Από την Emily Barnett
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: CAMILLA ARMBRUST STYLIST: JEANNE LE BAULT
Την έχουν αποκαλέσει το πιο αστείο κορίτσι στον κόσμο, αλλά και το μεγαλύτερο αλάνι! Χάρη στη σειρά «Connasse» (Canal+, 2013-2015), μια λέξη που σημαίνει κάτι σαν «ηλίθια σκύλα» και ήθελε την Καμίλ, στο ρόλο ενός άκρως ενοχλητικού και προσβλητικού ανθρώπου, να αλληλεπιδρά με συμπολίτες της μέσα από κρυμμένες κάμερες, αλλά και λίγο αργότερα χάρη στο ρόλο της μάνατζερ στο «Dix pour cent» (Πάρε τον μάνατζέρ μου), η Καμίλ Κοτέν έχει αποδείξει ότι είναι μία από τις πιο εκπληκτικές και τολμηρές ηθοποιούς της γενιάς της. Η δύναμή της έγκειται σε μία δεκαετία εκλεκτικής φιλμογραφίας, που κυμαίνεται από την κωμωδία («Larguées») μέχρι την αφρόκρεμα του σινεμά των δημιουργών («Chambre 212» του Κριστόφ Ονορέ), καθώς και υπερπαραγωγές όπως το θρίλερ «Stillwater», το πολυσυζητημένο «The House of Gucci» αλλά και αρκετές άλλες εξορμήσεις στο αγγλόφωνο σινεμά.
Ωστόσο, η ίδια δεν έχει καμία πρόθεση να εγκαταλείψει το θέατρο, το πρώτο της πάθος: τον Ιανουάριο του 2025 η ηθοποιός θα επιστρέψει στη σκηνή του Bouffes du Nord στο Παρίσι με το «Rendez-vous», έναν μονόλογο διασκευασμένο από το cult μυθιστόρημα «Jewish Cock» της Καταρίνα Φόλκμερ. Με ένα τέτοιο βιογραφικό -μαζί με την ιδιότητά της ως πρέσβειρα μόδας και ομορφιάς του Dior– θα περίμενε κανείς να φλερτάρει με την έπαρση. Αντιθέτως, είναι μια υπέροχη, γεμάτη ενσυναίσθηση γυναίκα που έχει μεγαλύτερη τάση να μιλάει για τους άλλους παρά για τον εαυτό της, η οποία απαντά στις ερωτήσεις μας με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας «Trois amies» του Εμανουέλ Μουρέ, στην οποία υποδύεται το είδος της διορατικής και καθησυχαστικής φίλης που θα θέλαμε να έχουμε στην πραγματική ζωή.
Πώς μπαίνει κανείς στον προσεγμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια και άψογα χορογραφημένο κόσμο του Εμανουέλ Μουρέ;
«Ο Μουρέ έχει μια τεχνική που δεν είχα δει σε κανέναν άλλο σκηνοθέτη. Δουλεύει με μεγάλες λήψεις, μέσα στις οποίες δημιουργεί ένα ανσάμπλ που θυμίζει μπαλέτο. Η κίνηση του σώματος καθοδηγεί την κίνηση της κάμερας – επομένως, το σώμα πρέπει να βρει το σκοπό του για να μετακινηθεί από το σημείο Α στο σημείο Β, σε μια δυναμική αποκομμένη από το κείμενο. Για παράδειγμα, για να πιάσει ένα κομμάτι ρούχο ή για να φτιάξει ένα φλιτζάνι τσάι… Αυτό ήταν αρχικά αποπροσανατολιστικό για μένα. Αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο τρόπος που λειτουργεί, η μουσική του. Για πρώτη φορά αυτός ο σεισμογράφος της ζωής των ζευγαριών κινηματογραφεί μια ιστορία δύο γυναικών… Η επιθυμία του ήταν να αφηγηθεί την ιστορία της φιλίας τους. Ο τρόπος που κάνει σινεμά ο Εμανουέλ είναι διττός. Πίσω από μια φαινομενική ελαφρότητα, μια απαλότητα κι ένα είδος κλασικισμού, η ταινία του μιλάει για την εξαπάτηση και την προδοσία. Η μία φίλη κοιμάται με το σύζυγο της άλλης χωρίς αυτό να θέτει ποτέ υπό αμφισβήτηση τη φιλία τους. Αυτό που βρήκα ενδιαφέρον, παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ηθικό, είναι η ελευθερία αυτών των χαρακτήρων, η οποία είναι πολύ λιγότερο αναμενόμενη και κωδικοποιημένη απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Υπάρχει μια βία τυλιγμένη σε μια μορφή παιχνιδιού -οι παστέλ τόνοι, η τρυφερότητα των εικόνων-, ενώ αυτό που συμβαίνει μεταξύ αυτών των γυναικών είναι τραγικό. Βρήκα αυτή την αντίθεση και την αρμονία που προκύπτει από αυτή συναρπαστική».
