Ήξερε από μικρή πως θέλει να γίνει ηθοποιός και η ενασχόλησή της με τον χώρο από νεαρή ηλικία τής επιβεβαίωσε αυτήν την επιλογή. Η πορεία της στην υποκριτική αποδεικνύει πως δεν έκανε λάθος. Δωρική, χωρίς περιττά στολίδια στον λόγο της, η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά για το θέατρο, την τηλεόραση και τη ζωή της.
Πότε θα πει το «όχι» σε μια συνεργασία και πώς βιώνει την επιτυχία; Ποιος δίνει φως στη ζωή της και πότε θα καταφέρουμε ως κοινωνία να γίνουμε καλύτερη; Κάνει σχέδια για το μέλλον και τι θα έλεγε στον νεότερο εαυτό της αν μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο;
Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με την πολύπλευρη ηθοποιό που εντυπωσίασε ως «Αλεξάνδρα» στη σειρά “Maestro in Blue” και που φέτος το καλοκαίρι περιοδεύει ως «Μεγάρα» με το έργο «Ηρακλής Μαινόμενος», λίγο πριν από την παράσταση στο Ηρώδειο, την 1η Σεπτεμβρίου.
Πώς βιώνετε την εμπειρία της περιοδείας;
Κάθε μέρα βρισκόμαστε σε διαφορετική πόλη. Είναι πολύ δύσκολο για τις φυσικές αντοχές. Την παρατηρούμε την προσπάθεια που κάνουμε να το κρατήσουμε ζωντανό, με όλες τις απαιτήσεις και τα διακυβεύματα που έχει μία παράσταση, όπως αυτή. Απαιτεί ένα εξαιρετικό κόπο. Σίγουρα υπάρχουν πολύ όμορφες στιγμές, γιατί είμαστε μια πολύ όμορφη παρέα και αστεία. Προσπαθούμε, μόνο, να γίνονται πράγματα που δεν θα είναι εις βάρος της παράστασης.
Γιατί ο «Ηρακλής Μαινόμενος» δεν ανεβαίνει τόσο συχνά όσο άλλα έργα;
Το ότι επισκέπτεται τον ήρωα η τρέλα ή το θόλωμα δεν είναι μία κατάσταση συνειδητή, όπως η ζήλια που οδηγεί τη Μήδεια στον φόνο των παιδιών της. Η ευθύνη έχει μετατεθεί στους Θεούς, σε κάτι αόρατο, σε κάτι που δεν εξηγείται. Στις περιπτώσεις όπως της Μήδειας ή της Ηλέκτρας, οι πράξεις είναι πολύ συνειδητές. Αν προσέξετε τα έργα που είναι πολύ διάσημα, οι ηρωίδες είναι γυναίκες κατά κύριο λόγο.
Επίσης, το κοινό έχει ανάγκη να ταυτιστεί με έναν ήρωα από την αρχή ως το τέλος του έργου. Ο Ηρακλής έχει πολλούς μύθους γύρω από το όνομά του και έτσι το κοινό δεν ξέρει πού ακριβώς να εστιάσει. Για παράδειγμα, η ιστορία του Ηρακλή που σκοτώνει τα παιδιά του, την οποία εξετάζουμε σε αυτό το έργο, είναι λιγότερο γνωστή από τους 12 άθλους του. Έτσι, όταν υπάρχει μια πιο θολή περιοχή γύρω από τον ήρωα, αρκεί ή δεν γίνεται ένα από τα διάσημα έργα. Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν μειώνει την τραγικότητα των ηρώων.
Ειδικά, ο δικός μου ρόλος, ο οποίος περνά χίλια κύματα, έχει μια περίπλοκη δομή. Η Μεγάρα εξ αρχής νιώθει πως θα πεθάνει. Δεν περίμενε ότι θα είναι από τον ίδιο της τον άντρα. Νομίζει ότι θα συμβεί από τον αντίπαλο του Ηρακλή. Όταν ο σύζυγός της επιστρέφει, πιστεύει πως σώθηκε και τελικά σκοτώνεται από εκείνον.
