Στον τελευταίο Μαραθώνιο όπου έτρεξε η Jeannie Rice, στο Λονδίνο τον Απρίλιο, σημείωσε νέο προσωπικό ρεκόρ (3:33:27), ξεπερνώντας το προηγούμενο, πάλι δικό της, στην ηλικιακή κατηγορία 75-79 ετών. Ωστόσο η 76χρονη μαραθωνοδρόμος δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένη από τις επιδόσεις της καθώς, όπως δήλωσε στο Runners World Magazine, θα ήθελε ο χρόνος της να είναι πιο κοντά στο 3:30 και ελπίζει να τα πάει καλύτερα στον επόμενο αγώνα της, στο Βερολίνο.
Σε παλαιότερο αφιέρωμα στη δρομέα, στην ιστοσελίδα της διοργάνωσης Abbott World Marathon Majors, μαθαίνουμε ότι η Αμερικανίδα, που γεννήθηκε στην Κορέα, άρχισε να τρέχει στα 35 της, στην προσπάθεια να χάσει κάποια κιλά που είχε πάρει στις διακοπές της, και έκτοτε δεν σταμάτησε. Το πρώτο μεγάλο ρεκόρ στην ηλικιακή κατηγορία της το κατέγραψε το 2018, στον Μαραθώνιο του Σικάγο, με 3:27:50, χρόνο που κατέρριψε την επόμενη χρονιά, στον Μαραθώνιο του Βερολίνου (3:24:38).
Δεν ήταν ωστόσο το αδυνάτισμα το αποκλειστικό κίνητρό της για να αρχίσει πριν από τέσσερις δεκαετίες το τρέξιμο. Όπως έχει πει: «Εμπνεύστηκα για τον πρώτο μου μαραθώνιο από τον πρώτο μαραθώνιο γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες. Όταν η Joan Benoit Samuelson κέρδισε το χρυσό, ήμουν τόσο ενθουσιασμένη και είχα απολαύσει τόσο να τη βλέπω να τρέχει, ώστε αποφάσισα να το δοκιμάσω και η ίδια. Από τότε είναι το ίνδαλμά μου, μάλιστα πριν από λίγα χρόνια είχα την ξεχωριστή ευκαιρία να τη γνωρίσω».
«Εμπνεύστηκα για τον πρώτο μου μαραθώνιο από τον πρώτο μαραθώνιο γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες. Όταν η Joan Benoit Samuelson κέρδισε το χρυσό, ήμουν τόσο ενθουσιασμένη και είχα απολαύσει τόσο να τη βλέπω να τρέχει, ώστε αποφάσισα να το δοκιμάσω και η ίδια».
Ανάμεσα στα μυστικά της επιτυχίας που παραθέτει; Λατρεύει το σκι και το γκολφ, πηγαίνει συχνά για περπάτημα, ασχολείται με την κολύμβηση και τρώει κυρίως ρύζι, ψάρι και λαχανικά, αφού ποτέ δεν της άρεσε ιδιαίτερα το κρέας. Το αγαπημένο της γεύμα είναι «ψητός σολομός και μια πράσινη σαλάτα. Ποτέ δεν με ενθουσίαζαν τα γλυκά και νομίζω ότι ζυγίζω λιγότερο από ό,τι στην εφηβεία μου».
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό μάλιστα ότι δεν είχε ποτέ κανέναν σοβαρό τραυματισμό, με εξαίρεση «κάποιες πτώσεις και κάποιες ενοχλήσεις στα γόνατα από τρέξιμο σε άσφαλτο. Ποτέ δεν χρειάστηκε να πάρω φάρμακα ή να κάνω κάποια επέμβαση. Μακάρι αυτό να συνεχιστεί για πολύ!».
Φυσικά, οι προπονήσεις καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς της: «Πηγαίνω για ύπνο νωρίς, γύρω στις 9 το βράδυ, ξυπνάω καθημερινά στις πέντε, πίνω έναν καφέ και βγαίνω για τρέξιμο έξι μέρες την εβδομάδα. Προπονούμαι και ανταγωνίζομαι με πολύ νεότερους άντρες, οπότε ξεχνάω την ηλικία μου, δεν μιλάμε ποτέ για ηλικία αλλά για προπονήσεις, αγώνες και διατροφή. Το ξέρω ότι θα μπορούσα άνετα να είμαι η γιαγιά τους, αλλά δεν με νοιάζει, αφήνω να μιλήσει για εμένα το τρέξιμο. Στον Μαραθώνιο του 2019 στο Βερολίνο ο χρόνος μου ήταν δύο λεπτά μικρότερος από εκείνον του άντρα που τερμάτισε πρώτος στην ηλικιακή κατηγορία μου».
«Πηγαίνω για ύπνο νωρίς, γύρω στις 9 το βράδυ, ξυπνάω καθημερινά στις πέντε, πίνω έναν καφέ και βγαίνω για τρέξιμο έξι μέρες την εβδομάδα. Προπονούμαι και ανταγωνίζομαι με πολύ νεότερους άντρες, οπότε ξεχνάω την ηλικία μου, δεν μιλάμε ποτέ για ηλικία αλλά για προπονήσεις, αγώνες και διατροφή».
Ποια συμβουλή θα έδινε όμως σε νεότερους αθλητές που δεν θα ήθελαν ποτέ να σταματήσουν να ασχολούνται με το τρέξιμο; «Να παραμείνετε σε καλή φυσική κατάσταση και υγιείς με ελεγχόμενη, σταθερή διατροφή. Μην απογοητεύεστε και μην τα παρατάτε όταν δεν βλέπετε αποτελέσματα. Να έχετε υπομονή και να συνεχίσετε να προσπαθείτε. Να τρέχετε με τους φίλους σας και να το διασκεδάζετε».
