 21 ετών είμαι, αλλά έχω βρει και έχω χάσει άτομα στη ζωή μου. Αυτή τη στιγμή, επειδή αρχίζω να καταλαβαίνω, και μέσω της ψυχοθεραπείας, ποια είμαι και ποιοyς ανθρώπους θέλω να έχω γύρω μου, αντιλαμβάνομαι πόσο όμορφο είναι να συναναστρέφεσαι με άτομα που ταιριάζεις».
Πώς προσέγγισες τον ρόλο σου;
«Πρόκειται για μία κοπέλα, 20 ετών, η οποία έχει μία σχέση με τη μητέρα της – θα λέγαμε- φυσιολογική, είναι δηλαδή μία πιο αυστηρή μία πιο τρυφερή. Ίσως η αυστηρότητα της μητέρας να είναι για το φαίνεσθαι.
Έχει και ένα αγόρι, ο οποίος βρίσκεται στο σπίτι της, γνωρίζει την οικογένειά της. Έχουν μια πολύ όμορφη σχέση. Εκείνος είναι πιο επαναστάτης. Υπάρχει μία γαλήνη μεταξύ τους, όταν βρίσκονται μαζί, δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο.
Σιγά σιγά καταλαβαίνουμε, όμως, ότι ενώ αυτή η κοπέλα έχει έναν πολύ γλυκό σύντροφο, σε ζητήματα που γεννούν ερωτήματα και εντάσεις, δεν ξέρουμε πώς θα αντιδράσει. Στο έργο, όταν μαθαίνει για την εγκυμοσύνη βλέπουμε, ουσιαστικά, μία άλλη προσωπικότητα – διαχειρίζεται αλλιώς τα πράγματα. Η κοπέλα με τη σειρά της προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει στο σώμα της.
Και εγώ, από την πλευρά μου, προσπάθησα να μπω στη θέση της, αλλά πάντα με τη δική μου προσέγγιση. Δεν μπήκα στη διαδικασία να ψάξω ήθελα να πάρω ωμό τον ρόλο και να δω πώς αντιδρώ και εγώ. Μπορεί κάποιος να με κακοχαρακτηρίσει γι’ αυτό, αλλά έτσι έχω λειτουργήσει και στις υπόλοιπες δουλειές μου – θέλω να περάσω και εγώ από αυτή τη διαδικασία.
Μέσα από το έργο και όλο αυτό που συμβαίνει αντιλαμβάνομαι και εγώ πώς μπορεί να αντιδράσω. Υπάρχει η ίδια λογική, αλλά είναι διαφορετική ενέργεια».
Τι θα έλεγες αν μία φίλη σου βρισκόταν σε παρόμοια θέση με την ηρωίδα;
«Ξεκάθαρα θα ήμουν στο πλευρό της. Την έχω την άμβλωση ως λύση στο μυαλό μου. Αρχικά, θα προσπαθούσα να καταλάβω πώς νιώθει, πώς αισθάνεται και φυσικά θα της πρότεινα να επισκεφθούμε γιατρούς, να πάρει τη συμβουλή των ειδικών και μετά θα ήμουν δίπλα της – και οικονομικά, γιατί δεν είναι κάτι που μπορεί ο καθένας να ανταπεξέλθει εύκολα.
Η παράσταση της 10ης Νοεμβρίου ολοκληρώθηκε με μία σχετική συζήτηση με τη συμβολή ειδικών πάνω στο ζήτημα της άμβλωσης. Αναφέρθηκε ότι στην Ελλάδα δεν γίνεται πραγματική καταγραφή των αμβλώσεων. Πώς το σχολιάζεις εσύ αυτό;
«Όταν το άκουσα αυτό έπαθα ένα σοκ. Σκέφτηκα πόσα πράγματα νομίζουμε ότι είναι εύκολα και τα ξέρουμε, αλλά τελικά γίνεται μια τρύπα στο νερό. Με τρελαίνει αυτό, πάντα κρύβεται κάτι από πίσω. Δεν ξέρω οι στατιστικές τι λένε, αλλά σύμφωνα με αυτά που άκουσα, σκέφτομαι πόσο ντροπή είναι – υποκρισία. Μας επιτρέπουν να έχουμε ορισμένα δικαιώματα, αλλά για κάποιον λόγο δεν υπάρχει αυτή η καταγραφή. Πιστεύω το κάνουν σκόπιμα, κάτι σημαίνει αυτό. Ειλικρινά, προβληματίστηκα ακούγοντάς το.