Η τραγικότητα των ηρώων δεν μπαίνει στη ζυγαριά. Είναι όπως αυτό που λέμε και στην καθημερινότητά μας. Τα δικά μας προβλήματα είναι μικρά σε σχέση με όσα περνάνε άλλοι άνθρωποι. Το τι είναι τραγικό για εμένα και το τι είναι τραγικό για μία γυναίκα στη Γάζα, δεν συγκρίνεται. Ο καθένας σηκώνει το βάρος της δικής του τραγικότητας, αλλά η ψυχική αντίδραση στη δυστυχία είναι ίδια. Αυτό που σε πιάνει στην ψυχή, είναι ίδιο για όλους. Και αυτό, θαρρώ, είναι μια μικρή δικαιοσύνη στη ζωή.
Ένα από τα αδιέξοδα του ανθρώπου είναι ότι έχει προγραμματιστεί να ψάχνει την ασφάλεια και την ησυχία. Θέλει να ξέρει τι τον περιμένει και να ελέγξει τα πάντα γύρω του, ώστε να ηρεμήσει. Η ζωή, όμως, είναι γεμάτη διαρκείς αλλαγές.
Ο Ηρακλής τιμωρείται από Θεούς και ανθρώπους.
Ναι, επειδή όταν δεν είσαι «καθαρός» στο τι είσαι οι μισοί σε θεωρούν του ενός και οι άλλοι μισοί του άλλου. Οπότε ο Ηρακλής που δεν είναι ούτε Θεός ούτε άνθρωπος, θεωρείται από τους μεν θνητός και από τους δε δυνατός ως αθάνατος.
Αυτό που λέει είναι «γενναιότητα είναι να μείνεις ζωντανός και να παλέψεις παρά τις αντιξοότητες». Η ζωή είναι πολύ δυνατή και η επιθυμία του ανθρώπου να συνεχίσει ό,τι κι αν είναι αυτό που θα του φέρει η υπόλοιπη ζωή του είναι πολύ μεγαλύτερη. Ακόμα και έχει μία τέτοια στιγμή ο Ηρακλής, μετά την αποτρόπαια πράξη του, έρχεται η ζωή (μέσα από τον φίλο του, τον Θησέα) να του θυμίσει πως συνεχίζουμε.
Το να θες να συνεχίσεις ακόμα και όταν σου έρχεται η μεγαλύτερη αντιξοότητα είναι η ευγνωμοσύνη που μπορείς να έχεις στη ζωή και τελικά κερδίζει αυτό στον Ηρακλή. Και είναι και ένα τεστ του τι μπορώ να κάνω για να διορθώσω αυτό που συνέβη. Ο άνθρωπος αυτό θέλει να κάνει, να Συνεχίζει – αυτή η συνέχεια έχει την έννοια της ροής της ζωής.
Γιατί μας είναι δύσκολο να αποδεχτούμε το διαφορετικό;
Θεωρώ ότι ο όρος «διαφορετικό» δεν είναι κατάλληλος. Τα πάντα είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Δεν θα βρεις ένα δέντρο ίδιο με ένα άλλο στη φύση, ένα φρούτο ίδιο με ένα άλλο, έναν άνθρωπο ίδιο με έναν άλλο – ακόμα και δίδυμο. Πουθενά και ποτέ. Η έννοια του διαφορετικού είναι δεδομένη. Το ανοίκειο είναι το θέμα. Το πώς αντιμετωπίζουμε το ανοίκειο, αυτό που δεν έχουμε συνηθίσει.
Ένα από τα αδιέξοδα του ανθρώπου είναι ότι έχει προγραμματιστεί να ψάχνει την ασφάλεια και την ησυχία. Θέλει να ξέρει τι τον περιμένει και να ελέγξει τα πάντα γύρω του, ώστε να ηρεμήσει. Η ζωή, όμως, είναι γεμάτη διαρκείς αλλαγές. Οπότε υπάρχει μια τεράστια σύγκρουση ανάμεσα σε αυτό που ο άνθρωπος ψάχνει και αυτό που η φύση τον καλεί να αποδεχτεί. Η φύση σε καλεί να αποδεχτείς όλα τα ανοίκεια. Συνυπάρχουμε όλοι οι άνθρωποι, είμαστε δίπλα. Αλλά η τάση ως άνθρωπος είναι να ψάχνεις την ασφάλεια και το γνωστό.
