Με το ένα χέρι της κρατά το κινητό τηλέφωνο και μου μιλά και με το άλλο προσπαθεί να κρατήσει την πόρτα της κατάψυξης, την οποία ανοίγει ο μικρός της γιος που ανέβηκε στο τραπέζι την ώρα που είχαμε προγραμματίσει τη συνέντευξή μας.
«Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα άλλαζε έτσι η ζωή μου. Η μητρότητα άλλαξε τα πάντα. Έγινε μια μετατόπιση. Είναι μεγάλο σχολείο», λέει η Φωτεινή Αθερίδου την ώρα που από μέσα ακούγεται ο λίγων ετών γιος της να γελά και φωνάζει «μαμά».
Πολυπράγμων, δυναμική και γεμάτη ενέργεια, καταλαβαίνω πως βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, ενώ λατρεύει τη δημιουργικότητα του επαγγέλματος της και είτε ως ηθοποιός είτε ως θεατρική συγγραφέας αγαπά τις ομάδες που δημιουργούνται στους χώρους του.
«Μου αρέσει και το γράψιμο και η υποκριτική. Μου αρέσει να συντάσσω μια ομάδα ανθρώπων και να δουλεύω μαζί τους. Έχω αυτή την ανάγκη για δημιουργία, έχω ένα κίνητρο κάθε φορά που γράφω κάτι».
Με αφορμή το πρώτο της θεατρικό έργο με τίτλο «Μπα-Μπαμπά» μιλήσαμε για όλα. Τη δουλειά της, τη σχέση με τους γονείς της, τα παιδιά της και την παντοτινή ανάγκη του κόσμου για γέλιο και ευχάριστο θέατρο.
Το δράμα είναι σχετικά εύκολο, αλλά και ο κόσμος το έχει διαρκώς στη ζωή του. Δυσκολίες και προβλήματα καθημερινά αντιμετωπίζουμε. Το κοινό έχει πάντα ανάγκη για χιούμορ.
Στο «Μπα- Μπαμπά» υποδύεται την μεσαία κόρη της οικογένειας, η οποία επικεντρώνεται στον μπαμπά, που πάσχει από δριμεία ναρκισσιστική διαταραχή. Το έργο εκτυλίσσεται γύρω από έναν πατέρα που φταίει και δε φταίει, στα παιδιά και τη σύζυγό του που τον κατηγορούν για όλα, μα κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του.
Με σατιρικό στίχο και με μια «σκηνική πλάκα», το μιούζικαλ-κωμωδία εστιάζει στο αν τελικά, αλλάζει ο άνθρωπος. Σύμφωνα με τη συγγραφέα του, αλλάζει.
Ποια ήταν η αφορμή για το έργο
«Αφορμή για εμένα, πάντα όταν γράφω είναι η ζωή μου, αυτά που ξέρω ως άνθρωπος, μάνα, κόρη, φίλη. Από αυτά αντλώ για να γράψω το οτιδήποτε. Δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο στο μυαλό μου. Είχα ακούσματα, διηγήσεις για έναν μπαμπά πού είχε ναρκισσιστική διαταραχή και έγινε ο πυρήνας για να χτιστεί και το υπόλοιπο έργο».
Γιατί αποφάσισε να κάνει μιούζικαλ
«Πάντα ήθελα να γράψω ένα μιούζικαλ πιο “πειραγμένο”. Τα κλασικά μιούζικαλ τα βαριέμαι λίγο. Μου αρέσει ο στίχος να είναι πιο χιουμοριστικός και να θυμίζει μονόλογο στον ρόλο – να σηματοδοτεί κάτι για τον ρόλο.
Οπότε αυτό θεωρώ ότι αυτό το πετύχαμε με τον Θέμη Καραμουρατίδη, που έχει γράψει φανταστικές μουσικές. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Ήρθε και ο Γιάννης ο Κακλέας με τη φανταστική του σκηνοθεσία και θεωρώ ότι όλο κούμπωσε πολύ όμορφα».
