Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα κάποιον και δεν το έμαθε ποτέ, ήταν όταν ήμουν έντεκα χρονών και ένα καλοκαίρι πήγα στην κατασκήνωση. Όχι δεν ήταν κάποιο αγόρι στην ηλικία μου, αλλά ένας ομαδάρχης, που τύχαινε να είναι ο μεγάλος αδερφός ενός συμμαθητή μου. Όλα τα κορίτσια περίμεναν να πάμε το βράδυ στο σημείο που έβαζαν μουσική ώστε να τους ζητήσει το crush τους να χορέψουν μαζί. Εγώ δεν περίμενα τίποτα από αυτό το πάρτυ. Καθόμουν σε μια άκρη και κοιτούσα το δικό μου crush που καθόταν απέναντι με τους υπόλοιπους ομαδάρχες και επέβλεπαν τα παιδιά που χόρευαν αγκαλιά μπλουζ, τσεκάροντας μάλλον μην προχωρήσουν τα πράγματα σε κανένα παραπάνω άγγιγμα ή σε κανένα απαγορευμένο φιλί.
Έτσι πέρασαν 15 ημέρες. Το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάω τον αγαπημένο μου από μακριά και να έχω καλές επιδόσεις στα αθλήματα για να μου λέει μπράβο. Πίστευα πως ήμουν αόρατη για εκείνον, δηλαδή και που μου μιλούσε δε με έβλεπε ή ακόμα χειρότερα, ίσως να με μπέρδευε με οποιαδήποτε άλλη στην κατασκήνωση.Η περίοδος αυτή τελείωσε και μπήκαμε στο πούλμαν της επιστροφής. Όταν φτάσαμε πίσω, σηκώθηκα από τη θέση μου για να κατέβω και να τον αποχαιρετήσω για πάντα, αφού εγώ θα πήγαινα έκτη δημοτικού κι εκείνος στην πρώτη τάξη του λυκείου. Διασταυρωθήκαμε στο διάδρομο του πούλμαν και χωρίς να το περιμένω, έσκυψε και μου έδωσε το πρώτο μου φιλί. Ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Κοπήκανε τα πόδια μου, ζαλίστηκα, ξέχασα πως με λένε και ένιωσα ευτυχισμένη και μπερδεμένη όσο ποτέ άλλοτε στα έντεκα χρόνια της σύντομης ζωής μου.
Μου ευχήθηκε “καλό καλοκαίρι” και μου έδωσε το πρώτο μου φιλί. Ένα αθώο και τόσο μα τόσο σημαντικό φιλί για εμένα, από κάποιον που δεν ήξερε πως ήταν το πρώτο αγόρι που μου άρεσε. Δεν τον ξαναείδα ποτέ ξανά. Κατάλαβα πολύ νωρίς ότι ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι τόσο όμορφος, τόσο σημαντικός για όλους μας και τόσο μα τόσο δυνατός ταυτόχρονα. Δεν αποκωδικοποίησα ποτέ τη συμπεριφορά του. Ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι γιατί το έκανε και μάλιστα έπαιξε και με την τύχη του φιλώντας ένα τόσο μικρό σε ηλικία κορίτσι. Μάλλον δε θα το πολυσκέφτηκε, άλλωστε κι εκείνος ένα ανήλικο παιδί ήταν, εγώ ήμουν απλώς τόσο μικρή και τόσο ερωτευμένη που τον έβλεπα “μεγάλο”. Ο πρώτος μου ανεκπλήρωτος έρωτας με έμαθε ένα σημαντικό πράγμα: Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να είσαι κι εσύ ο ανεκπλήρωτος έρωτας του δικού σου.
Η δεύτερη φορά που ερωτεύτηκα και εκείνος πάλι δεν το έμαθε ποτέ, ήταν με τον καθηγητή που μου έκανε χημεία στο φροντιστήριο. Σχεδόν κλισέ. Ήμουν πραγματικά πολύ κακή στο μάθημα της χημείας. Τόσο κακή που χρειαζόμουν φροντιστήριο. Με το που τον είδα, πέρασα από το crush του ομαδάρχη στο crush του καθηγητή. Είχε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού, ήταν ένας τύπος με extra coolness που δημιουργούσε τέλειο κλίμα μέσα στην τάξη και εξηγούσε άριστα την ακαταλαβίστικη χημεία. Εγώ εκτός από το ότι κατάλαβα τη χημεία από εκείνον, κατάλαβα και τι σημαίνει χημεία για εκείνον: Πως μπορεί ένας άντρας να κάνει την κοριτσίστικη καρδιά να χτυπήσει σαν τρελή, όχι με την αθωότητα της προηγούμενης ηλικίας, αλλά με αυτήν την εφηβική πλέον επιθυμία που μοιάζει με έκρηξη.
