Ο ηθοποιός Δημήτρης Τσίκλης, που διαλέγει όχι μόνο τη δουλειά του, αλλά και τη μόδα για να κάνει ακτιβισμό, δημιουργώντας μία σειρά από T-shirt και totes με συνθήματα που μας δείχνουν τον δρόμο για έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, μίλησε στο Marie Claire και την Αναστασία Καμβύση, εξηγώντας γιατί ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη επανάσταση.
Tους τελευταίους μήνες μπορεί να δει κανείς τον Δημήτρη Τσίκλη σε όποιο χώρο της υποκριτικής κι αν κοιτάξει: στο σινεμά πρωταγωνιστεί στην ταινία μικρού μήκους «Διάλεξε χέρι» του Σταύρου Κωστόπουλου, μια ταινία για μια ανδρική φιλία με γερή δόση bromance. Στην τηλεόραση εμφανίζεται στην «Παραλία» (ΕΡΤ1) και στο θέατρο είναι ο νεαρός γιατρός στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι». Πλέον, όμως, το όνομά του απασχολεί και τους fashionistas με αφορμή ένα απλό T-shirt με ένα μεγάλο μήνυμα: The world has bigger problems than boys who kiss boys and girls who kiss girls. Η σειρά από T-shirts και totes που παντρεύουν τον ακτιβισμό με τη μόδα μεταφέροντας μηνύματα για έναν καλύτερο, πιο συμπεριληπτικό κόσμο γεννήθηκε αυθόρμητα πριν από ένα πάρτυ και έκτοτε κάνει το γύρο των κινηματογραφικών φεστιβάλ και των dancefloors, κερδίζοντας εύκολα μια θέση στην καθημερινότητά μας.
View this post on Instagram
«Ξεκίνησα να μιλάω παντού για τη σημασία της αγάπης και της αποδοχής λόγω του Λευτέρη στις “Αγριες μέλισσες”», εξηγεί στο Marie Claire o Δημήτρης. «Το καλοκαίρι του ’22, στο πάρτυ της λήξης στο Διαφάνι, έφτιαξα το μπλουζάκι για να μη χρειαστεί να μιλήσω άλλο. Να μπορώ να περάσω το μήνυμα με το που με βλέπει κανείς ή ενώ χορεύω. Πόσο μεγάλη αλήθεια είναι αυτό; Ο κόσμος έχει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από δύο ανθρώπους που ενώνουν τα χείλη τους από αγάπη. Είναι τεράστιο ζήτημα ο διαχωρισμός».
Με αφορμή τη δουλειά του -τους ρόλους του στις «Αγριες μέλισσες» και την παράσταση «Το χελιδόνι»- ο Δημήτρης σκέφτηκε όλα τα παιδιά, όλους αυτούς τους ανθρώπους που οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν ή έζησαν σε καθεστώς τρομοκρατίας μόνο και μόνο επειδή δεν χώρεσαν στα πλαίσια που η κοινωνία έχει φτιάξει, επειδή διάλεξαν να αγαπούν κάποιον κόντρα στις κοινωνικές νόρμες και δεσμεύσεις.
«Θυμάμαι όλα τα παιδιά που ήρθαν και κλαίγανε στην αγκαλιά μας, τη δική μου και της Κατερίνας Διδασκάλου, μετά την παράσταση “Το χελιδόνι”. Ηταν κάτι που δεν το είχα φανταστεί ποτέ και ίσως με οδήγησε σε αυτό η ίδια η δουλειά μου: να ανοίξω δρόμους και για άλλους ανθρώπους προς την αποδοχή και την αγάπη. Σε μια κοινωνία που θέλει να βάζει ταμπέλες στα πράγματα θα ήθελα να δείξω πόσο λάθος είναι αυτό! Τι θα πει straight, gay, openly gay; Πότε θα σταματήσουμε να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες; Είναι ένα είδος διάκρισης που δεν έχει λόγο ύπαρξης. Γιατί να μας αφορά ο τρόπος που θέλει να ζήσει κάποιος ή οι επιλογές του; Φαντάζομαι πως έχει να κάνει με την ανάγκη του ανθρώπινου εγκεφάλου να κατατάσσει τα πράγματα για να μπορεί να τα διαχειριστεί πιο εύκολα. Γιατί οτιδήποτε δεν ανήκει σε κατηγορία, δεν έχει ταμπέλα, δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Θέλω να συμβάλω στο να αλλάξουν τα πράγματα, να οδηγηθούμε σε έναν κόσμο με μεγαλύτερη αποδοχή και λιγότερη βία. Θέλω να κάνω τη δική μου επανάσταση.