Αντί να προχωράμε μπροστά, επιστρέφουμε πίσω. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, κατήργησαν μια απόφαση 50 ετών.
Δεν μπορώ να καταλάβω πόση ανάγκη έχουν να καταπατήσουν την ελευθερία ενός ατόμου, μιας γυναίκας ή μιας ομάδας ατόμων. Ίσως παίζουν ρόλο οι αντιλήψεις του κάθε λαού. Με εμένα αυτό δεν συμβαδίζει. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Για την κατάψυξη ωαρίων, για παράδειγμα, δεν υπάρχει θέμα; Δεν παρεμβαίνει στη φύση εκεί; Υπάρχει άλλο κέρδος εκεί; Δεν είμαι αντίθετη με αυτό, αλλά γιατί να μας περιορίζουν παντού; Είναι 2024, περνούν τόσο χρόνια και υποτίθεται προχωράμε μπροστά. Αλλά όχι – υπάρχει πάντα ένα εμπόδιο σε ορισμένα πράγματα».
Η Μάρθα Μπουζιούρη καταπιάνεται στις περισσότερες δουλειές με θέματα που άπτονται της γυναικείας αυτοδιάθεσης. Νιώθεις πιο όμορφα ή πιο άνετα να συνεργάζεσαι σε έργα με παρόμοιο περιεχόμενο;
«Η αλήθεια είναι πως στο θέατρο δεν έχω ξαναπαίξει. Επειδή δεν το έχω σπουδάσει, λίγο δίσταζα. Τη Μάρθα τη γνώριζα από πριν, αλλά και από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε ένιωθα κοντά της.
Πιστεύω πολύ στη γυναικεία αλληλεγγύη. Ας πούμε, αυτό το έργο ένας άντρας θα το προσέγγιζε εντελώς διαφορετικά. Είναι μεγάλη η δύναμη που μπορούμε οι γυναίκες να βγάλουμε προς τα έξω. Τώρα που το σκέφτομαι και λίγο παραπάνω, νιώθω ότι μπορούν να έρθουν στο τραπέζι πολλά θέματα που αφορούν στη γυναίκα -νομίζω με μία γυναίκα είναι πιο εύκολο. Με έναν άντρα δεν θα ήταν τόσο άνετο, πιστεύω, θα σκεφτόμουν δυο φορές να συζητήσω ένα θέμα γυναικείο, για παράδειγμα. Η συνεργασία μαζί της είναι σαν ψυχοθεραπεία. Το τέλειο είναι ότι παρ’ όλο που υπάρχουν δύο άντρες στο έργο, έτσι όπως τα έφερε τα πράγματα η Μάρθα, νιώθουμε όλοι πολύ άνετα».
Πώς είναι να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στο θέατρο;
«Η τόσο άμεση προβολή και έκθεση με προβλημάτιζε. Στο θέατρο πρέπει να δίνεις όσο περισσότερο μπορείς από την ενέργειά σου καθημερινά, γιατί σκοπός είναι να κάνεις τον άλλο να νιώσει – αυτό το θέλω και στον κινηματογράφο. Θέλω να μπορεί να αντιληφθεί και να νιώσει το κοινό – είτε είναι θετικό είτε αρνητικό το συναίσθημα. Ωστόσο, στο θέατρο είναι πολύ πιο δύσκολο να το μεταφέρεις όλο αυτό. Είναι άλλο το μέσο, έχεις άλλη τοποθέτηση στη φωνή σου, στη στάση σώματος, στις ανάσες σου. Επειδή δεν το έχω σπουδάσει, είχα ενδοιασμούς για πρακτικά κυρίως ζητήματα».
