Η Τάνια Τρύπη πρωταγωνιστεί για τέταρτη χρονιά στα Άγουρα Κεράσια, μαζί με τον Κωνσταντίνο Καζάκο, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μανούσου Μανουσάκη.
Στο έργο υποδύεται τη Φανή, μία γυναίκα που άφησε την καριέρα και τη ζωή της στην πόλη, προκειμένου να αφοσιωθεί στην οικογένειά της. Ο σύζυγός της είναι γιατρός και στέλεχος σε πολιτικό κόμμα, με μια πολλά υποσχόμενη καριέρα να ανοίγεται μπροστά του. Έχουν μαζί ένα 15χρονο παιδί, τη Μαρία, και φαινομενικά η οικογένειά τους δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα – εκτός από τις εντάσεις που μπορεί να υπάρχουν σε κάθε σπίτι. Ωστόσο, η αλήθεια δεν αργεί να φανεί και το τέρας που κρύβεται από πίσω ξεπροβάλλει.
Τα Άγουρα Κεράσια, βασισμένα στο κείμενο του Μιχαήλ Άνθη (σ. σ. βραβευμένος με 4 κρατικά βραβεία του Υπουργείου Πολιτισμού), αποτελούν ένα σοκαριστικό θρίλερ για την ενδοοικογενειακή βία, που εδώ και τέσσερα χρόνια καθηλώνει το κοινό.
Μίλησα μαζί της λίγο πριν από την πρεμιέρα της 14ης Οκτωβρίου. Η κουβέντα μας ήταν γρήγορη, ζωντανή και αληθινή. Συζητάμε ενώ περπατά και παράλληλα χαιρετά κόσμο στον δρόμο, ενώ μπαίνει σε ένα μαγαζί με vegan προϊόντα. Τη φαντάζομαι σβέλτη, χαμογελαστή και ταυτόχρονα πολύ συγκεντρωμένη (δεν έχασε ούτε μία φορά τη ροή του λόγου της).
Σίγουρα, μετά το τέλος της συζήτησής μας θέλω περισσότερο να δω την παράσταση, το αντικείμενο της οποίας με τρόμαζε – δίχως να ξέρω απαραίτητα το γιατί.
Με τα λόγια της με παροτρύνει, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, να πάω στο θέατρο για να καταλάβω πόσο αληθινό είναι το έργο, αλλά και να εμπεδώσω το ότι δεν πρέπει ποτέ και για τίποτα από όσα μας αδικούν, μας μειώνουν και παραβιάζουν την αλήθεια και τις ελευθερίες μας, να σιωπούμε.
Έχουν αλλάξει ορισμένα πράγματα, αλλά όχι όσα θα θέλαμε. Η γυναίκα εξακολουθεί να προσπαθεί να βρει τη θέση της στην κοινωνία.
Το πιο δυνατό μήνυμα του έργου
«Έχει πάει πάρα πολύ καλά μέχρι τώρα. Φέτος είμαστε στο θέατρο Αλκμήνη, κάθε Δευτέρα και για λίγες Δευτέρες ακόμα. Είναι ένα έργο με κύριο αντικείμενο την ενδοοικογενειακή βία. Περνά πολλά μηνύματα για τις σχέσεις των ανθρώπων στις οικογένειες, στον έρωτα, στη συντροφιά. Είναι ένα πολύ σκληρό έργο, αλλά και πολύ αληθινό.
Το πιο δυνατό του μήνυμα είναι το ότι πρέπει να μιλάμε. Η σιωπή δεν είναι λύση. Όταν συμβαίνει κάτι πρέπει να αντιστεκόμαστε. Σε κάθε είδους βία.
Έχει τόση απήχηση, πιστεύω, επειδή ο κόσμος που έρχεται να μας δει ταυτίζεται σε κάποια σημεία – ελπίζω να μην ταυτίζεται σε όλα (γελάει με δισταγμό)».
Η προσέγγιση του ρόλου της, η γυναίκα σήμερα και το κριτήριο για την αλλαγή
«Δεν έχω κοινά σημεία μαζί της, ευτυχώς. Οι δικές μου οι δυναμικές δεν έχουν καμία σχέση με τις δικές της. Έχω κάνει κι άλλες φορές διαφορετικούς χαρακτήρες και πάντα με βοηθά το συναίσθημα για να τους προσεγγίσω. Η ενσυναίσθηση. Δεν μπορείς αυτά να τα “ακουμπήσεις” αλλιώς.