Η ηρωίδα που υποδύεστε, η Αλίς, είναι πολύ ξεκάθαρη όσον αφορά τον έρωτα και, ταυτόχρονα, εκείνη που παρασύρεται πιο εύκολα απ’ όλους. Τι λέτε γι’ αυτό;
«Όλοι έχουμε έναν τέτοιο φίλο, κάποιον που έχει ισχυρή γνώμη για τα πάντα και δίνει μαθήματα, μόνο και μόνο για να καταλήξει να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κηρύσσει ή υποστηρίζει. Είναι συγκινητικό. Η Αλίς είναι μια δυνατή και γειωμένη γυναίκα, η οποία ωστόσο μετατοπίζεται εύκολα από τη μια πεποίθηση στην άλλη, κάποια που σίγουρα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να την υποδυθείς».
Για να προετοιμαστείτε για ένα ρόλο, στρέφεστε στο ένστικτό σας ή στην προετοιμασία και τη μελέτη;
«Προτιμώ να προετοιμάζομαι διεξοδικά, είναι κάτι που με καθησυχάζει. Μου επιτρέπει επίσης να έχω λίγο περισσότερη αυτοπεποίθηση όταν χρειάζεται να εξερευνήσω κάτι διαφορετικό από ό,τι έχω βιώσει στο παρελθόν. Απολαμβάνω επίσης να με ωθεί ένας σκηνοθέτης προς μια κατεύθυνση που δεν είχα απαραίτητα προβλέψει ή θεωρήσει εφικτό να ακολουθηθεί».
«Όλοι έχουμε έναν τέτοιο φίλο, κάποιον που έχει ισχυρή γνώμη για τα πάντα και δίνει μαθήματα, μόνο και μόνο για να καταλήξει να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κηρύσσει ή υποστηρίζει».
Η Κολέτ έχει πει ότι πάνω στη σκηνή βρήκε ένα ανοιχτό πεδίο όπου ένιωθε σαν στο σπίτι της. Έτσι αισθάνεστε σε ένα κινηματογραφικό πλατό;
«Είναι ένα μέρος όπου προσπαθούμε να ανακαλέσουμε όλα όσα έχουμε παρατηρήσει και κατανοήσει για την πραγματικότητα προκειμένου να δημιουργήσουμε μια άλλη πραγματικότητα. Εκείνη η στιγμή που μεταβαίνουμε σε αυτή την άλλη διάσταση, μαζί με τους συνεργάτες μας και όλη την ομάδα, είναι μια αίσθηση τόσο συναρπαστική που σου φέρνει ζαλάδα. Δημιουργείται ένας μοναδικός χώρος που είναι σχεδόν ονειρικός, σουρεαλιστικός».
Σας θυμόμαστε σε φιλμ όπως το «Larguées» και «Telle mère, telle fille». Αισθάνεστε πάντα συνδεδεμένη με την κωμωδία;
«Πιστεύω πραγματικά στο γέλιο ως τρόπο για να ρίχνουμε για λίγο το βάρος των ανησυχιών μας, βρίσκοντας μια μορφή ελαφρότητας και συντροφικότητας με άλλους που μπορεί να μας είναι άγνωστοι. Αυτές οι συνδέσεις είναι ευεργετικές και μας φέρνουν κοντά. Έχω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τους συγγραφείς και τους δημιουργούς που μπορούν να μας κάνουν να γελάσουμε και να μας φέρουν πιο κοντά».