Όταν καταφέρουμε να το αποδεχτούμε αυτό και αφήσουμε τον χώρο που πρέπει να κάνουμε στο ανοίκειο θα πλουτίσει περισσότερο τη ζωή μας. Θα χαρούμε την υπέροχη αυτή ζωή, γιατί οτιδήποτε ανοίκειο πρέπει να το δεις φιλικά για να μάθεις από αυτό και όχι να πεις «φύγε, γιατί εγώ ψάχνω την ησυχία μου». Ίσα ίσα σου προσφέρει απρόβλεπτες καταστάσεις, πράγματα που δεν ήξερες, εμπειρίες. Το ότι σου είναι ανοίκειο δεν σημαίνει ότι δεν είναι και υπέροχο.
Στο έργο ο Θησέας είναι η πηγή του φωτός για τον Ηρακλή. Τι σας δίνει αισιοδοξία στη ζωή;
Το να «κεντράρομαι». Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που ψάχνει το επόμενο, το πώς θα γίνει καλύτερος, να πάει παρακάτω, να γευτεί τη ζωή, η επιθυμία μου αυτή ξεπερνά, καμιά φορά, την αντοχή μου. Μια φράση που μου αρέσει είναι εκείνη που λέει πως «Εσύ βιάζεσαι, η ζωή δεν βιάζεται». Η ζωή απλώς πάει παρακάτω. Η επιθυμία σου να γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλεις και γρήγορα είναι πιο μεγάλη, οπότε όταν η επιθυμία υπερβαίνει τη φυσική ροή των πραγμάτων εκεί εγώ χάνω το κέντρο μου και «σκοτεινιάζω».
Όταν επικεντρώνομαι στο τι ζω τώρα, πώς είμαι τώρα, νιώθω πως διαστέλλεται ο χρόνος, η ώρα, η χαρά που έχω, η ευγνωμοσύνη. Αυτό με κάνει να νιώθω πως όλα γίνονται καλύτερα και είναι πιο αισιόδοξα.
Για δεύτερη φορά στην ίδια παράσταση με 10 χρόνια διαφορά.
Εδώ φαίνεται η μεγάλη επιρροή που έχει η σκηνοθεσία πάνω στα έργα. Ήταν μια πολύ διαφορετική σκηνοθεσία εκείνη του Μιχάλη Μαρμαρινού και αυτή του Δημήτρη Καραντζά. Μέσω του Δημήτρη μπόρεσα να κατανοήσω λίγο καλύτερα το έργο. Στην παράσταση με τον Μιχαήλ – ήμουν και μικρότερη ηλικιακά, αλλά και σε άλλον ρόλο – μπόρεσα να ζήσω το έργο, να «καταβροχθίσω» την ιστορία.
Τώρα και η ηλικία και ο τρόπος προσέγγισης του Δημήτρη, που είναι πολύ βαθύς μέσα στο κείμενο και κάνει να αναδύονται νοήματα που εσύ δεν έχεις αντιληφθεί, εκείνος τα βλέπει – βρίσκει κάτι που εσύ δεν έχεις βρει, σαν να σου ανοίγει μια νέα διάσταση. Εγώ, λοιπόν, είμαι σαν να παίζω σε ένα άλλο έργο και αυτό είναι το ωραίο. Η υπόθεση ενός έργου ή ενός μύθου δίνει την ευκαιρία για πολλές εμπειρίες.
Δεν γίνεται να παίξεις έναν ρόλο αν δεν βρεις δικά σου στοιχεία. Και να μην τα ψάχνεις θα σου έρθουν. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες και αυτό σε κάνει πιο πλούσιο.
Πότε θα πείτε το «ναι» σε μια συνεργασία;
Είναι πολλά μαζί. Δεν θα πω ποτέ «ναι» μόνο επειδή μου αρέσει το έργο ή ο σκηνοθέτης. Θα πω «ναι» επειδή νιώθω ότι υπάρχει κάτι πίσω από το σύμπλεγμα. Μπορεί ένα έργο να το προτείνει ένας σκηνοθέτης και να απαντήσω αρνητικά και σε έναν άλλο για το ίδιο έργο να απαντήσω θετικά. Κατά τον ίδιο τρόπο, αν ένας συμπαίκτης μου δεν ταιριάζει με το έργο, με τον σκηνοθέτη, μπορεί να δω μια μαύρη τρύπα και να πω όχι.