Η συνεργασία με τους συντελεστές της παράστασης και η επιλογή των συνοδοιπόρων σε μία δουλειά
«Τον Γιάννη τον Κακλέα τον ερωτεύτηκα ως συνεργάτη από την πρώτη φορά που τον είδα στο Σιρανό, που ήμουν και πολύ μικρή. Το χιούμορ του, ο τρόπος του- έχει ταλέντο στο να δημιουργεί στους ανθρώπους γύρω του επιθυμία για να παίξουν το κάθε τι. Μοιάζει με αφηγητή που περιγράφει τα πάντα τόσο ελκυστικά που σκέφτεσαι “θέλω και εγώ” – κάνει αυτό το πράγμα στους ηθοποιούς. Δεν είναι πιεστικός, σου φτιάχνει τον κόσμο για να συνδημιουργήσετε. Είναι τεχνίτης καταπληκτικός και πάρα πολύ έμπειρος. Η πάραστασή μας έχει και πάρα πολλές εναλλαγές σκηνικών, ρούχων, τραγουδιών. Όλα αυτά μοιάζει να γίνονται μαγικά, όπως τα έχει στήσει. Είναι μάστορας.
Τον Θέμη Καραμουρατίδη δεν τον ήξερα. Δεν είχα συνεργαστεί ξανά μαζί του, αλλά έφαγα “κόλλημα”. Πίστευα ότι δεν θα δεχθεί να το κάνει. Μέσα σε μισή ώρα μου έστειλε ένα τραγούδι, από τα αγαπημένα μου της παράστασής. Είναι πολύ γρήγορος. Είχαμε όλα τα τραγούδια ενορχηστρωμένα πριν ξεκινήσουμε τις πρόβες. Αυτό είναι απίστευτα βοηθητικό.
Σε κάθε άνθρωπο βλέπεις κάτι διαφορετικό – αυτό συμβαίνει και στις συνεργασίες. Με τον Κακλέα νιώθω μια ασφάλεια. Θεωρώ ότι αν του αρέσει ένα έργο, θα είναι καλό. Αισθάνομαι ότι το έργο μου είναι σε καλά χέρια. Στην επιλογή του σκηνοθέτη η οικειότητα είναι πολύ σημαντική. Ήμουν 100% σίγουρη ότι το έργο που έγραψα είναι σε πολύ καλά σκηνοθετικά χέρια και θα αναδειχθεί.
Για τους υπόλοιπους συνεργάτες, πχ ηθοποιούς, θα παίξει ρόλο και το αν έχω δει κάποιον και μου αρέσει όπως παίζει ή το αν είναι κάποιος πολύ καλό παιδί και έχει θετική ενέργεια. Δεν είναι πάντα ένας μόνο παράγοντας για να επιλέξεις συνεργάτες».
Θεωρώ ότι αν κάτι καταστροφικό συμβεί στη ζωή σου, ο μόνος τρόπος για να μην πέσεις στα χάπια (που μπορεί να πέσεις και σε αυτά) είναι να πιστεύεις ότι συνέβη για κάποιον λόγο
Οι αντιδράσεις του κοινού στο έργο
«Είμαι πολύ χαρούμενη με αυτό που βλέπω από κάτω. Το ευχόμουν και δεν ήξερα ότι θα γίνει. Γελούν με την καρδιά τους και στο τέλος τους βλέπω δακρυσμένους. Ήρθε ένας κύριος και συγκινημένος που μου είπε ότι του κόπηκαν τα πόδια. Έχει ανάμεικτα συναισθήματα. Μπορεί να το ονομάζουμε κωμωδία – μιούζικαλ, αλλά είναι και ιδιαίτερα συγκινητικό».
Ο ρόλος της μοίρας και του χιούμορ στη ζωή της
«Το χιούμορ παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Δεν μπορώ να “βυθίζομαι”. Με το που συμβεί κάτι που θα με “ρίξει” μου δίνω δύο μέρες για να βγω από αυτό. Κάθε φορά είναι άλλος τρόπος που με βοηθά – για παράδειγμα αν κάτι που είχα προγραμματίσει ή φτιάξει καταστραφεί, προσπαθώ όλο αυτό το βαρύ συναίσθημα που μου αφήνει να το μετουσιώσω στο επόμενο έργο μου, να το εναποθέσω σε ένα δημιούργημα. Θεωρώ ότι αν κάτι καταστροφικό συμβεί στη ζωή σου, ο μόνος τρόπος για να μην πέσεις στα χάπια (που μπορεί να πέσεις και σε αυτά) είναι να πιστεύεις ότι συνέβη για κάποιον λόγο, για να φτιάξεις κάτι άλλο ή να δεις κάτι άλλο.
Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει τον λόγο για τον οποίο γίνονται κάποια πράγματα. Δεν πιστεύω ότι τα πράγματα γίνονται τυχαία. Γίνονται και μετά εσύ πρέπει να βρεις και να αποφασίσεις τον λόγο για τον οποίο γίνονται.
