Η σοπράνο Σούλα Παρασίδη (Soula Parassidis) πήρε το όνομά της από την πολύ αστεία και γενναιόδωρη θεία της, τη Σεβαστή.
Ήταν η αγαπημένη θεία της μητέρα της και οι γονείς της αποφάσισαν να της δώσουν το όνομά της. Έχει ένα ακόμη όνομα, Φωτεινή, της γιαγιάς της αυτή τη φορά. Αφού χόρτασα την περιέργειά μου για την προέλευση του εξωτικού στα αυτιά του μέσου ακροατή κλασικής μουσικής από το διεθνές κοινό, στο οποίο επί το πλείστον απευθύνεται η ελληνικής καταγωγής (και πλέον υπηκοότητας) Καναδή σταρ της όπερας, θέλησα να μάθω περισσότερα για τη σοπράνο που πρωταγωνιστεί στις Ιφιγένειες του Γκλουκ, ερμηνεύοντας και στα δύο έργα τη θεά Άρτεμις!
Κόρη ενός Έλληνα και μιας Ιρλανδής, η Παρασίδη μεγάλωσε στο Βανκούβερ του Καναδά. Έκανε το ντεμπούτο της στον κόσμο της όπερας το 2009 και έκτοτε ταξιδεύει στον κόσμο δίνοντας συναυλίες και συμμετέχοντας σε παραστάσεις. Πληθωρική παρουσία στη σκηνή και στα social media, με εκρηκτικό ταμπεραμέντο, δεν περνά ποτέ απαρατήρητη και μια σύντομη κουβέντα μαζί της το αποδεικνύει περίτρανα, αφού πρόκειται για μία γυναίκα με πολύ ξεκάθαρη θέση για το τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης και τη σημασία αυτού του επαγγέλματος για τη ζωή των υπόλοιπων ανθρώπων.
Τι σας οδήγησε στη δημιουργία της πλατφόρμας Living Opera? Το είδατε ως ένα χώρο που μπορούσε να βοηθήσει το κοινό να μάθει περισσότερα για τον κόσμο της κλασικής μουσικής; Ήταν ένας τρόπος για να κάνετε τη δουλειά σας πιο διασκεδαστική;
Η Living Opera γεννήθηκε από δύο καθοριστικές στιγμές στη ζωή και την καριέρα μου. Η πρώτη ήρθε νωρίς, ενώ τραγουδούσα την «Κλεοπάτρα» στην Ταϊβάν. Έμενα σε ένα όμορφο ξενοδοχείο, όλα πήγαιναν τέλεια και έδειχναν ότι τα είχα «τα καταφέρει». Ωστόσο, δεν μπορούσα να απαλλαγώ από την αίσθηση ότι κάτι έλειπε. Επιθυμούσα κάτι περισσότερο και σκεφτόμουν ακόμη και να εγκαταλείψω την όπερα για να σπουδάσω επιχειρήσεις. Ευτυχώς, παρέμεινα στο δρόμο μου, αλλά ήξερα ότι ήθελα κάτι παραπάνω από απλή προσωπική επιτυχία.
Η δεύτερη στιγμή ήρθε όταν ο σύζυγός μου, Norman Reinhardt, βίωσε δύο δύσκολα χρόνια άγχους πριν από τις εμφανίσεις του, μετά το ντεμπούτο του στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ. Αφού το ξεπέρασε, νιώσαμε την ανάγκη να μοιραστούμε την ιστορία μας, ελπίζοντας να προσφέρουμε σε άλλους τα εργαλεία που θα θέλαμε να είχαμε εκείνη την περίοδο. Ήταν αγχωτικό να μιλήσουμε τόσο ανοιχτά, αλλά η ανταπόκριση ήταν εξαιρετικά θετική.
