Μία γυναίκα μεγάλωσε τα παιδιά της ως μονογονέας. Εργαζόταν για πάνω από 20 χρόνια ως στυλίστρια και διηύθυνε τη δική της μικρή επιχείρηση. Όταν αποφάσισε να παντρευτεί τον σύντροφό της τα παιδιά της ήταν 12 και 17 ετών και μέχρι τότε εκείνη δεν είχε κάνει κανένα ταξίδι με αεροπλάνο και, γενικά, δεν είχε ταξιδέψει πολύ.
Όταν ο σύζυγός της χρειάστηκε να ταξιδέψει για δουλειά, θεώρησε ότι ήταν η ευκαιρία της. Να περάσουν λίγο χρόνο μαζί και εκείνη να δει την Πορτογαλία, όπου ταξίδευαν, για πρώτη φορά. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε.
Όπως γράφει στο yourtango.com, «Κατάφερα να δω τη Λισσαβόνα. Να περπατήσω, να γνωρίσω κόσμο, να ζήσω την πόλη. Αλλά όσο βρισκόμασταν εκεί, ο άντρας μου και εγώ, απομακρυνθήκαμε πολύ».
Σύμφωνα με όσα γράφει τα προβλήματα του γάμου τους τους ακολούθησαν και εκτός συνόρων.
«Έλειπε από το πρωί μέχρι το βράδυ σε αρχιτεκτονικά συνέδρια και κοκτέιλ πάρτι, αφήνοντάς με να περνάω τις μέρες μου περιπλανώμενη στους λόφους, εξερευνώντας τα σοκάκια και μπαίνοντας κρυφά σε καταστήματα για να αναζητήσω τα τέλεια δώρα που θα έπαιρνα πίσω στο σπίτι. Δεν άλλαξε κάτι, παραμείναμε σε απόσταση. Πίστευα ότι λίγος χρόνος μακριά θα μας έκανε καλό.
Παρά το γεγονός ότι μοιραζόμασταν ένα μικρό Airbnb (και ότι ήμασταν παντρεμένοι!), βλέπαμε ελάχιστα ο ένας τον άλλον. Βρέθηκα σε ένα πανέμορφο θέρετρο με θέα τη θάλασσα με αυτόν τον όμορφο, λαμπρό άντρα, τον σύζυγό μου, και δεν είχα ποτέ στη ζωή μου λιγότερη αυτοπεποίθηση. Επίσης, ένιωθα ελάχιστα δεσμευμένη.
Σίγουρα, στα χαρτιά, όλα ήταν υπέροχα. Είχαμε ένα υπέροχο σπίτι, ήμασταν και οι δύο καλά μορφωμένοι, εκείνος ήταν αρχιτέκτονας και εγώ είχα μια επιχείρηση.
Αλλά ένιωθα χαμένη και μόνη. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς δεν πήγαινε καλά, αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο: Ήμασταν δυστυχισμένοι.
Δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω μια ζωή που δεν με έκανε ευτυχισμένη και δεν μπορούσα να συνεχίσω να προσποιούμαι ότι όλα ήταν εντάξει, ενώ δεν ήταν. Κοιτάζοντας τον ωκεανό που βρέχει την Πορτογαλία, είδα τι έχανα.
Οι τεράστιες ευκαιρίες που με περίμεναν ήταν μακριά από το σπίτι μου. Εκείνη τη στιγμή, καθώς καθόμουν εκεί στο μπαλκόνι, πήρα μια απόφαση που θα με συγκλόνιζε μέχρι το μεδούλι. Αποφάσισα να χωρίσω.
Επιστρέψαμε στο Κλίβελαντ μαζί, αλλά ο γάμος μας είχε τελειώσει. Έξι μήνες αργότερα, έφυγα. Μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα, χωρίς να ξανακοιτάξω πίσω. Ήταν ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έκανα ποτέ, αλλά ήταν επίσης ένα από τα πιο απελευθερωτικά και αποδείχτηκε μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ.
Τώρα, ζω μια νέα ζωή στη Σικελία της Ιταλίας, ένα μέρος που πάντα είχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Έχω ξεκινήσει μια νέα επιχείρηση και ακολουθώ και πάλι το πάθος μου για την επιχειρηματικότητα.
Η νέα ζωή στην Ιταλία δεν ήρθε εύκολα ούτε έφυγα ελαφρά τη καρδία. Αν και ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, αντιμετώπισα αμέτρητα εμπόδια, από τη γραφειοκρατία και τον ρατσισμό, μέχρι τις διαφορές στον τρόπο ζωής.
Ήταν, αρχικά, μια απογοητευτική και συγκλονιστική εμπειρία. Αφήνοντας πίσω μου την παλιά μου ζωή ως “η τέλεια σύζυγος”, άνοιξα χώρο για περισσότερη πνευματική δημιουργικότητα. Δεν μετανιώνω για την απόφασή μου να φύγω. Ήταν δύσκολο και τρομακτικό, αλλά ήταν επίσης απαραίτητο. Τώρα ζω μια ζωή που ταιριάζει σε αυτό που είμαι, και αυτό είναι κάτι που κανένα ποσό χρημάτων ή επιτυχίας δεν θα μπορούσε ποτέ να αγοράσει».