Κοιτάζοντας την καριέρα σας, εντυπωσιάζεται κανείς από την ποικιλία των επιλογών σας. Πώς διαλέγετε ρόλους;
«Η δουλειά μου σε αγγλόφωνες παραγωγές είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας και βαθιάς επιθυμίας. Έζησα στην Αγγλία για πέντε χρόνια – αγαπώ αυτή την κουλτούρα, το χιούμορ της και τη γλώσσα της. Οι υπόλοιπες επιλογές μου προκύπτουν συχνά από μια πρώτη περιέργεια. Μερικές φορές τολμώ να μπω σε τομείς όπου δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι μπορώ να πετύχω ως ηθοποιός. Αλλά όταν μου προσφέρεται ένα έργο και κάτι σε αυτό με ελκύει, βουτάω χωρίς πολλές επιφυλάξεις. Υπάρχει επίσης η ανθρώπινη διάσταση – η συνάντηση με ένα σκηνοθέτη».
Το 2023 συμφωνήσατε να υποδυθείτε μια ανύπαντρη μητέρα πέντε παιδιών σε μια μετρίου κόστους παραγωγή, την ταινία «Toni en famille», του νεαρού σκηνοθέτη Νέιθαν Αμπροζιόνι, η οποία αποδείχτηκε ένα μικρό διαμαντάκι και έκανε και εισπρακτική επιτυχία…
«Ο Νέιθαν Αμπροζιόνι είναι ένας πολύ νέος άνθρωπος, 22 ετών, και ήταν δύσκολο να μείνει κανείς αδιάφορος στην πρότασή του. Είναι τόσο παθιασμένος με τον κινηματογράφο, χαρισματικός και επηρεασμένος από ανθρώπους όπως η ηθοποιός και συγγραφέας Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ και ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Χιροκάζου Κόρε Έντα. Ο Αμπροζιόνι έκανε την πρώτη του ταινία, “Les Drapeaux de papier”, ενώ ήταν ακόμα στο Λύκειο. Έκανε τα πάντα με τόλμη και δεν προέρχεται από κάποιο καθιερωμένο καλλιτεχνικό σινάφι, γεγονός που με συγκινεί βαθιά. Καθώς δεν προέρχομαι από οικογένεια κινηματογραφιστών, μου αρέσει η ιδέα ότι μπορεί κανείς να χαράξει μια πορεία σε αυτό το επάγγελμα σχεδόν πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα».
Βλέποντας αυτή την ταινία, σκέφτηκα ότι έχετε πραγματικά το χάρισμα να υποδύεστε ηγετικούς χαρακτήρες. Είστε πράγματι έτσι στην προσωπική σας ζωή;
«Έχω τέσσερα αδέλφια και είμαι η μεγαλύτερη. Η μικρότερη αδελφή μου είναι 22 ετών και η μεγαλύτερη 40, οπότε τις έχω δει όλες να μεγαλώνουν. Αν είμαι “ηγέτης”, είμαι παρά τη θέλησή μου, αλλά πρέπει να αναγνωρίσω ότι υπάρχουν πολλές στιγμές που προσπαθώ να αναλάβω την ηγεσία. (γελάει) Σε κάθε περίπτωση, αισθάνομαι πολύ άνετα σε ομάδες. Η συλλογικότητα με παρηγορεί, με συναρπάζει και με διασκεδάζει. Προσπαθώ να μάθω στα παιδιά μου να αισθάνονται καλά περιτριγυρισμένα από άλλους ανθρώπους και να έχουν έντονη επίγνωση της θέσης των άλλων».
«Αισθάνομαι πολύ άνετα σε ομάδες. Η συλλογικότητα με παρηγορεί, με συναρπάζει και με διασκεδάζει. Προσπαθώ να μάθω στα παιδιά μου να αισθάνονται καλά περιτριγυρισμένα από άλλους ανθρώπους και να έχουν έντονη επίγνωση της θέσης των άλλων».