Μου αρέσει να σκέφτομαι πως τα έργα έχουν πίσω τους ένα αστέρι και ανάλογα με αυτό το αστέρι λέω ναι ή όχι. Το ίδιο σημαντικό είναι και το timing ενός έργου – το πότε είναι «έτοιμο» να μιλήσει, όπως έγινε με το Doctor, το οποίο θεώρησα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να ακουστεί αυτό το κείμενο. Ίσως αν ανέβαινε λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα, να μην είχε την ίδια δυναμική.
Γιατί οι περισσότεροι ρόλοι σας είναι μελαγχολικοί και σκοτεινοί;
Μάλλον αυτό εμπνέω (γελάει). Σίγουρα όλοι έχουμε και τα φωτεινά και σκοτεινά μας σημεία. Όλοι με ρωτούν γιατί δεν παίζω κωμωδία, αλλά με αυτό που σε γνώρισε κάποιος σε αυτό σε προτείνει. Η μεγαλύτερή μου χαρά ως τώρα ήταν όταν έπαιξα στον Θεό της Σφαγής – ήταν όντως μια σφαγή πραγματική, ένα πάρτι συναισθημάτων και όχι μόνο αυτό το οποίο με ήξερε ο κόσμος.
Δεν γίνεται, ωστόσο, να παίξεις έναν ρόλο αν δεν βρεις δικά σου στοιχεία. Και να μην τα ψάχνεις θα σου έρθουν. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες και αυτό σε κάνει πιο πλούσιο και αυτό είναι το όμορφο του επαγγέλματός μας. Μέσα από αυτή τη δουλειά «μετακινείσαι», κάνεις χώρο.
Σκεφτόμουν τις προάλλες γιατί οι περισσότεροι ηθοποιοί είμαστε αριστεροί και ευαίσθητοι. Συγκινούμαστε πιο εύκολα, οι συνθήκες που μπορούμε να φανταστούμε πιο εύκολα μας επηρεάζουν, αφήνουμε τη φανταστική συνθήκη να μας παρασύρει. Πράγμα που μπορεί να μας κάνει πιο δυστυχισμένους, αλλά ταυτόχρονα και πιο πλούσιους. Είναι σαν να έχουμε ζήσει, σε στιγμές, 100 ζωές και φυσικά έχω αποδεχτεί στη δική μου τη ζωή τις απρόβλεπτες στιγμές πιο ευχάριστα.
Δεθήκατε πολύ και με την Αλεξάνδρα στο Μαέστρο.
Στην Αλεξάνδρα το «γλίστρημα» ήταν πιο φυσικό. Ο Χριστόφορος (σ.σ. Παπακαλιάτης) κλέβει από εσένα στοιχεία που βλέπει ότι μπορεί να έχεις θαμμένα και τα βγάζει προς τα έξω, είναι ένας μάγος. Οπότε, πολύ φυσικά μπήκα σε όλο αυτό. Ο εαυτός μου ο άπληστος, ας πούμε, γλίστρησε πολύ εύκολα στον ρόλο και το ευχαριστήθηκε κιόλας.
Η ιστορία της είχε μεγάλο αντίκτυπο.
Ναι. Στις γυναίκες και στη γυναίκεια φύση. Σε πράγματα που δεν συζητιούνται, δηλαδή, η ταραχή των γυναικών στο να κάνουν ή να μην κάνουν παιδιά, η μανία τους καμιά φορά να κάνουν παιδιά και τελικά να μην μπορούν ούτε να τα αγκαλιάσουν, η σχέση των γυναικών με τα παιδιά τους που τη θεωρούμε ιδανική, αλλά βλέπεις ότι δεν είναι όλα ιδανικά και τέλεια. Σε έχει κινήσει η κοινωνία να το κάνεις κι όταν το κάνεις ανεβαίνεις στην υπόληψη του κόσμου, λένε.
Και όλο αυτό είναι μια τεράστια γελοιότητα – όπως απέδειξε ο Χριστόφορος μέσα από αυτή την ιστορία- ότι το να έχεις παιδί δεν σου δίνει την ευτυχία που νομίζεις ότι θα έχεις.
Είναι πολύ σωστό να ακούγεται και να λέγεται αυτό, ταυτόχρονα, και με όλες τις ψυχικές διακυμάνσεις που οι γυναίκες (και πολύ περίσσοτερο οι άνδρες) δεν αποδέχονται και δεν μπορούν να παραδεχτούν. Το πώς θεωρούν κατάρα, ακόμα και σήμερα, το να πας σε ψυχαλυτή.