Για μένα η αγάπη είναι η μεγαλύτερη επανάσταση. Πολλές φορές με έχουν χαρακτηρίσει ρομαντικό. Το δέχομαι. Ενας ρομαντικός άνθρωπος κινείται σε ένα αέρινο επίπεδο, ονειρικό, λιγότερο κυνικό. Αυτός ο ρομαντισμός με έκανε αυτό που είμαι, μου δίνει κίνητρο προς έναν πιο φωτεινό, πιο συλλογικό κόσμο».
Η οικογένεια και ο μικρόκοσμος όπου μεγαλώνουμε επηρεάζουν πάρα πολύ, καθορίζουν το ποιος είσαι και τις επιλογές σου σε ένα βαθμό, αλλά όχι απόλυτα, συμφωνεί μαζί μου ο Δημήτρης. «Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μεταβαλλόμενη. Κι εγώ κι εσύ μπορεί να μεγαλώσαμε σε πολύ συντηρητικά σπίτια, αλλά ανοίξαμε τα μυαλά μας και τους ορίζοντές μας στον κόσμο, θελήσαμε να δούμε την ουσία των πραγμάτων. Το 2024, ακόμη και στη δική
μου γενιά, ακούγονται λέξεις και φράσεις όπως πούστης, λούγκρα, ανώμαλος. Ωστόσο, είναι μεγάλη νίκη άνθρωποι που τριάντα χρόνια πριν έλεγαν κάποιο ζευγάρι ανώμαλο να μιλάνε σήμερα απλώς για συντρόφους».
Για τις γυναίκες τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. «Ζούμε σε μια πατριαρχική, συντηρητική κοινωνία με τη γυναίκα σε χειρότερη μοίρα, είτε είναι ετεροφυλόφιλη είτε ομοφυλόφιλη είτε ανεξαρτήτως προσανατολισμού ή προτιμήσεων. Παραμένει σκεύος ηδονής, θεωρείται κτήμα. Και το βλέπουμε από τις γυναικοκτονίες που δεν έχουν τέλος. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για να αλλάξει αυτό».
Ο ίδιος θυμάται ότι το μπλουζάκι «My church is the dancefloor» προέκυψε μέσα από μια κουβέντα ένα βράδυ στο «Galaxy». «Είχαμε ανοίξει με φίλους από το εξωτερικό μια τεράστια συζήτηση για τη θρησκεία, την πίστη, την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης. Δεν είμαι πιστός με τη στενή έννοια του όρου, αλλά τηρώ κάποιες παραδόσεις κι αυτό έδινε αφορμή στους φίλους μου για να με πειράζουν: “Μα εσύ πας στην εκκλησία, προσεύχεσαι”. “Προσεύχομαι όταν χορεύω”, τους απάντησα και έτσι προέκυψε το “My church is the dancefloor”. Πίστη για μένα είναι η προσπάθεια να ενωθείς με κάτι ανώτερο. Και ο χορός βγάζει αυτό το συναίσθημα, έχει μια μανία, δείχνει μια ανάγκη. Κάπως συνοψίζει την ύπαρξή μου αυτό το μπλουζάκι.
Δίνω μεγάλη σημασία στη μόδα, θεωρώ ότι παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μας. Δεν εννοώ βέβαια τη μόδα που επιβάλλει πρότυπα, που σου λέει πόσα κιλά πρέπει να είσαι ή τι να φοράς. Μιλάω για τη μόδα ως επιλογή. Διαλέγοντας αυτό που φοράμε οδηγούμε με έναν τρόπο όσους μας βλέπουν να σκεφτούν κάτι για εμάς, δηλώνουμε ένα μέρος της ταυτότητάς μας. Ηθελα να φτιάξω μια σειρά προς όλους και προς όλα, unisex, με ευρεία γκάμα σε νούμερα*. Μου αρέσουν οι παραδόσεις και οι θεσμοί αρκεί να τους φιλτράρουμε με τους όρους του σήμερα. Μου αρέσει πολύ η ιδέα της ένωσης δύο ανθρώπων από αγάπη. Ενας γάμος είναι μια ωραία γιορτή και πάντα νιώθω πάρα πολύ συγκινημένος στους γάμους των φίλων μου. Με συγκινεί πολύ βαθιά η ανάγκη δύο ανθρώπων να ενώσουν τις ζωές τους και να χαράξουν κοινή πορεία».
Βρείτε τα T-shirts του Δημήτρη Τσίκλη στο parostshirtshop.com και στο αντίστοιχο κατάστημα στη Δουρίδος 23, Παγκράτι.
Φωτογραφίες: Yiorgos Kaplanidis
Το άρθρο ανήκει στο αφιέρωμα του Marie Claire Φεβρουαρίου «Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη το 2024;». Διαβάστε όλο το αφιέρωμα εδώ.
Διαβάστε επίσης:
Ο Marios και ο Jose έχουν διαφορετικές απόψεις για τον γάμο, αλλά είναι οι καλύτεροι φίλοι
Εδώ και λίγα χρόνια, η Μαρία κρατάει συνέχεια το χέρι της Ελένης