Γνωρίζουμε ότι είστε φίλες με τη Μαριόν Κοτιγιάρ. Θα λέγατε ότι σχηματίζετε μια ομάδα μαζί της και με μερικούς ακόμη συναδέλφους σας;
«Η Μαριόν έχει την ομάδα των φίλων της από την Ορλεάνη, τους οποίους γνώρισε στο Ωδείο, κι εγώ έχω την ομάδα μου από την εποχή που ήμουν στη σχολή Périmony και τις πρώτες θεατρικές παραστάσεις. Αποτελούμε ένα είδος οικογένειας και οι αντίστοιχες ομάδες μας έχουν έρθει κοντά».
Θα λέγατε ότι οι σχέσεις μεταξύ των ηθοποιών έχουν γίνει πιο υποστηρικτικές στην εποχή μετά την έκρηξη του #MeToo; Ή μήπως πρόκειται για ψευδαίσθηση;
«Η αδελφοσύνη δεν είναι καθόλου μια ψευδαίσθηση. Το να δίνουμε κουράγιο και υποστήριξη η μία στην άλλη, γνωρίζοντας ότι όταν μιλάμε δεν είμαστε μόνες μας, είναι μια τεράστια νίκη. Αυτή η δυναμική έχει τερματίσει τη σιωπή που οι άνθρωποι σε αυτό το επάγγελμα επέβαλαν στον εαυτό τους από φόβο μήπως βρεθούν μόνοι και εξοστρακισμένοι. Είναι ισχυρή, σημαντική και στέρεη αυτή η δυναμική. Επιπλέον, δεν πιστεύω καθόλου στην αντιπαλότητα μεταξύ των ηθοποιών. Η καθεμιά μας έχει τη δική της πορεία και μου φαίνεται ότι κυρίως ανταγωνιζόμαστε τον εαυτό μας. Ζηλεύω την ελευθερία και την ισορροπία που κάποιες ηθοποιοί μπορούν να βρουν στην καριέρα τους, όντας σε αρμονία με τις επιθυμίες τους και τη βεβαιότητά τους ότι βρίσκονται στο σωστό μέρος».
Βραχιόλι και δαχτυλίδι από χρυσό, πέρλες και διαμάντια, Τiffany by Pharrell Williams.
Αισθάνεστε ότι βρίσκεστε κοντά ή μακριά από αυτή την αρμονία;
«Είναι ρευστή. Συχνά το αναρωτιέμαι κι εγώ αυτό. Δεν πάει και τόσος πολύς καιρός που ασχολούμαι με τον κινηματογράφο έπειτα από 15 χρόνια στο θέατρο, μερικές φορές νιώθω ότι ακόμα μαθαίνω. Τι προβάλλω σε ένα σενάριο; Είναι η ερμηνεία μου ακριβής για το χαρακτήρα; Ο κινηματογράφος είναι σκληρός. Όταν βλέπεις το τελικό αποτέλεσμα όλα φαίνονται σωστά, τα στοιχεία ξεχωρίζουν, αλλά η διαδικασία της δημιουργίας είναι πολύπλοκη, αβέβαιη και ανήσυχη. Υπάρχουν πολλές αμφιβολίες».
Νιώθετε ότι ασκείτε μεγαλύτερη πίεση στον εαυτό σας απ’ ό,τι πριν από δέκα χρόνια;
«Ναι. Όταν έκανα το “Connasse” (μια εκπομπή με κρυφές κάμερες για το Canal+, σε σενάριο της Ελοΐζ Λαν και της Νοεμί Σαλιό), τα έδωσα όλα… Στην πραγματικότητα, νομίζω πως ήμουν πάντα ανήσυχη. Ακόμα και όταν έκανα θέατρο, ήμουν πάντα ανήσυχη».