Αυτό που ξεκίνησε ως ένα απλό πρότζεκτ γρήγορα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Μέχρι το 2019, είχαμε ένα μικρό αλλά αφοσιωμένο κοινό και συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε ουσιαστική διαφορά και για άλλους καλλιτέχνες χωρίς να ξεστρατίσουμε από τις καριέρες μας στη μουσική.
Το 2020, στην αρχή της πανδημίας, δώσαμε συγκεκριμένη μορφή στη Living Opera, προσφέροντας διαδικτυακά μαθήματα, σεμινάρια και προγράμματα. Από τότε, έχουμε επεκταθεί στην παραγωγή μουσικής, και φέτος λανσάραμε το πρώτο μας άλμπουμ, «All is Bright», και ένα podcast, «Behind the Curtain». Όραμά μας είναι να δημιουργήσουμε φυσικούς κόμβους όπου οι καλλιτέχνες θα μπορούν να συναντιούνται, να συνεργάζονται και να εξελίσσονται. Είμαι βέβαιη ότι θα βρούμε τους κατάλληλους συνεργάτες όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Φαντάσου να λες στον σύντροφό σου: «Τα λέμε σε επτά μήνες, φεύγω για δουλειά!»
Ανέκαθεν συνδέαμε συχνά τις τραγουδίστριες της όπερας με την έννοια της ντίβας. Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό στις μέρες μας; Παραμένει η όπερα ο κόσμος της τελειομανίας αλλά και της υπερβολής;
Το βρίσκω συναρπαστικό η λέξη «ντίβα» να παραμένει τόσο συνδεδεμένη με την όπερα. Ενώ δεν βλέπω τους τραγουδιστές της όπερας ως ντίβες με την παραδοσιακή έννοια, πιστεύω ότι είμαστε καλλιτέχνες που κατανοούμε βαθιά την τέχνη μας.
Ο κόσμος της όπερας έχει απομακρυνθεί σε μεγάλο βαθμό από την ιδέα της απρόσιτης τελειότητας και των απόμακρων προσωπικοτήτων, αν και παραμένει μία έμφαση στην φωνητική αρτιότητα που έχει τις ρίζες της στο παρελθόν. Φυσικά, πρέπει να είμαστε τεχνικά άρτιοι και πειστικοί στη σκηνή, αλλά η σύγχρονη όπερα αφορά πολύ περισσότερα. Αφορά τη διάρκεια, τη συνεργασία και την ανθρώπινη σύνδεση.
Είμαστε αφηγητές, οφείλουμε να είμαστε αυθεντικοί. Η προσοχή έχει μετατοπιστεί από την μεγαλοπρέπεια στην ικανότητα να αγγίζουμε ζωές μέσω της μουσικής με έναν ουσιαστικό, ανθρώπινο τρόπο.
Σε προσωπικό επίπεδο τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη «ρίζες»; Ήταν σημαντικό για εσάς να έχετε διπλή υπηκοότητα;
Η αναζήτηση της ταυτότητας αγγίζει όλους μας, και για μένα, η δημιουργία τέχνης είναι μια αντανάκλαση αυτής της επιθυμίας να κατανοήσουμε τον εαυτό μας. Με κάθε σημαντικό χαρακτήρα που ερμηνεύω, μαθαίνω κάτι καινούργιο για το ποια είμαι. Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν μια περίοδος έντονης ενδοσκόπησης, καθώς είχα την ευκαιρία να εργαστώ δύο φορές στην Ελλάδα και να επισκεφτώ το Μπέλφαστ, από όπου κατάγεται η οικογένεια της μητέρας μου. Είναι συναρπαστικό να σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η ζωή μας με βάση τις επιλογές προηγούμενων γενιών. Ο πατέρας μου έφυγε από την Ελλάδα για τον Καναδά σε ηλικία 26 ετών, αλλά διατηρήσαμε την κληρονομιά του μέσα από μικρές, καθημερινές παραδόσεις—ιδίως γύρω από το τραπέζι.