Έχουν αλλάξει ορισμένα πράγματα, αλλά όχι όσα θα θέλαμε. Η γυναίκα εξακολουθεί να προσπαθεί να βρει τη θέση της στην κοινωνία. Φυσικά, έχει υπάρξει βελτίωση, αλλά ακόμα δέχεται ρατσισμό.
Θέλει αντίσταση αυτό το πράγμα. Ξέρετε, παλαιότερα, δεν υπήρχαν αυτιά να ακούσουν. Πλέον, όμως, ανοίγουν τα στόματα, τα πράγματα αποκαλύπτονται, επειδή υπάρχουν άνθρωποι να ακούσουν. Υπάρχον σύλλογοι που μπορεί να περιθάλψουν, υπάρχουν δρόμοι να μπορέσει κανείς να απελευθερωθεί».
Αν δεν εκπαιδευτούν καλά οι γονείς να μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά τους και αν δεν υπάρξει ορθή καθοδήγηση στο σχολείο, δεν νομίζω ότι μπορεί εύκολα να αλλάξει κάτι.
Τα σημάδια στη συμπεριφορά της κόρης στα Άγουρα Κεράσια, η θέση γονιών και εκπαιδευτικών σήμερα και η βία μεταξύ των εφήβων
«Στο έργο και οι δύο γονείς είναι πάνω από το παιδί, αλλά δεν το ακούν πραγματικά. Η συμπεριφορά της είναι σημάδι, αλλά εκείνοι έχουν αυτιά και καρδιά κλειστά. Είναι λίγο της επιφάνειας, ακούν και παρατηρούν επιφανειακά τα πράγματα. Δεν τους νοιάζει τόσο το τι θα πει ο κόσμος, αλλά δεν ακούν, δεν νιώθουν το παιδί τους. Ως ζευγάρι, επίσης, δεν μπορούν να έχουν επικοινωνία, επειδή υπάρχει πάρα πολλή βία – λεκτική, σωματική, ψυχολογική.
Όλος ο κόσμος φοβάμαι πάει προς τα εκεί (σ. σ. εννοεί τη βία). Αν δεν εκπαιδευτούν καλά οι γονείς να μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά τους και αν δεν υπάρξει ορθή καθοδήγηση στο σχολείο, δεν νομίζω ότι μπορεί εύκολα να αλλάξει κάτι.
Αυτό που συμβαίνει δείχνει θυμό. Ο θυμός δεν είναι κάτι τυχαίο, πάντα έχει λόγο που υπάρχει. Αν δεν κάτσει κάποιος να ασχοληθεί με το πώς δημιουργήθηκε, δεν θα αλλάξουν τα πράγματα.
Πρέπει να υπάρξουν ψυχολόγοι στα σχολεία, να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν πως δεν πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν, όταν υπάρχει ένα περιστατικό άμεσης αντιμετώπισης, αυτό να μπορεί να λυθεί.
Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά. Δεν είναι ότι απλώς μπαίνω σε μια αίθουσα κάνω το μάθημα και φεύγω – η ουσιαστική παιδεία είναι άλλη.
Δεν είναι μόνο το βιβλίο η εκπαίδευση και η παιδεία. Ο καθένας μπορεί να πάρει δύο βιβλία να διαβάσει. Νομίζω ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στη βοήθεια προς τις οικογένειες και τα παιδιά. Αν ένα παιδί δέχεται βοήθεια και στήριξη μόνο από το σπίτι ή μόνο από το σχολείο – αν οι γονείς, για παράδειγμα, είναι αμέτοχοι, δεν μπορούν τα πράγματα να λειτουργήσουν.
Οι γονείς πρέπει να έχουν ανοιχτή την καρδιά τους – όχι μόνο ξερά τα αυτιά τους. Το συναίσθημα μετράει. Όταν αγαπάς κάποιον πάρα πολύ ανοίγεις την καρδιά σου και ακούς και βλέπεις
Κι αν υπάρχει ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη, αυτή να δίνεται. Πρέπει να σταματήσει να υπάρχει το στίγμα, το ταμπού για τον ψυχολόγο. Είναι όπως όταν χρειάζεσαι παθολόγο. Αν αρρωστήσεις δεν θα πας στον γιατρό; Θα πας. Είμαστε ακόμη πολύ πίσω σε πολλά πράγματα».
Την κόρη μου δεν την ακούω στη διάρκεια της παράστασης. Την έχω βγάλει από το μυαλό μου εντελώς. Δεν θέλω. Έχω πάρει απόσταση. Ακούω απλώς μια φωνή.