Τι θα συμβουλεύατε ένα δικό σας άτομο αν βρισκόταν στη θέση της Αλεξάνδρας;
Δεν μπορείς να δώσεις απόλυτη απάντηση σε κάτι τέτοιο. Ο καθένας κάνει τα πράγματα στη στιγμή του, έχει τη δική του διαδρομή. Μπορεί οι φίλοι σου να το βλέπουν, αλλά εσύ να μη το βλέπεις και να το αντιληφθείς αργότερα. Όσα λάθη και να κάνει κάποιος πρέπει να περπατήσει τη διαδρομή του, για να μπορέσει να γίνει καλύτερος, αρκεί να το θέλει. Να θέλει να προχωρήσει και να βελτιωθεί, να αμφισβητήσει τον εαυτό του.
Αυτό που με ταράζει στους ανθρώπους είναι όταν δεν αμφισβητούν τις πράξεις τους, όταν είναι απόλυτοι, όταν νομίζουν πως ξέρουν πάντα το σωστό. Πας με τα πράγματα, όπως τα φέρνει η ζωή.
Η συνεργασία στο Maestro In Blue ήταν τόσο ευχάριστη όσο καταλαβαίναμε;
Οπουδήποτε δεν περάσεις καλά, φαίνεται. Ο Χριστόφορος ξέρει ότι θα αποδώσεις πολύ καλύτερα όταν νιώθεις άνετα και υποστηρίζει πολύ το περιβάλλον του. Θέλει να είναι σωστό και ευχάριστο. Όλη η ομάδα ήταν δεμένη και αυτό είναι κάτι που το κάνει ο αρχηγός. Ήταν και η γενική σύνθεση τέτοια, αλλά ο Χριστόφορος ήθελε να γίνουμε μια οικογένεια, γιατί αυτό φάνηκε και μετά.
Όταν έχεις μέσα σου το ανικανοποίητο, τον θυμό από γεννησιμιού σου, θα τον βγάλεις όπου βρεις και πού είναι το πιο εύκολο; Στον πιο αδύναμο, σε αυτόν που είναι μόνος, σε αυτόν που δεν αναγνωρίζεις ως οικείο.
Γιατί το “The Doctor” έκανε τόση επιτυχία;
Το καλό με αυτό το έργο είναι ότι δεν μπορούσες να βγάλεις μόνο ένα μήνυμα. Υπάρχει μία λογική ότι οι άνθρωποι είμαστε ενωμένοι απέναντι στην επιβίωση. Όλοι ταυτόχρονα έχουμε να κάνουμε με την επιβίωση και αυτό δεν μπορούσε ο συγγραφέας να το δώσει καλύτερα, παρά μέσα από την ιστορία μιας γιατρού, μιας εξαίρετης επιστήμονος.
Πού στέκεστε στο ζήτημα της «μάχης των φύλων», με αφορμή και το περιστατικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την intersex αθλήτρια του μποξ;
Στο να δεχτείς ότι έχεις να κάνεις με μία ψυχή. Αν η επιστήμη λέει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει γεννηθεί γυναίκα δεν μπορείς να κάνεις κάτι πάνω σε αυτό. Σαφώς και οι βιολογικά γεννημένοι άντρες δεν θα έπρεπε να αγωνίζονται με τις βιολογικά γεννημένες γυναίκες, αλλά θα έπρεπε να αγωνίζονται σε κατηγορίες με βάση τα κιλά, την ηλικία, όπως γίνεται και σε όλα τα υπόλοιπα, για να γίνονται πιο δίκαιοι οι αγώνες.
Κάνουμε σαν τα κοράκια, με το που βρούμε ένα κενό πέφτουμε πάνω του για να πούμε τη γνώμη μας. Περίμενε λίγο, να μάθεις. Διάβασε, άκουσε τι έχει να πει η επιστήμη και μετά βλέπουμε. Αλλά όταν έχεις μέσα σου το ανικανοποίητο, τον θυμό από γεννησιμιού σου, θα τον βγάλεις όπου βρεις και πού είναι το πιο εύκολο; Στον πιο αδύναμο, σε αυτόν που είναι μόνος, σε αυτόν που δεν αναγνωρίζεις ως οικείο. Το πρόβλημά μας είναι ο θυμός. Δεν είμαστε καλά, αλλιώς υπάρχει χώρος για όλους και για όλα – αν δρούμε με ψυχραιμία.