Σαφώς και ο καθηγητής αυτός έμεινε ένας εξ ολοκλήρου ανεκπλήρωτος έρωτας για εμένα. Έπαιρνα μαθήματα χημείας μέχρι τη δευτέρα λυκείου μόνο και μόνο για να τον βλέπω, ανεξάρτητα με το ότι θα έδινα τρίτη δέσμη. Πίστευα πως πλέον ήμουν αρκετά μεγάλη για να μπορέσω να κάνω το coming out μου, αλλά και αρκετά μικρή για εκείνον, επομένως δεν ήθελα με τίποτα να τον φέρω σε δύσκολη θέση και δεν αποκάλυψα ποτέ τίποτα. Τότε, μπορεί να υπέφερα, αργότερα, συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό μου έκανε ένα πολύ μεγάλο καλό: Ο δεύτερος ανεκπλήρωτος έρωτάς μου με έμαθε να αγαπάω για μένα και μόνο για εμένα, χωρίς να περιμένω κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Και αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης.
Την επόμενη φορά που ερωτεύτηκα και δεν του το είπα ποτέ, δεν ήμουν ούτε μικρή, ούτε μαθήτρια. Ήμουν 23 ετών και εκείνος το ίδιο. Λόγω μιας συγκυρίας την οποία μπορώ να χαρακτηρίσω και μοναδική, είχε αποκτήσει την επαγγελματική φήμη, τη δόξα, τα χρήματα και την αναγνωρισιμότητα ώστε να μπορεί να έχει πραγματικά όποια γυναίκα ήθελε. Και μάλλον αυτό έκανε, όπως έγραφαν κατά καιρούς στα δημοσιεύματα για εκείνον.
Έτυχε να τον γνωρίσω, αλλά και πάλι δεν είπα τίποτα για όσα ένιωθα. Πρώτον μπορούσα να αντιληφθώ πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ζούσε έναν ίλιγγο μέσα στον οποίο δεν μπορούσε να χαλιναγωγήσει κανένα του συναίσθημα για παραπάνω από δυο βδομάδες και δεύτερον, μου έδινε μεγαλύτερη ικανοποίηση να ανάξω αυτό που ένιωθα για εκείνον πιο ψηλά, στη σφαίρα του απραγματοποίητου και κάθε φορά που μπορεί να είχα ένα πρόβλημα στα προσωπικά μου, να ονειρεύομαι πως μπορεί να ήταν το να είμαστε μαζί.Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά έτσι πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια. Ζούσα τη ζωή μου, έκανα άλλες σχέσεις, έβγαινα ραντεβού, όμως πάντα στην άκρη του μυαλού μου και σε ένα κουτάκι καλά κλειδωμένο μέσα στην καρδιά μου υπήρχε εκείνος.
Όταν έτσι τα έφερε η ζωή και έκανε εκείνος το coming out του σε εμένα, τον απέρριψα. Δεν ήταν ότι δεν μου άρεσε πια σαν άντρας: Είναι ότι μετά από τόσα χρόνια, παρακολουθώντας τη ζωή του είχα μάθει τόσο καλά το με ποιον έχω να κάνω, που ο πραγματικός του εαυτός δε μου άρεσε. Μου άρεσε ο εικονικός του εαυτός, εκείνος που είχα πλάσει εγώ στο μυαλό μου και τον έφερνα στη σκέψη μου τις δύσκολες ώρες που χρειαζόμουν κάτι να ελπίζω. Δεν έκανα ποτέ κάτι μαζί του γιατί δεν ήθελα να χαλάσω αυτό που είχα χτίσει μέσα μου. Από αυτό τον ανεκπλήρωτο έρωτα έμαθα κάτι ακόμα πιο σημαντικό από τους προηγούμενους: Αυτός που σου αρέσει εμφανισιακά δεν είναι σίγουρο ότι είναι και το άλλο σου μισό. Συνήθως ερωτευόμαστε το λάθος άνθρωπο.