Η Εύα, όμως, δεν ασχολείται μόνο με την υποκριτική- αν και θα μπορούσε, αφού ήδη έχει πάρει μέρος σε ταινίες στον κινηματογράφο, φέτος συμμετέχει και στην πολύ επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά «Μαύροι Πίνακες» και έχει βραβευτεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ως καλύτερη προτοεμφανιζόμενη για την ερμηνεία της στην ταινία Wishbone.
Παράλληλα, με όλα αυτά σπουδάζει και παιδαγωγικά. Αγαπά πολύ τα παιδιά και τη χαρα που της δίνει η συναναστροφή μαζί τους και δεν θα ήθελε να αφήσει τις σπουδές της. Άλλωστε ακολουθεί και τη συμβουλη που της έχει δώσει η μητέρα της – να έχει ένα ακόμη εφόδιο, διότι η υποκριτική δεν είναι πάντα «σίγουρο χαρτί».
«Με τη μαμά μου δεν έχουμε συζητήσει ποτέ για καμία δουλειά. Δεν συζητάμε για τέτοια, γιατί έχω καταλήξει (και η ίδια μου το έχει δώσει να το καταλάβω), ότι είναι καλύτερα να μην εμπλέκεται στο τι κάνω. Έχω κάνει την Αμυγδαλή, τον Σεπτέμβριο του 2022, τη Ριβιέρα, τις Άγριες Μέρες μας και τους Μαύρους Πίνακες, την τηλεοπτική σειρά που προβάλλεται τώρα.
Στην πρώτη ταινία που είχα κάνει, στην Αμυγδαλή, ήμουν 18 ετών και η μητέρα μου ήταν coach, μου έκανε μερικές παρατηρήσεις, αλλά εγώ αντιδρούσα και δεν μου άρεσε πώς ένιωθα απέναντί της και μέσα μου. Οπότε το κρατήσαμε πιο τυπικά στο επαγγελματικό κομμάτι.
Και ο πατέρας μου ένιωσα πως είναι υπερήφανος όταν ήρθε να με δει στο Κυανιούχο Κάλιο. Δεν είναι το ίδιο εκφραστικός, αλλά ένιωσε βαθιά τα όσα γίνονταν πάνω στη σκηνή. Αφού μου είπε πως ήταν όλο πολύ βαρύ και χρειαζόταν μια κάθαρση».
Η καλύτερη συμβουλή που σου έχει δώσει η μαμά σου;
«Τη μαμά μου την έχω ως πρότυπο. Μέσα μου η συναισθηματική της αξία είναι τεράστια. Σκέψου σε κάποιο σημείο αναρωτιόμουν αν ήμουν τόσο εξαρτημένη από τη μαμά μου. Ό,τι μου λέει το παίρνω μέσα μου, το ακούω. Δεν έχει σχέση με το αρνητικό ή το θετικό. Κάτι που μου λέει πάντα είναι να σέβομαι τον εαυτό μου και να βασίζομαι στη δύναμη που έχω μέσα μου. Να μη φοβάμαι να νιώσω και να εκφράζομαι.
Και με την αδερφή μου έχουμε πολύ καλές σχέσεις – εκείνη ασχολείται με τη σκηνογραφία. Αυτή την περίοδο μένουμε και οι τρεις μαζί. Μετακομίσαμε με την αδερφή μου, αλλά για λόγους χρηστικούς πρέπει για λίγο καιρό να μείνουμε όλες μαζί. Βλέπω πώς είμαστε ως ποιότητες πια. Είμαστε τελείως διαφορετικές, όσον αφορά στο πώς λειτουργούμε στην καθημερινότητα. Δουλεύουμε όλες μας πολύ, συναντιόμαστε για λίγο στο σπίτι και συνεχίζουμε.