Η πολυετής καριέρα της, οι δυο κόρες της και τα επαγγελματικά της σχέδια για φέτος
«Ήμουν από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους. Επειδή ξεκίνησα κάποια πολύ παλιά εποχή (γελάει), δουλεύω 43 χρόνια, ήμουν 12 ετών, ουσιαστικά μεγάλωσα μέσα στο θέατρο.
Όλα ήρθαν με πάρα πολύ φυσικό τρόπο. Και τα παιδιά μου (είναι μητέρα δύο κοριτσιών) τα μεγάλωσα μέσα στο θέατρο. Δεν με εμπόδισε η δουλειά στην οικογένειά μου ή η οικογένειά μου στη δουλειά μου.
Η ισορροπία ήρθε πάρα πολύ φυσικά. Δεν προσπάθησα γι’ αυτό. Δεν είναι μόνο το ότι είχα ανθρώπους να με στηρίξουν. Τις έπαιρνα παντού μαζί. Στις πρόβες μαζί, στα θέατρα μαζί, τα Σαββατοκύριακα που είχα διπλές παραστάσεις έρχονταν και έκαναν μαθήματα στα καμαρίνια. Δεν τις στερήθηκα και δεν με στερήθηκαν. Ήμουν πάντα εκεί γι’ αυτές και εκείνες για εμένα. Ήμουν από τους τυχερούς ανθρώπους και, ξέρω πως δεν είναι εύκολο να το πετύχουν όλοι αυτό.
Όλες μου οι δουλειές είναι ξεχωριστές. Θέλω να σας πω μία και την ίδια στιγμή μου έρχονται άλλες δέκα.
Το κάθε είδος στη δουλειά μας, έχει άλλη ομορφιά. Μπορεί οι περισσότεροι ηθοποιοί να επιλέγουν το θέατρο επειδή έχει αμεσότητα με το κοινό – ξέρετε, έχει άλλη χάρη το live. Εμένα μου αρέσουν εξίσου και το θέατρο και η τηλεόραση και ο κινηματογράφος.
Φέτος δεν θα κάνω τηλεόραση. Είχα προτάσεις για δύο δουλειές, αλλά επειδή ήμουν σε περιοδεία δεν μπορούσα να είμαι ταυτόχρονα και στα γυρίσματα. Προς το παρόν δεν έχω άλλα επαγγελματικά σχέδια, έχω και τις ομάδες, στις οποίες διδάσκω, τα δύο θεατρικά (Άγουρα Κεράσια και Μη σου τύχει) και θεωρώ είναι υπεραρκετά».
Τα social media και η συνεργασία που δεν ήθελε να γίνει με την κόρη της
«Στην παράσταση η 15χρονη Μαρία δεν φαίνεται πουθενά. Ακούγεται μόνο η φωνή της. Αυτή είναι της κόρης μας, της Τζένης. Δεν ήθελα στην αρχή να συμμετέχει. Γίνονται πράγματα απίστευτα σε αυτό το έργο. Ο Μανούσος (αναφέρεται στον σκηνοθέτη του έργου, τον κ. Μανουσάκη), όμως, την ήθελε εξ αρχής. Εμάς (της ίδιας και του πρώην συζύγου της, Κωνσταντίνου Καζάκου) δεν μας είχε περάσει από το μυαλό. Εκείνος μας τόνισε ότι είναι καθαρά επαγγελματικό, αφού και η ίδια σπουδάζει ηθοποιός. Ακολουθήσαμε την επιλογή του σκηνοθέτη.
Εγώ δεν την ακούω στη διάρκεια της παράστασης. Την έχω βγάλει από το μυαλό μου εντελώς τη φωνή της στη διάρκεια του έργου. Δεν θέλω. Έχω πάρει απόσταση. Ακούω απλώς μια φωνή. Είναι εντελώς επαγγελματικό, γιατί αν δεν είναι, με όσα γίνονται στο έργο, δεν θα μπορούσα.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτά που γίνονται στο έργο, μέχρι τέλους, συμβαίνουν στη ζωή. Πολλές φορές, επειδή έχω ανοιχτό το Instagram, δέχομαι μηνύματα από παιδιά που περνούν δύσκολα και είναι σοκαριστικό. Γενικά απαντάω, αλλά όχι σε όλα και όχι σε παντού.
Τα social media είναι πολύ χρήσιμα, αρκεί να το φιλτράρουμε κάπου. Θεωρώ πως έχει χαθεί η επικοινωνία. Μιλάω και για ανθρώπους λίγο πιο μεγάλους, πχ 30 ή και 40 ετών, όχι μόνο για μικρά παιδιά. Βλέπεις μία παρέα, ειδικά νέων παιδιών, και δεν έχουν επαφή. Στέλνουν μηνύματα ο ένας με τον άλλον και είναι παρόντες.