Η τελευταία φορά που ερωτεύτηκα κάποιον και δεν το ήξερε ήταν όταν πλέον δε μπορούσα να του το πω γιατί ήταν παντρεμένος. Τον είδα ξαφνικά, σε ένα Υπουργείο όταν τον κάλεσαν να παραλάβει κάτι και ανέβηκε στο βήμα. Την καρδιά δεν την ορίζεις. Το μυαλό όμως ναι. Έτσι, κράτησα όλο αυτό που ένιωθα για μένα και δεν εκδηλώθηκα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού θεωρώ απαγορευτικό να φλερτάρω έναν άντρα που έχει σύζυγο και παιδιά και το γνωρίζω.Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτός ο τελευταίος, ο ανεκπλήρωτος έρωτας με βρήκε έτοιμη να τον δεχτώ ακριβώς επειδή δεν είχα εκδηλωθεί στους τρεις προηγούμενους:Eίχα μάθει να αγαπάω για μένα, είχα μάθει ότι ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή του crush σου και είχα μάθει να εξιδανικεύω χωρίς να έχω ταυτόχρονα μεγάλες προσδοκίες.
Από αυτό τον έρωτα, το μόνο που έμαθα είναι ότι αν αγαπάς, μπορείς να περιμένεις. Τι ακριβώς δεν ξέρω, αλλά να περιμένεις. Και να ελπίζεις. Το ένα σενάριο είναι το ότι ίσως οι καταστάσεις θα τα φέρουν έτσι που θα τελειώσει ο γάμος του χωρίς φυσικά να έχω εγώ καμία ανάμειξη. Το δεύτερο μπορεί να είναι ότι θα έρθει ένας νέος έρωτας ο οποίος θα σβήσει αυτόν και θα μπορέσω να προχωρήσω Και το τρίτο, ότι απλά θα μου περάσει. Τα χρόνια περνούσαν και τίποτα από τα τρία δε συνέβαινε. Παρόλα αυτά χωρίς να ξέρω τι ακριβώς, συνέχιζα να περιμένω.
Αποφάσισα λοιπόν μετά από πολλή σκέψη και πολύ καιρό να του το πω. Ξέρετε γιατί; Για δυο λόγους: O πρώτος ήταν πως κατάλαβα ότι μέχρι τώρα σε καμια άλλη περίπτωση δεν είχα εκδηλωθεί, μήπως τελικά ήμουν απλά δειλή; Kαι ο δεύτερος επειδή ήθελα να δω τι σόι άνθρωπο είχα ερωτευτεί. Ευγενικά μου απάντησε ότι είναι αφοσιωμένος στο γάμο του. Μπορεί και να ήταν αλήθεια, μπορεί απλά να μην του άρεσα, σημασία έχει ότι αρνήθηκε χωρίς να με προσβάλλει και αυτό το εκτίμησα πολύ. Όλη αυτή η δουλειά που είχα κάνει μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια με έκανε να νιώσω δυο πράγματα: Το ένα ήταν ότι είχα ερωτευτεί έναν πολύ ωραίο τύπο που κάθε γυναίκα θα ήταν τυχερή να έχει δίπλα της και το άλλο ότι αυτό μέσα μου έπρεπε πια να τελειώσει και να πάω παρακάτω. Αυτό προσπαθώ ακόμα να κάνω. Ίσως να τα καταφέρω. Τουλάχιστον τόλμησα επιτέλους να το βγάλω από μέσα μου και η αλήθεια είναι ότι ένιωσα καλύτερα.
Σου έδωσα τρεις περιπτώσεις στις οποίες κράτησα το crush μου για εμένα, γιατί ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι θα γινόταν crash και μία που το μοιράστηκα και όντως δεν βρήκα ανταπόκριση. Δε μου αρέσει να συμβουλεύω γιατί η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, όπως και η κάθε γυναίκα. Μπορεί ο κάθε έρωτας στη ζωή μας να έχει άλλη ένταση, άλλο πάθος, άλλη διαδρομή και άλλη κατάληξη, σημασία έχει όμως να μπορούμε να συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε. Το μόνο που έχω να σου πω, είναι ότι οι δικοί μου ανεκπλήρωτοι έρωτες, μου έχουν αφήσει πιο όμορφες αναμνήσεις από τους εκπληρωμένους. Και κυρίως, δε θα τους χαρακτήριζα ως απωθημένα. Κατάφερα να κάνω τον κύκλο μέσα μου και τον κλείσω. Ok, ο τελευταίος είναι ακόμη ανοιχτός.