Το 2018, όταν απέκτησα την ελληνική υπηκοότητα, συνειδητοποίησα ότι σήμαινε περισσότερα από την απλή δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης στην Ευρώπη. Η υπογραφή σε αυτό το διαβατήριο έφερε μια νέα αίσθηση πολιτικής ευθύνης. Δεν αφορούσε μόνο την προσωπική ελευθερία—ήταν μια δέσμευση. Κατάλαβα ότι ο χρόνος και οι πόροι μου θα διατίθενται πλέον εν μέρει στην Ελλάδα. Ένιωσα ότι ήταν ένα σημάδι, ότι είχα ένα ρόλο να παίξω στο μέλλον της χώρας, συμβάλλοντας στο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό τοπίο της.
Το γεγονός ότι είστε παντρεμένη με συνάδελφό σας, πώς το βιώνετε; …Κατάρα, ευλογία, κάτι ενδιάμεσο;
Δεν θα το αποκαλούσα ποτέ κατάρα, ειδικά στην περίπτωσή μας. Το να είσαι παντρεμένος με κάποιον που κατανοεί τις μοναδικές απαιτήσεις αυτής της επαγγελματικής ζωής είναι ευλογία. Ο Νόρμαν ξέρει ακριβώς τι χρειάζεται για να ζήσεις αυτή τη ζωή, και αυτή η κατανόηση είναι ανεκτίμητη. Φαντάσου να λες στον σύντροφό σου: «Τα λέμε σε επτά μήνες, φεύγω για δουλειά!» Είναι ένας μοναδικός τρόπος ζωής, και απαιτεί δύναμη και από τις δύο πλευρές. Αν και δεν είχαμε πάντα την τέλεια ισορροπία, σεβόμαστε ο ένας το ταλέντο του άλλου και αυτό που καλούμαστε να κάνουμε. Ο γάμος, για μένα, αφορά δύο ανθρώπους που έρχονται μαζί για να δημιουργήσουν κάτι πολύτιμο που δεν θα υπήρχε χωρίς αυτούς. Μένουμε προσηλωμένοι στην αποστολή μας, ακόμα και όταν η ζωή γίνεται δύσκολη. Δύο άνθρωποι δεν μπορούν να βαδίσουν μαζί αν δεν συμφωνούν!
Ξεπεράσατε ένα πρόβλημα υγείας που έβαλε σε κίνδυνο όχι μόνο την καριέρα, αλλά και τη ζωή σας. Πώς σας άλλαξε αυτή η εμπειρία;
Διαγνώστηκα με καρκίνο του θυρεοειδούς πριν καν ξεκινήσει η καριέρα μου, γεγονός που έκανε τα πάντα να φαίνονται απίστευτα αβέβαια. Το γεγονός ότι αντιμετώπισα τη θνητότητα σε τόσο νεαρή ηλικία, με την πιθανότητα ότι μπορεί να μην μιλήσω ή να τραγουδήσω ξανά, άλλαξε τη ζωή μου. Πριν από τη διάγνωση, ήμουν σαν λιοντάρι—παθιασμένη, συγκεντρωμένη και με κίνητρο, αλλά όχι πάντα με τον πιο υγιή τρόπο. Η αρρώστια, αν και δύσκολη, μπορεί να είναι ευλογία αν της επιτρέψεις να σε μαλακώσει αντί να σε πικράνει. Στην περίπτωσή μου, ήταν κυριολεκτικά θαύμα που μπόρεσα να ξεκινήσω την καριέρα μου. Αυτή η εμπειρία μού εμφύσησε μια βαθιά αίσθηση ευγνωμοσύνης, την οποία κουβαλώ κάθε μέρα, τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή. Με έκανε επίσης πιο συμπονετική και ευαίσθητη στους αγώνες των άλλων, αν και μου άφησε μια αίσθηση του εύθραυστου που έπρεπε να μάθω να αποδέχομαι. Με την πάροδο του χρόνου, αφήνω αυτή την ευάλωτη πλευρά μου να εκφραστεί μέσα από τις ηρωίδες που υποδύομαι, δίνοντάς τους ένα συναισθηματική βάθος που διαφορετικά ίσως δεν θα είχα καταφέρει να αγγίξω. Είναι ένα μέρος αυτού που είμαι τώρα, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως άνθρωπος.