Είμαι ρεαλίστρια. Θα ήθελα να ζω λίγο περισσότερο στο παραμύθι μου. Πολλές φορές με μπλοκάρει που τα βλέπω τόσο ωμά. Αυθόρμητη είμαι σίγουρα. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πάρα πολύ. Εγώ θα κάνω και τον σταυρό μου, αλλά πιο πολύ για να παίρνω δύναμη».
Η ανάγκη για κωμωδία και μιούζικαλ στο θέατρο
«Η δική μας παράσταση δεν είναι ένα απλό μιούζικαλ. Ο κόσμος το παρακολουθεί ως ένα κανονικό έργο με μουσικές εναλλαγές στη ροή του – δεν σταματά απόλυτα για να ακουστεί ένα μόνο άσμα.
Θεωρώ ότι έχουμε ανάγκη την κωμωδία. Το δράμα είναι πολύ εύκολο. Όχι το δημιούργημά του. Και στη ζωή μας. Το να “βυθιστεί” κάποιος στον πόνο του είναι το εύκολο. Όλη η δυσκολία είναι στο πώς θα καταφέρεις να αναδυθείς από αυτή. Ειδικά αυτά τα γλυκόπικρα έργα που πατούν σε ένα δυσάρεστο συμβάν και βγάζουν από μέσα το χιούμορ πιστεύω ότι τα αποζητά ο κόσμος».
Η απόκτηση δύο παιδιών και η σχέση με τους γονείς και τη γιαγιά της
«Έχει αλλάξει όλη μου τη ζωή. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι εγώ που δεν επέτρεπα ούτε να σκεφτεί κάποιος ότι μπορεί να μοιραστώ το φαγητό μου, θα ξυπνούσα και πρώτα θα έφτιαχνα όσα χρειάζονται τα παιδιά μου και μετά θα έβαζα τη δική μου ανάγκη σε προετοιμασία. Είναι μεγάλο σχολείο η μητρότητα. Μπορεί να σε πνίγει κάποιες στιγμές και να ζητάς λίγο χρόνο για εσένα, αλλά θεωρώ ότι όσα έχει να προσφέρει η γονεϊκότητα σε κάθε προσωπικότητα είναι πάρα πολλά.
Με έχει κάνει να είμαι λιγότερο παιδί. Ήμουν η κόρη, δεν ήμουν η μάνα. Τώρα είμαι κατά κύριο λόγο η μάνα και λιγότερο η κόρη.
Ο άνθρωπος αλλάζει. Όπως λέει και η Άννα η Κουτσαφτίκη, στο τέλος του έργου, ο μόνος τρόπος για να βγεις από τον πόνο σου και να κάνεις πράγματα είναι να έχεις ένα γερό κίνητρο. Να θέτεις στόχους. Όσο έχεις κίνητρο όλα κάπως θα τα κάνεις – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Να θέλεις να πας μπροστά, να πας στο φως.
Θεωρώ ότι όλα έχουν κάνουν με τους γονείς. Ίσως, είναι συμπεριφορές που βλέπουν στο σπίτι ή τις δέχονται στο σπίτι – παιδιά παρατημένα; Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι ένα παιδί με γονείς που είναι από πάνω του, με ηρεμία, που του μιλούν μπορεί να συμπεριφερθεί με τέτοιο μίσος σε άλλα παιδιά
Μετά τον ερχομό των παιδιών δικαιολογώ πολλές συμπεριφορές και των γονιών μου και άλλων. Ταυτόχρονα, έχω γίνει πιο αυστηρή σε καταστάσεις που εγώ δυσκολεύτηκα. Ας πούμε, εμείς γιατί το κάνουμε και εσύ όχι;
Ήμουν πάντα κοντά με τους γονείς μου. Είμαι και μοναχοπαίδι, οπότε είμαι πολύ δεμένη μαζί τους. Ήμουν το κέντρο όλου του σογιού. Ένα παιδί σε όλη την οικογένεια. Η γιαγιά μου είχε μόνο εμένα εγγόνι. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος, τη λάτρευα και τη θαύμαζα. Ήταν πάρα πολύ έξυπνη και αυτοσαρκαζόταν. Το χιούμορ που έκανε με τον εαυτό της ήταν εκπληκτικό».