H αίσθηση της μοναξιάς έχει απλωθεί σαν την υγρασία. Είσαι με ανθρώπους κι όμως νιώθεις μόνος.
Πόσο δύσκολη είναι η μοναξιά στις σχέσεις;
Επειδή οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αρκετά επιφανειακές, η αίσθηση της μοναξιάς έχει απλωθεί σαν την υγρασία. Είσαι με ανθρώπους κι όμως νιώθεις μόνος. Επειδή δεν ξέρουμε να έρθουμε κοντά ο ένας με τον άλλο, η μοναξιά είναι πιο διαδεδομένη. Δεν είναι πιο σκληρή στις προσωπικές σχέσεις. Πιο σκληρή είναι η πτώση που θα νιώσεις όταν φύγει ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει. Το κενό που αφήνει είναι πολύ μεγάλο. Εγώ αυτό που κάνω για να την καταπολεμώ είναι να αμφισβητούμαι. Αυτό με κάνει να ανοίγομαι στις σχέσεις.
Η γνώμη των άλλων πόσο σας επηρεάζει;
Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη. Καταλαβαίνω πιο πολύ γρήγορα την πρόθεση πίσω από τα πράγματα. Μπήκα μια φορά στο Facebook και διάβασα τι έγραφαν από κάτω… εντάξει, τα λέγαμε. Όχι, αυτό δεν με αφορά. Τώρα, αν μιλήσω με έναν άνθρωπο και μου πει τη γνώμη του, τι είδε, τι παρατήρησε πίσω από αυτό που έκανα, φυσικά θα δώσω σημασία. Αν αφήσω όλα τα άλλα να με βομβαρδίσουν, θα πεθάνω. Δεν θα ασχοληθώ.
Πώς ορίζετε την επιτυχία;
Μπορώ να τη δεχτώ μόνο αν εγώ περάσω καλά μέσα σε αυτό. Παλιά την έβλεπα στα μάτια των άλλων, τώρα αρχίζω και τη βλέπω όταν εγώ μπορώ να ευχαριστηθώ μέσα σε αυτό. Μπορεί εξωτερικά να είναι αποτυχία, αλλά μέσα μου να έχει πετύχει. Έχει αρχίσει η αποδοχή των άλλων να παίρνει λιγότερη σημασία στην επαγγελματική ζωή.
Στην προσωπική είναι λιγάκι πιο δύσκολο να γίνει ακόμα. Αλλά και πάλι, έχει σημασία να επιστρέφεις στον εαυτό σου, να είσαι καλά μέσα σου.
Μετανιώνετε για παλαιότερες αποφάσεις σας;
Έχω μετανιώσει για αποφάσεις μου. Για εκείνες που με έκαναν να καθρεφτιστώ, να δω τον εαυτό μου με έναν άβολο και δυσάρεστο τρόπο. Σχέδια δεν κάνω, παίρνω τη ζωή όπως έρχεται. Υπάρχουν project που σκέφτομαι και θέλω να κάνω, αλλά όταν έρθει η στιγμή.
Μία νέα αρχή που θυμάμαι περισσότερο ήταν η χαρά του να ξεκινήσω να παίζω ξανά θέατρο. Είχα σταματήσει για καιρό, δεν μπορούσα να το αντέξω και ξεκίνησα πάλι το θέατρο, από το οποίο δεν σταμάτησα τελικά ποτέ. Για εμένα έμοιαζε ως μια νέα αρχή – η τελική απόφαση ότι τελικά αυτό θα κάνω.
Τι θα λέγατε στον νεότερο εαυτό σας;
Να ηρεμήσει.
View this post on Instagram
Πώς νιώθετε λίγο πριν από την παράσταση στο Ηρώδειο;
Για την Αθήνα που έχει χτιστεί είναι η πιο ωραία αγκαλιά που μπορεί να έχεις. Ναι μεν σε αγκαλιάζει τόσο το κοίλωμα, ο κόσμος δηλαδή, αλλά και η Ακρόπολη και πολλές φορές και το φεγγάρι, αν το πετύχεις τη σωστή στιγμή. Νιώθεις πως σε αγκαλιάζει η ίδια η φύση.