Σας λείπει η «Connasse»;
«Όχι, γιατί στην πραγματικότητα ήταν κάτι πολύ δύσκολο. Κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας, ήμουν στα όριά μου. Έπρεπε να λέω απαίσια πράγματα στους ανθρώπους και το έβρισκα φρικτό και βίαιο. Αργότερα κατάλαβα ότι έπρεπε να υπερβάλλω, ώστε οι άνθρωποι να αισθάνονται προστατευμένοι και να πιστεύουν ότι εγώ ήμουν αυτή που είχε το πρόβλημα. Αν ήμουν λίγο πιο «φυσιολογική», θα είχαν πληγωθεί. Έγειρα στην παιδική πλευρά περισσότερο απ’ ό,τι στον χαρακτήρα ενός πραγματικού παλιόπαιδου, αναζήτησα μια κλόουν, μια μπουρλέσκ πτυχή του χαρακτήρα. Παρ’ όλα αυτά, χρειαζόταν κάποια τόλμη. Υπήρχε ένα κομμάτι ασυνειδησίας σε αυτό».
Πώς διαχειριστήκατε αυτή την άτακτη, πλευρά σας, την ταραχοποιό, τη στριμμένη;
«Δεν είμαι καθόλου έτσι στην καθημερινή ζωή. Αντιθέτως, το να έχω σεβασμό για τους συνανθρώπους μου είναι μια μία από τις απαράβατες αρχές μου. Εξαιτίας της σειράς “Connasse” υπήρξε μια παρεξήγηση – οι άνθρωποι νόμιζαν ότι ήμουν πραγματικά έτσι! Ευτυχώς, το “Πάρε το Μάνατζέρ μου” ήρθε αμέσως μετά, και έγινε σαφές ότι ήμουν απλώς μια ηθοποιός. Αλλά είναι αλήθεια ότι ακόμη και τώρα με χαρακτηρίζουν συχνά, κάπως άδικα, ως το κορίτσι με τον έντονο χαρακτήρα, ειλικρινές, αλλά χωρίς φίλτρα, παραπάνω αιχμηρή απ’ όσο χρειάζεται».
Το γεγονός ότι είστε πρέσβειρα μόδας και ομορφιάς για έναν μεγάλο οίκο όπως ο Dior πώς σας κάνει να αισθάνεστε;
«Αισθάνομαι καλά, μένοντας ωστόσο κοντά σε αυτό που είμαι στη ζωή. Σε ορισμένες ηθοποιούς αρέσει να φορούν ρούχα που θυμίζουν τον χαρακτήρα τους σε μια ταινία. Είτε πρόκειται για το κόκκινο χαλί είτε κατά τη διάρκεια προωθητικών ενεργειών, δεν αισθάνομαι άνετα με μια μεγάλη μεταμόρφωση. Γι’ αυτό αγαπώ τη δουλειά της Μαρία Γκράτσια Κιούρι (σ.σ.: καλλιτεχνική διευθύντρια του Dior Women) – βρίσκω στα ρούχα της μια στυλιζαρισμένη εκλέπτυνση που μου επιτρέπει να νιώθω εξαιρετικά ελεύθερη».
Τι σχέση έχετε με το σύμπαν της;
«Το λατρεύω. Είναι μια τελειομανής, μια εστέτ. Η τελευταία της συλλογή στο Εδιμβούργο με συγκίνησε. Ήταν πανκ-γκοθ Μαρία Στιούαρτ, με σκωτσέζικα ταρτάν, χοντρές μπότες μοτοσικλετιστή και κάλτσες μέχρι το μηρό. Είναι εκπληκτικό το πώς τα ρούχα επικοινωνούν τις απόψεις της. Βρισκόμαστε σε ένα φανταστικό τοπίο. Όλα είναι κομψά και μαγικά. Το κοριτσάκι μέσα μου είναι πάντα λίγο μαγεμένο που ενσαρκώνει έστω και ένα μικρό μέρος αυτού του ονείρου».
ΧΤΕΝΙΣΜΑ: RUDY MARMET (CALL MY AGENT), ΜΑΚΙΓΙΑΖ: CHRISTOPHE DANCHAUD (B-AGENCY), ΒΟΗΘΟΣ ΣΤΥΛΙΣΤΑ: NADIA ABDERAHIM ΒΟΗΘΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ: LENNART ETSIWAH