Τι την τρομάζει πιο πολύ ως μαμά
«Το bullying. Πού θα τα πάω σχολείο αναρωτιέμαι, ειδικά για τις μεγαλύτερες τάξεις. Είναι ανεξέλεγκτο. Δεν ξέρεις πώς θα είναι το παιδί σου και πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Θεωρώ ότι όλα έχουν κάνουν με τους γονείς. Ίσως, είναι συμπεριφορές που βλέπουν στο σπίτι ή τις δέχονται στο σπίτι – παιδιά παρατημένα; Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι ένα παιδί με γονείς που είναι από πάνω του, με ηρεμία, που του μιλούν μπορεί να συμπεριφερθεί με τέτοιο μίσος σε άλλα παιδιά».
Ό,τι και να κάνεις – ακίνητος να κάτσεις, τα παιδιά σου θα έχουν θέματα που θα πρέπει να λύσουν, γιατί νομίζω αυτός είναι ο κύκλος
Η συνεργασία με τον πατέρα της στο έργο που έγραψε εκείνη
«Νομίζω, δεν ξέρω αν θα το παραδεχτεί ποτέ, ότι πιο δύσκολο ήταν για αυτόν και όχι τόσο για εμένα. Ήταν τόσα χρόνια εκείνος που έγραφε και σκηνοθετούσε και τώρα ήθελε να κάνει τον καλό μαθητή (γελάει). Του έλεγα και εγώ ότι κάνει φασαρία, τον άγχωνα και ξεχνούσε τα λόγια του στην αρχή, τώρα πήρε το κολάι. Αλλά είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει, είναι φανταστικός. Πάρα πολύ αστείος και είναι δώρο που τελικά είναι στην παράσταση.
Η φήμη των γονιών μου με επηρέαζε ως παιδί, αλλά δεν το αντιμετώπιζα. Δεν έκανα κάτι. Φαντάζομαι κάθε άνθρωπος έχει στην οικογένειά του κάτι που έχει να λύσει αργότερα ως ενήλικας. Εγώ είχα αυτό και νομίζω στο τέλος τα πήγα καλά. Όταν είσαι παιδί, 10 – 12 χρόνων, τι να λύσεις; Δεν μπορείς καν να το εξηγήσεις. Μετά, μεγαλώνοντας και κάνοντας δουλειά με τον εαυτό σου αντιλαμβάνεσαι γιατί συνέβαιναν κάποια πράγματα, γιατί ήσουν έτσι ή αλλιώς.
Ό,τι και να κάνεις – ακίνητος να κάτσεις, τα παιδιά σου θα έχουν θέματα που θα πρέπει να λύσουν, γιατί νομίζω αυτός είναι ο κύκλος. Πρέπει κάτι να αποτινάξεις από την οικογένειά σου για να μπορέσεις να προχωρήσεις».
Ο δημιουργικός οίστρος και η ανάγκη για γράψιμο
«Γράφω αυτή τη στιγμή και μία σειρά τηλεοπτική και γενικά είμαι σε φάση τρελής ανάγκης για δημιουργία και γράψιμο. Εύχομαι να πάει καλά αυτό για να πάω και σε άλλο και σε άλλο.
Αγαπώ και το γράψιμο και την υποκριτική, αλλά τώρα όπως ήρθαν τα πράγματα, μου εύχομαι να μπορώ να συντάσσω ομάδες ανθρώπων και να γουστάρουμε να δουλέψουμε και να κάνουμε πράγματα από την καρδιά μας, μου αρέσει αυτό».
Μπα- Μπαμπά
Συντελεστές
- Συγγραφέας Φωτεινή Αθερίδου
- Σκηνοθεσία Γιάννης Κακλέας
- Μουσική Θέμης Καραμουρατίδης
- Σκηνικά-Κοστούμια Ηλένια Δουλαδίρη
- Φωτισμοί Στέλλα Κάλτσου
- Κίνηση Στεφανία Σωτηροπούλου
- Βοηθός σκηνοθέτη Άρης Κακλέας
- Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου Ιωάννα Καλαβρού
Πρωταγωνιστούν: Θοδωρής Αθερίδης, Άννα Κουτσαφτίκη, Πάρις Θωμόπουλος, Αθηνά Μουστάκα, Κώστας Μαγκλάρας, Χρήστος Τσαβός, Γιώργος Τριανταφύλλου, Φωτεινή Αθερίδου.
Ημέρες και Ώρες παραστάσεων
- Τετάρτη, Κυριακή: 20:00
- Πέμπτη, Παρασκευή: 21:00
- Σάββατο : 18:00 και 21:00
Βρείτε εισιτήρια εδώ.
Θέατρο Ήβη, Σαρρή 27, Αθήνα