Με την Επίδαυρο έχεις άλλη σύνδεση. Πας σε μια πολύ πρωτόγονη και πρωταρχική στιγμή σου και λες ότι πας στην πηγή των πραγμάτων, στο πού ξεκινά να λειτουργεί η ψυχή. Στο Ηρώδειο νιώθεις μια πολύ όμορφη αγκαλιά, το αστικό περιβάλλον ξεχνιέται.
Θέλω να δώσουμε χώρο στο ανοίκειο, γιατί έτσι θα σταματήσουν πολλές δυστυχίες.
Πόσο σας επηρεάσε η ενασχόλησή σας με το θέατρο από μικρή ηλικία;
Την αυτοπεποίθησή μου επηρεάσε. Ήμουν σίγουρη ότι αυτό ήθελα να κάνω και περισσότερη δύναμη μου έδωσε η ενασχόλησή μου με το θέατρο από νωρίς.
Γενικά, συμμετέχετε σε παραγωγές που προβληματίζουν και διέπονται από πολλά μηνύματα. Είναι αυτός ο στόχος σας; Ποιο μήνυμα θέλετε να αφήνετε με τις δουλειές σας;
Τα πιο σύγχρονα έργα με τραβάνε, επειδή το μήνυμα σε αυτά είναι πιο άμεσο – όπως το Doctor, είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι μέσα σε αυτό. Θέλω να δώσουμε χώρο στο ανοίκειο, γιατί έτσι θα σταματήσουν πολλές δυστυχίες. Αυτό, βέβαια, γίνεται με την παιδεία, και τη ψυχική παιδεία, την οποία έχουμε αρνηθεί. Όσα βήματα και αν έχουν γίνει χρειάζεται να μπούμε πιο βαθιά.
Ηρακλής Μαινόμενος
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο Ευριπίδης στο σπάνια παιζόμενο έργο του «Ηρακλής Μαινόμενος», βάζει στο επίκεντρο τον Ηρακλή. Σ’ αυτό, το πιο σκοτεινό και πιο ανθρώπινο έργο του Ποιητή, τόπος δράσης είναι η Θήβα, που βρίσκεται σε καθεστώς τυραννίας από τον Λύκο, αφότου ο Ηρακλής έφυγε για τον τελευταίο του άθλο. Ο πατέρας και η σύζυγος του Ηρακλή, εξόριστοι και μελλοθάνατοι, δεν έχουν καμία ελπίδα. Το ίδιο και ο Χορός που βρίσκεται ξαφνικά δούλος στο καθεστώς του Τυράννου Λύκου. Όταν ο Ηρακλής έρχεται από τον Άδη έχοντας καταφέρει όλους τους άθλους, ανατρέπει τον Λύκο και όλα δείχνουν ότι το τέλος τους θα είναι αίσιο. Αλλά η βούληση των Θεών – η Τυραννία του Ηρακλή – βάφει τα χέρια του ήρωα με το πιο νοσηρό αίμα. Το αίμα της γυναίκας και των παιδιών του, που θα σκοτώσει κεντρισμένος από τη μανία της Λύσσας.
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Παίζουν:
- Πυγμαλίων Δαδακαρίδης – Ηρακλής
- Γιώργος Γάλλος – Αμφιτρύων
- Στεφανία Γουλιώτη – Μεγάρα
- Ηρώ Μπέζου – Ίρις
- Άννα Καλαϊτζίδου – Λύσσα
- Αινείας Τσαμάτης – Λύκος
- Νίκος Μήλιας – Θησέας
- Φώτης Σιώτας / Δημήτρης Χατζηζήσης – Χορός | Live Μουσική
- Γιάννης Κλίνης – Χορός
- Γκαλ Ρομπίσα – Χορός
- Μπάμπης Γαλιατσάτος – Χορός
- Θανάσης Ραφτόπουλος – Χορός
- Αντώνης Αντωνόπουλος – Χορός
Ωδείο Ηρώδου Αττικού
1η Σεπτεμβρίου
21:00
Εισιτήρια εδώ.
Φωτογραφίες: Άσπα Κουλύρα
Video: Ξένια Τσιλοχρήστου / Penguin Productions
Make up artist – Hairstylist: Enez Manav (Βeehive Αrtists)
Φόρεμα: Ιωάννα Κουρμπέλα
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Cine Άλιμος
