Έχω καταλήξει ότι τους άντρες στη ζωή μας τους επιλέγουμε με τον ίδιο τρόπο που διαλέγουμε και τα εσώρουχα. Τι εννοώ: Όταν είσαι πολύ μικρή δεν ξέρεις τι σου ταιριάζει και δοκιμάζεις μάλλον άχαρα και άκομψα εσώρουχα τα οποία δεν είναι του τύπου σου, γιατί πολύ απλά, δεν ξέρεις εσύ η ίδια ακόμη τον τύπο σου. Θέλεις τα πάντα αλλά συμβιβάζεσαι με το τίποτα, αφού δεν είναι καν έτοιμο το σώμα σου να υποδεχθεί κάτι πραγματικά όμορφο. Πειραματίζεσαι.
Στη συνέχεια, αυτό που νομίζεις ότι σου ταιριάζει είναι τα πολύ πρόστυχα, πολύ έξαλλα πολύ προκλητικά εσώρουχα με λίγο ύφασμα και πολλές υποσχέσεις. Θεωρείς ότι όσο πιο μικροσκοπικά, όσο πιο δαντελωτά και όσο πιο ανύπαρκτα είναι τα εσώρουχα τόσο πιο sexiness προσφέρουν.Επενδύεις πολύ στην εμφάνιση και σε τίποτε άλλο. Για comfort, ούτε λόγος. Είναι η φάση που τα crush σου είναι τα bad boys. Όσο πιο κακά, τόσο πιο καλά.
Έρχεται όμως η ωριμότητα, στην οποία ξέρεις πλέον τι θέλεις. Εκεί αντιλαμβάνεσαι πως το σώμα σου και η διάθεσή σου παίζουν ρόλο για το τι εσώρουχο θα φορέσεις. Και επιλέγεις κάτι κομψό, άνετο και αισθησιακό. Είναι πλέον η περίοδος, που αυτό που αναζητάς είναι ένας άνθρωπος που θα μπορείς να επικοινωνείς, να συμπορευτείς και να σε καταλαβαίνει, ενώ να ταιριάζεις παράλληλα και στο ερωτικό κομμάτι το οποίο είναι πολύ βασικό.
Όσο για αργότερα, τότε το μόνο σίγουρο είναι πως θα αναζητήσεις ένα εσώρουχο που δε θα σε προδώσει ποτέ. Για σκεφτείτε το. Κάπως έτσι δε διαλέγουμε και τους άντρες;
Όπως το σώμα σας λοιπόν επιλέγει χρόνο με το χρόνο τι εσώρουχα θα φορέσει, έτσι και το μυαλό σας επιλέγει κι αυτό τι σύντροφος του ταιριάζει. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι πρέπει να αλλάζεις σύντροφο συνεχώς μέχρι τα γεράματά σου, σίγουρα όμως εννοώ πως τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεις σύντροφο στα 20 something είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα με τα οποία επιλέγεις ένα σύντροφο ζωής στα 40’s σου, για να μην πάω στην περίπτωση ενός second chance γάμου στα 50+ σου.