Το 2018, όταν απέκτησα την ελληνική υπηκοότητα, συνειδητοποίησα ότι σήμαινε περισσότερα από την απλή δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης στην Ευρώπη. Η υπογραφή σε αυτό το διαβατήριο έφερε μια νέα αίσθηση πολιτικής ευθύνης
Τι σημαίνει για εσάς να ερμηνεύετε έναν ρόλο από αρχαία ελληνική τραγωδία στην Αθήνα;
Η παράσταση στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή για μένα, καθώς μου δίνει την ευκαιρία να μοιραστώ την τέχνη μου με την οικογένειά μου, οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν ακόμα στη Λάρισα. Είναι ένας όμορφος τρόπος να επανασυνδεθώ μαζί τους μέσα από τη δουλειά μου. Υπάρχει επίσης κάτι βαθιά σημαντικό στο να ζωντανεύω αρχαίες ελληνικές τραγωδίες εδώ. Η πολιτιστική και ιστορική σημασία αυτών των ρόλων γίνεται πιο αισθητή όταν τους ερμηνεύω στην Ελλάδα, με κάνει να τους νιώθω πολύ φυσικούς και βαθιά προσωπικούς. Εκτός από την Ιφιγένεια, έχω τραγουδήσει την Ηλέκτρα στον Ιδομενέα και αυτή τη στιγμή μαθαίνω το ρόλο της Χρυσόθεμις από την Ηλέκτρα. Υποθέτω ότι ολόκληρη η οικογένεια των Ατρειδών θα μπορούσε να με απασχολεί για μια ζωή! Η ερμηνεία αυτών των ρόλων στον τόπο που γέννησε αυτούς τους χαρακτήρες τους δίνει ζωή με έναν τρόπο που είναι πραγματικά μοναδικός και βαθιά συνδεδεμένος με την κληρονομιά μου.
Λατρεύω τον τρόπο που, μέσα από το λογαριασμό σας στο instagram δίνετε συμβουλές μόδας καθώς προτρέπετε το κοινό να στραφεί στην όπερα για το φθινόπωρο («Opera Autumn»). Τι θα μας προτείνατε να φορέσουμε για να παρακολουθήσουμε τις δύο Ιφιγένειες του Γκλουκ. Την Ιφιγένειας εν Αυλίδι και την Ιφιγένεια εν Ταύροις στην Εθνική Λυρική Σκηνή ;
Αυτή η ερώτηση έχει πλάκα! Το «Opera Autumn» ξεκίνησε πραγματικά ως ένα μικρό αστείο στην κοινότητα της Living Opera, αλλά ναι, έκανα μερικές ελαφριές προτάσεις για το τι να φορέσει κανείς στην όπερα. Δεν υπάρχει πια αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας— οι άνθρωποι έρχονται με τζιν και μπλουζάκια ή με επίσημο ντύσιμο. Το προσωπικό μου στυλ τείνει να είναι λίγο πιο «καλοντυμένο» γιατί αγαπώ τη μόδα. Αλλά στην πραγματικότητα το κλειδί είναι να φοράς ό,τι σε κάνει να νιώθεις όμορφα, άνετα και έτοιμη να συνδεθείς με τη μουσική.
Ένα μήνα πριν, στο Μπέλφαστ, φορούσα ένα βαμβακερό καλοκαιρινό φόρεμα της Ιωάννας Κουρμπέλα και επίπεδα, γυαλιστερά σανδάλια και τα δύο αγορασμένα εδώ στην Αθήνα. Ήταν το τέλειο ντύσιμο για να απολαύσω την όπερα με άνεση και στυλ.
