Η νέα ταινία του Cillian Murphy «Small Things Like These» μπορεί να είναι πολύ μικρότερης κλίμακας από το βραβευμένο με Όσκαρ Oppenheimer, αλλά δεν είναι διόλου λιγότερο εντυπωσιακό.
Η ταινία του 1985 βασίζεται στο φημισμένο ομώνυμο μυθιστόρημα της Claire Keegan και επικεντρώνεται στον Bill Furlong, που υποδύεται ο Murphy, έναν άνδρα που διευθύνει μια μικρή επιχείρηση άνθρακα στην κομητεία Wicklow, ο οποίος παλεύει με το αν θα πρέπει να παρέμβει όταν αντιλαμβάνεται την κακομεταχείριση που βιώνει μια νεαρή γυναίκα, που εστάλη από την οικογένειά της και την εκκλησία, όπως άλλες που έμενα έγκυες εκτός, γάμου στα «πλυντήρια της Μαγδαληνής». Λαμβάνει χώρα στην διάρκεια των Χριστουγέννων του 1985, όταν και ο Bill ανακαλύπτει σκοτεινά μυστικά γύρω από την μονή της πόλης.
«Νομίζω ότι είναι μια περίεργη ματιά», είπε για την προοπτική της ταινίας. «Πρόκειται για ένα βιβλίο που γράφτηκε από μια γυναίκα για έναν άνδρα -είναι ένας άνδρας πρωταγωνιστής- αλλά στην πραγματικότητα είναι μια ιστορία για τις γυναίκες. Οπότε είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση από αυτή την άποψη».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας -στην οποία ο Bill αναλογίζεται και τα δικά του παιδικά χρόνια- ο χαρακτήρας εμφανίζεται ως ένας κατά βάση αξιοπρεπής άνθρωπος, αλλά μιλώντας αποκλειστικά στο RadioTimes.com, ο Murphy εξήγησε γιατί δεν είναι πολύ σωστό να τον αντιμετωπίζουμε ως ήρωα.
«Η συγγραφέας τον βλέπει ως κάποιον που ξετυλίγεται σιγά σιγά», εξήγησε. «Που περνάει ένα είδος βαθιάς, συναισθηματικής αναμέτρησης και τυχαίνει να συναντήσει αυτό το κορίτσι. Αυτό κάπως επισπεύδει τη διαδικασία, αλλά όλο αυτό έχει να κάνει κυρίως, νομίζω, με τη θλίψη και την απώλεια».
Συνέχισε: «Και πολλά από αυτά αφορούν την αγάπη του για τις κόρες του και τη σύζυγό του και όλα αυτά που έχουν συμβεί. Είναι πολύ περίπλοκο. Δεν έχει να κάνει μόνο με την εκκλησία, παρόλο που ο θεσμός αυτός “χρωματίζει” τα πάντα σε αυτή την πόλη».
Η συμπρωταγωνίστρια του Murphy, Emily Watson, είχε προηγουμένως εξηγήσει στο RadioTimes.com πώς το πάθος του Murphy για το έργο – στο οποίο είναι επίσης παραγωγός – βγήκε στα γυρίσματα.
«Όταν τον συνάντησα στο πλατό, ήταν εντελώς βυθισμένος στον Bill Furlong», είπε. «Ήταν πολύ, πολύ ήσυχος, σαν μια βόμβα που σιγοβράζει, ξέρετε, που δεν έχει εκραγεί, κατά κάποιον τρόπο – δεν έλεγε πολλά, ήταν εντελώς βυθισμένος μέσα του».
Δείτε το τρέιλερ
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους παραγωγή που αναλαμβάνει ο Cillian Murphy με την πρόσφατα δημιουργηθείσα εταιρεία του «Big Things Films» την οποία διευθύνει μαζί με τον συνεργάτη του Alan Moloney. Πρόκειται για μια ταινία που βρίσκεται κοντά στην καρδιά του βραβευμένου με Όσκαρ ηθοποιού, στην οποία συμμετέχουν επίσης, οι Eileen Walsh, Michelle Fairley και Zara Devlin πρωταγωνιστούν επίσης.
«Κάναμε γυρίσματα στο Νιου Ρος στην Ιρλανδία. ‘Οταν πας εκεί, υπάρχουν παντού καμπαναριά. Μοιάζει με πόλη-φρουρά. Είναι γεμάτη». «Αν σκεφτείτε την Ιρλανδία τότε δεν υπήρχαν αμβλώσεις, διαζύγια και ίσως ούτε καν αντισύλληψη, οπότε ήταν ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο», συνέχισε σε συνέντευξή του στο BBC. «Επίτηδες το προωθούμε αυτό, ώστε να νιώθουμε ότι θα μπορούσε να είναι στη δεκαετία του ’50 ή του ’60, αλλά είναι σοκαριστικό όταν συνειδητοποιείς ότι γίνεται το 1985».
Ο Murphy δήλωσε έκπληκτος που η ταινία αποκαλείται «ιστορική», αλλά πρόσθεσε: «Σου δείχνει πόσο έχει αλλάξει αυτή η χώρα από τότε που αυτά τα πλυντήρια λειτουργούσαν κάτι που είναι κάπως δύσκολο να το φανταστείς».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τα πλυντήρια της Μαγδαληνής στην Ιρλανδία
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, δεκάδες χιλιάδες νέες γυναίκες μεταφέρθηκαν στα πλυντήρια, τα οποία υποτίθεται ότι είχαν ως σκοπό τη βοήθεια και την επανένταξη τους στην κοινωνία. Ωστόσο ο ρόλος τους ήταν πιο σκοτεινός. Λειτουργούσαν περισσότερο ως επιχειρήσεις που έβγαζαν πολλά χρηματα, παρά ως κέντρα βοήθειας. Όσο για τις εργαζόμενες εκεί, ήταν κορίτσια που είτε έφευγαν από τις οικογένειές τους, είτε είχαν παραβατική συμπεριφορά, είτε έμεναν έγκυες χωρίς να έχουν παντρευτεί -κάτι που η οικογένεια δεν αποδεχόταν. Εργάζονταν στα πλυντήρια, πολλές φορές για χρόνια, χωρίς να παίρνουν ούτε ένα σεντ. Κατά την άφιξη τους, οι μοναχές που ήταν οι υπεύθυνες των πλυντηρίων, τους έδιναν διαφορετικό όνομα.
Όσες γυναίκες μίλησαν για τις εμπειρίες τους κάνουν λόγο για εξαντλητικό πλύσιμο ρούχων σε παγωμένο νερό, για σιδέρωμα με βαριά σίδερα για ώρες, για απαγορευμένες φιλίες και για το γεγονός ότι δεν ήταν ελεύθερες να φύγουν. Τουλάχιστον 10.500 γυναίκες πέρασαν χρόνο σε πλυντήρια από το 1922 μέχρι και το οριστικό κλείσιμό τους. Το τελευταίο ίδρυμα στη Βόρεια Ιρλανδία έκλεισε μόλις το 1990.