Επίσης, γιατί πρέπει όλοι να ξέρουν πού βρίσκεσαι ανά πάσα στιγμή; Χάνεται, την ίδια στιγμή, και η ιδιωτικότητα. Νομίζω αυτό το γεγονός διογκώνει προβλήματα άλλου είδους και δημιουργεί και άλλου είδους πρότυπα – όλοι πρέπει να είναι ψηλοί, να έχουν αυτό το χρώμα ματιών ή μαλλιών, όλα αυτά τα φίλτρα… Θες να είσαι κάτι άλλο. Είναι αυτός ο μόνος τρόπος; Πραγματικά; Χάνεται η αγάπη στον εαυτό σου. Δεν υπάρχει αλήθεια σε όλο αυτό.
Ο δικός μου λογαριασμός δεν είναι επαγγελματικός, είναι ένα απλό προφίλ. Έχει καταλήξει να είναι εκπαιδευτικό καθαρά. Βάζω για τα ζώα, για τον βιγκανισμό και κάτι για τη δουλειά μου. Αλλά ως εκεί. Δεν είναι η ζωή μου αυτή. Δεν έχω σχέση με όλο αυτό το πράγμα».
Ψάχνω την ηρεμία. Να μην υπάρχει γκρίνια ή μουρμούρα. Υπάρχουν άνθρωποι που το κουβαλούν αυτό, εγώ θέλω να χαίρομαι που πηγαίνω στη δουλειά μου.
Η συνεργασία με τον Μανούσο Μανουσάκη και τα κριτήρια επιλογής ενός επαγγελματικού περιβάλλοντος
«Τον γνωρίζω και με γνωρίζει πάρα πολλά χρόνια. Με ξέρει από τα 14. Τον αγαπώ ιδιαιτέρως. Και το ξεκίνημα στην τηλεόραση η κόρης μας το έκανε μαζί του – στο πιο ασφαλές περιβάλλον. Είναι σκηνοθέτης, ξέρει τι να ζητήσει από τον ηθοποιό. Αγαπά πολύ τους ηθοποιούς του και τους νέους ηθοποιούς.
Σε κάθε πρόταση για συνεργασία κοιτάζω πάντοτε ο χαρακτήρας να έχει ενδιαφέρον και οι συνεργάτες να είναι καλοί. Ψάχνω την ηρεμία. Να μην υπάρχει γκρίνια ή μουρμούρα. Υπάρχουν άνθρωποι που το κουβαλούν αυτό, εγώ θέλω να χαίρομαι που πηγαίνω στη δουλειά μου. Δεν γίνεται αλλιώς. Μάλιστα, μεγαλώνοντας θέλουμε να είμαστε όλο και πιο ήρεμοι. Μεγάλο ρόλο παίζει και οικειότητα, φυσικά.
Και στο «Μη σου τύχει» περνάμε πολύ όμορφα. Πρόκειται για μια πολύ καλή συνεργασία και ένα έργο εντελώς αντίθετο από τα Άγουρα Κεράσια, μια πολύ χαρούμενη παράσταση. Έχει πολύ γέλιο και βλέπω ότι ο κόσμος το έχει μεγάλη ανάγκη αυτό. Και εμένα μου αρέσει που είναι κάτι τόσο διαφορετικό. Είναι μεγάλη χαρά για εμένα και έχει πολύ ενδιαφέρον για τον ηθοποιό η αντίθεση.
Αυτή η χρονιά στο θέατρο, με τα έργα που συμμετέχω, είναι σαν τη ζωή – έχει την πίκρα έχει και το γέλιο».
Άγουρα Κεράσια
Συντελεστές:
- Κείμενο: Μιχαήλ Άνθης
- Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης
- Σκηνικά-κοστούμια: Μαρία Καραθάνου
- Μουσική: Γιάννης Μακρίδης
- Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελεάννα Πλέσσα, Μάγια Πολιτάκη
- Βοηθός Σκηνογράφου: Μαργαρίτα Τζαννέτου
Παίζουν:
- Τάνια Τρύπη
- Κωνσταντίνος Καζάκος
- Στο τσέλο ο Σταύρος Παργινός
- Ακούγεται ως Μαρία η Τζένη Καζάκου
Παραστάσεις:
Κάθε Δευτέρα (έως τις 25/11) στις 21:00
Θέατρο Αλκμήνη
Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα
