Σε ένα βίντεο στο W η Margaret Qualley, η κόρη της Andy McDowell, που μέχρι τα τριάντα χρόνια της έχει διαγράψει ήδη τη δική της αξιοθαύμαστη διαδρομή στην υποκριτική (μια από τις πιο πρόσφατες εμφανίσεις της ήταν στις «Ιστορίες Καλοσύνης» σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου), περιέγραψε το πρώτο της φιλί, με το γνώριμο πλέον χιούμορ και αυτοσαρκασμό της:
«Το πρώτο μου φιλί ήταν στην πρώτη γυμνασίου, στο Χάλογουιν. Είχα μεταμφιεστεί σε Fanta girl [από νεαρά μοντέλα στην Αμερική που προωθούσαν το γνωστό αναψυκτικό], πραγματικά χωρίς έμπνευση. Φορούσα μια κίτρινη μπλούζα που έγραφε “Είμαι ένα Fanta girl”. Και κάποιες φίλες μου φορούσαν διαφορετικά χρώματα. Υπήρχε μια μοβ και μια πορτοκαλί Fanta. Ήταν βαρετό. Ένιωθα, σε εκείνη την ηλικία, υπερβολικά κουλ για να γιορτάσω το Χάλογουιν. Σε εκείνη την εποχή που βγαίνεις με τους φίλους σου αλλά δεν παίζεις το “φάρσα ή κέρασμα” αλλά η μαμά του σπιτιού αφήνει ένα μπολ με γλυκίσματα στο υπόγειο κι εσύ είσαι σε φάση, εντάξει, κομμάτια να γίνει, Χάλογουιν έχουμε.
»Βγήκαμε βόλτα στη γειτονιά -όχι για “φάρσα ή κέρασμα”, ήμασταν υπερβολικά κουλ για κάτι τέτοιο- και το τότε αγόρι μου, ένας τύπος που λεγόταν Zach Mag -μετά από αυτό βγήκα με μια σειρά από Zach, για κάποιον λόγο μού άρεσε πολύ το συγκεκριμένο όνομα, ήταν τρεις Zach στη σειρά- με φίλησε πίσω από ένα αμάξι. Ήταν σε φάση, συγγνώμη, είμαι λίγο σκουριασμένος. Ήταν το πρώτο μου φιλί κι εγώ σκεφτόμουν, εσύ είσαι σκουριασμένος; Τι εννοείς; Φαντάζομαι εννοούσε ότι δεν ήταν καλό ή κάτι τέτοιο, αλλά εγώ κι αν ήμουν σκουριασμένη, γιατί δεν είχα ξαναφιλήσει ποτέ κανέναν. Βγήκαμε ραντεβού για ένα λεπτό, συνήθως καθόμασταν σε έναν σκοτεινό θάλαμο και εμφανίζαμε φωτογραφίες, και φιλιόμασταν εκεί μέσα».
Σε μια παλαιότερη συνέντευξή της στο Marie Claire για τις «Ιστορίες Καλοσύνης», είχε πει:
«Υπάρχει κάτι ωμό στη διαδικασία των γυρισμάτων και ένιωθα αρκετά ευάλωτη και εκτεθειμένη ως ηθοποιός σε αυτή την ταινία, κάτι με το οποίο έπρεπε να συμφιλιωθώ. Η ταινία μιλάει για τον έλεγχο ξανά και ξανά και ξανά, αλλά αυτό σημαίνει να είσαι ηθοποιός, είναι σαν να αφήνεις τον έλεγχο και να προσπαθείς να ενταχθείς στον κόσμο που φτιάχνει ο σκηνοθέτης. Στις “Ιστορίες Καλοσύνης” ένιωθα σαν μια μπογιά με την οποία ζωγραφίζει (σ.σ.: ο Λάνθιμος), κατά μία έννοια. Δεν εμφανιζόμουν κάθε μέρα στο πλατό με ατελείωτη αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά ότι έσκισα. Δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα, είναι κάτι εύπλαστο και ρευστό. Αυτό που έμαθα ήταν ότι αυτή η αβεβαιότητα μπορεί να αποδώσει. Επειδή κάτι είναι άβολο, δεν σημαίνει ότι είναι κακό».
Δείτε το νέο βίντεο με τη Margaret Qualley:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