Παίρνουμε η μία θετική ενέργεια από την άλλη. Έχουμε μια όμορφη σχέση. Μεγαλώσαμε με πολλή αγάπη και υποστήριξη. Παρά τα προβλήματα της μαμάς μου, μέσα στα χρόνια, είναι δίπλα μας. Όλο αυτό μάς βοηθά να καταλάβουμε ότι αν υπάρχει αγάπη, διάθεση και σεβασμός για τον άλλον, μπορείς να ανταπεξέλθεις σε πολλά. Μας έχει δώσει δύναμη.
Της έχω αδυναμία της μαμάς μου, αλλά δικαιολογημένα. Υπάρχουν πολλά πίσω που το στηρίζουν αυτό. Έχουμε περάσει πολλά μαζί και με έχει βοηθήσει να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Σπουδάζω νηπιαγωγός. Θέλουν και τα δύο φουλ δημιουργικότητα, ανοιχτό μυαλό και πολύ συναίσθημα. Είναι πολύ όμορφο το ότι έχεις να κάνεις τα παιδιά. Ό,τι παίρνω από τα παιδιά το μεταφέρω στη δουλειά και αντίστοιχα ό,τι μαθαίνω από τη δουλειά το μεταφέρω στην πρακτική. Και το ίδιο και στη ζωή μου. Σου αλλάζουν τη διάθεση τα παιδιά, σου αλλάζουν το πώς βλέπεις τη ζωή. Ήθελα να περάσω εκεί εξ αρχής. Ήταν το μόνο που αντιλαμβανόμουν ότι με τις δυνάμεις μου μπορώ να το πιάσω. Επίσης, γνωρίζω – μου το έλεγε και η μαμά μου- ότι είναι καλό να έχεις και μια εναλλακτική στην υποκριτική, γιατί δεν είναι “σίγουρο χαρτί”. ».
Τηλεόραση, ταινίες, θέατρο. Τι άλλο θα ήθελες να κάνεις;
«Μετά το θεατρικό δεν έχω κάποια πρόταση. Σκέφτομαι, όμως, να γίνω ταξιθέτρια, για να μπορέσω να είμαι συνεπής και στο πανεπιστήμιο, που θέλω να τελειώσω. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Αλλά γενικά, τουλάχιστον ακόμα, δεν έχω κάνει κάποια σκέψη. Θέλω να είμαι καλά, να περνάω καλά σε ένα ήρεμο περιβάλλον. Έχω κάνει και άλλες δουλειές. Δούλευα σε φούρνο, ας πούμε. Θα μου άρεσε και αεροσυνοδός να γίνω. Δεν έχει απαραίτητα να κάνει με την τέχνη. Δεν έχω κάποιον μεγάλο ρόλο που έχω φανταστεί, αλλά θα ήθελα πολύ να παίξω ένα εξαρτημένο άτομο από ουσίες. Σπουδάζω και δουλεύω, γιατί έτσι βλέπω και πώς λειτουργείς σε συνδυασμό πραγμάτων. Μαθαίνεις. Είναι μια πρόκληση. Μου αρέσουν οι προκλήσεις, ίσως γι’ αυτό μου αρέσει και η υποκριτική».
Πληροφορίες παράστασης:
- Πρωτότυπο κείμενο: Friedrich Wolf
- Μετάφραση: Κωστής Καλλιβρετάκης
- Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Μάρθα Μπουζιούρη
- Έρευνα-Δραματουργική επεξεργασία: Μάρθα Μπουζιούρη – Παρασκευή Λυπημένου
- Ηθοποιοί: Γωγώ Καρτσάνα, Νίκος Κουκάς, Μάρθα Μπουζιούρη, Κλέαρχος Παπαγεωργίου, Εύα Σαμιώτη
Από 7 Νοεμβρίου έως 1 Δεκεμβρίου 2024
Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 20.30 και Κυριακή στις 19.00
Η παράσταση είναι κατάλληλη από16+.
Βρείτε εισιτήρια εδώ.
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – Σκηνή Ωμέγα
Λεωφόρος Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς
