Αν θέλετε να διαβάσετε ένα ευχάριστο βιβλίο, δροσερό και ακομπλεξάριστο, με οικείους ήρωες, ένα βιβλίο που θα σας βοηθήσει ν’ αφήσετε για λίγο στην άκρη τα βάρη της καθημερινότητας, να ξεχαστείτε, να χαμογελάσετε, να περάσετε χαλαρά τον χρόνο σας, το μυθιστόρημα «Μέρι Κουνελάκη vs Βασίλισσα Zira» είναι αυτό που χρειάζεστε.
Ακολουθεί η φανταστική (και με τις δύο έννοιες) συνέντευξη της συγγραφέα στο Marie Claire:
Είχα πολύ καιρό να ξυπνήσω με τόσο καλή διάθεση. Είχε έρθει η στιγμή που ένα όνειρο μου θα γινόταν πραγματικότητα. Όχι μόνο θα συναντούσα από κοντά τη μυστηριώδη συγγραφέα- εκδοτικό φαινόμενο την έχουν χαρακτηρίσει, αλλά θα της έπαιρνα και συνέντευξη. «5 ερωτήσεις μόνο!» μου είπε στο τηλέφωνο η γραμματέας της, μήνες πριν, κι εγώ ασφαλώς συμφώνησα.
Ομολογώ ότι ως νέα δημοσιογράφος ο μόνος λόγος που το κατάφερα αυτό ήταν η φιλία του Μυκονιάτη παππού μου -γιδοβοσκός στο επάγγελμα- με τον σύντροφο της, τον Φώτη, διαφορετικά δεν θα είχα καμία ελπίδα. Να ‘ναι καλά και τα ζωντανά μας βέβαια που έβγαζαν τόσο νόστιμα γαλακτοκομικά. Μόνο από εμάς αγόραζε ο Φώτης. «Το τι γιαούρτια τρώει αυτός ο άνθρωπος δεν λέγεται», μου έλεγε ο παππούς μου όταν τον πρωτογνώρισε. Έτσι ξεκίνησε η φιλία τους!
«Φωτάκη, σε παρακαλώ αγόρι μου, πες στην κυρά σου να δώσει μια συνέντευξη στην εγγονή μου που έχει βαλθεί να γίνει δημοσιογράφος!.. Τώρα δα, μόλις ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα περιοδικό που ούτε θυμάμαι πως το λένε εγώ αλλά η κόρη μου, μου λέει ότι είναι μεγάλο και καλό! Άντε παλικάρι μου!..».
Αυτά του είπε ο παππούς μου -ο Φωτάκης δεν του χάλασε το χατήρι να είναι καλά ο άνθρωπος!- και φτάσαμε εδώ, όπου εγώ, μια νέα δημοσιογράφος που μόλις τελείωσα την Σχολή, θα έπαιρνα συνέντευξη από την σπουδαία και μυθική Μέρι Κουνελάκη. Ναι! Κανείς δεν το πίστευε.
Με δέχτηκε στο γραφείο της, ακριβώς την ώρα που είχαμε συμφωνήσει (την πέτυχα σε καλή στιγμή), χωρίς ούτε ένα λεπτό καθυστέρηση. Και όταν μπήκα μέσα σηκώθηκε όρθια για να με χαιρετήσει με ένα πολύ ζεστό και γλυκό χαμόγελο και χειραψία που εξαφάνισε όλο το χτυποκάρδι και το τρακ που είχα για την συνάντηση μας. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το πρόσωπό της. Γιατί η Μέρι Κουνελάκη δεν ήταν η Μέρι Κουνελάκη, αλλά η… αυτό δεν πρόκειται να το αποκαλύψω όσο κι αν κυνηγώ πάντα το λαβράκι. Ήταν το ψευδώνυμο που είχε επιλέξει η συγγραφέας να συστηθεί στο κοινό.
Την ευχαρίστησα πολλές φορές που δέχτηκε να μου δώσει συνέντευξη και της είπα ότι επειδή ξέρω πως οι χρόνοι την πιέζουν θα ξεκινήσω αμέσως. Χαμογέλασε. Πήρα μια βαθιά ανάσα, κοίταξα στα μάτια την Θεά -ίδια με την Τζένιφερ Άνιστον- που είχα απέναντι μου και ξεκίνησα:
Αγαπητή κυρία Κουνελάκη, είναι μεγάλη μου τιμή που παίρνω συνέντευξη από εσάς. Ξέρουμε όλοι, ότι σπάνια δέχεστε να δώσετε συνέντευξη και η πρώτη μου ερώτηση θα είναι ακριβώς αυτή: Γιατί το κάνετε; Γιατί αποφεύγετε να δίνετε συνεντεύξεις;
Καταρχήν να σου πω ότι μου αρέσουν πολύ αυτά που φοράς, μπράβο παιδί μου!… Λοιπόν, ο βασικός λόγος που δεν θέλω να δίνω συνεντεύξεις είναι επειδή στην πραγματικότητα βαριέμαι αφάνταστα. Ειδικά όταν οι ερωτήσεις αφορούν την προσωπική μου ζωή! Μην σου πω ότι εκεί νευριάζω κι όλας! Τι αδιακρισία είναι αυτή; Δεν θα το καταλάβω ποτέ αυτό. Εντάξει ξέρω, ότι αρκετοί, καλλιτέχνες κυρίως, το θέλουν αυτό, τους αρέσει να τα βγάζουν όλα στην φόρα. Αισθάνονται πιο διάσημοι να μας κοινοποιούν με ποιον άλλον διάσημο διασκεδάζουν ή με ποιον κοιμούνται. Αλλά κάπου πρέπει να σταματήσει αυτό κι εσείς οι δημοσιογράφοι έχετε τον πρώτο λόγο. Καταρχήν, σταματήστε να παίρνετε συνεντεύξεις από άτομα που το μόνο που ανεβάζουν στη σελίδα τους είναι η μία σέλφι μετά την άλλη. Να τους μπλοκάρετε! Μα τι ναρκισσισμός είναι αυτός; Έλεος! Το καταλάβαμε κυρίες μου και κύριοι! Μόνο εσείς υπάρχετε στον κόσμο αυτόν και τίποτε άλλο. Μπράβο σας! Άπαπαπα! Συγχύζομαι και μόνο που τα σκέφτομαι όλα αυτά!
Έχετε απόλυτο δίκιο κυρία Κουνελάκη, (είπα γρήγορα για να την ηρεμήσω) έτσι ακριβώς είναι όπως τα λέτε. Θα κάνουμε ότι μπορούμε να είστε σίγουρη. Εγώ προσωπικά τουλάχιστον, σας υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να ξαναπάρω συνέντευξη από άτομο που ανεβάζει περισσότερες από 4 σέλφι τον χρόνο! Μία για κάθε εποχή δηλαδή έτσι για να δούμε απλώς το νέο λουκ! Συμφωνείτε σε αυτό;
Φυσικά και συμφωνώ! Μπράβο παιδί μου!
Χαίρομαι πολύ! Θα μου επιτρέψετε να περάσω στην δεύτερη ερώτηση η οποία είναι η εξής: Γιατί πιστεύετε αναφερόμαστε κυρίως σε single γυναίκες και όχι σε single άντρες; Και γιατί αυτός ο όρος είναι αρνητικός για μια γυναίκα μόνη;
Γιατί χρυσό μου παιδί υπάρχει ακόμη ρατσισμός απέναντι στις γυναίκες. Και μπορεί να είμαστε σε καλό δρόμο αλλά έχουμε ακόμη χιλιόμετρα να διανύσουμε. Έχουμε συνδέσει το γυναικείο φύλο με την αδυναμία και αυτό με την σειρά του έχει πολλές συνέπειες. Το πιο αδύνατο είναι υποδεέστερο και πάντα πρέπει να ανήκει κάπου αλλού, σε κάτι πιο ισχυρό από αυτό. Από αυτήν την ατυχή ταύτιση λοιπόν ξεκινούν όλα. Ακόμη και το ότι ο όρος single παίρνει αρνητική χροιά όταν συνοδεύει μια γυναίκα. Για να μην πω στρέιτ γυναίκα, γιατί τότε μόνο τον χρησιμοποιούμε (αφού μάλλον στην πραγματικότητα αυτός ο όρος σημαίνει: γυναίκα χωρίς κάποιον άντρα και όχι γυναίκα που απλώς είναι μόνη). Κατάλαβες παιδί μου;
Φυσικά, φυσικά και κατάλαβα!… Θα αλλάξω την ερώτηση που είχα σημειωμένη να σας κάνω και θα σας ρωτήσω κάτι που μου ήρθε στο μυαλό τώρα: Αν μπορούσατε να απευθυνθείτε σε όλες τις γυναίκες του κόσμου, τι θα τις λέγατε;
Είστε όλες σας σπουδαίες. Όλες μοναδικές. Ξέρω ότι αγωνίζεστε για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και ξέρω, ότι αυτός ο αγώνας που κάνετε τις περισσότερες φορές δεν αναγνωρίζεται καν. Όσες φορές και να αποτύχετε δεν σταματάτε ποτέ και πραγματικά τίποτα δεν είναι πιο ηρωικό από αυτό. Είτε επειδή καταφέρατε να πετύχετε τον στόχο σας είτε όχι, αν έχετε την δύναμη να το κάνετε, βοηθήστε μια άλλη γυναίκα. Τα πράγματα δεν αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη και σίγουρα δεν αλλάζουν από μόνα τους. Υπάρχουν γυναίκες δίπλα μας που περνούν μια στεναχώρια, που αδικούνται, που τίποτα δεν τους χαρίστηκε και πρέπει για όλα να προσπαθούν. Μην ανταγωνίζεστε μια τέτοια γυναίκα, ή μην αδιαφορείτε, στηρίξτε την.
Έχετε απόλυτο δίκιο, πραγματικά! Εδώ όμως έχω και ένα αρνητικό στοιχείο για εμάς που ανήκουμε στο γυναικείο φύλο: Όσο προχωρούν οι γενιές, οι γυναίκες έχουν αρχίσει να απατούν κι αυτές τον σύντροφο τους πολύ περισσότερο από ότι στα χρόνια των γονιών μας και πιο πίσω των παππούδων και των γιαγιάδων μας, γιατί νομίζετε συμβαίνει αυτό;
Γιατί δυστυχώς χρυσό μου η γυναίκα παραμένει ανθρώπινο είδος και είναι δύσκολο να διαχειριστεί έναν καινούργιο πιο δυνατό ρόλο που έχει κερδηθεί με αγώνες είτε δικών της είτε άλλων γυναικών πριν από αυτήν. Η δύναμη της εξουσίας και της προσωπικής ελευθερίας που κατακτήθηκε και όχι χαρίστηκε, πολλές φορές απορροφά κάθε τι αγνό και ονειροπόλο και ίσως και ηθικό. Ο έρωτας μιας γυναίκας -κάποτε- για έναν άλλον άντρα παρέμενε πλατωνικός, ποιητικός θα έλεγα. Ένας, λόγω συνθηκών, ανεκπλήρωτος έρωτας, μπορούσε να αποτυπωθεί σε ατελείωτους τόμους κλασικής λογοτεχνίας. Τώρα δεν υπάρχει πια καθόλου ποίηση στον έρωτα. Μπορεί και η γυναίκα να απατήσει, να πηδήξει ή να πηδηχτεί, με την ίδια ευκολία που το κάνουν οι άντρες. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι τα πράγματα!
Τελευταία μου ερώτηση, γιατί Feel good λογοτεχνία και όχι κάτι πιο σοβαρό και πιο δραματικό;
Γιατί χρυσό μου παιδί, όταν μεγαλώνεις, τα δράματα γύρω σου αλλά και τα δικά σου, είναι πια πολλά και σοβαρά και σε έχουν κάνει να ξεχνάς πως είναι να είσαι παιδί. Η feel good λογοτεχνία μέσα από την αθωότητα της, σου προσφέρει μια ξεγνοιασιά. Σε κάνει και αισθάνεσαι παιδί, που παίζει ξυπόλητο με το λάστιχο στο τσιμέντο της αυλής ή τρώει καρπούζι σε φέτες και παγωτό παρέα με τους φίλους του. Για αυτό.
Κυρία Κουνελάκη, σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Εγώ σε ευχαριστώ χρυσό μου! Εύχομαι να γίνεις μια σπουδαία δημοσιογράφος και να βάλεις το λιθαράκι σου για έναν κόσμο καλύτερο!
Σας ευχαριστώ, της είπα πάλι και εκείνη σηκώθηκε να με χαιρετήσει με τον ίδιο εγκάρδιο τρόπο. Την αγκάλιασα και έφυγα.
Δεν ήταν τόσο αυτά που είπε όσο η θετική της ενέργεια την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Μέρι Κουνελάκη for ever!!!
Λίγα λόγια για την ιστορία του βιβλίου «Μέρι Κουνελάκη vs Βασίλισσα Zira», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οσελότος
Η Μέρι, ετών σαράντα δύο, συζεί με τον Φώτη, μικρότερό της, με τον οποίο θέλει απεγνωσμένα να κάνει παιδί. Παρόλες όμως τις πολλές προσπάθειές της να μείνει έγκυος, δεν γίνεται τίποτα. Το άγχος της μητρότητας εντείνει κατά πολύ το άλλο μόνιμο άγχος που την διακατέχει: να μην την απατήσει.
Τότε, μπαίνει στη ζωή τους η πανέμορφη τριαντάρα Πέγκυ για την οποία της γεννιέται η υποψία ότι είναι ερωτευμένη με τον Φώτη της και θέλει να της τον κλέψει. Αποφασίζει λοιπόν να κάνει τα πάντα για να την βγάλει από τη μέση…
Ένα ταξίδι στο Μιλάνο, ο Ζορό, ο Αϊνστάιν, ο Γούντι Άλεν, μια ομηρία στο κάστρο των Σφόρτσα, ο όμορφος Χακάν, η πανέμορφη λίμνη Maggiore, ο Μαρκ Σαγκάλ, η Μέριλ Στριπ, και το Βασίλειο του Zara Zira, που συνθέτουν αυτό το 1ο μέρος της σειράς, θα την βοηθήσουν άραγε σ’ αυτόν τον σκοπό ή θα την οδηγήσουν σε μια ακόμα περιπέτεια… αλά Μέρι;
Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Το «Μέρι Κουνελάκη» είναι ψευδώνυμο. Η συγγραφέας του μυθιστορήματος ζει και εργάζεται κυρίως στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε διάσταση με όλα τα δραματικά –τα οποία αφήνει για την πραγματικότητα– και το έχει ρίξει στις κομεντί και την feel good λογοτεχνία. (Ναι, γιατί, πόση στενοχώρια να αντέξει κανείς;) Έτσι, αποφάσισε να γράψει και τη δική της feel good ιστορία και να φανταστεί ότι όλος ο κόσμος ζει σε μια κομεντί.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα απόλυτα κωμικό, καθαρά γυναικείο που έχει σαν μοναδικό του στόχο να σας κάνει να γελάσετε.