Θα λέγατε ότι το χιούμορ είναι κατά κάποιο τρόπο το σήμα κατατεθέν σας όταν συνομιλείτε με το κοινό στα social media; Σας προβλημάτισε αυτό πριν αποφασίσετε να πάτε ενάντια σε κάποια στερεότυπα που υπάρχουν για τις σοπράνο και τις τραγουδίστριες της όπερας γενικότερα;
To χιούμορ έχει φυσικά γίνει μέρος της επαγγελματικής μου ταυτότητας, συμπληρώνοντας το καλλιτεχνικό μου έργο αντί να το περιορίζει. Σκετς στο λογαριασμό μου στο instagram όπως «Η αδερφή της Μιμί» ή «Η Τόσκα σε ζωντανή μετάδοση» προέρχονται από την ίδια περιέργεια που με υποκινεί στην ανάπτυξη των χαρακτήρων—να κατανοήσω ποιοι είναι και γιατί κάνουν τις επιλογές που κάνουν. Η διαδικτυακή μου παρουσία δεν σχεδιάστηκε με κάποια στρατηγική, αλλά προέκυψε κατά την παρατεταμένη αναμονή για την πράσινη κάρτα μου για την Αμερική μετά την πανδημία, όταν δεν μπορούσα να εργαστώ ούτε να ταξιδέψω.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι ακούω κατά καιρούς πόσο έχει βοηθήσει το χιούμορ μου τους ανθρώπους σε δύσκολες στιγμές. Έχω ακούσει ότι τους έκανε να θέλουν να παρακολουθήσουν όπερα για πρώτη φορά ή ότι τους έδωσε κάτι να χαμογελούν όταν το είχαν περισσότερο ανάγκη, και αυτό είναι ανεκτίμητο γιατί συνδέεται με τους λόγους για τους οποίους κάνω αυτή τη δουλειά και το λόγο ύπαρξής μου ως καλλιτέχνης. Στη σκηνή, χρησιμοποιώ τη φωνή μου, και διαδικτυακά την εκφράζω διαφορετικά, αλλά σε και τους δύο χώρους, στοχεύω να στη σύνδεση με το κοινό και στο να το κάνω να νιώθει άνετα.
Αν μπορώ να βοηθήσω έστω και ένα άτομο να νιώσει ότι είναι ορατό ή να αισθανθεί πιο ανάλαφρο, ξέρω ότι εκπληρώνω το σκοπό μου, και αυτό βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξής μου ως καλλιτέχνης. Όσον αφορά τον χιούμορ ως σήμα κατατεθέν μου, υποθέτω ότι έχει γίνει έτσι μέσω της αλληλεπίδρασής μου με το κοινό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να είμαι πιστή στον εαυτό μου, ακόμα και αν κάποιοι το βλέπουν αρνητικά. Στο τέλος, η όπερα, όπως και η τέχνη γενικότερα, πρέπει να εξελίσσεται και να εκφράζει τους ανθρώπους του σήμερα.
Η Ιφιγένεια εν Αυλίδι και η Ιφιγένεια εν Ταύροις παρουσιάζονται για πρώτη φορά σε μία ενιαία παράσταση, σε σκηνοθεσία και σκηνικά του κορυφαίου Ρώσου σκηνοθέτη Ντμίτρι Τσερνιακόφ και μουσική διεύθυνση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Γκλουκ, Μίχαελ Χόφστεττερ. Οι δύο όπερες, που ανοίγουν το τη σεζόν 2024/2025 της ΕΛΣ, βραβεύτηκαν ως η «καλύτερη νέα παραγωγή του 2024» στα International Opera Awards και παρουσιάζονται στις 10, 13, 16, 19, 22, 27, 30 Οκτωβρίου στις 18.00 στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ, σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ του Αιξ αν Προβάνς και την Εθνική Όπερα του Παρισιού.
